остане (гл.) - во (предл.)

Она што остана во националната држава е чистата политичка власт која веќе ја нема потпората на економскиот менаџмент и културната хегемонија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Читајќи ја српската историја и српските песни ми останаа во сеќавање за цел живот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Последната надеж останува во моите книги, преку нив да ја довршам мисијата на мојот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Впрочем на какви убавини можев да се надевам ако останев во полето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече дека народната уметност денес треба да биде „планина на народниот дух, папок на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот свој живот.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Барикади(те) свесно сака(ат) да остане во плурал.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Главата како да ви е полна со песок, - велеше, ништо не ви останува во неа, па потоа си го засукуваше мустаќот и неуморно почнуваше отпрвин.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Симон најпосле останал во Долнец сам. И веројатно се тешел со фактот што се сметал себеси за чист, морално чист.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жената на Виктор, Суада, остана во Крушица, село на падините од јужната страна на Бабуна, да ги гледа своите три ќерки Сања, Лејла и Вера, со помош на синот Стерјо кој од највозрасната, седумнаесетгодишната сестра Сања, беше постар цели десет години.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Остани во растурените крошни, од полноќната тишина, остани да ги негуваш, моите ретардирани пориви од болката по тебе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Зборувајќи го службениот јазик на земјата, македонскиот, со успешно вметнување на дијалектални финеси од кои остануваа вчудовидени самите Македонци, потоа албанскиот, вториот јазик на Македонија, па турскиот... им остана во незаборавно сеќавање на граѓаните на Рерублика Македонија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Повеќето од овие грешки се елиминираат од меморијата на биомасата (“неприлагодени мутации”); додека одреден многу мал број остануваат во меморијата и ја обликуваат “еволуцијата на животот”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие што останаа во жална Македонија работат во Телеком или Електросто--панство.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Додека „трчавме“ низ Версај, подолго останавме во оној салон каде што е потпишан Версајскиот мир и каде што на парче зелена масае скроена судбината на македонскот народ, каде што версајските „миротворци“ Македонија ја парчоса на три дела и им ја дадоа на три балкански држави како да сакаа само со потписи да го збришат постоењето на еден цел народ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пред приватизацијата во неа постојано работат околу 30 работници, додека денес има само тројца вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некои од лудите возвраќаат, други остануваат во својата занесеност со своите светови, или во својата збунетост од тоа зошто се нашле пред толку многу погледи. А толпата чека.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш, таа си остана во чеизот, за нашата прва невеста, ако даде бог да ја дочекаме!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Азра се ослободи од тоа што ѝ остана во устата, отсекувајќи со јазикот од густото фрли полна плунка на чаршафот, го залепи левиот образ на предниот дел од бутовите на Андон кој сè уште, замижан, стоеше отпростум, го заграби со двете раце за задникот и силно го притисна кон себе, како со тоа да ја допразнуваше устата од која сѐ уште истекуваше сперма и се лизгаше по неговите нозе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наслови на неговите други романски книги: Книга за обманите, Преобразбата на Романија, Солзи и светци, Сомрак на мислењето, Приручник за страста. 1937-та Сиоран заминува во Париз и од тогаш останува во Франција, велејќи дека сликата на Романија ја чува онаква каква му се врежала во детството и таа слика не сака да ја поремети со чести доаѓања.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како да се ловеше: бараше некаква оправданост за да остане во овој град со најтемни и најзли крчми на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На секоја кривина нешто отпаѓа од колата, а кога и рачката од прозорецот ќе му остане во рака, негативецот револтирано вреска: „Да ги ебам странскиве коли!“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Амбасадорот Диздаревиќ ми остана во сеќавање по својата тивка но продорна моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше некаква мистична сила која ја тераше да си оди дома, во својот мртов дом, но таа иста сила и ја задржуваше да остане во куќата, со денови да не излегува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Записите, некаков вид дневник / извештај за секој поминат ден (беше моја задача тоа да го регистрирам) останаа во една пожолтена тетратка, што секако при трансформации на планинарската организација - не била сочувана, како и многу друг архивски материјали - документација од тоа далечно време.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Риверс е роден во 1923 година, во Бронкс, Њујорк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзиниот сопруг, макар што имаше браќа и сестри дамна заминати во Турција и со веќе бележити места во животот и владеењето во новата земја, тврдокорно беше решен да остане во куќата крај Езерото и да им остави во аманет на своите синови никогаш да не заминат од родниот крај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И најпосле, кога зедоа што имаше за земање, кадијата нареди да се запалат сите куќи во селото, така што кога тие го напуштија, тоа остана во пламен.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Отровот остана во мене. 10.2003.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Фан Ноли успеа да се здобие со довербата на американскиот претседател Вудро Вилсон, и да го добие неговиот, односно гласот на САД, Албанија по Првата светска војна и Мировната конференција, да не биде распарчена туку да остане во границите од 1912 година.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го сакаше тој тоа, воздушните балони, беше аеронаут скоро од раѓање, уште од најраната младост со Суркуф и Барбизет... мошне поучни искачувања... не перформанси! ниту рели! ниту возбудливи летања!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Долгоушлестиот лад поет кој умее во капка мастила да ги наслушне подземните гласови, се сокрива во некој јавен ВЦ и останува во него со часови. Плаче.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не ѝ приговори на ќерка си, знаеше и сама дека долго не ќе можеа да останат во она подрумче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тешко се одделуваа од живината, па и од крупниот добиток, кој обично мораше да остане во задругите, за на крајот да останат со козите, од кои немаше закон или сила што можеше да ги оддели.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некои ширеа гласови во Козар маало и во градот дека татко ми е уфрлен од власта во Козар маало, а останал во тајни врски со партијата, наводно за да ги следи релациите помеѓу козите и луѓето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Алберт и јас сме само припадници на една генерација што заминува, тој поважен, јас поневажна, вели Дени, но нашата суштина ќе остане во Clock House.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Длабоко, некаде во длапките се криеше изострен ум, а тој можеби сакаше да остане во тишина, како би можел подобро да создава.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Обврската за исплата на бруто-плата, наместо исплата на штета, беше воведена и во случај кога има правосилна судска одлука во корист на работникот, а за работникот не е прифатливо да остане во работен однос кај работодавачот (чл. 4 од ЗИДЗРО/јан.12).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
