Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Бомбата се пробила, преку еден од темелите, во куќата, влегла во визбата и тука експлодирала.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се почувствував како да сум влегол во слика од списание за мебел и просторно уредување.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Владиката уште пред да влезе во куќата, уште од прагот, му рече на Цветко и Цветкојца дека им носи убава вест за синот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Откако Авни влезе во екипата на Круме Волнаровски, неговата златара „Карат“, во Старата чаршија, работеше формално. Беше човек од доверба.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рано, во мугрите, кога Татко најпосле се смирил, таа влегла во неговата соба.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Затоа во еден момент на просветеление се обидов да се измолкнам од оваа моја дивоградба; но навистина не бев сигурен колку држеше вода она подоцнежно настојување да го каширам тоа што го бев веќе извалкал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имено, непосредно по напуштањето на германските единици на Пиреа и Атина, Британскиот експедиционен корпус на 14 октомври 1944 година, влегол во Грција, како што било договорено во Квебек меѓу САД и Велика Британија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Потоа со наведната глава, башка и гологлав, влезе во службената кола, без збор на приговор или отпор, па се упатија никаде другде туку пак во Клиничкиот центар, само сега погоре, во Судска медицина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ми пасуваше како облека за нуркање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Суштеството без очи на другата маса го проголта, фанатично, страсно, со жестока желба да му влезе во трагата, да го пријави и да го испари секој што би се осмелил и да спомне дека минатата недела следувањето изнесувало триесет грама.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првиот „ќеш“ го направија Арслан и Сефедин, но оставија голема стража да ги варди труповите на паднатите аскери дури да дојде комисија од Прилеп, а тие со остатокот војска влегоа во Полчишта да ги бараат од голораките селани виновниците за пролеаната крв — Тој бре ефенди, тој.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури и кога дошол царот на окупаторите го викнале од дома да слика како народот му ракоплеска.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Полицијата, правејќи во овој реон претрес, ненадејно влезе во неговата соба, го уапси и најде извесна количина динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога тоа утро влегов во дворот на крајбрежниот манастир, заедно со колеги ликовни уметници, почувствував несетено спокојство, блажено настроение, кое, чинам, влезе во мене преку воздухот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Врзаните пак бунтовници, откако влегоа во градот, ги кренаа главите високо и на секој сострадателен поглед од луѓето што беа појавени по прозорците одговараа со горда насмевка. Co тоа сакаа да им кажат на христијаните: Не жалајте не нас, ами жалајте се сами себеси што скапувате под топуците на агите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А што се случило ноќта: качакот Зенула се обидел да влезе во куќата со својата тајфа и да пљачкосува. Во пукањето Маруш го погодил некого.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Навистина, по една недела, ми стигна нејзиниот мејл: „Му влегов во трага на црвениот паричник.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во црквата имат една врата зазидена и ми кажуале, оти некоаш цар влегол в црква, кога се венчал за цар и пак од таја врата излегол, та за тоа била зазидена.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Калуѓерот збунето се прекрсти неколкупати, но изгледа, прва мисла му беше не да ја теши и тој разлипаната жена, туку да види што се случува со гавазот, кој би можел, чувајбоже, заинтересиран од вревата, да влезе во црквата со исукана сабја.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И токму кога влегол во својата одаја и сакав да се помолам Богу, вратата се отвори и влезе Писмородецот. „На пат готви се да тргнеш утре“, ми рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- И му го кладе вапсаното јајце во десната рака. Потоа влегла во одајчето.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

„Лудории... Не обрнувај внимание...“ мавна со раката Профим и влезе во куќата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Двајца војници влегле во еден бостан и кинат лубеници, вели, кинат и ги удираат од земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ти доаѓаш со мене“, му реков на слугата, „или ќе се откажам од патувањето, без разлика колку е важно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му влеговме во колата на еден таксист и уште незатворени вратите, му велам: — Вози колку што можеш и не можеш!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одеа со бавен чекор, чиниш го мереа патот, свртија лево и ја фатија благата угорнина и влегоа во шумата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Коа си дошла бабата вечерта, не се сетила за првпат оти је суредена куќата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А утредента, кога огреа сонцето, Бугарите влегоа во наше маало.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Горчин рано го загуби татко му, тукушто влезе во пубертет, и мајката беше онаа силна потпора што го отшколува и што го изведе на вистински пат.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Си влезе во кошарата, ја обеси сакмата на колот зад врата и излезе та го зеде Трајчета на колено и почна да го гледа внимателно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Липав со перницата преку глава, кога тетка Ана неочекувано влезе во собата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

За среќа, освен една сипка што еднаш беше влегла во мојата клопка, друго не сум фатил.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

