дојде (гл.) - пред (предл.)

— Е шо велиш ти, шо велат тие умните глави, како да работиме? — праша Толе, кој дотогаш ги голташе Атанасовите зборови. — Тоа е друга работа сега!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога ќе биде целиот народ готов да загине за своата слобода, кога ќе биде добро наоружан, ќе му дадат, пак они, знак и во еден час ќе се дигне и ќе и истера Турците од нашата земја, да си одат во Анадол откаде шо дошле пред петстотини години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
3. На другиот ден Гога дојде пред берберницата заедно со Крстета, студент по филозофија, на кого му вети да му покаже еден занимлив човечец.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога врволицата дојде пред конакот, валијата, со целата своја величина и достоинственост, се појавува на балконот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ама затоа гласен и бучен беше кметот. Дојде пред да крениме софра.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа беше една вечер кога дојде пред зграда да се видиме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не можев, Оче Симеоне, смирено ќе застане јадно мал и недовршен. Не можев, тој дојде пред време.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вториот вторник, за да го потврди тоа, дојде пред амамот од неговото отворање.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Уште им се гледаа главите, кога од шумата излезе манастирскиот измеќар и дојде пред игуманијата со ловџиската пушка и со еден зајак метнат преку рамо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Џипот дојде пред вечерта. Освен шумарот дојдоа и двајца мажи: син му на дедо Иван и некој нивни роднина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ама, никако не ми влегува в глава како дојде пред мене?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде, ајде, некаде, којзнае кога по полноќ, дојдов пред болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Учениците, што дошле пред мене, знаеја веќе многу: една ноќ пред тоа некој го украл автоматот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога дојде пред масичката на уличниот продавец на весници, застана. Но не се сврте.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И утредента ја тргна ордијата по истите патишта од каде што дојде пред три месеци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Влатко порано дојде пред автобуската станица.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дојде пред кладенецот, го стави шишето под шапурчето што течеше преку листот прикрепен со две чисти изворски камчиња, и кога се наполни, го фрли в уста како ништо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Еднаш ќе избегаш од нив и пак ќе дојдеш пред нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)