„Ти треба ли нешто?,“ ме праша. Одмавнав со главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми остана во Будимпешта. Два-три дена по закопот на мајка ми ја средував нејзината соба.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стариот чичко доктор рече дека ќе мора да остане в постела, ако сака побрзо да оздрави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Најчудно беше тоа што и мене ова ми беше првпат да го гледам тој филм - штом го измонтиравме го донесовме во кино.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оние од Сатока што останаа живи не се вратија веќе во изгореното и испустено селце; но останаа во долот каде што беа засолнети од опасноста и го нарекоа своето ново село Бежиште – куртулиште.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пред два месеца, Лила требаше да му се придружи тука и да му ја скрати многумесечната осаменост, но таа веќе по третпат му најавува дека сѐ уште не ги решила прашањата со одржувањето на нивниот комфорен апартман, па уште извесно време ќе остане во Софија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Услови за длабоко паѓање во сон, ама Пелагија, откако сама остана во одајката притисната до топлата снагичка на Пела, не можеше да го набрка непознатото кадро на Димостена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Видов камен во камен - човекот останал во твојата песна.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Другата недела пак Гоце излезе во градот како и другите ученици јункери и питомци од военото училиште во Софија. Тој дома пак го посети Ѓорче Петров.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Татко најмногу стравуваше сталинизмот да не се всели и најдолго да не остане во душата на неговиот албански народ, па троверен каков што беше, католички, православен и муслимански, можеше да страда и од тројна болка, ако му се наметнеше новото јаничарско-сталинистичко преобраќање. Бог да чува од полошо!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Всушност, селото било испразнето од жени и деца, само борците балисти останале во селото наоружани од Германците, излезени од топлите огништа и не им беше тешко да нè разбијат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По Версајската мировна конференција Вардарскиот дел на Македонија останал во рамките на Србија т. е. во новоформираното Кралство на Словенците, Хрватите и Србите.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Потоа со џипот Ема ја одвезе до Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но, нејсе, најзначајно беше да се зборува за него, да остане во средиштето на вниманието.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сигурно постојат имиња на многу јадења кои не допреле во речниците, останале во семејната меморија, преживеале, како и тикушот, или исчезнале засекогаш...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но што да правиме со него, дали да предложиме да биде отстранет од балканските јазици или со наше толкување да остане во нашата листа на спорни османизми, односно турцизми?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа новата гранична линија ја предизвика Отоманското Царство, кога едни ја задржаа старата вера по цена да го минат Јадранското Море и да заминат во други земји, по цена на создавање неколкувековна граница со предците кои останаа во земјата, и по историскиот отпор, голем дел ја прифатија верата на освојувачот, создавајќи нова граница.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Останав во Сук, покрај Никифор мој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, тоа го правам полека и со страв: знам можат да ми останат в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа што бев наумил да ѝ го кажам за завршениот ракопис ми остана в грло кога таа продолжи да ми зборува со мошне необичен глас. – Мајко, мајко мила, што ти се случило?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Едо, решен да остане во улога на неутрален набљудувач, како што имаше намислено, главна работа му беше да го совлада времето до затворањето на кафеаната.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од почетокот на вооружената борба во Македонија, октомври 1941 година па сé до летото на 1943 година, македонското прашање не ја преокупирало британската дипломатија, од едноставна причина што во нејзините калкулации за повоеното уредување таа требало да остане во рамките на Кралството Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Сето ова нè води кон суспензот кој некои - не негирајќи дека Хичкок е мајстор за него - го сметаат за внатрешна форма на спектакл, додека тој, пак, самиот за себе, претставува спектакл. (...) Според општото правило, суспенз-сцените ги сочинуваат привилегираните моменти во еден филм, оние кои остануваат во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, има луѓе на кои нивното чувство или мисла им бега и се вселува во некој друг, во нешто друго; или можеби, некогаш одамна, научиле дека помалку ќе боли доколку дел од своето Јас, оној дел кој чувствува нешто, се префрли во нешто друго, наместо да остане во нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мајките си ги оплакуваа чедата, тој одеше од куќа в куќа и само кркореше - немојте, жени, да ги оплакувате децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сега ја слушна птицата - продолжен звук, како звук на кавалче, мелодичност што останува во лошо сеќавање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И оттогаш останав во трајно и ненаметливо пријателство со Махмуд Дарвиш, посебно со неговата судбина, која на одреден начин ме следеше и во моите дипломатски мисии, посебно како амбасадор во државата Палестина, која постоеше посилно во надежите на нејзините поданици отколку во реалноста...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Гури Порадеци, конечно, го укотви нашиот чун на другиот брег од Езерото и ние минавме во друго време, Татко, во мигот, се сепна, остана во чунот упорно барајќи да најде нешто во испразнетиот простор на чунот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оној, на прагот , се прашуваше, зошто Неговиот двојник што оостана во огледалото Се насмевна, и тоа со насмевка како да простува; Но и со молк што го исмејува заминувањето Сметајќи го за предавство или за грев?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И можеше длабоко да остане во таа самота, да се оддалечи од неа, а повторно да биде со неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Забележа три-четири нови јагниња, што останаа во кошарата откако овците како лавина јурнаа кон поточето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Оти исполнет ќефот на татко што не останав во учителска, туку се префрлив во гимназија, а преку гимназијата ме гледаше како лекар, понекогаш, кога пивнуваше тој ракија ме нудеше и мене.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше сигурно дека најмногу од неговиот дух, од неговата душа, остана во сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сепак, ако некој најдеше доволно добра причина, можеше да остане во зградата на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури во вечерните часови кога оди во кујната по својата вечерна доза валеријана, мајка ѝ ги склопува релјефните корици на албумот, затворајќи го, во педантната, можеби и суеверна навика, таа важна збирка на музички спомени и вредности на нејзината ќерка да не остане незаштитена преку ноќта.  Кога мајка ѝ оди на спиење, Агата останува во салонот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас, Изабел и децата останавме во Бретања два месеци, а Бертран само петнаесет дена.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И уште една мисла на Роже Кајоа ми остана во сеќавање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И со лекарско уверение беше ризично да се остане в кревет.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Народната уметност, таа „планина на народниот дух, папокот на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот живот“ (повторно ја задевав Луција), онаа традиционалната, нема познат автор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Избираше време кога можеше подолго да остане во разговор со дуќанџиите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сина водо остана во тебе далечен траг од огнот тој заборавен говор на билките.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Појдоа и Циљка сама остана во мракот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се случуваат длабоки социјални ломови, се изместуваат сите вредности така што ниту една не останува во поранешниот зглоб, се политизира и се идеологизира секој домен на животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Четворицата гемиџии останале во “Еди-куле“ чекајќи ја смртната казна. * Иако од многумина повидни раководители очекувано, делото на гемиџиите предизвикало изненадување во редовите на Организацијата, и поради храброста и саможртвата на гемиџиите и, особено, поради тешките последици за Организацијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Од потесното семејство на Татко, останала во живот сал неговата најмлада сестра, а сега длабоко зачекорена во деветтата деценија на животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А на тие што остануваат во родната земја, Господ им е повеќе на помош, одошто на тие што заминуваат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да се суди за себеси во историјата од позиција на владетел значи и соочување со фаталноста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко остана во библиотеката, Мајка ја фати дремка, на миндерот од чардакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По земјотресот, долапот, заедно со поголемиот дел од стариот мебел, остана во куќата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некои останаа во келиите и не излегуваа. Меѓу нив и Рогле, кој отскоро беше дојден, и чекаше да дојде отец Иларион и да му држи епитимија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Знаеш, пречесен, на меропсите им остана во закон, освен што го даваат царскиот перпер, неделно уште по два дена да му работат на пронијарот, еден ден да му косат, друг да копаат во лозјето, да му вршат или збираат жито, а само она што ќе им остане да им биде нивно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беше тоа големо олеснување, услов последната мајчина рожба да остане во живот. Братчето го завикавме Агим (Мугран).
