клоца (гл.) - и (сврз.)

Беше клоцан и камшикуван и навредуван, врескаше од болка, се тркалаше по подот во сопствената крв и повраќаници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Клоцам и го удирам по нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тој е, кој ќе биде друг. Толе со дружината — објасни останатиот селанец, Стојан Мегленецот, и испратија двајца од аскерите да сторат абер во Витолиште на мулазимот и мудурот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се вртеше, клоцаше и клекнуваше, како дресирано куче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вооружени со по еден голем стап ја држеа дисциплината кај бесните атови и бикови, кои често се клоцаа и бодеа меѓу себе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Магарето пак трчаше, фрлаше чифте, клоцаше и сакаше како првиот јавач да го фрли, но нашиот „Марко Крале“ цврсто се држеше.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)