насмевне (гл.) - жена (имн.)

Набожно се гледал себеси во светлост на идни божествени зори и ги пцуел четворицата шутови на своето подбивно кралство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И шегата е љубов кога се насмевнува жена низ привидот што ти шета со чекор многузначен. (Шумни приговори на брегот кон талазите: „Бидете помилозливи!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се жалеше на срцето. - Срцето? се насмевна жената. - Токму срцето, а?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)