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше последната реална слика што му остана во свеста на Гого, пред да му падне преку очи некаква пајажинеста мрежа од мрак, а снагата да му залебди во наглув и безвоздушен простор, небаре му се престорила во бабуле надуено до препукнување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој студ уште цела недела остана во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Точно е дека времето за летање ме има одминато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговата определба, дали да остане во Турција, и да го повлече и семејството, или да се врати на Балканот, ја следела и една друга пресуда, една философија којашто не можеле да му ја одредат цариградските универзитети, туку само оние на животот, на самата судбина...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И Арафат сакаше да остане и вистински ќе остане во историјата, како мит, како икона, како татко- основач на палестинската нација отколку како моќен лидер кој со својот навидум политички донкихотизам сакаше да го обедини светот за да ја разбере неговата борба за слободна Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Снегот веќе престанал да врне, ама студот си останал во воздухот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ах, - пристори Луман и од бес што не ќе одмазди за својата смрт, со последните сили што му останаа во снагата, замавна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Поснискион остана во мракот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она што на сите такви ентитети им е заедничко е нивното претпоставување на метафизика(та) (на присутност); најпосле, самиот знак, од кој се составени сите лингвистички ентитети е метафизички поим par exellence.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во рамките на Кралството СХС на македонскиот народ му била негирана неговата национална и културна посебност, била забранета употребата на македонскиот јазик, забрането формирањето на македонски политички партии, македонските презимиња биле заменети со српски и др.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И тогаш кога нивната верност нѝ се чини непромислена останува во таа непромисленост саможртвата а неа не смееме да ја одминеме незабележано и без нужната почит.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас останав во собата, вртејќи се во круг, како пцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Многу сиџилски содржини останаа во неговата силна меморија што не го напушташе ни во поодминатите години.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Немаше машки поглед што не се свртуваше по неа, да ја види уште еднаш пред да ја задржи во сон, како што сонцето останува во сончогледот колку и да се врти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја кажуваа и прераскажуваа и како приказна слушната во лош сон остана во паметењето на нивните внуци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И наеднаш голема бучава. Отиде во воздух мостот на Пероо и многу луѓе останаа во водите што почнаа да го поплавуваат полето...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш, кога ќе му останеше во планините некоја заделена крава, што забегнала од стршенот, или останала расипана од дивината, оној продолжуваше да ака по неа и во вечерите, заедно со нејзиниот стопан со едно фенерче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно време живеел во Италија, за најпосле да остане во Робион (Франција).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Остана завртена со грб по чија ленена белина се спуштаа две 'ржени плетенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Значи, помина сè, тоа остана во минатото.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во почетокот и другарите и воспитувачите во интернатот бараа да се испише од интернатот зашто ги обеспокојуваше, го мразеа, но подоцна го засакаа, зашто видоа дека Богуле навистина не беше агресивен и лош; имаше нежна, питома душа. XXIV На Мил, оној брмчеж на пчелата што се отепа на прозорецот од лабораторијата, како да му остана во главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Макар што исламот останува во Тунис религија на државата, власта на верските поглавари ќе биде сведена на минимум.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Двајцата загинати (непогребани останаа во Планината) од Македонската војска беа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Трагајќи по сиџилите, Татко го губеше реалното чувство за тоа колку останува во минатото, а колку се враќа во сегашноста.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Порано тука се учеше на српски. Ако останевте во Војводина сигурно ќе учеше на српски или, не дај боже, да не побегнела мајка ти наваму туку да останела во другата Македонија што е под Грција, ќе мораше на грчки!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ако се исклучи паробродот и стоката што останала во него и убавата зграда на Отоманската банка, другите штети не биле толку големи.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Членот на советот што, при гласањето за некое поранешно прашање, останал во малцинство – не може да се воздржи од гласање за прашање за кое подоцна треба да се одлучи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од почетокот на вооружената борба во Македонија, октомври 1941 година па сé до летото на 1943 година, македонското прашање не ја преокупирало британската дипломатија од едноставни причини што во нејзините калкулаии за повоеното уредување таа требало да остане во рамките на Кралството Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ти останав в раце само јас, бледа сенка на една полицајка која долго и, сега ми е сосема јасно, наивно се воодушевуваше од твојата ароганција на полицаец и маж.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја раскажуваат за да остане во трајно сеќавање, големата приказна за илјадните борци, за нивната црвена крв пролеана за слободата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И на Ѓурѓовден, на Спасовден и на Свети Тројца на Круша загина Петре наш, на Полената - Ристе на девер ми и на Кулата и Рамна - Панде и Митре на Лазовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Согласни дека дебатата за (не)оправданоста на постоењето на турцизмите во балканските јазици треба, сепак, да остане во доменот на лингвистите, Камилски на крајот замислено коментира: И така, Турците си заминаа, а нам ни ги оставија турцизмите, за добро и за зло!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Она малку верување што останува во луѓето, ги спасило списите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги присобра уште ситните деланки кашкавал, што беа останати во крпата, во која еднаш имаше цела полутина од питата, а после го донесе тука и шеќерот, што беше преостанат во една метална кутија и реши дека сета таа храна може да му стаса сила-сила за уште два полугладни дена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Езерото по кое бродеше стариот чун, осветлуван од месечината ни остана во сеќавањето големо како море, што со текот на времето, во спомените стануваше уште поголемо, океан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Камилски најде меѓу називите за одделни делови на постелата и неколку карактеристични заемки останати во употреба во балканските јазици до денешни дни како: душек, постела (од турски döşek); јорган (од турски yorgan); јастак, јастаче, јастук (од турски уаѕtk); чаршав (од персиски çarşaf) со поширока употреба како чаршаф за душек, за јорган и покривка на маса и слично; калаф, навлака за перница, а во поново време преслека на тапацирани делови на мебелот (од арапски kalif).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште три дена, заради сериозноста на породувањето, Рада остана во Новосадската болница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вистинска, зашто Клара, значи – никако другото, никако да не ја чувствувам како ѝ студи или како ја мачат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Децата од три до шест години останаа во Будимпешта, а со нив остана и снаа ми Христина со Слобода и Севда, а и другите деца од нашето и од другите села на таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Врз неговите географски карти најверојатно се впишани и Морача, Неретва, Цетина, Крка, во чии води јагулите често наминуваат и остануваат во нив долго.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Х.Х. остана во недоумица: да остане во крчмата или да оди по нови инструкции.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Распознај го и остани во таа состојба...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа остана во последната куќа на нашето семејство во егзил, со сега запустената врска со клучеви, од напуштените куќи крај морето и крај Езерото, но сѐ уште со пустата надеж дека некој, сепак, ќе им ги најде вистинските брави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Помина со прстите низ устата, ги оближи и ситните парчиња што му останаа во тепсијата при сечењето на месото, си ги стави во чинијата, и пред да почне да јаде, им рече на полковниците: - Повелете...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега ќе се обидам да ја составам биографијата на мајка ми од белешките што таа ги оставила, од сеќавањата што останале во мојата меморија од нејзините раскажувањата, затоа што и ветив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ме виде комесарот ме прекори: Што си дошла само ти, женско во бригадата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Катахоро ни остана во лошо сеќавање, но затоа пред нас се редеа, еден по друг, кампови и одмаралишта, како на дланка крај морето, потонати од густо зеленило.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Слушнавте? – викна кадијата и остро ги погледна сите врзани. – Инаку, ни глушец нема да остане во селово. – Аман, ефенди, аман бегу, аман ага, аман пашум – почнаа сите врзани да молат. – Аман, што сме должни ние да плаќаме за нашите дедовци и прадедовци – проговори сам попот. – Нема аман, нема аман бре ќерата!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас останав во Татковата соба до неговото будење...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко остана во болницата десетина дена, с до нормализацијата на нивото на шеќерта во крвта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Османците инаетот го оставиле во аманет за идните времиња, но со надеж дека инаетот ќе остане во самиот себе, без да се пренесува на другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според Емил Сјоран да се мине од волјата да се биде прв во државата до состојбата да се биде последен, значи да се мине низ мутација на гордоста, да се замени динамичната со статичната лудост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Роже Кајоа, сакаше да н разувери во вечноста на книгата, велејќи ни дека книгата, уште од клинестото писмо на кое беа пишувани закониците на Хумараби, има три илјади годишна историја, која сигурно ќе продолжи и во новите милениуми. Така ни говореше Роже Кајоа...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но таа беше уште поупорна, покатего­рична, но и поуверена од кога било, да си остане во куќата, до последниот ден.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Треба само да бидам релаксирана, да се визуелизирам себеси како летам, да го запрам здивот, да се сосредоточам на движењата, да ја визуелизирам дестинацијата и да се обидувам да останам во воздух што подолго...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Насмевката ќе остане да го отвори ковертот На моите скриени желби Твоите ветрови ќе уриваат во тесните одаи На моето почивалиште, оставајќи ја последната ружа Но, мирисот ќе остане во твоите прегратки вечно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се сеќаваше на братовиот аманет, кој остана во родната земја со верувањето дека никому зло не сторил, па немало од што да стравува.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Крчо замина за кај вујка си, но зборовите на татка си пренесени од Ивана му останаа во умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не помина саат–два, еве едно момче ми викна: Милка, оние момчињата се останати во селото кај некој роднина, ќе дојдат сосила да те земат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дали нешто ми остана во Прењес?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Првата средба со Стариот писател Зрновски, според пресметките што ми останале во сеќавањето, се случи речиси веднаш по средбата со тетка Боса.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, ризично било да се остане во хотелот, бидејќи сигурно се очекувало доаѓањето на полицијата, но ризично било и да се стори обид за бегство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Фрли му го тој бел фустан на ветерот раздразнувач залажи го тоа маѓосливо омајниче што севезден ме лаже и остани, о остани во летнава жега летна сејачка, задомување.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Тој брзо ги положи своите книги и записи на страниците за јаничарите, листовите записи извлечени од други книги и речници кои останале во неговата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овој останал во чудо. Се вомјази Симон, ми рече Методија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Поарно е да ти остане во пазува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога се повлекувавме си ја шинав ногата и останав во снегот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Старите пријатели и другари поразговараа, се прегрнаа со Дамета и си отидоа, а Даме остана во затворот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тројцата останале во сеќавањето на луѓето и во ноќните прикаски како набожни проказници од нова балканска Библија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема непознато за нив. Непознатото остана во нас!
