е (гл.) - живо (прил.)

— Море ами, бацко Стале, ако се лути, ете а, нека му е алав и од мене и од господ, — изусти Трна една неделина кога Стале и го соопшти „лутењето“ на сајбијата и длабоко се издиши: — Нека ми е живо пиленцето, та лесно ќе си го израна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Тогаш треба да си го отруеме детето и да ни и к'ни коските додека е живо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога Митра со претворена насмевка ѝ одговори „мори чупе е, чупе, невесто Досто; токо, нека ти е живо, ако е чупе!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да му е живо. Вековито, да биде к'сметлиа, береќетлиа, овчар, орач, копач говедар да стане.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Трае сѐ додека е живо коленото, додека коренот има корен... додека сојот и родот трае.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Толку е живо во овие часови па многу е отежнато разминувањето со безбројните пешаци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Утре в училиште сите деца ќе велат: - Мачето од Милка е најубаво! Нацртано е како да е живо!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тишината ја прекина Рада. - Тето кажи ми! Кажи ми само дали е живо?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе, - помисли Рада - сигурно не е живо. Навистина таа ниту го виде, ниту му го слушна плачот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Марија - Јана. Јосиф - Симеон! Ти си кретен, свети духу, мислеше и не знаеше што мислат за него сите оние од Нојовиот ковчег собрани како штаб за да го судат за дезертрство од човечката кожа, за ноќно `рзнување и обеспокојување на сѐ што е живо во тој библиски кораб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мацко се престраши... Како тоа - да фаќа и да јаде нешто што е живо? Тоа никако!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Треба, треба... Ти имаш со што да ораш. Коњчето нека ти е живо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се радувам кога ќе го најдам кодот на нечиј свет и кога ќе се потврди дека сѐ што е живо има допирни точки. Понекогаш тоа оди само по себе, се случува спонтато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ќе појдеме пред сонце и ќе гледаме да бидеме подалеку од сѐ што е живо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе ноќеваме овде, како од крцкањето на огнот да извирал гласот на челникот Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Боже! Каде ли е сега? Дали е живо? Каде живее?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Зад главите на елените се е живо, шарено, зовриено, изначичкано како на детски панаѓур.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Треба, треба... Ти имаш со што да ораш. Коњчето нека ти е живо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
-Сѐ што е живо, испушта топлина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во водата има живот, затоа таа свети... Сѐ што е живо, свети – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)