вришти (гл.) - и (сврз.)

Во очај косите си ги кубеа, вриштеа и пиштеа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Веќе следниот миг јуреше кон нас тоа пламено чудовиште, наказа несреќна, вриштеше и јуреше и тоа право кон Стефан Писмоносецот, Лествичник сега што се викаше, и пиштеше: „Синко, сине мој, зошто на огнот ме предаде?!“, а ние сите во огненото тело го созерцавме отец Мида.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)