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Но при операцијата останаа во чудо: ѝ го најдоа во неа и оној поранешен плод - зачнат вон материцата и немајќи услови да се храни, кога достигнал одредена големина, угинал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Мене уште месје ми остана во главата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
5 Но, тука симптоматично е тоа што тогашниот претседател на 149 велешкиот суд (Ш.Адеми) го усвои приговорот на тужениот дека миксетата, како дел од опремата, е суштински потребна за извршување на неговата работа т.е. „за понатамошно одржување на работниот минимум“, иако радиото воопшто не работеше, а немаше ни изгледи дека ќе се рестартира – па ја издвои од пописниот имот кој беше предмет за принудно извршување, иако токму оваа скапа миксета најмногу ќе му помогнеше на тужителот за неговата идна професија [всушност, тој отвори своја приватна маркетинг агенција].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некако чудно им дојде на дечињата, па тие знаат, дедо им остана на станицата во Гаково, остана во вагонот, ама тој таму се пикна за да ги натера сите да побегнат од тоа место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таму во свеста се вкочанува времето на оној ден кога се оставил домот: со тој миг во сеќавањето непроменливи се луѓето што останале во селото, настаните врзани за нив и тој самиот меѓу тие луѓе и тие настани, божем из'ртел од себе и пошол да бара нешто што немал дотогаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Церемонијата беше куса, како кога ќе се запали свеќа, а потоа веднаш ќе се изгасне, додека чадот сѐ уште останува во воздухот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тој веќе еднаш си го одбра патот кога реши да остане во Памфилија наместо да продолжи да патува и да ја шири Радосната Вест“, му рече тогаш нестрпливо, но Варнава упорно продолжи да го убедува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Човек имаше чувство дека таа би била совршено задоволна кога тоа јунско попладне би се отегнало во недоглед и кога количеството пелени би било неисцрпно, за да остане во дворот илјада години, закачувајќи пелени и пеејќи бесмислици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа, сметам дека треба да остане во листата, но со наше, дополнително објаснување...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа што остана во тавата од син ти, - лутината на Анѓа сѐ уште не ѝ беше минала.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Маказар се суши, се исцедува од него последната влага, течност нема, крв не остана во неговите жили.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дојди гол. Дојди и легни до мене. Остани во мене. Осеќаш ли дека си мој? Јас не.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ми остана во трајно сеќавање средбата со Ремон Кено во собичето кај Галимар.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дождот толку цврсто го воспостави својот авторитет што секое живо суштество остана во своето живеалиште.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тука бил донесен куферот на Шатев, што останал во паробродската агенција, и пред него бил прегледан и предаден на судската власт.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој конечно се определи за следните најкарактеристични заемени глаголи во балканските јазици: бастиса, преткажува, претресува од турски bastisa; егглендисува, се забавува, се занимава од турски еlrnmrk; ендиса, победи, надигра од турски endisa; есапи од турски hesap etmek; заптисува, задржува од турски zapt etmek, се инаети од турски inat etmek; кабардисува, се крева на големо од турски kabaramak; казандисува, заработува од турски kazanmak; курдисува, поставува, мести, отвора, навива од турски kurmak; ујдисува, средува од турски uydurmak.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тато знаеше дека градскиот фудбалски тим „зорле“ не може да остане во елитното друштво на тогашната Втора лига.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се чувствувам задолжен да објаснам дека и после овој совет на докторот грдите трошки како да останаа во мојата глава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Надвор, над градот, созреваа ѕвездите пред уште едно нивно есенско откинување од невидливите гранки на вселеснкото стебло, зад нив да остане во височините пустош и црна размачканост од која низ а најнабожните не 'рти утеха.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И да не заборавам. Секогаш и тоа задолжително мора да се проверува, случајно или од невнимание, да не остани во лежиштето фишек.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еве што ми остана во паметењето: оној ден додека ја отворав вратата за да си заминам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Душата е во сѐ што ги поврзува луѓето! – Дали може душата да остане во спомените? – Може да остане и во спомените!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ме учеше турски. Ме научи неколку зборови, од кои засекогаш ми остана во сеќавање синтагмата на турски aç kapi (ач капи), односно отвори ја вратата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се прашувам колку долго оваа фикција може да проживее без своите други два столба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Доцна во пролетта, па и во летото, кога почна да паѓа лисјето од липите, потоа есента и зимата, кога нивните гранки сосема соголеа, ние нестрпливо ја очекувавме новата пролет за да видиме што ќе се случи со нив, дали останале во живот или се исушиле.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но зборот Ла Ринашенте остана во семејниот речник, остана долго да одѕво­нува во нашето сеќавање, со старото неизменето значење што го имаше за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме денес останати во светот да ја браниме трајната супстанција на комунизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да го следи патот на јагулите пред да биде прекинат, или да остане во градчето покрај реката на истекот на Езерото?!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги допираме меките нешта Кои ни останале во сеќавање При раѓањето. Едно патување допираме Во голготата што ќе нè памети При умирањето.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Нараторот зазема страна да остане во сенката на една интрига, чии два главни лика се, од една страна, неговиот татко, учен човек, либерал, разумен и, од друга страна, Чанга, човек од сортата на Мерлин кој станува народен симбол.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Националното е еден вид политички камен кој на сила му се става околу вратот на човекот расположен да лета; со него се задржува човекот да остане во своето село, до својот нужник, да не отиде во светот, да не види дека постојат многу и различни светови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Како се снаоѓате со уличките? – сопствениот глас, сега откако девојките излегоа, а тој остана во возилото сам со возачот, му зазвучи претерано љубезно, наместено.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Беломорскиот канал не беше ниту пловен, ниту погоден за друга употреба, па така остана во пајажината на заборавот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од другата, кога ја кренав, газерот ми остана в раќа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога си дојдоа, жена му влезе внатре да пригодува за спиење, а тој остана во дворот. Не може уште да си ја смири возбудата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Ти велам, зборуваат секакви работи“, рече пак Коте и остана во местото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мораше да му верува на Танаско за тежината, само не кажа во врска со што ѝ го споменал името и не препраша оти пак не сакаше да ја растура тежината што останала во Танаско.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од најраното значење на поимот кое датира од античка Грција, јавниот простор речиси секогаш е урбан простор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тој можеше да се преправи во тој брат од простата причина што вистинскиот брат по некој случај останал во Амакава во моментот кога „црниот брод“ со духовничката дружина испловил на морската шир.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Кој е... Тоа го викна тој. Гласот му остана во стегнатото грло. Штама.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но за средбата со Стариот писател нешто подоцна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Според новата дефиниција тоа е странец кој не се квалификува како признаен бегалец, а на кој Република Ма- кедонија ќе му признае право на азил и ќе дозволи да остане во рам- ките на нејзината територија (чл. 1, ЗИДЗВРС).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ѓорѓи не yспеа да го премине Пероо, теснецот меѓy двете езера и остана во вителот на оганот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред продажбата на претпријатието постоеше синдикат и Божиновски беше негов член, но – од моментот на продажбата до денеска – тој увиде дека синдикалното раководство е тесно поврзано со раководството на компанијата, и наместо да помага, во многу случаи тоа практично им одмогна на работниците!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Храброста да се размислува долгорочно Кога Франција 1983-та година реши да остане во Заедничкиот пазар, беше тоа чин на смелост, за кој сепак може да се суди во зависност од позицијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еден од лошите типови, во потера по главниот јунак, граба едно Југо (!) на улица и со еден заглушувачки звук јури низ улиците.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Тој куршум беше вперен во срцето на нашите чувства, а се распрсна срцето на твојот брат моја Сања,“ ѝ пишуваше Авни на девојката која остана во неговите сеќавања со широко отворени очи во триаголникот што со необично прави линии го формираше шамијата завиена околу нејзината глава.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но, не остануваат во неговите мирни и благи води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Подобро ќе беше да си останам во тој кошмар, отколку во реалниов - помисли таа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зошто гледате во мене како во плашило?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не ви личи таквото однесување, комшија - ми се обраќаше гласот подбивно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој беше Јасер Арафат? Тој веќе беше во историјата без да го подготвувал педантно, методично и фанатично своето место во неа како неговиот друг соборец од Картагина, раизот Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во овој прв бран масовни отпуштања Божиновски, за среќа, останува во компанијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Останаа во свеста само оние три стебла на брегот – Како три тажеленки над морето, Како три крста, Три меча: Дење што го милуваат Ноќе што му шептат Во која насока заминаа децата И кога – ќе се вратат.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Како што вели Дерида (4, стр. 42): okno.mk | Margina #11-12 [1994] 63 Да се каже ова - И од друга страна - да се остане во оваа фаза (на декон­ струкција, т.е на пресвртување) значи сѐ уште да се делува на теренот И од внат­ решноста на деконструираниот систем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега му останува во слободното време да се одмара од државничките напори.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Така Баге влезе во новинарството, не преку порта туку низ капиџик, за да остане во него цел работен век, и на сопствено изненадување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се свртив навистина забележав дека седи загледан во хартиите пред себе, фрлајќи на подот понекоја од нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оваа латинска изрека ми остана во сеќавање уште од гимназиските клупи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Златниците останаа во нејзината рака.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Париз остана во далечината, но со самото полетување на авионот многу добро знаев дека љубовта што ненадејно ми се случи не ја оставам зад себе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
