заврши (гл.) - наш (прид.)

Ние дури би можеле и да ја прошириме со османските заемки во јудеошпанскиот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние, мој Камилски, сме должни да ја завршиме нашата мисија, посебно сега, кога сме при нејзиниот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не се доискажа, очекувајќи Камилски да запраша: Кое би можело да биде тоа подрачје?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Започнавме можеби преамбициозно, како да имаме време до вечноста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред конечно да ги прецизираат поединечните и општите обврски, Татко неочекувано рече: Ние мораме, мој Камилски, да ја завршиме нашата потрага, со областа која најмногу го опфаќа некогашниот живот, нашиот живот, животот воопшто!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко презеде иницијатива: Ние, мој Камилски, сакале или не, мораме да ја завршиме нашата мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Госпоѓа Камилска не можеше во мигот да разбере за какви нови времиња се работи, прашално го погледа својот сопруг, а тој продолжи: Ние работиме да го спасиме Балканот, иднината на нашите потомци...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски тоа добро го увидуваше и еднаш со отежната совест и ѝ призна: Уште малку ни останува да го завршиме нашиот проект, потоа ќе дојдат подобри времиња, те уверувам...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мојата несигурност се протегаше и на таа страна: Дали се работеше за нејзина цврстина и несебична поддршка, или се работеше за тоа, откога и таа ќе дојде во Маказар, конечно тука да завршат нашите повремени меѓусебни растргнувања што се јавуваа во последно време?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Значи, заврши нашата идила? - Заврши, што и да беше. - Така нека биде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Готов сум да се извинам; не сум мислел така, а со тоа, веројатно, ќе завршеше нашиот разговор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да го завршиме нашиов разговор со тоа што ќе речеме: со парите треба да се постапува вмимателно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Со оваа мала парабола би ја завршиле нашата студија: проза која се поигрува со анархијата, нередот и ентропијата, а сепак на крајот ги надвладува и ослободува една исклучителна енергија, постојано обновувајќи се; критика којашто неодредливоста и фрагментарноста едновремено ја фасцинираат и одбиваат, којашто гради интелектуални конструкции за во сето тоа да фати некаква смисла - сé додека нејзините најпромислени обиди сосема не ја приближат до предметот на истражувањето, да ја приближат толку што практично е невозможно да се разликуваат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Трагично заврши нашиот предок Сули – беј.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Потоа повторно настапи една сиромаштија. Затоа моравме, откако ќе ги завршевме нашите работи, да одиме во друго село за да прашиме афион.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)