гледа (гл.) - кон (предл.)

Што да прави сега со децата? Што ќе прави ако нешто му се случи, заглавена помеѓу овој град што ѝ стана туѓ, веќе снемилен дом и оваа војна што сите, па и неа ги насели во еден масовен кошмар?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во килавата мугра, Гита Корец гледа кон народните населби и ја чувствува, особено во вакви ледни мугри во кои на небото сенишно се пробиваат првите зраци, неизвесната судбина надвисната над градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој се фаќа себеси како често гледа кон часовникот, станува нестрплив поради лифтот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Многу родители несериозно гледаат кон “чкртањето” на своето потомство, некои дури се обидуваат да го миноризираат ваквиот порив на своите деца гледајќи опасност по хигиенските концепции етаблирани во нивните малограѓански кутии.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Бидејќи го растурив Ритон, ќе те оставам сосема сам, во недоумица. (Браво сето преостанато време ќе гледа кон отворената врата во која влегоа Жан и Боб)
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
По напорната работа кај Селиште, Денко уживаше да се искачи на малата височинка, да легне помешечки на меката трева, да ги стави рацете под брадата, да меле тревка меѓу забите и да гледа кон високата карпеста Орелска Чука на запад.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само прозорците се отворени за да може да се дише и гледаат кон убаво дотераните тревници, однегуваните стебла со високи крошни, на фонтаната и куќичката во паркот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Камилите лежат во стрмата суводолица среде далгите на ветерот и гледаат кон премините на планината.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ние со него, како деца, којзнае колку пати се имавме качувано на таа авлија за да гледаме кон сред село да не здогледаме нешто интересно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Велам дека несреќата никогаш не иде сама.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А сандакот? - прашува Огнена и гледа кон столарот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Ристе веќе стои кај коњот и го потчукнува по вратот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѝ го откривам внимателно бедрото а гледам кон Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се качував, полека, скала по скала, и кога ќе дојдев до највисоката греда, ја ставав раката над очите и гледав кон креветот, но секогаш скалата божем ќе се занишаше и јас јурнав надолу, од другата страна на скалата; потем повторно се качував, повторно гледав, но повторно нозете ми јурнуваа надолу, и ништо не виѓавав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И Саздо и шефот гледаат кон сервилната појава.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Од гранката на старата слива се обидував да гледам кон спротивната страна на селото, каде што беше куќата на неговиот дедо и да го здогледам него како игра во неговото маало со другите деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мајка ми и другите гостинки се прибираа во собата што гледаше кон клисурата, а татко со другите мажи се собираа во собата со дебели ѕидови и со подвиснат таван, со голем шпорет на дрва.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите прозорци од собите во Гнездо гледаа кон паркот во средиштето на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седевме и гледавме кон улицата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паркот беше послан со мека трева, испресечен со патеки, покрај кои имаше клупи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Макс и Добрата Душичка си се приближуваа онака како што си се приближуваат небото и земјата во некоја далечна точка – се соединуваат само за окото што гледа кон нив во хоризонтот, а дека за нив нема соединување, ама нема ни раздвојување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Гладна сум,“ рече. „Тукушто ручавме,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои ги свртеа погледите кон нас кога влеговме, други продолжија да гледаат кон каде што гледаа - во таванот, кон подот, или мижеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Точката на која е запрен нејзиниот поглед е некаде надвор од сликата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Војниците ни рекоа да си одбереме некој од слободните кревети, па излегоа од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа долго седевме и гледавме кон улицата, низ решетките на балконската ограда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш мајка имаше забелешка за секој кој ќе поминеше по улицата; сега гледаше со отсутен поглед и молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа пролет имаше мигови кога во Гнездо сите заборававме на своите лудила, мигови во кои нашите лудила забораваа на нас, и мислевме на Добрата Душичка и на Макс, и често го изговаравме зборот “љубов”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Точката на која е запрен нејзиниот поглед е некаде надвор од сликата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не попуштам, туку и натаму гледам кон внатре: црвената се разлева, се разблажува, и некои жени, побледи, во розово, лежат, или се тоа нивните опуштени сенки, а бојата за која помислив дека задушува, сега е заднина на еден, во основа спокоен пејзаж.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
ЛУКОВ: (Останува сам. Долго, надмоќно, гледа кон надворешната врата, потоа повторно сака да запали цигара.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Задоволен гледа кон неа. Потоа, оди до прозорецот и го отвора.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За сето време додека разговара со неа тој го чувствува Лукова, постојано гледа кон собата каде што остана тој и се штрецнува на секој шум.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Глигор е затворен во тесна соба. Прозорецот гледа кон морето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Кај се децата, прашува Јон и гледа кон скалите откај што слегов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сонцето веќе е одвалено над Горна Црква, и уште зачудено гледа кон сретселото. 133