309 Членовите на британската воена мисија Bethesda, која единствена останала во Македонија, по ослободувањето можеле и самите да се уверат во промените кои се случувале во Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Се пробива меѓу луѓето што се растоварат и го подзабрзува братчето Поарно да останеше во вагонот, вака можам и тебе да те загубам!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Планот е, со комбинација на борби, пазарења и временски добро темпирани предавнички напади, да се обезбеди еден прстен од бази што целосно ќе ја опкружува едната или другата ривалска држава, а потоа да се потпише пакт за пријателство со тој противник и да се остане во мир со него доволно долго, за да престане да биде сомничав.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го приближи лицето до таму и зеде длабок здив низ нос.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со крајна претпазливост се одвоил од земјата и со притаено движење ѝ се доближил на девојката од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој друг, пак од социјалистите рекол - доста страдала оваа старица, да ја оставиме на мира. Нека остане во куќата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како десетгодишно момче, едно утро с преправил дека е болен и останал в постела, па додека домашните биле надвор, на работа во полето, тој со бовчата на рамо пошол од Кокино право за Куманово.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во мене се раѓаше нова мисла - каде ќе бидам пополезен и поуспешен во исполнувањето на Ататурковата мисија: дали ако останам во Цариград и ако се впуштам во брзата трка по хиерархијата на судската власт, или ако се вратам на Балканот, кај своите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Често размислував за моето фантомско патување низ сталинистичка Албанија: од чиј интерес беше земјата да остане во тотална изолација од Европа?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од тој период датираа и неколку книги на француски јазик со посвета на генералот Мортје кои, главно, се однесувале на француското право и тие засекогаш останаа во Татковата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Инаку, веруваше, ниеден ден не би останала во оваа куќа, покрај овие луѓе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се откина од гранката сам, полека и несетено и остана во воздухот да лебдее така.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во фазата на изместување таа продуцира еден поим што не е изразлив во рамките на таа опозиција, исто така И во текстот што оваа опозиција го структурира.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Толку многу зборови останале неизговорени - зборови и за прашања, и за одговори - останале во двеве души неизречени - тешко напластени.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Од секој крај може да се направи крај на светот, Силјане затоа описот изопачи го појди отаде покајаните до суштата спротивност види ги оние кои остануваат во штрковиот јазик на штрковиот остров без изгледи за вратка за чинка - исчезнатите. Weltangѕchauung Не отстапувај!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во своето кажување не престануваше да го внесува моето семејство од двете страни на границата, за мене познати и непознати, исчезнати и останати во живот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Илона остана во студиото на Ема до полноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кутриот Бургиба, остана во првата фаза, неговата немоќ да владее, односно менталната попреченост, дојде со староста и болеста беше прекината со државниот медицински удар...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сметало дека таа треба да остане во рамките на Кралството Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Беше свесен, по с што му се случи во животот, по сѐ што доживеа на Голи Оток, занданатtа уште долго ќе остане во балканската меморија, со метаморфозите што ги носи времето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се повлеков два-три чекори, а сепак уште извесно време останав во осветлениот круг.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар вистинските мистерии конечно не остануваат во надежта?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Следеше слаткиот дел на ручекот, раскошно подготвената баклава на госпоѓа Камилска.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Тето, те бара некој Ѓорѓе, - ја подвикна Рада тетка си, но остана во нејзина близина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Соочен со хаос во светот, Астерион Минотаурот го бира суредениот свет што го пронаоѓа во една човечка градба - лавиринтот на Дедал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оптимизмот, и кога е парталав, останува во нозете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ми го украде најубавиот дел од младоста... Што остана во сумракот?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ане остана во дворот да ги чепка цветовите на џбуновите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така беше и со ова писмо... 19 јуни 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но дури и тогаш, тој беше готов да живее со неа, ако можеа да се договорат да останат во целибат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За Нова година не отидоа никаде, останаа во куќата на тетка Перса, во нејзините топли одајќи, во истовреме заштитени со нејзината широка и несебична љубов.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Азијат... - се насмевна Стивенс во брадата да не чуе Бонети и ја издолжи чашата да се чукне со пратеникот и игуменот; се чукнаа, но ним голтката што ја отпивнаа како да им остана во грлото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се распраша по тебе по мене и разбра баш од дедот Паленѕа дека Митра остана во Прилеп кај Биковите на ан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Засекогаш останале во источните земји на Европа и како единствен белег дека тие тука биле се урнатите авлии, `рѓосаните катанци обесени на портите, мрачните отвори на прозорците и вдлабнатите покриви.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За себе да се разбере тој мора да остане во состојба на неразбирање на сето друго.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го прави тоа уплашено, забрзано, со очигледна намера што помалку време да остане во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Килимите ги продаваат низ сиот свет, којзнае кој и на каков начин ќе ги користи, а нашите ткајачи остануваат во своите ткајачници и ниту го познаваат светот, ниту пак тој знае дека постојат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Расказот, кој беше објавен во часописот „Amazing” 1983, остана во сенка но насловот беше запаметен, прво во научната фантастика а потоа и пошироко во медиумите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А си мислеше порано, ако некој остане во туѓина, во Турција, тоа ќе биде само тој, најстариот син.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сметав дека можам да бидам среќна со тој човек. Во тоа верував и уште верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако останев во градот, ми се укажуваше шанса Мартин подобро да го запознаам и почесто да се дружиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас останав во автобусот ни станат ни седнат туку како некако протнат, секаде и никаде. Тоа многу ме налути.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се останува по старо џелатите станаа современи слободата е фрлена на колена чуствуваш духот е во зандани Едни злосторници заминаа но дојдоа нивните внуци џелатите се вртат во круг ги слушаш истите звуци Човештвото полека изумира светот е цел во метастаза а надежта остана во кутија се острат и неа да ја згазат Луѓето умираат во незнаење несвесни во илузорно постоење некои се мртви од раѓање а деновите им служат за броење Премногу животи одземени изгазена е совеста чиста премногу солзи пролеани а судбината остана иста
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Климент Камилски го спознал во младоста славниот книжар кој му бил и еден вид ментор во откривањето на книгите за изработката на својата докторска дисертација од областа на педагошките науки и тој му останал во незаборавно сеќавање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ум не ми остана во главата! - се прекори мајка му и отрча дома.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неколку моменти останав во креветот мртов ладен, се правев и зачуден, а потоа се обидов да си поиграм недоветен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште ни командата не беше падната, а нашите почнаа да паѓаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
д) Единаесетата и Дванаесетата македонска бригада добиле задача да ги нападнат комуникациите Куманово-Крива Паланка, а потоа Единаесетата бригада да го нападне Кратово и да премине на Овче Поле, а Дванаесетата бригада да остане во реонот на планината Руен:
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Без да размислувам дека со земањето давам време да останам во дуќанот, го позедов пивото, но капка не ставив в уста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога со обете шепи и ги стиснал повиените раменици на непоканетата но со своја цел дојдена гостинка, не со брзо подавање како по плен туку со достатно сила да му остане во рацете она што го држел, го видел уште на земја и бледото лице на најмладиот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад таа затворена врата останаа во мене живи зборовите на мојата баба* од османско, турско, балканско потекло: А kapi! Отвори ја вратата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа остана во истата, неподвижна положба, само ги сврте зениците кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од него, од Јосифа, освен споменикот на гробот што му го подигнаа родителите и Максим, ништо не остана во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бидејќи уметноста на нашето време, тнр. „постмодернизам“, во голема мера е коресподентна со маниризмот (наспроти крутата класичност) се разбира дека Маргина на овој или оној начин останува во рамките на “маниризмот”, посветен на историската димензија на овој клучен уметнички феномен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дејството се префрла во мојот ливингрум, каде што ме затекнува како по и-меил се допишувам со сестра ми Фелон, којашто остана во стариот крај во Денвер, Колорадо.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Фотографиите останаа во моите раце.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Само малкумина останале во вечната меморија на човештвото. Ханибал, Југурта... Бургиба сакаше да биде меѓу нив...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едно дете зема неколку камчиња, се наведнува меѓу раширените нозе на еден од чуварите, и замавнува со камчињата по лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И неговиот живот, таков каков што му останал во сеќавањето, немаше никогаш веќе да биде ист, и тој немаше никогаш веќе да биде свој ако мораше да продолжи да постои без неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во исто време тој останал во Софија како претставник на гемиџиите, но не долго потоа дошол во Турција за да се вклучи директно во реализирањето на планот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Трпел Трпе од Трпејца многу срања и празни трпези, но беше цврсто одлучен да остане во смрадот Скотје по секоја цена.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Според него било предвидено да се изврши пробив со две оперативни групи во големина на бригада предводена од воено и политичко раководство од највисоките форуми: со едната група во Централна, а со другата низ Источна Македонија, а една група да остане во реонот на Кожув и да дејствува во Тиквешијата и на десниот брег на реката Вардар јужно од Велес.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но, кога се осамив, она што ми остана во сеќавањето од средбата беше забелешката на еден од писателите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се војувало и умирало, војсководители и владетели останале закопани во заборавот на времето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Засекогаш ќе остане во моите мисли зашто заедно ги делевме моментите на среќа и тага....
