лета (гл.) - кон (предл.)

И белото топче, кога ќе го плеснеш по газ, лета кон целта на крилјата на молчењето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ете тоа, можеби, најмногу придонесе да се сетам на романот „Црвениот петел лета кон небото“ на Миодраг Булатовиќ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се изжалува и се издавува во себе изговорливото свирење; завива кавалот, се потсмирува и заличува на шумолење на зрело пченично класје, се разбранува како немирен лет на сокол, се шири, ту паѓа, ту се подига, разбранува, согорува, истиснува солзи и незапирливо тече, лета кон домашните прагови, кон кратките љубовни мигови, топлите и незаборавни скришни бакнежи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш, колку и да сакаше, колку и да се опираше, мислата ѝ леташе кон Циљка и двајцата синови - Ристо и Ташко.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас те сонив како ангел, како златокрила птица, која лета кон плавите хоризонти на судбината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ја слушам твојата душа како тивка музика, нежна песна во пролетно утро, како мил детски глас, глас на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И упорно си повторував во себе,додека преку два аеродрома и осум илјади километри воздушен простор летав кон непознат правец над Атланскиот океан: - Ако заборавам, сѐ ќе изгубам!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Занесени во маалото тврдеа дека ги виделе козите со нивниот козар Чанга како летале кон небото, други дека завршиле курбан!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ќе се најдеше под сенката на Сината џамија, мигум погледот му го обземаше летот на птицата која леташе кон врвот на минарето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нас орлите што ги лулавме летајќи кон сонцето не врзаа во темница.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
По неколку часа спокоен и среќен, со ангелска леснина, носен од небесно ветре, летав кон својата татковина, кон дома.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Светликавата птица ѝ го одзеде здивот поради блискоста, и таа истиот миг како маѓепсана стоеше таму, гледајќи ја птицата, што беше мала колку молец, како лета кон цвеќињата со клун што е танок колку игла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Човекот, очигледно, тоа и самиот си го кажа, беше од Дамаск.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, за чудо, тој се смени и со покровителска насмевка ми објасни дека Терминалот С with bus е за патниците Intermational nicht non Schengen, односно за оние што имаат намера да летаат кон Варшава, Букурешт, Одеса, Ријад и Дамаск.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Место тоа, се муваат по платформите, зјапајќи во просторот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Музиката сега звучи како јато сто метри високи, многу лути пчели, што забрзано летаат кон тебе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Летавме кон Тунис. Дваесет и два километра, сами на патот, ги минавме за неколку минути.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оставајќи ја мајката да е поблиска со децата, Гого го следеше нивниот развој и со скриена надеж и со потиснат страв за нивната иднина - свесен сè повеќе дека му бегаат од раце и летаат кон некое свое гнездо, кое веќе не беше негово.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Над Бела Вода се појавија авиони и со голема брзина летаа кон преспанската рамница.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои ги искривуваа лицата, го извитоперуваа гласот, и се претставуваа како ѓаволи, нудеа откуп на душите, најавуваа апокалипси, се закануваа дека на прагот е настапувањето на царството на темнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На крајот – козите сигурно ќе летаат кон небото. Немаше друг излез!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, и ние децата, со среќната мајка и нашето братче, со нашето козле, не знаевме дали летаме кон небото или нѐ задржува земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Погледот ко глуварче ни лета кон шумата. Гледаме нагоре и трчаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)