Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ден или два откако го испратив писмото до Агна, забележав дека работата на копањето на бунарот губи во своето темпо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ние тогаш бевме доволно мали. Секако не разбиравме многу!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Звуците од старото радио час се засилуваа, час се губеа во просторот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Додека го гледав сето тоа заедно таа ноќ, имав впечаток дека е многу повистинито (мислам, поневистинито, што всушност е многу повистинито) отколку кога навистина се случило - Еди и Ондин, еден покрај друг на пуста и ветровита плажа, облачен ден и само звукот од камерата, додека нивните гласови се губат во ветрот и одат некаде над песокот, додека се обидуваат да запалат цигара и сето останато.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најчудно беше тоа што и мене ова ми беше првпат да го гледам тој филм - штом го измонтиравме го донесовме во кино.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На крајот, со неколку псевдоними-флуиди не знаев ни што да почнам ни каде да ги вбројам, но тоа веројатно не е ни важно, бидејќи една од одликите на псевдонимите е токму во тоа што тие се исстоштуваат и губат во лавирањето и нејасните маглини: Angel Pig, Last Resort, Madame X, Modern Myths, Third Story, Woodoo Child, Mr. Peanuts, итн. 30 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Она што бега и се губи во секојдневната рутина, се покажува во уметничката употреба на компјутерите и другите виртуелни машини.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата: „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој е надлежен СС-офицер и заедно со својот соработник, капетан Алојз Брунер, се дел од комисијата Роземберг и имаат наредба да се ангажираат со еврејската заедница...“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мавта. И се губи во далечината.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

19. Врвот на брегот се губи во облаците или, кога е ведро, во светлината на сонцето.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Зад него вратата се затвори, слушна како лифтот се спушта и како неговиот речиси весел татнеж се губи во далечината.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сè е рамно, како што е и сета земја рамна, и се губи во недоглед, во една рамничарска панорама.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓутоа, со време бледнееја нејзините црти, се губеа во неопределена нејасност, како да ги брише блескавоста на ова летно сонце што го заморува неговиот поглед и ум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По плоштадите, крстосниците и ановите во Куско се уште се моткаат патувачки светители престорени во продавачи на чај од кока се уште се моткаат и поети кои си мислат дека баш тие се крадците на огнот и на празникот Инти Рајми со огнот в очи постојано се губат во шумата од незасадени строфи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Еден детаљ од таа слика покажува како во три елиптични венци безброј ликови се движат низ просторот што се губи во бесконечноста.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Гротеската своето име го добила од “grotto”*, од тие јами; претходно зборувавме за лавиринтските патчиња и за начинот на којшто тие, во стилот на “орнаменти”, што е претходница на духовно поедноставената “апстрактна” уметност, се губат во псевдоспекулативната мешавина.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Полицата висеше на посебни кабли кои се губеа во темнината зад сировиот сјај на два прастари рефлектори закачени над Подот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Каков излез, сине, кога се губи во нив...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Според нив се нацртани неконцентричните примери со поинаква форма, кои со ротирање создаваат илузија на спирално движење, собирајќи се кон средиштето и повторно ширејќи се кон рабовите на дискот, така што перспективата која истовремено се губи во просторот, се проектира од платното во насоката на гледачот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таму каде што дијалектиката не успева (А.А. губи во вербалниот двобој), останува ризикот да победи физичкото насилство, сказот од зборови продолжува во акции кога авторот укажува и ги осудува мерките на заплашување: со изолирање од телефонската врска, со организираната врева за да се спречи неговиот сон, со служење на неподнослива храна и последната нискост: приморуваат една негова блиска роднина да им се придружи во стапицата што му ја поставуваат на исцрпениот наратор пред да ја мине границата кон Македонија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако сакате граматичко правило: прирокот фонетски се совпаѓа со субјектот: На пример: Le negre aigrit, les negresses s ,aigrissent ou maigrissent. (Црнецот се скиселува, црнкињите се скиселуваат или ослабнуваат. Фонетската игра со зборови се губи во преводот; заб. на прев.)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Уметноста е создадена од низа индивидуалци кои се изразуваат себеси, тоа не е прашање на напредокот. Напредокот е само наша голема претензија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Мрзоволно се влечев по нив по малку навреден што не ме погледнуваат, застанував полека и гледајќи го широкиот грб на Баждара се губев во нејасни мисли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Бегајте!!! – се слушаа гласови што се губеа во бучавата на авионите, кои тој ден и наредниот не го напуштаа небото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Имаше такви луѓе во Гнездо: лежеа на креветите, а насмевка им трепереше на усните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има луѓе кои не можат да ја поднесат болната реалност, и се вовираат во еден потполно измислен свет, се губат во својот внатрешен сон во кој острицата на сечилото на болката не само што е затапена, туку сечилото е во потполност стопено; се губат во внатрешен сон во кој трепери остварувањето на секоја желба, а и желбите се разлеваат, или се стеснуваат до една единствена точка – да бидат во блажено мирување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Никогаш аплаузот не се губи во сопствениот извор.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога на местото на Сибил Вејн би ги ставил актерите и управителите од нашите театри, а на местото на Доријан Греј нашите политичари, тогаш ептен ќе ни стане јасно зошто театарот ни е во таква состојба, па се губи во формите на имитација или како што стои запишано во романот на Вајлд: „Дури и необразованата публика од партерот и галеријата изгубија интерес за преставата“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Од таа вечер кога љубовта ѝ се откри во сета своја непредвидливост, таа постојано, со години исчекуваше да ја сретне повторно, повторно да го доживее она целосно отворање, кога телото се губи самото во себе како што моливот и хартијата се губат во зборовите што ги пишуваш, а четката и бојата се губат во сликата што ја создаваш.