е (гл.) - некој (зам.)

Среќко: Би требало да се навредам, но јас сум џентлмен и прифаќам критика.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Тоа и не е некој проблем. Треба само гостите да ги натерате да пуштаат вода и НЛО мувите ќе си заминат на својата планета!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој не е некој сиромав човек. Можеби не е ни богат, но и сиромав не е.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еве и ова, за начините на посматрање! Тој и не е некој добар посматрач на луѓето, нема доволна дистанца од себе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стопосто самиот тој ми го испратил ракописоп. Сега сум сигурна дека е токму тој, иако веднаш видов дека испраќачот е некој измислен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се поведуваш по Јована, а тој не е некој стратег.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А и чупалето не е некое чурук! Не гледаш? Како киска е накистено, младо, па не и ни некое грдомасно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само да не е некој фукара работник, селанец, та опашките сечи, поткинувај колку што можеш повеќе — го утеши детето Толета и го стисна за рака.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве рипна од масата и се загна кон Тодора, уверен дека е некоја шега, какви во разни случаи правеа мариовците еден на друг.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- А, - се насмеа доктор Коста. - Па тоа е некој градски збор. Го истресов онака, без да мислам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едноставно речено, реди-мејд е некој предмет извлечен од контекстот, кој во извесна смисла е конвенционален, а преместен во нов и поинаков контекст, тој радикално ја менува својата функција.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Денес пак станува повеќе збор за чудовишните варијанти на идентитетот, оној на изофренот, без сенка, без трансцеденталност, без друго, без слика, идентитетот на автистот, кој како да си го раскинал двојникот и си го голтнал братот близнак (напротив, „близнакувањето“ е некој вид на автизам за двајца).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога ја отворил стрико Никола Мала врата, на месечината веднаш се видело дека човекот не е некој поганец; в раце држел детуле, сето завиткано со кожуви, а по себе водел коњ, и го пуштиле да влезе внатре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спротивно, да се стекне искуството на вистината е некоја форма на минување надолж и напречно.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но тогаш мислев дека големата љубов што треба да ми се случи ќе биде Филип. Но се излажав. Сепак тоа е некој друг.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не ја имав видено кај нив порано и ако често навраќав - можеби им е некоја роднина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Уште пред да ја затворам вратата од собата чув како Вера го праша тато: - Жената што ја сретнав на вратата, која пред малку излезе од кај нас, сигурно е некоја роднина што не ја познавам. Некако чудно изгледаше, страшно налутена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако лекарите рекоа дека е некое силно труење и ја сместија Ели во еден кревет, цела ноќ преседовме со Вера крај неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Си мислиш дека и тоа е некој човечки глас, осуден по цел ден да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе зинам пак да викам, вели, и тоа е некое празно место, кај што никој не поминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тоа не е од нашево село, велам, тоа мора да е некој будала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секако тоа треба да биде така, тоа е некоја нова, досега непозната игра.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ова треба да е некоја дубара!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Ова мора да е некоја грешка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но изразот на неговото лице беше ужасно смешен, спореден со она на неговото пони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што точно зацутело од нив, не е сосема јасно – можете да бидете прилично сигурни дека тоа не е некој меч: можеби било гудалото, или шпагетите замотани околу виљушката, или нечија женска марама.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Проклет да бидам, муза. Мислевме тоа е некоја Оливера што друго, а тоа признавам, беше најдоброто во таков ден.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ослушувајќи ја со некој внатрешен слух болката во здробената рака, се исповедуваше како пред сопствен олтар: кога имав седум години пронајдов дека чевларот од нашата улица не е некој друг туку самиот сотона.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За среќа и не е некој голем бељаџија; једино што ноќе грепка по чатијата и се шуња у двор.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Но си даваше гајрет со тоа што: ако беше сиромашко, добро — ќе си го земат домазет на малиот од чичка ѝ Трајка, според првиот план; ако е некое чорбаџиско — ќе му ја дадат таму — на добро место.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оти тоа негово појавување како да е некоја страшна не закана туку вест.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А ако набасаш на некоја намќорка допраша другиот Е ако е некоја смуртена лоша ќе ти биди болеста И уште ако не ја знаеш жената што ќе ти втрча со сонот Некоја нова и непозната болест ќе те довстасала Така велеше првиот толкувач на соновите
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
„Абе, овој да не е некој комарџија“, рече еден од младите картаџии преправајќи се како боже тој на кого тие зборови се однесуваа е непостоечки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ќе ве поведам. Од кај знаете дека е некој ранет?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Помислуваше, со надеж и без да сака да верува, дека сево ова, сепак, е некоја војничка далавера.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Присутна е некоја посебна нагласка во секој негов збор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И од тогаш сѐ се исчисти. Веќе не се појавија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дени, како што реков, дваесетина години била жена на боем, па оваа оставена градина, подобро парче од градина, е некој вид омаж на тоа време; капејќи се во бањата или седејќи во еден од ’рѓосаните столови таа може да ги одмори погледот и умот од забревтаното темпо на негување на онаа другата, големата, официјална градина и од постојаното примање и гостење посетители.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- кога влегуваат во ноќниот бар, во позадината задолжително се врцка полугола танчерка на шипка; - кога гл. јунак поаѓа во решителна задача, без оглед дали тогаш чекори, трча или скокнува во хеликоптер, тој им вели на своите сакани (жена, женска, деца, татко итн): „те сакам“, а тие (понекогаш здружено) одговараат: „и јас тебе“;
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Комшивката и натаму се жали, инаку не е некоја алапача, јас се утепав од барање, кога едно утро, станав нешто порано, во четири, што да видам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Их, ама и таа ми е некоја кралица...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мисли Зоки: многу е жално кога е некој тажен. Што може да се направи со овој петел?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Гледам: пак е некој изрод.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
ТЕОДОС: Молчи мори и ти, фараонке! Што рече!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Ова не е некоја царска работа, туку наша, рисјанска...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
По сенката знам дека е некој мофаш. Бурантад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ова ми е некоја револуционерна дејност, вели Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ова ти е некоја ,територија на Горачинов", си мислам, и само ги преместувам рацете кај што не може да ми ги досегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако е за право, и стравот е некоја болест.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Писателката миговно се стаписа, посака да е меѓу децата, и таа да поздравува, тоа е полесно, а на нејзиното место да е некоја друга личност.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Па дури и не морате да погрешите. Доволно е некоја вошка, гнида, болва кодошка да ве накодоши...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Крив ли е некој, сакат ли, лажго ли е натемаго, валкан, никаквик, мурто, или човек што за образот и честа не води многу сметка, за ибн Пајко беа небаре само чеда господови желни за прошка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- А бе, Мила – се насмеав – ама ти е некој сон! Да знаеш ти какви јас неостварливи соништа имам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме испраќаше на скалите, ми довикна: - Немој да заборавиш да го адресираш писмото за Игбал, па утре ќе го испратиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секоја вечер ја полевав со вода и ѝ пеев за да биде листеста и зелена, како божем ми е некое милениче.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа и не е некој камен, туку каменче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)