дише (гл.) - со (предл.)

Лежев на танко веленце и умирав покриен со нешто. Сепак се тресев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си дишеме со земјата, сета подлокана, оголена, оглодана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој продолжува да дише со отворена уста.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа Змејко го чувствуваше како напор при пречекорувањето, воопшто не како некакво заоглавување, но на Претседателот, а особено на Језикила, тоа сосема им ги скусуваше чекорите и тие често застануваа и дишеа со сапови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа забрзано дише со отворена уста. Се прегрнуваат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од ридот се ближеше зловолно гровтање. Наслушнав. Тоа, всушност, некој крај огнот дишеше со возбуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)