обеси (гл.) - на (предл.)

Главата му е толку обесена на претенкиот врат што чиниш сега ќе му се истркала пред нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стрчнавме со чичко Лозана и се обесивме на вагончето веднаш до локомотивата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Главата се обеси на градникот и тој ги виде двете испапнати очи на војникот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Дали не се насити Толе со мене и сега сака да не оставе пак на воа црното аро?“ — си помисли таа и му се обеси на вратот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е море, си ода, бацко Толе, си ода, бре, млада су, ми се сака да носа, да јада локумчиња, шиќерчиња? — му одговори таа слободно и му намигна со левото око. — Зар тебе не ти се каснуа пиленце?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ти, Марије, си одиш со Мушона, а? Змија лута ќе те клукне, ќе те обеса на сретсело, да знајш? — ја судеше еден ден Толе во Бзовиќ дваесеттодишната убава чупа Марија Милетова од Старавина, за која разбра дека му се подала на Мушон Евреинот што држеше дуќан во Старавина за некакви си прстенчиња, грлувчиња, мониста и други ѕрнѕурки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И откако ги испрати со најголема срдечност, му се фрли на Мирчета: — Море ќе нѐ земеш на душа со вакви твои пријатели, бреј! Не гледаш ли, пет души сме ти се обесиле на вратот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кастинско роднински „интелектуалци,“ или постсоцијалистичко атеистички чконтари кои во бившиот систем успеале навреме да земат КПЈ црвена книжица, денеска вешто укопани во трулиот партиски систем мудруваат и обесуваат на разноразни општествени области, а во приватниот живот не се ништо друго освен најобични муфљузи кои ги тепаат своите жени, имаат швалерки, а децата најчесто им се испуштени од руки во канџите на пороците.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Нека струже, нека кове, како што се правеше и во капитализмот, пред војната, а јас како директор, ќе се потрудам околу некои нови производи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да приумрев немаше да узнаам дека и на мртвите им се зема мерка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Море арно што наврати – ја извлече негде однатре Блаже Ристевски сериозноста и ја обеси на лицето: -Рековме сандак а не ја спомнавме мерката. А на декоратерот му е потребна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе приучам мајстор за ковчези од дрво.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа издејствувај ми едно пусулче за да можам да го обесам на ѕидот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ќе бидам директор на претпријатието.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овој го дочека, го стисна со левата рака околу врат додека десната ја држеше над него како да го посолува со нешто но веќе Андон му притрча отстрана и му се фрли в нозе а јас преценив кај е најслаб противникот и му се обесив на грб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Доволно ќе беше само да го претстави, да го бакне, да му се обеси на вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не требаше да го пуштиш. Требаше да му се обесиш на вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со себе како млада тинејџерка ја носеше својата мала, но скапоцена камера. Ја носеше секогаш обесена на вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше неколку кусови широка сланина и едно поголемо парче свинско ребро, нив ги нанижа со еден канап и ги обеси на таванот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Е, го обесивме на чингелот, под тремот и го дере Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога ѝ никнуваа заби нанижавме на конец варена пченица и конецот го обесивме на едно дрво.„Како што раѓа лесно дрвово, така со лесно да му никнат запчињата на девојчево.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Ќе те најдеме подуен. Ќе пукне јажето ако се обесиш. Или ќе се обесиш како што беселе јаничарите - на кука.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се обесам на камбана за да заборавам дека од твојот мозок жугнува пиревина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со циркуското камионче влезе во дворот на болницата и таму изведе чудесна претстава која траеше речиси три часа, во која затвореничките уживаа од терасата, со безобразни дофрлања и претерани овации.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш се обеси на вратот од Сатурн, врескајќи како навистина да е луда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Часовничарот кој му ја знаеше убавината, староста и вредноста, му даде на татко му колку што му побара и не го нави, ами го обеси на ѕидот да му го краси дуќанот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На шестиот ден од Неделата на омразата, по парадите, говорите, извикувањата, пеењето, транспарентите, постерите, филмовите, восочните фигури, удирањето на тапаните и завивањето на трубите, по тропотот на чизми во марш, чкрипењето на гасениците на тенковите, брчењето на бројните авиони, пукотот на топовите, по шест дена исполнети со сето тоа, кога големиот оргазам наближуваше до својот климакс, а општата омраза спрема Евразија завршуваше во таков делириум што толпата, само да можеше да ги дограби оние две илјади евразиски воени заробеници што требаше да бидат јавно обесени на последниот ден од прославата, без секакво сомнение ќе ги раскинеше на парчиња со сопствени раце - токму во тој момент беше објавено дека Океанија сепак не била во војна со Евразија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Невестата Менка ја зеде торбата од Илка, ја обеси на колот, ја зеде рогузината, го посла козинавчето како секојпат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Малечкото огледалце обесено на шајка од десната страна на пенџерата го има превртено опаку за да не може да ѝ го враќа преправеното кадро, а ни природните огледалца од барите не ги оставаше да ја примат и да ја повратат, туку веднаш со чевелот или со стапот ги растураше.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И тогаш, кога Пандо ја отворил продавницата, тој тогаш внатре ја нашол таа Митана обесена на една греда крај ѕидот и под неа ставена една гума од некој камион за да си речат луѓето дека таа самата се обесила.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но бидејќи полека се навикнуваше на мракот, со двете раце се држеше за ременот од пушката што му беше обесена на рамо, главата ведната и мислите или во гаражата на мајсторот Ратко или на корзо каде што во Охрид беа девојките, тој просто полека, нога за нога, шеташе од аголот на училишната зграда до попречениот ѕид обраснат во капини и назад.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога ќе ни дојде времето за одење кај вас, ќе се искапеш и ти и ќе се сториш еден штрк, ќе си земеш едно шише вода од другиот извор и ќе си го обесиш на гуша и кога ќе си одиме дома, ќе се потуриш и еве си пак човек.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
ВЛИЈАНИЕТО НА ХОРАЦИО ЦВИКАЛО ВРЗ РАСТОТ НА ШАРЕНИТЕ АНТИ-УПАТСТВА (III) Патека на слоновите...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми вели ќе дојде ден ќе ти покажам еден извор, ќе си земеш од него вода во едно шише и ќе си го обесиш на гуша.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ќе свртиш по некоја друга уличка што само ти знаеш да ја смислиш! – ми зборуваше таа сета обесена на мојот врат а сепак чудесно лесна!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога ја заврши тирадата мене ми се обеси на вратот и им довикна на неканетите туѓинци во нивниот извештај да натокмат дека ваков акт на интимност не водела таа само со еден туку со двајца.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ленка ми се обеси на вратов и не со глас, ами со липање молеше: - Не, не, бате Кире! Не. Не оди, не оди, не оди... Тргнав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Молчи! Кралицата, одамна рековме, ќе избега во Лондон или во Америка или кај Франко. А ако не, тогаш ќе ја обесиме на Плака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се обесив на решетките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На враќање, ќе ме фати вака Оливера и ќе ми се обеси на рамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде да се врипнам и да се обесам на гранките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се фрла вака, ми се обеси на вратот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги спотерав овците на кај селото, палтото го обесив на една врба и му ја спраштив во шумата, кај партизаните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од десната тој, големио Сталин, со мустаците и како да му вели на англоамериканцките имберијалисти - еј вие там, немојте да ми ги гибате мојте пријатели, партизанте на Маркос, заш свите ќе ве обеса на ено влакно...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)