живее (гл.) - на (предл.)

Податливоста на кириличниот систем на писмо за промени, графичката едноставност и елеганција го прават мошне погодно за бележење на текст и негов пренос во време и простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тие карактеристики и политиката спроведувана во СССР придонесоа кирилицата да стане официјално писмо за низа турскојазични народи, кои живееја на просторите на СССР, секако, со мали модификации. Маргина 37 103
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Христина со вториот маж, децата од вториот брак и внуците живееја на улицата Ваци Ут. Ја имавме запишано на ливче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Вселенските империи, сагите за борбата за власт меѓу цивилизациите и гламурозните вселенски бродови беа заменети со прецизно синтетизиран универзум на злоба и насилство, кадешто секојдневието се состои од wirehead киборзи (полулуѓе, полумашини, зависници од електрошокови), електронски пирати, бескрупулозни pusher-и (продавачи на дрога), полиморфни перверзни ликови и други карактери што живеат на рабовите на hi-tech (високо технолошко развиеното) општество.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој укажува и на славната галерија на столбови во римската Palazzo Spada, и тврди дека со пишувањето треба да се создаваат "перспективистички продори". Palazza Spada Ново гледање Тесауро живее на самиот крај на маниристичката фаза, меѓу ренесансата и високиот барок.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во почетокот, племето што живеело на островот, со недоверба и со страв се однесувало спрема овие непознати луѓе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Толку години живејте на мојот земја, вака ли бре џанум, дотука ли донесовте работата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние сме свесни дека живееме на Балканот, каде што не престанале мешањата на народите, множењето на разликите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А инженер Александар живее на другиот крај на градот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Главен судија за овој крај беше еден стар був, што живееше на таванот од една полуразурната, напуштена куќа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Живеејќи на чифлигот на татка си потајно демнеше згода за која ќе може да ги наклевети Акиноските пред султаните во Константинопол и да им го одземе Имотот а нив да ги направи свои раетини.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сите поранешни привилегии им ја оставија само таа, да живеат на Имотот и да управуваат со Потковицата, да не мораат, како другата христијанска раја, да работат на полето, но и да опстојуваат делејќи го со неа, со своите довчерашни отроци, тоа што ќе преостанеше по толкуте давачки: покрај приходите од полето, од шумите, од ливадите, од лозјата, ним, на султаните, мораше да им се исплатуваат давачки и за патиштата, и за поилата на добитокот, па дури и за блатата и мртвиците во кои жителите на Потковицата ловеа риби и береа шамичишта и врбови прачки за кошари и кошеви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа, на заканите од странските чети, не се обѕрнуваа само Акиноските, веројатно зашто се чувствуваа силни, зашто беа многубројни, заедно со луѓето кои живееја на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од никого, дури ни од луѓето што живееја на Имотот, не побараа помош не дури ни совет, ни алат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И замисли си: од толку луѓе што пред нас живееле на Земјата, ние ја имаме таа среќа први да гледаме слики од Месечината, први да видиме камен од тоа далечно небеско тело.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Никогаш не дознав зошто мајката и сестрата на Земанек живееја на другиот крај, во друго предградие.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И како што е ненормално да се оди на спиење в изба, ненормално е постојано да се живее на катот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Природно, валканите и егзотични болести, како и суровите обичаи и одвратните навики, играа главна улога во нејзините текстови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Речиси секој втор ден таа ме викаше од работа и со глас кој одвај сокриваше радост, детално ми зборуваше за некоја нова и страшна болест штотуку откриена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Антрополозите- истражувачи коишто живеат на реката Дањак на Борнео или меѓу Курдите во Курдистан ѝ праќаа груби и граматички збркани извештаи за своите согледувања, а таа тогаш брзо ги прилагодуваше за популарна употреба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше мала, за мои убедувања, а живеевме на другиот крај од градот, преку Вардар, па се плашев да се враќа со такси... а и не ми беше тешко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И едниот и другиот Онисифор побрзале да клекнат и да го испијат со коленици сето студенило на влагата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Пред многу години, пред вие, парталковци, да бидете родени, можеби и пред вашите татковци или дедовци, живеело на земјава човече со тртка на носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А младите, говорат како поповите живеат на грбот од народот.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Камилски замолчи, во мислите сигурно маршираа кодошите од Голи Оток, од кои мислеше дека е конечно оддалечен засекогаш, но во животот што го живееше на слобода, не можеше да се ослободи од кодошката опсесија дека е и натаму следен, поткажуван.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Иако и понатаму беше неопходно луѓето да вршат различни видови работа, немаше потреба да живеат на различно општествено или економско рамниште.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Работата е во тоа што тие, капиталистите - тие и малубројните адвокати и свештеници и така натаму, кои живееле на нивна сметка - биле господари на земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кога ти си бил млад, ние сме живееле на врвовите од дрвјата“, рече барменот, погледнувајќи во другите муштерии.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но зошто сте вие сам, па вие ветивте да го доведете брат ви, кој живее на село?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Моето мало двочлено семејство живее на адресата 1743 Пердју Авенју, Вест Ел-Еј.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Проклетство, сѐ што живее на земјата - живее да се бие, да се ништи! викаат луѓето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Покај сѐ и тоа ќе ти помогне да се вратиш од мракот кон светлината, од немирот, кон мирот во душата; од сатаната кон бога, кон спасение; нема човек безгрешен, па дури и еден ден да живеел на земјата, зашто потекнуваме од грешните Адам и Ева, како што вели Јов, но ако се покае, господ му простува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сакав да живеам, пиштеше огномет во него. Да живеам на ливади, да гледам облаци, да говорам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тоа е како да живееш на висока карпа и да бидеш среќен, таму горе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А Лидија, која живееше на подолниот кат од неговата зграда, му стана најдобрата пријателка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Последично е поврзан со фактот дека светот веќе дваесет години живее на кредит.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Многу пати си ги повредивме чувствата со вистината и тоа болеше, но несакавме да живееме на површината од животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од тие причини неговиот извештај претставувал "салто-мортале" и давал сосема поинаква слика за населението што живеело во областа Лерин, а особено се разликувал од дотогашните извештаи кои биле доставувани до Форин офис од лицата што биле во придружба на официјални грчки лица и "супервизори" на она што се разговарало и какви информации ќе се добиеле од месните жители.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Несомнено дека неговиот „шок“ бил голем кога дошол во непосреден допир со Македонците што живееле на територијата на која требало да ја извршува доверената задача.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Деведесет години, живее на ова исто место, на ова парче божја земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Спомените од тие другарувања никогаш не исчезнуваат, никогаш не избледуваат, иако во животот луѓето се разделуваат, живеат на разни страни.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Изгледа дека му било здодевно да седи дома сам па, како што ми кажа, отишол на гости кај четири студентки што живееја на истата улица каде што беше нашиот изнајмен стан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И замисли си: од толку луѓе што пред нас живееле на Земјата, ние ја имаме таа среќа први да гледаме слики од Месечината, први да видиме камен од тоа далечно небеско тело.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)