нема (гл.) - дома (прил.)

И свикнат веќе да се радува на сѐ што е ново и што го немал дома, Зоки Поки си мисли: „Каде ќе го најдам ова? Ах, какво лето!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Често ме немаше дома по неколку дена. Кога се враќав гомното пасивно, секогаш беше тука.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ни бабата ни дедото ги немаше дома.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Лаѓите, гледаме, си одат, си идат; Ѓеро ги брише очите и вели: леб нема дома, леб да им пратиме, а не по курви да одиме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И пак рече: - Нема дома, чендо, нема...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Првпат за Нова година немавме дома елка. а кога другарките на Билјана дојдоа да нѐ посетат, зачудено извикаа: - Леле!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И си киниса, си дојде дома. Бидејќи никој немаше дома, Доста не можеше да го таи своето задоволство, та и сама почна да потпева некаква грчка песна и дури ја заигра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)