завршува (гл.) - свој (прид.)

Многу од нив со lunch-пакети, со конзерви уредно спакувани во кафеави хартиени вреќички, седат или стојат, го завршуваат својот lunch, остатоците уредно ги оставаат во кантите за отпадоци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Летото 1612-та, токму кога умира детронизираниот и душевно болен цар Рудолф II, Јаков Беме ја завршува својата „Аурора“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така го завршува своето видување на ова спектакуларно судење турскиот весник “Солунски Дневник“, објавувајќи ги во исто време и судските материјали.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Впрочем таму го завршуваат својот незапочнат живот и многуте случајно заскитани зборови од неговиот потсетник).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби уште од Лукрециј поетот толку неотповикливо не ги чувствувал луѓето како случајности во просторот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако на крајот од „Платоновата фармација“ Дерида го сместува несводливиот механизам на јазикот над/пред мислата (а не обратно), „Паскаловата сфера“ веќе го изнесла истиот аргумент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес го завршува својот есеј со добро познатиот dictum: Можеби сета историја е историја на различно интонирање на неколку метафори”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џон Апдајк го завршува својот есеј „Писателот како библиотекар“ со следното размислување: „Со Борхес, ние се преместуваме од онаа страна на психологијата, од онаа страна на човечкото, и се соочуваме, во неговото дело, со еден атомизиран и празен свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)