отвори (гл.) - уста (имн.)

Народот ја бара борбата, ние само да го поведеме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тодор ја отвори устата, ги ококори очите и дури сега внимателно ги измери сите четворица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кај ќе се справиме ние со двесте мамзери утврдени зад такви метеризи? — почна да го правда своето бегање Тренков, што на Ацев и Тошев им ги отвори устите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Веле стоеше нем и скаменет не можејќи ни да се помрдне, ни да отвори уста и да каже нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој имаше моќ на маѓепсник. Штом отвореше уста да раскажува, сите се прибираа поблиску до него; го голтаа секој негов збор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не беше од оној тип луѓе постојано што говори и очекува другите само да го слушаат, ниту пак од оној тип само што слуша, а не отвора уста ни да потпраша ни пак да одговори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На овој старец, еве овој што оди кон мене, бегласно ја отвора устата и гледа со зелени очи, сиот зелен, по боја сличен на тесните клуи од гимназијата...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Илегалци, во секој случај, најмалку половината од нив.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја посматрав како го става лажичето во вдлабнувањето на порцијата и ја отвора устата за еден убав четвртаст залак на сладолед прелиен со чоколада.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа го проголта залакот речиси незабележано, во еден трзај вратот ѝ се спушти и подигна како кај газела. „Умрев од страв“, рече таа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така изѕемнат, одвај отворив уста за да го прашам игуменот каде води онаа врата наспроти собата каде што седевме ние.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Истите ја отвораат устата и стотица слепи кокошки се предаваат, всушност, оставаат да бидат отепани без зрно барут.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се отвори пердето, за момент во чудо ме погледна, се сврте кон неговиот другар и воедно негов колега, и ми рече: „Отворете уста“, а мене ми беше јасно дека, ако јас сум шерет, тој е барем 10 пати пошерет од мене затоа што едно тенко црево со камерче кое го извлече од една лигава вода во кофа, која толку многу ме потсетуваше на тенџерето на мајка ми (спомен од Соко Бања, со точки), заврши во моето грло и надолу, сѐ до желудникот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Колку да ја отвори устата, да ја спомене мајката своја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, така, откако ќе се прошета матерката, откако ќе заврти неколкупати меѓу војниците, уште повеќе ќе ни се отвори устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го наслушна шумот во грмушките отаден потокот, ја отвори устата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таа се сепна. Ја отвори устата, а во устата болсна забот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А стопанот е индиферентен – се прави недоветен. – Должни сте – вели – за четирите изедени парчиња толку и толку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го исклучував тонот и склопчена на каучот ги гледав Индијките како ги отвораат устите во облик на буквата О, ги збрчкуваат веѓите во облик на буквата V, се подигруваат со своите црни плетенки, ги камшикуваат Индијците со своите страсни погледи, забрзано дишејќи и гледајќи накосо, како зајаци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ уште ги гледам децата прекршени како старци, деца што со мака голтаат воздух, уште потешко го испуштаат, деца што не трчаат туку се влечат лазат по правта, деца што одвај во денот ја отвораат устата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
После еден ја отвори устата: „Не брбори, Исусе. Биди мирен и не брбори.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го наслушна шумот во грмушките отаде потокот, ја отвори устата. тоа беше безгласно смеење на човек што не знае да заплаче, туку, сеедно, и на друг начин го покажува својот јад.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Винстон зеде воздух. Ја отвори устата да проговори и ништо не рече.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И како прва буква аз, дадена од Бога на словенското племе за да се отворат устите на децата при учењето на разумот преку буквите, тоа се произнесува со широко отворање на устата, а другите букви се произнесуваат со послабо отворање на устата.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Мандолината на Геле заѕунува, ама не заврзува мелодија, како да испушта здив, жените развражаа зад Дине, предосети дека отворат усти за молебни зборови, само тој се завртува и со раширените раце ги забира дечињата и двете жени, со сиот товар врз нив, со бовчите и демите и се загубуваат во темницата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Роса, исто присутна во брложето на Петра, не отвори уста и не пушти глас, туку само напати ќе замавнеше со главата во знак на несогласување со Петра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја отвори устата и само што сакаше мислата да ја претвори во зборови Ти дедо Костадине пристигна?... кога гласот што излезе од човекот го расколеба да ги пушти зборовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да ти кажам една работа. Лажеш уште пред да отвориш уста.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Се гледа дека се однесуваш како вистински професионалец, - рече без да ја отвора устата. (Сите тие помеѓу себе се разбираа со затворени усти).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ги стисна рацете и ја отвори устата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Конечно ја отвори устата и со жолтиот јазик рече „може“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му падна жал и тргна, ја отвори устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лазор Рогожаров ќе ја отвори устата да се смее и ќе заборави да ја затвори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како се отвора устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам дали додека се одмораат или додека поткаснуваат, отвора уста за да пушти глас.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мурџо седеше наспроти неа, на земја, а таа на малечко столче, ја отворил устата, го пуштил јазикот малку надвор и ја слуша и разговара со големите жолти очи кои како да велеа Да, разбирам, ама освен дечиња и мајки, имаше ли и кучиња?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Овчарот сака да го напујда песот, ја отвора устата, ама глас не испушта запрен од мислата што му прелетува по главата Може не е дете ова што се чини како дете?!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вистина, новиот Музафер-ага се вдаде да отвори уста, но таа и во тоа го претече: Рече: „Минарето да биде пониско од другите минариња на скопските џамии”. Мајстор Хусеин се зачуди: „Зошто?“, праша.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Џиновски беше тој страв и ужасно темна беше таа ноќ околу нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од оние на кои не им го знаеш името, ама знаеш дека, ако ја отворат устата, можат веднаш да те проголтаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)