повика (гл.) - го (зам.)

- Пандил Димулев е ранет, викнал некој со глас на придушено липање. - Умира. Повикајте го Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Таткото! Повикајте го таткото на помош! – се досетија гинеколозите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Царот ја гледаше небесната птица уште малку, а потоа рече: „Повикај го да се симне.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште еден таков удар од полн замав пак по голото теме, колку неразбирлив толку и ненужен, и Орлен Шумков со споулавеност во шашливите очи и наведнат над последниот труп можел да објави дека на дружината ѝ е отворен патот кон нови ужаси и кобнички претчувства за невидени зла на копучкиот никаков живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)