може (гл.) - без (предл.)

Спиев 15 саата. (Грета му става ханзапласт) Ух, у пизду матер!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Каков билдер си ти кога не можеш без трева?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сакаш ли? - Не! Никако. Јас не можам без Рајчани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие, вистина се противеа, не сакаа или не смееја во принцип да чуваат кози, но нивните деца и семејствата не можеа без млекото на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговото семејство не можеше без Мила.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Моето единствено одбранбено средство е тоа што знам дека политиката не може без науката и уметноста. Макар колку да ги злоупотребува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Мислев, тоа би можел без страв да го сторам“ реков, „и ќе го сторам другпат.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со црвени кордели на русите плетенки, со кусо ѕвонесто здолниште во сите бои на едно ромско клопче, таа уште и дрнкаше на гитара со голи коленца едно врз друго, па немаше друштво што можеше без неа и немаше веселба без таа да е прва, макар што во учењето не се истакнуваше толку и добиваше преодни оценки благодарение на својот умилен изглед.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
МАРА: Палени се многу шкретите, ама Митре не може без нив.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тагуваме, многу тагуваме зашто не можеме без нашите планини на Пинд.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А и јас не се согласувам, не можам без Ели.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Додека ја набиваше, често само откопчувајќи го шлицот, го мразеше а не можеше без тој злоболен фалус на очувов, испрчен на телото на поетот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Молете го господа”, им велеше тој, „да не дојде до лек, зашто ако дојде до лек - тој не е веќе добиток: ќе заприлега на човек кој не може без апчиња да заспие...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но попусто Профим ѝ викаше ѝ забрануваше на Царјанка: таа не можеше без него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ИВАН: Ништо. Тероризмот не може без овие работи. (Ја повлекува напред и со шепот.) Зар ти мислиш дека јас немам очи и дека не гледам што станува и каде сме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ако писнам може без глава да се вратам по капата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, си мислам, дали може без лек, така од ништо, да ми оздрават децата. И мислам како недугава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак зачекорил. Збиените луѓе како да му пошле в пресрет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не би можеле без тешкотии да го следиме истражувачот на јазикот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Би можела без престан да гледам во твоите очи... сѐ додека не почувствувам срцебиење во моиве гради....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Можеби мислеше со прашањето: јас и не можам без караници со своите блиски.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се обидуваше да сокрие: не можеше без него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Попот јаде маслени јагули со црн пипер и лук и не може без женско.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја засака Злата и не можеше без неа. Постојано беа заедно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Близу беше до потфатот, до славата, но ете - науката не може без жртви...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Постојано му велеше на Илко: - Те засакав и не можам без тебе...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сето тоа може без мака да се поднадуе. И понатаму, значи, само се развива.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ако поживее година две, ќе се научат со дете, па после не ќе можат без деца, та ќе си го земат Илка мој. И така името му го носи на браче Илка.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Обично Мајка си го земаше најмалото братче кое сѐ уште не можеше без неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога лежеше сам, напнат од несоница и загледан во вжарениот врв од цигарата, не ѝ веруваше, патеше, можеби не зашто не можеше без неа и не зашто можеше да ја засака повеќе од првата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откако уште првиот пат, сето јаделиште што го донесоа го разделија, најправедно што можеа без да прават разлика помеѓу војник и офицер, додека седеа стуткани еден до друг во окопот на земја, им се приближи она едно Илија од Русе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И најголема гозба не може без грав. - Како не може без грав? - праша еден од мајсторите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не само во насловниот расказ во кој е можеби, највпечатливо и најзастрашувачки, доловена временската празнина, „црна дупка каде што времето умира“, како и губењето на временските координати на нараторот што, истовремено, значи и губење на неговиот идентитет,туку и во бројни други раскази („Футролата“, „Лекција“, „My private Europe“, „The seeker on the way of sound“, „Фото-финиш“ и др.) филозофските размисли за времето, експлицитно или имплицитно, кореспондираат со специфичниот светоглед на авторот, со неговата потрага по самоосознавање, од една страна, но и со неговата благородна потреба да се спротивстави на ентропијата на животот и неговата тривијалност, од друга страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ама за жал не се може без стравот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Душата веќе му лета, ко ластовица под кубето, но не може без него да избега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Њет нека биде, велам, таа свила не ни ја подари бугарската делегација, туку претставници на македонското друштво од Софија, не можам без цигара... Давај, давај, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас веќе се навикнав на своите порази, вели, и сега не можам без нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Жената не може без човек, вели, речено е да не може без човек, ама... варди се, мајче, вардете се, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А раширените рачички на куклата би го задавиле, иако не можат без него, само да го принудат да ги заборави витосните наречници.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Вака, сами ние двајцата, можеме без брзање да си го пронајдеме купето, седиштата, удобно да се сместиме, па дури ни остана време и да купиме по осминка бурек со јогурт што го јадевме седнати крај прозорците на вагонот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)