Додека се кикоти, ги менува кафеаните, девојките, пијалаците – и тој, како и стариот град, е потонат во темнините.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Сакам да купам книга и молив; сакам сега што повеќе нешта да забележам, за да не истекува сѐ туку-така. Толку години проживеав, и сѐ е потонато.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)