На 2 февруари 1962 година, во кафеаната “Балкан” библиотекарот на Филозофскиот факултет Филип Филиповски му раскажуваше на еден свој пријател каков сон сонил: седи тој во библиотеката, лето е, доцна попладне, си пивнува ракија и го чита Прличев; во еден момент, низ отворениот прозорец забележува рој скакулци: ситни се, разнобојни - зелени, кафени, црни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колку што настојуваше генерално да го согледа текот на настаните во светлината на ангажманот на Европската унија и САД, заплашена тие да не се претворат во војна како претходно во Босна, Хрватска и Косово, таа беше силно внесена и вникната во мојата судбина како човек и писател на една балканска семејна хроника во текот на XX век.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

260 Големиот број информации кои пристигнувале во Форин офис од британскиот амбасадор во СССР и од политичкиот претставник во Софија укажувале на преземените активности во Југославија и во Бугарија, Балканот да им се препушти на балканските народи, да се напушти меѓународното ривалство на Балканот и да се отстрани мешањето на големите сили во работите на Балканот и укажувањата дека Бугарија е на пат да влезе во федерација со Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Гоце влезе во училишниот двор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

МИХАЈЛО: Се враќаме со татко од дрва, дојдовме до дворот, тишина, влеговме во манастирот, локви крв, сите заклани.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме погледа со мртов поглед. „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”. „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”. „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чуварот влезе во куќичката и оттаму донесе плико. Му го даде на странецот. Секако, тоа беше резервацијата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И кога влезе во земникот, дамла ќе го удреше: која ли е оваа самовила од гора зелена?! Гледа Илко и на очите не им верува.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Детето без брзање влезе во куќата, а тој сиот столб од нерви и црно месо, виде на хоризонтот лет на ѕвездена опашка и одмавна со глава: среќен пат, скитницо!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога со куферот влегов во собата на Клара, таа не се изненади, само ме праша: „Помина стравот?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На овчарите и воловарите им се имаше случувано мечката да им влезе во булукот, да си попасе со овците и да си замине.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Посилен впечаток по својата физиономија остава единствено станицата „Лувр“, која исцелно аранжирана во стилот на музејските вредности и на патникот ненаметливо му сугерира дека на оваа станица треба бездруго да слезе за да влезе во музејот „Лувр“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Не е фер! – викна брат ми и влезе во спалната. – Вие тројцата се гушкате, а мене ме оставивте сам во собата – и се пикна меѓу нас.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Им се дозволувало и ним да влезат во редовите на Организацијата откако претходно ќе дадат заклетва, но никој од нив не сакал да положи заклетва.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Запалив свеќа во темнината на храмот и си влегов во сопствениот мир.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

— Ајде, ајде, ајде, елате си дома, да се збереме ваа вечер како господ шо рекол! — ги покани мајка му и сите влегоа во мрачната кошара, темна како душата на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И тоа нѐ прави неизмерно радосни. Мислиш од тебе изгрева сонцето и скока од радост дека влегло во нивите наши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро, - рече таа и си влезе во својата соба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Оваа чизма ќе биде од денес мој дом, - рече глувчето и влезе во чизмата.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Колку ќе беше пополезно и за стражарот а и за мене ако му наредеше да влезе во собата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Невестата се наведила и си влегла в црков.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Така момче мое! Сиот имот влезе во џебот на Џемал- ага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со какви мисли, со какви нови намери таа вечер влезе во својот осамен дом на малата височинка над автопатот не би можело да се тврди.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Полека влезе во плевната и легна крај Денко, кој цврсто спиеше. ***

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Без да гледа во лисичето, му рече: - Ајде ти првин влези во водата, па јас веднаш по тебе...

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Во 171 г.пне, Рим влегол во војна со Македонија, позната како Трета македонско-римска војна и траела од 171 до 168 г.пне.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

И таа мислеше дека наутро, кога ќе станеше прва и потоа ќе влезеше во собата на брат ѝ, сѐ мирисаше на него и на неговата коса.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Само што влезе во градината слушна како неговите домашни се враќаат весели како никогаш порано.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Како да не се вознемирува, - ѝ се доверив, - кога пред некој ден Сузана ми рече дека нема намера да се вљубува пред да влезе во пубертет?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Што виде?“ го праша Летка. Едо веќе имаше решено. Влегоа во продавницата каде што Едо го побара блокот од излогот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сепак, и покрај чрчорењето на мојава весела придружничка, како да се работеше за неделна прошетка низ чаршијата, кога влеговме во дуќанот, не се осмелив веднаш да го погледнам в лице.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Не попуштаа ни едните, ни другите. И едните и другите сакаа насила да влезат во црквата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Не ми е другарка – му се спротивставив во мислите. – Сака да ми биде, а и јас сакам, ама тоа никогаш изгледа не може сосема да успее, сопствената мајка да ти биде и другарка.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нашите влегоа во бој на отворен простор. Ниту ровови, ниту бункери.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И така, со медалот на гради, влезе во партиската зграда.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Добро е што уште не влегол во куќава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Казнета си, - ми рече мајка ми и си влезе во кујна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