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На брегот од тихата река врбите таговно се капат... песната се губи во зајдисонцето, јазикот се вовлекол во мене и немо стои пред збогување.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Погледот ми се губи во трагите од неговите години...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Во сенките на приквечерјето Диви птици ко црн ѓавол завиваат А мислата се губи во провевот Од нивните скршени крилја.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Низ магловита вечер, во полусон те барам Боса загазувам по улиците – те барам... нозете бесвесно тапкаат погледот се губи во чекорот на минувачите...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо, заборавајќи на она што беше измачување во долгите часови на осаменост и во осаменоста родениот страв и самообвинување, сиот се внесуваше и се губеше во дивиот вриеж на страстите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој паѓа и се губи во спарена непроѕирност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо полека тонеше и се губеше во слабост и некакво матно задоволство го обземаше за тоа што чезне и гасне во магловина...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се губи во еден необично возбудлив свет и во него е готов на секакви лудории, да го минира светот или просто да убие некого.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нивното гракање се доближува и се оддалечува, се губи во бескрајот што го скорева студот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И никој, ни подоцна, многу подоцна, не можел да објасни каква е таа слабост да се чувствуваат намалени и фатени во стапица на несигурност. И со надеж се крстеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оттука до првото маало на малото село, секое патче се губи во неплодна скрка и полусуви горници.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го бодна коњот со факелот и газејќи ги кучињата, стигна навреме месечината да му покаже како девојката се губи во столбовите на шумата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тогаш забележав дека од ѕидот зад полициската глава се протегаат жици и се губат во неа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Обиди се да заспиеш. Те чека работа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се качувал на вагонот на кој било означено Skopje-Paris (Garre de Lyon), се однесувал како вистински патник, но при првиот пискот на локомотивата, дискретно слегувал од возот и се губел во насобраната толпа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но и од она што можеше да прилега на судир и караница слабееше, се губеше во подвреснувања и задоволно подвикнување додека лелеавото оро се извлекуваше од црковниот двор под нишки на штотуку почнат дождец.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Почна да зборува, со истиот безизразен глас како и порано, речиси без мрдање на усните, со одвај чуен мрмор што лесно се губеше во вревата од гласовите и татнежот на камионите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ се губеше во магла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа жена се губи во сопствената реченица како мало дете во супермаркет... - се гушеше Лари во очајнички бес.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Нејзиниот шепот се губеше во шумот на брановите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Слезени, скриени, на другата страна, го очекувавме заминувањето на возот, сѐ до последниот пискот на локомотивата кој се губеше во далечината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Човекот подалеку од Езерото, полесно се губел во војни, порази, а овде секогаш преовладувал мирот и човештината.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Меѓу нас се провлекуваат дните и се губат во некои предели во Градот за кои не сме сигурни кога сме ги минале.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Појот паѓа како да се губи во некоја глува шума и наскоро, чиниш од далеку, испрекинато, нескладно, длабоко, осамено, преполнето со солзи и пејовито се премотува непремолчано, се прекршува, се пренесува и пронижува преоѓа во тажновито, молбено и осамено битисување: Твојте лисја, горо сестро, Пак ќе ти се вра-а-а-тат, А мојата младост, горо, Нема да се вра-а-а-ти-и-и...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крај Пандо нешто блесна. Погледна. Меѓу два страка висока и исушена трева - пајажина.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нараснуваат, се слеваат во едно и, небаре орајќи меѓу брчките, се губат во густите веѓи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И за првпат откако е дојден во Прењес на неговото лице само за миг се појави насмевка; му ги разбразди брчките, му ги издолжи усните и врз челото и образите му фрли малку ведрина и згасна како блескотот на светулката што одеднаш се губи во крајпатните грмушки.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Веднати, тие се губеа во високо нараснатото жито и само одвреме-навреме по некој ќе се исправеше колку да излезе од заветот, каде што беше пеколно горешто, и да го фати малаксаното ветре.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Земјата блада песот нејзин плиска пена леплива и бледа ко долго помнење меѓу студеното камено писмо на вечните куќи и нашата разбудена сладостраст додека се губиме во шумата обострано!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Видов милион нули на таа линија како се криват и губат во далечината, се насмеав и реков: „Извините, јас не сум математичар.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но, темнината престојува на оние места каде најмалку ја бараме, по законот на самодеструктивноста во некоја пукнатина сликата за мене се губи во пустелијата на светот и животот. тоа што е ваша реалност, тоа е моето доаѓање, патила, немир, очај, вина, чувство на грешност, пораз, ризик и пекол во кој живеам заедно со тие што ги сакам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се губи врската со времето кое фуриозно поминува, во душата настанува немир, судбината може да се пошегува на најсуров начин а осаменоста и тагата пристигнуваат со брзина на светлината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Му докажал на Александар дека: Тој мора да ја притиска средината на своето Кралство, а не да се губи во далечините!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пред нас доаѓаат црни „волги“, излегуваат делегатите и се губат во театарот. Хрушчов уште го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како што задамнува времето, така мене ми се губат во пареата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Над секоја чинија се крева по една нестварна грмушка од пареа и се губи во ладниот воздух.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нѐ гледа така, си мрднува со ушите и се свртува, се губи во чадот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Натежнатите клепала се спуштаат полека, ја совладуваат свеста и упорното противење и почнуваат полека да се губат во маглата најблиските ридови и... грмнува долу во трапот.