говори (гл.) - и (сврз.)

Освен тоа, тој самиот честопати говореше и пишуваше, колку им должи на Мазачо, Учело, Мантења, Андреа дел Кастањо, Пјеро дела Франческо (“Јас бев сосем вљубен и пленет од периодот Кватроченто”), пренесувајќи го тоа и во своето сликарство, така што на едното од неговите познати платна можеме да го видиме како води пријателски разговор со Пјеро дела Франческа...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Гласот“, изустив, како од устата моја двајца да говорат и да се согласуваат со Филозофот: јас и отец Стефан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ноќта говори и заплашува, таа ја збира својата моќ и издишува проклетства.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе убијам, говорев и лажев дека тоа ќе го сторам само заради детето со црвена коса над чело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ѝ говорев и не ја викав на име. Не е исушена уште пенливата смеа, ѝ докажував.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со снегот го снемало, фатил џенем или се присокрил негде за нови злосторства.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За какви злосторства? се прашувале луѓето, За оние по кои не ќе остане за новороденчињата жена со боска, говореле и пак демнеле и ковале нови стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во мигови на резигнација ја читал книгата на англискиот историчар Едвард Гибон (1737- 1794) Историја на падот и пропаста на Римската империја (1776) во која се говорело и за трагедијата на гладијаторските борби во картагинските арени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Хабиб Бургиба идеалистички веруваше во овој пакт до крајот на својот живот што сакаше да биде и крај на неговото владеење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не беше од оној тип луѓе постојано што говори и очекува другите само да го слушаат, ниту пак од оној тип само што слуша, а не отвора уста ни да потпраша ни пак да одговори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Цане имаше еден недостаток; не слушаше што му се говори и одеше само по своите мисли; затоа уште го викаа и „Шиник глава, стодрам мозок“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ајде, Цезар...кога се говори за смртта на некој човек, се говори и за неговиот живот...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не е умен. Само е јак и често се лути. - Август!... Да се разбереме. Кога говорам јас, говори и ти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)