извика (гл.) - од (предл.)

А-а?!... Што правиш, сите си отидоа. Извика од вратата Драган и застана зад неа, поправајќи си ја врската.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Меѓу нив, меѓу редовниците, постоеше договор, а него никој не смееше да го измени, онаа, на која ѝ дошол редот, да биде извикана од таа што налеала вода пред неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од падот остро извика од болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па така, ред по ред, некаде до осумте часот изутрина, од бунарите и од чешмите ги снемуваше сите садови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој „Илиос“, уште пред една две недели ги извика од земјата качунките, јагличките, петревите гаќи, момини солзи, а дренот го натера да ја облече својата жолта облека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)