залепи (гл.) - на (предл.)

Кога Крсте излезе низ малата вратничка, а Нешка се наведе да се појави да види дали некој не ќе го види оти од нив излегува, овој ја исползува нејзината положба, ги бакна своите четири прсти на десната рака и ѝ ги залепи на левиот образ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој од паричникот извади илјадарка, плукна токму таму кајшто беше ликот на кралот, му ја залепи на чело на Дуро, стариот кларинетист и му рече: - Бајрачето, свири го „бајрачето“!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И го виде матното небо залепено на прозорското стакло. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Службеникот бесно плукна на поканата и му ја залепи на вратата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пече горчината на пелинот што како имела ми се залепи на усните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неколку глави се залепија на прозорците од вагоните, за да видат каде се, и пак се загубија.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И секогаш, како за инает, нешто ќе му се залепеше на мундирот: или парченце сено, или некакво конче; згора на тоа, тој поседуваше особена дарба – кога оди по улица, да стигне под некој прозорец токму во мигот кога низ него се исфрлаат најразлични гадотии, и поради тоа на својата шапка секогаш ќе понесеше корки од лубеница и диња и слични глупости.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грнчарот ја подврза косата и горниот крај ѝ го залепи на една грутка влажна глина. Речиси ја посади во глината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се созеде, ја виде и Сија Хаџибанова. Седеше на еден камен, собрана и премалена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се притајувам и убаво ги слушам чекорите. увото ми е залепено на земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)