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Од една страна, мемо­ријата на таткото, а од друга, директивите кои се доби­ваат во секој момент по телефон за да се совлада отпо­рот на побунетиот, да се натера да остане во Албанија, потчинувајќи се на Партијата и на Водачот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако пак, заминев во Маврово, ќе бев по цел ден со мајка ми, татко ми и брат ми, друштво што го обожавам и со кое ми е особено убаво таму, зашто нема ни телевизор, ни телефон и ништо што би ги прекинувало нашите разговори, раскажувања, читање книги, уживање во природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој како честиташе од мажите така се прибираше во дневната околу масата, а жените останаа во спалната некои да стојат а други да седат на креветот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Околноста со потерата токму им ја нареди работичката на Толевци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со долгите раце го зграпчив здолништето и парче ми остана во рацете а таа, се стркала со крвави коленици по земјата и лажна насмевка...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Со неговиот брат, амбасадорот Нијаз Диздаревиќ се бев сретнал пред многу години, кога мојот некогашен професор и пријател Паскал Сотировски, ѕвездогледец и добротворец од редок ков, ме одведе со себе на прием во резиденцијата на југословенската амбасада во палата кај Паси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто во името на среќата на сите, се задоволува личниот егоизам, особено амбицијата низ илузијата да се остане во историјата, да се обезбеди место во вечноста без оглед на жртвите крај боговите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еди остана во Калифорнија и живееше во мир. Дури и се омажи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа прегратка остана во мене засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По природа бистер, научи да чита и пишува од тебе — од мене, ја изучи кај Чала в село наусницата, светчето, псалтирот и некако со аргатите што одеа во Метуите и Кесендрија се завлечка во Солун, та место да оди да жние на светогорските манастирски чифлизи, тој остана во Солун.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како што Татко не остана во Цариград, на Исток, така и неговиот брат не остана во Лондон.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко добро знаеше дека предлогот беше бездруго дел од мајкиниот сон Татко да остане остане во Цариград, а потоа и целото семејство да дојде во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Неговата неприкосновена искреност, за добро и за зло, го покрива целото негово дело и ги прави достоинствени дури и неговите најголеми гафови. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 235 Риверс никогаш не е помалку од потполно вклучен во задачата што си ја поставил: да го украси своето доделено место во историјата на уметноста со толку многу незауздано изобилство колку што самиот може да поднесе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како да се наоѓав повторно во оној натпревар со времето и тоа во деновите кога не ми беше тешко да ги прескокнам и највисоките плотови. (Иако и подоцна, додека растев, па дури и сега, кога ме сметаат за возрасен, не спаѓам помеѓу покорните кои мирно остануваат во аголот каде што ги испратил животот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Задоволни се од другарувањето со другарчињата од другите градови, а и чистиот планински воздух и сонцето ќе им останат во долго сеќавање.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Палтото ми остана во Охрид, утре ќе ми го пратат, па затоа те прашував дали си дома, веќе како божем надмено и ладно мрмореше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бидејќи во природата ништо не угинува, туку, сѐ останува во севкупната вечност, менувајќи ја само формата, така минатото дури и не завршува, тоа дури и не е минато.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не беше решен вечно да остане во туѓиот стан, сметаше само до пролет да живее тука а пред да дојдат ластовиците пак да се врати во својот стан под ќерамидата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Грдан ѝ пристапи поблизу, во напор да ѝ објасни или барем да се обиде, но зборот му остана в грло - како кога стоеше пред управникот на домот чекајќи да му биде изречена неизбежната казна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Не сакам да завршам како хартија!“ Ете што ми збореше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Идеалните урбани глетки останале во минатото. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 159 Во претходниот век сѐ уште можеа да се видат, да речеме Венеција на сликите на Каналето.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Неговите блиски кои останаа во земјата, преобратени од христијанската во муслиманската вера, без да ја доживеат лаицизацијата на која можеа да сметаат нивните блиски заминати во Ататуркова Турција, сталинизмот насилно ги „лаицизира“, ги стори поданици на првата атеистичка држава во светот!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко ѝ, по потреба како лекар го извикале ноќта во болницата, така што мајка ѝ останала во куќата сама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Помладиот брат одговорил: - Кога не останав во Лондон и не го прифатив таму семејството, јас останувам овде засекогаш.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На триесет и петгодишна возраст тој штотуку и неволно беше отпишан од Младинската лига, а пред да влезе во Младинската лига, успеал да остане во Шпионите една година преку староста предвидена со статутот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дине не зема ништо, туку скокнува во отворот на вагонот и останува во него со ламнати нозе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога го виде, се расплака и низ солзи го прекори: - Каде скиташ, бре синко? Душа не остана во мене.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од разговорите на старите тоа утро едно ми остана во главата и подоцна колку повеќе му го разбирав значењето толку повеќе ми слегуваше во срцето и во душата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако го снема жарчето, тогаш огништето станува само украс или останува во паметењето како далечен детски спомен...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само Полицаецот останува во униформа, но и тој ја врти работата, глуми крадец и ужива во “сластите на предавството”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ако Дејв му наредеше на Ренди да остане во својата соба или пак го казнеше на некој друг начин - а тоа се случуваше почесто од што Дејв би сакал - со најсуров и полн со омраза глас Ренди ќе му речеше: „Оди прочитај некоја книга, Г-дин Читачу.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Гостилничарот ни ги раздели по чиниите и почека да ги отвориме за да ги полее со червишот што беше останал во тавчето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мистеријата остана во неа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но дали душите се селат или остануваат во пределите каде што некаде сме ги сретнале, најчесто во годините на детскиот рај.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Често го смируваше неговиот немир, но не беше ретко и да останува во неизвесност, да се помирува со неговите илузии.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеше, без сомнение, да се замисли општество во кое богатството, во смисла на лична своина и луксуз, би било рамноправно распределено, додека власта би останала во рацете на една мала привилегирана елита.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зошто ми се полковнички и генералски еполети?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Членовите на советот не можат да одбијат да гласаат за прашања што ќе ги постави претседателот на советот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Плочата, поради обвивката, остана во библиотеката, повисока од книгите што ја опкружуваат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Македонија и понатаму остана во составот на Турската империја и стана поприште на крвави буни и востанија и на уште поотворена и поожешточена борба помеѓу странските пропаганди - од една страна и од друга на уште погруби самоволија на императорските власти и беговите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите велгоштани, и оние што останале во селото и оние што слегле по градовите, уште од рани зори се искачуваат по ридот натоварени со кошници и гајби, со внуци и веленца, со тапани и балони, со лулки и зурли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа Камилски издвои и називи на неколку ткаенини што се постилале на земи како: аура (од арапски asir); килим (од персиски kilim); сеџаде, малечко скапоцено килимче што се става како украс, но и како мал правоаголен килим на кој верниците се молат (од арапски seccade); перде, завеса (од персиски perde).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И полковникот Жино сакаше што повеќе да остане во манастирот, што повеќе да ужива во оваа убавина и што подетално да го проучи прекрасниот живопис, прекрасното сликарство на црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Остани во Скопје, тукушто вратен од матурската екскурзија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Останал во скришниот дел на мусандрата кога ги прогнале.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Повеќето се вратиле дома, во Велес, Д.Коштанов отишол во родното место Горна Џумаја (според некои податоци таму бил интерниран), П.Шатев бил во Кратово, некои, изгледа,останале во прво време во Солун, Орце заминал во странство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дејко раскажуваше: - По мрестењето доаѓаат во езерото само женките јагули, додека машките остануваат во морето на вливот од Дрим и ги чекаат женките да пораснат...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Возбудениот космос на нашата надеж Загрижено го крие списокот на нештата Што не смеат да заминат в темнина Списоков засекогаш треба да остане во раката на сонцето:
