е (гл.) - живот (имн.)

Срање. Можеш да ја земеш истата таблета 100 пати и таа 100 пати ќе биде различна. . . и тоа е прекрасно!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Прифати го тоа - тоа е живот! Вчера беше вчера, а денес е денес. Немај очекувања.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Е ова е живот. Конечно, ѝ дојде крај на мизеријата - рече Трпе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Зошто ми е животот кога син ми неодмазден ќе е?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Та тажен ли е живот клет; од денес полн со болки, низа крвава тој ќе е од солзи, преполн маки сет.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Па што е живот и поглед стрелен ако не борба за народ мил: во дните тешки да бидеш верен, да развееш смрт над тиран гнил.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Но тоа ти е животот: ти го плевиш а плевелот и понатаму расте. Се фатил за земјата и не се пушта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас за воденицата и за Пребег сум се фатил. Иди, искорни ме ако можеш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, на камен се збуни Кузман, стана од земја и ги истресе сините ногавици извалкани од прав. - Таков е животот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тркало, тркало во мене се тркала де нагере, де удолу, и пак и пак така е животот, замрен, нечуен, тивок...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ако е животот казан, во кој по грешка ќе посакаш да направиш нешто ново, да измешаш нешто неиспробано, едното ќе се свари побрзо, другото ќе остане жилаво.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Толку е животот, Стојно златна, велам, толку, Стојно Ресулоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ете што е животот, рече Дуко Вендија, ништо не е. Пиши, бриши. Ќе пишуваш, пишуваш, рече, а смртта наеднаш сѐ ќе ти избрише.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таков е животот. Сега е убав, утре е суров и несреќен.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Камилски, загледан во брзите води, заземајќи поза за да каже нешто значајно, филозофско, му рече на Татко: Што е животот, пријателе, зар не е самото време, што тече како водата на реката, а луѓето не престануваат да бидат заложници на нивното минато?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во мигот ништо не одговори, и тој загледан во водата која брзо течеше под сводовите на стариот мост, но потоа тивко изусти: Водата во барата е запрена за да го чува времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа сѐ е сиво и бесмислено. Тоа е животот.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Погледнете ѝ во очи на осамата Погледнете ги слабоста и мааната Посакајте ги совеста и доблеста Не е животот чаура тесна Ниту енигма за вас прелесна Улогата ваша никогаш до крај не е доиграна Не поклонувајте се пред време Завесата сѐ уште не е спуштена Сѐ уште не сте спремен Да чекорите без трема Да излезете од закоравената лушпа Во која со векови се дреме...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Сега, кога ќе се сетам на тие момент, многу ми е жал што беше така, но си велам: „Камо да е жив, па, пак нека биде така, луѓето се караат, се мират, тоа е животот“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
БОЖИН: Е, што ти е животов! Роди се и право на работа!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ама голем град, нечист град... Да не згрешиш душа...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Но ти си, сине, млад. Пред тебе е животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тука е, поставен, застанат, суров, одлучен...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми вперува пиштол... Врз градите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа е животот!... Треба добро да го почувствуваш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Таков е животот - велам на глас - непоправливо сложен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
— Живот, велам, таков е животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку е животот неправеден, - ја оплакував својата зла судбина.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тажно е да копнееш за една средба само кога ти е животот бескрајно патување, галеби да носиш на своето рамо а да не го чуеш нивното милување.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)