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледаат кон Арапите, кон црнците и плачат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите гледаат кон Вирово. Селото, вистина, не се гледа оттука, оти е зад шумата, ама се гледа чадот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледаат кон нас и нѐ заплашуваат со пцуење, со куршум во тилот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и Свети Аранѓел уште гледа кон реката. Си стои на ѕидот од урнатото црквиче и си одбира луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се зададе озгора, како запалено клапче грмотрн, ќе се тркала, ќе се зголемува и ќе гледа кон селото, кон сретселото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите се збираме околу огнот и примижуваме. Кучињата се чудат од под сливите Ѓенески. Гледаат кон нас и се чудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поверувал дека некоја надеж му го измазнува лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му се придружувале на отпорот против пребогатиот Али-бег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лицата им се грчеле - црно и бело, биле ту негатив ту позитив на една глава. Мртво гледале кон трите запреги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ветрот ни ја оддува од клепки пајажината на сонот и избриша дел мрак пред нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа повисокиот тревар со тврди прсти му ги дигал клепките од очи и се веднел со шушкав здив над студените болки; сега и тој гледал кон волето на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кукулино; таа плитарска тврдина на маченици и вдовици, ја посвоило немата Ганка, да ора, да сее, да копа и да окопува со другите жени и во предвечерните часови да стои осамена и да гледа кон планините.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Девојката, како некој да ја викна, ја затресе главата и застана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин видов некакви пузиња, згрчени и со големи глави (тоа уште сонот ме измамуваше) и кога погледнав кај што гледаа сите, а гледаа кон последната кола, се зграпчив за грло од страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега сите тројца под кривото дрво гледаа кон неа, во белината на вратот или во испупченоста на градите. И самата гледаше во трите составени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Крадец, можеби и чекмеџето му го дрпнал од појас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот не престанува да гледа кон нас, во неговите разумни очи се претчувствува човечка глад и кучешка стрпливост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лавот се исправа и претпазливо гледа кон кловнот. Можеби се готви на скок.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со благо допрени дланки на завесата, гледајќи кон улицата, зборуваше тивко, речиси нечујно: „Сакав да бидам некаде, да отпатувам во свет во кој ќе бидам сама со себе, сама во себе. Тоа сакање сега е попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сѐ што гледаше кон таму беше соѕидано.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Депа му викаше: ”Со таквите твои совети, ќе направиш од детето ни вода, ни киселина; ќе го направиш рогливо: со едното око да гледа кон тебе, а со другото кон нас; со едното уше да е свртено кон тебе, а со другото кон нас”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гледаше кон мрачниот прозорец и пресметуваше. Сега се разминуваат на третиот басамак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега сам гледаше кон врвот на Калето, како кон цел која требаше да се достигне, како облик на замислената балканвавилонска тврдина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој запали друга ламба и, со свиениот грб, тргна бавно напред по стрмните и излижани скали и низ малото ходниче го воведе во една соба која не гледаше кон улицата, туку кон еден поплочен двор и шума од оџаци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лена се сместила во собата горе десно со двата прозорци што гледаат кон езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Митра ја остави да гледа кон рожбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Хаха, ха и хихи! — се насмеа Бојана гласно и се слушна дури на конакот, та и стариот мудур погледна преку отвореното пенџере, кое гледаше кон перачките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Голем прозорец гледа кон улицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Танаил со жена му и син му со ифрит во душата гледаа кон куќата од Китан - кои луѓе му влегуваат да му честитаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стојат селаните пред училиштето, исчекуваат и гледаат кон врвовите на Галичица каде што птиците водат борба меѓу себе грабајќи се на понекоја мрша останата по рововите и бункерите и морници им врват по снагата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но Бонети свика: - Тури... - и гледајќи кон пратеникот продолжи: - Знам, сега вам ви е важно што ќе биде со манастирот...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но кога дошол за игумен во манастирот отец Никодим Синаитски, страден за сонце што во изобилство го имало во Синаја, ги разрушил сите тие тесни и мрачни келии, ги преправил, ги преуредил: им отворил големи прозорци да гледаат кон езерото и Полето, ги споил и направил за себе убава одаја за спиење, бања за капење, простор за вршење нужда, одделение за држење пијалоци и трпеза во која ќе го служат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И така од колено на колено, секој август, рибарите постојано гледаат кон небото, трагаат по најмалото облаче, го фиксираат со погледите, се мери температурата под сенка, на секое дожде му се открива значењето во идната година.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кирил излегува. Борис гледа кон него.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Братучедите тогаш забележаа дека на улицата под авлијата се собрале едно чудо селани и занемено гледаат кон молкот на фронтот што сите нив ги удираше в лице како некоја пареа од отворена утроба.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Здогледа еден селанец како гледа кон небото и го запомна местото кадешто тој стоеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледам, се завил над него еден облак... Голем, голем, темен, градобитен...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Не знае што да прави, станува, гледа кон градот.) Па... ќе ја свршиме, чорбаџи Теодосе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Додека Пелагија беше зафатена со малечката и трите внучиња на Петра, Танаско го цапаше длабокиот снег низ градот и успеа да призне во сите местенца по предградијата на Скопје каде имаше засолнато Егејци и на крајот одлучи своето јато да го пресели под Калето, во Фестивална, односно, во задниот дел на Фестивална имаше едно слепо место што гледаше кон кривината на Вардар и голите дрвја на Паркот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Цветан гледа кон небото и го толкува времето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор само ќе ги собира веѓите и гледа кон кај гледам јас, во кого гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мара со очи на уплашена срна гледа во растрепереното пламенче; Јана скришум брише солза; Аргир, кој има очи на риба - ококорено, студено и безбојно гледа кон излезот, чиниш некого чека-исчекува, гледа со поглед на гладно прасе, упорно, засекливо дури во мракот погледот негов пронижува ко сврдел и буди морници...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш Даме тагува на својот прозорец, гледајќи кон прозорецот на спротивниот брег.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А тоа пламтеше од радост и гордост и со потценување гледаше кон заспаното сино јоргованче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)