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но сеедно дали некој избрал да му се приклучи на редот или да си остане во седиштето, секој имаше шанса да си го согледува сопствениот избор...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Првичниот договор беше сите 272 вработени да дадат по тогашни 1.000 ДЕМ и да ги откупат уделите, за фирмата да остане во сопственост на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И додека моите пријатели - уметници фаќаа пусија околу манастирот, по ливадите и карпите, на песокта крај езерото, јас останав во манастирскиот двор за да ја сретнам повторно манастирската обителка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Реши да остане во дупката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Остана тој таму под ритчето, да му се миросаат коските, и кој знае дали ќе има некој да му запали свеќа... дали за на век ли ќе остане во мракот тој и тие покрај него?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Остана во Војводина, нѐ напушти, златна!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сакајќи да ѝ остане во сеќавање овој посебен ден во нивниот живот, тој почнува да пее песна за неа, на што таа се надоврзува и завршуваат во дует: „Ох, љубовта е толку слатка напролет, кога две срца пеат во мај....мила, мила, мила, ќе ме сакаш ли некогаш?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Историските настани, посебно честите борби во Цариград, ќе го принудат Татко, сепак, да остане во Измир до есента 1921 година, следејќи ја и работата на најпознатите измирски кадии, од редот на неговите блиски роднини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Понекогаш останував во собата – мојата причина беа болки во стомакот, или главоболка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Цел ден овие единици остануваат во овој простор неподвижни и без врева.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И, како што се велело, не се живеело со инает, туку за инает, како можен стил на живеење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Петра си ја подбра устата, не излезе друга клетва од неа, ама лутината остана во нејзиниот омјас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- - Моја лика останала во очите негови, мајчице мила, мене би ме видела.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Само ноќта ќе остане во понор од невремето маргинилизирано од заборавот на едно непостоење...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Пред сè, од Патувањатасе добива впечаток дека целата земја е покриена со злато, а тој никаде не можеше да види ништо слично.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тоа и треба да остани во минатото.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На Крстовден им загина Донка, а на Свето Воздвижение - Вене на Јаневци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Проловите - му падна ненадејно на ум - беа останале во таа состојба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А гласот загадочно му рекол: „Надополни го просторот меѓу коските на отецот твој со месо, обнови го целосно телото на Словото, на таткото твој, и засекогаш ќе останеш во славата на царот и логотетот, прв меѓу првите ќе бидеш во царството над сите царства земни!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но Толевци останаа во племната до сонце огревање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ТИ Ти стана невреме во моите очи од сите времиња што изминаа остана во главата да висиш фотографијата притисната на градите ја оживувам и голтам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ако, сепак, се прашувам јас, овој стариов со трпениево нема да го надживее младиот, кого секогаш можеш да го сретнеш повторно потаму во животот, како во песната „Остала си увек иста“, па остани во добри односи со него кога ќе се разидете и можеш да го имаш во резерва, тукуречи златна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
(„Сакаш само да ме искористиш“, му напиша Мица на Марка, а Марко ѝ одговори: „Војник на Југословенската армија не лаже!“) и неколку пати дури и се помилуваа во мракот, под сенката на некое дрво или зад аголот на некоја куќа после што на Едо како да му остана во дланката цицето на неговата Мица какво што одвај заврзано, тврдо и горешто, успеа да го здобави на голо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Неговите книги израснаа од други книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали остана во куќата? Можеби пак заминал некаде?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стоејќи на ридот под кој длабоко лежи бездната на Котелската Кула, ете, само се обидувам да си ја вообразам сликата за нив, но таа е бледа, далеку е од онаа вистинската во која војната беше дел од нивниот живот, од која едни останаа на вечна стража, други од неа излегоа осакатени, а трети го фатија неочекуваниот, но принуден егзил и голем број од нив засекогаш останаа во туѓи земји и меѓу туѓи народи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Зошто не останав во Солун?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дедо Димо ја фрли секирата настрана и ја крена раката да замавне Раката му остана во воздух.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Љупчо, сосем логично сакаше да го исфрли на клоци, но на инсистирање на мајка им која без збор го чистеше изметот на Феликс, како што го крстија мачето, тоа остана во нивниот стан цели две недели.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Несреќниците не побарале прошка од никого. Се повлекле зад диви и непристапни врлежи, во земја на вечни сенки и на дивина, да се молат поснички и да гнијат. Им се заборавиле имињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
" Паун Радевски остана во Алма Ата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тие што отишле, отишле, сега на оние што останале во Македонија, им падна во раце жешкиот компир.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Секоја постапка на Катерина ја оценував како последица на длабоката взаемна доверба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Воопшто не се калкулирала некоја промена на состојбата, при што македонскиот народ би бил обединет или самостоен или би имал некаква самостојност во рамките на некоја нова федерација, било југословенска било балканска.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Глигор остана во мешаницата. Арсо забележа дека на Глигор му се доближи еден затвореник облечен во нови шајачни беневреци и темномаслинест елек.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Двата златника останаа во нејзината рака.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Пак истото ја прашав од збор до збор и пак таа остана во тесната рамка на прозорецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со помош на стипендијата тој остана во Австрија во текот на 1988, потоа отиде во Франција, за никогаш да не се врати дома.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Вака, среќен што остана во живот, следејќи го патот на јагулите, по руските и европски реки, стигна до митскиот предел на најубавото езеро во светот, за чии живи фосили беше готов да го жртвува преостанатиот дел од животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Минувајќи низ тој критериум она што некогаш се слушало, што се разбирало и сознавало, останало во сеќавањата и како готов јазичен материјал но, како што бидува со сите спомени од детството, станало амалгам, надополнет со сетнешни искуства, со нови сознанија и виѓавања.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Откако Фаик Коница влезе во нивниот разговор, и Татко и Камилски поверуваа дека тој долго ќе остане во него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас останав во интернатот се до 1955 година.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ема остана во кујната, со чантата на грбот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вардарскиот дел на Македонија требало да остане во рамките на Југославија, каде што бил и во време на Кралството Југославија, што било и крајното можно решение зад кое стоеле и Велика Британија и САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стана, ми ја фрли перницата в лице, направи неколку чекори кон прозорецот, застана и пак се врати кон креветот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Авторот остана во креветот сега со певот на славејчето што доаѓаше од крошните на некое од оревовите дрва со кои Брезница беше скоро покриена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Не сум сигурен што дивеч бркате - реков додека се поткревав на лактовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Конечно Камилски предложи овој збор да остане во листата на опасните зборови, од проста причина што тој никогаш не можеше да стане безопасен, како и да го толкуваа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
При безбожни хули, при сурова мака, при комитска живот што тревожно клука, оружјето има да остане в рака, слободата дури не угрее тука.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
- странските негативци (читај: терористи) се Руси и други екстремни Словени, по некој Германец, Арапин и жолторас, а домашните се поединечни психопати, оптоварени од трауматичното детство; - двојниците на странските политичари – Горбачов со бемка на челото, Садам Хусеин, папата или Далај Лама се омилени епизодисти во пародиите и комедиите; - на крајот од филмот, странскиот криминалец експлодира со стариот дворец (странски), храмот (странски, древен) итн.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затоа, мислам дека тоа засега ќе остане во приватната фиока.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова има свој одраз во многуте современи теоретски размислувања за јавниот простор, каде градовите остануваат во фокусот на анализата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Дом стана сеприсутен збор во секој каталог во секоја маркетиншка кампања. Sony и другите нудат домашна забава, комуникациските компании ви помагаат да останете во контакт, а кредитните картички ви сугерираат дом во странство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А на ретките поединци неупатени во овие промени им потврдувам дека веќе и јас не се одлучувам тукутака на необмислени постапки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од тие причини, било сосема "нормално" што на Второто заседание на АСНОМ, Јосип Броз Тито, како свој претставник го испратил Едвард Кардељ, а на заседанието присустувале и претставници од Србија, меѓу кои бил и Светозар Вукмановиќ-Темпо.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А џигерите ми останаа во рингот. Дека едно време тренирав бокс... во „мува“ категорија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Куртиал де Перер имаше една основна причина за да остане во совршена форма.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овојпат останав во Париз за секогаш.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Лена пак не можела да смогне веднаш да замине, туку уште некое време останала во Долнец, обидувајќи се да си ги собере мислите и да си го зачува животот цел.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По оваа клучна година започнува и развојот на настаните за наведените спорови што следат...
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зашто разбрав во болницата: тие што останале во ровот, веднаш по моето пренесување во болницата, изгинале од гранатите...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се сеќавам и на однесувањето на претседателот на Француската република Франсоа Митеран, кој во последните години од владеењето, дури под притисокот на неизлечивата болест, чинеше натчовечки напори и усилби како да остане во историјата, макар што во граѓанска Франција, вечните мандати беа ограничени, а демократските традиции силни Минував близу претседателската палата, близу улицата, кога Бургиба, пред неколку дена продолжуваше, добро облечен да ги врши своите утрински прошетки за да ја убедува нацијата дека е тој жив и здрав и дека ведро чекори.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сѐ додека оној ден, кога сосема во невреме, младичот сета утрина остана во дуќанчето, иако утредента требаше да го положи последниот испит; остануваше така шетајќи се нервозно од едниот до другиот ѕид, а не велејќи за тоа ништо, сè до тој ден, кога сосема во невреме не почнаа од вратата на тутунската фабрика да наизлегуваат разјарените луѓе во сини комбинезони, прво една сосема мала збиена група, а по нив една цела река, дофрлајќи по нешто гласно преку рамената, сите со онаа разјареност во погледите како еден човек, како еден разлутен човек, кој треснал од земјата сè, кој повеќе не може да поднесе нешто да се продолжи да се прави со него, кој се свестил дека е ограбен, и кој што има тука да го каже и својот збор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но што останува во наша власт ако си го одземеме правото да си веруваме?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Којзнае до кога ќе останев во позата на ѕиркач ако не ме сепнеше некој груб непознат глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Марија однапред ја определи својата цена – да му се пренесе порака на мажот ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мирнотијата на езерото во сончевиот ноемврски ден, прекинувана во правилен ритам од удирањето на веслата во водата на Александар му остана во сеќавање како најгрозен звук што го слушнал во текот на целиот живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше крајот на ноември 1948 година, поточно 28-от ден на месецот и тој ден засекогаш ми остана во мачен и горчлив спомен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред да н помилуваат, ѓаволите од занданата на островот н предупредуваа дека кога ќе бидеме на слобода, ние нема конечно да излеземе од занданата, таа ќе остане во нас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но уште многу незавршено остана во мојот живот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Никој не можеше подолго да остане во мијалницата а да не се навлече некоја лоша болест.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нека остане во неа впиена војничката киселина и мирисот на млада девојчинска града.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Харалампие, пак, горделиво одбивајќи секоја соработка со окупаторот, до ослободувањето остана во градот, заедно со деветнаесетгодишната куќна помошничка Маца и бесмртните дела на Шопенхауер, Ниче и Кјеркегор.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога дојде во гратчето, веднаш по Првата светска војна, никој не ѝ обрна внимание, остана во сенката на својот маж уважениот прота.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите беа среќни во семејството што не остана во Лондон.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Едно остана во очекување пред можна нова среќна случајност...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа останала во селото и била убавица, а ти ми рече дека дедо ти бил женкар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Без трпеливоста, сѐ останува во пеколот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вангел Русјаков е маж на Милка, но таа е ситничка, игла топузлијка, не само што нема што да покаже, туку и од она малку нема што да му остане в раце па затоа повеќе е кај Германа на Долги Тодор отколку кај неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во тој момент О'Брајан погледна на својот рачен часовник, виде дека е речиси единаесет нула нула и очигледно реши да остане во Одделот за документација додека да завршат Двете минути омраза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- И! - нестрплива беше Рада. - Сакам овој одмор да биде одмор на нашите соништа, да ни остане во паметење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, додека сум жива, имотов сакам да остане во целост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но судбината му одредува друг правец: тој заминува и останува во Цариград, во времето на падот на Отоманската Османската Империја и создавањето на новата Република Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Исто така, овие метафори се тесно поврзани со нејзината телесна состојба. 45 Иако за време на терапијата се поставуваат прашања со кои се настојува да се прошири значењето на метафорите и нарациите, терапевтот сепак работи на тоа да остане во поставените конверзациски рамки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Пред да ми ја кажеш големата одлука, ноќеска на мира просеј ги сите свои мисли и тоа што ќе остане во ситото утревечер ќе ми го кажеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сé додека во системот се додава енергија - односно, сé додека се испуштаат зрнца песок - системот ќе остане во критичната состојба а неговата динамика нема да се стабилизира.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
По ова, Кукулев – од инвентарот кој остана во просториите на Радиото – успеа да си наплати само 90.000 МКД (1.500 ЕУР), што горе-долу е само ½ од вкупниот досуден долг!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мајка очекуваше Татко да земе многу повеќе книги, според тоа колку долго остана во својата библиотека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Покрај сета своја проницливост, историчарот останал во сферата на смислата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Бидејќи Едо не знаеше ни што да рече ни што да праша, остана во исчекување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нивната слава остана во сеќавањето на народот за да се пренесува од генерација на генерација.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Значи, воопшто не е лоша идеја, ако имате производ кому му е потребна промоција, малку да се свртите околу себе и да се распрашате дали моментно нешто се снима.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бројот на турските глаголски заемки во текот на времето рапидно се намалувал така што само мал дел од нив останал во употреба, особено во разговорниот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Преку плоштадот Владас продолжив до почетокот на мостот, малку со одење и со желба понекогаш да останам во куќите или по излозите, кај преоблечените момчиња или фонтаните со високи јунаци со побелени пелерини, Тадео Аланко и Владислас Нерој, пијачи на токај и чембалисти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, таквите работи тешко се избегнуваат низ животот, зарем не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во најдобрите времиња на фирмата, додека сѐ уште беше во општествена сопственост, таа броеше и до 50-на вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Публиката мораше да избере дали да им се приклучи на оние што чекаа ред или да остане на своите места гледајќи ги оние што го проучуваа цервиксот на Ани.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)