„Да, не знајме...“ Во тој момент влегоа во чикмакот кој беше темен, а светлина допираше само од прозорците на неколку куќи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа стана и влезе во купатилото. По подолго време, излезе оттаму. Измиена. Исчешлана. Прибрана.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Замисли си за момент дека сонуваш, тоа веројатно го можеш - доверливо ми се приближи таа преку масата - Или за момент поверувај дека си влегол во туѓ сон.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ќе фатам да се чешлам, раката ми отпаѓа од напор, а пак кога ќе почнам да ја сушам по миењето, цел час ми треба да ја досушам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пред да влезе во вакафот, Татко погледна кон небото.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Влезе во шарениот шатор и го здогледа „џубоксот“. Беше одвратен.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој што ми го донесе среќата да се омажам за него, тој за кого копнеам да влезе во мојава куќа.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

БОРИС: Треба да влезам во форма.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Тогаш влегоа во салата жена и девојче, можеби последни посетители на изложбава за овој ден.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Секој, којшто ќе влезеше во градот, тие го претресуваа да не носи контрабанден тутун.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Негативните промени кои настанаа со донесувањето на овој закон се следните: се пропиша престанок на работниот однос на вработените штом влезе во сила договорот за продажба на претпријатието со општествен капитал.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Овде не го пуштија до огнот, ене го потаму во дворот, влегол во една дрвена барака... појдоа да му грабат штици!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

КЕВА: Е?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ка отиде тамка: - Добро вечер! - Добро вечер!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На аголот тој се поздрави со Аршински и влезе во ресторанот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во 1905 година, на 17 март, беше петок, грчки паликарја влегоа во селото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одела, што одела гемијата по правио пат и по некој ден свртел еден противен ветар многу силен, та кога ја подбрал гемијата по морцката ширина, летала како некоја црпка по талазите што биле по море.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Околу пладне влезе во новиот дел, каде што брезите беа штотуку насадени, ѝ се слоши на вратата на станот на господинот Бранџолица, па ја внесоа преку прагот, ја седнаа на стол до пијаното и ѝ дадоа вода. Се созеде.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Додека пиев топло млеко, влезе во бифето полицаец и од секого бараше билет за патување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Сакате сега да ја видите Клара?,“ ме праша доктор Гете, кога влегов во неговата канцеларија во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Жените влегоа во црквата, запалија свеќи пред иконата на свети Наум, клекнаа на гробот, му се помолија, оставија дарови и си заминаа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тргна по удолнината и, кога стигна на раздрумот, пред неа излезе Кузе - сега еден од чуварите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Грдан влезе во дневната соба - ниско масиче, удобни столови, широка софа и тивка музика што како да се стечуваше по ѕидовите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа се обидов да го разработам на маргините на листот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Крајната цел не е да се уништи, туку да се поправи, да се направи подобар.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Да знаев макар некој египетски збор сигурно ќе разберев што ми довикуваат малите Египќанчиња во моментот кога се подготвував да влезам во водите на Нил.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Чистејќи го снегот, луѓето личеа на кртови кои ријат а не се гледаат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Влатко влезе во кујната навреме да ја слушне благосилката на дедо му.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Пред тоа, во последната битка за градот, влезе во пламеното оро, пркосно исправен во метежот на истрелите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Даниел ја турна тешката врата што беше направена од штици, на она место каде што беа црните шарки на вратата, и влезе во замаглениот и студен ентериер.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сметаме дека токму неговото творечко испреплетување на разни медии е она што Ле Гак го прави интересен и, во крајна линија, го квалификува да влезе во ова хибридно и „копиљско“ списание кое има тенденција да ја руши „светоста“ на медиските канони.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На рецепционерскиот пулт еден од црнците го остави клучот, дојде до нашата маса, го потупна по рамото мојот пријател и заедно со другиот црнец и девојката со брзи чекори ја минаа бавчата на хотелот и влегоа во сиво ауди.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

-Треба ли јас сега да се карам со тебе и да се тепам? - додаде третиот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Откако ги наполнија џебовите со јајца, му дадоа знак да си оди и го пуштија непретресен да влезе во градот Солун.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Просто и направо си влегол во разгледница, па сега се рашетуваш низ неа како паун со отворено ветрило на опашот, додека на некој не му здодее и не ти ја поткуси кикиритката, па да те спика во плико и да те залепи во него, со прописни марка и мур, пред да те прати по пошта на одредена адреса или на пост-рестант.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се обидував да пишувам, ако не друго, да го запишам она што ми се случуваше, за подоцна, можеби, да може да влезе во повеста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Две девојки, облечени во бело, влегоа во купето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Потоа сѐ се стивна. Останав сам помеѓу два реда куќи, од кои не се слушаше никаков глас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Откако биле заземени градовите, Бурите ја продолжиле борбата со партизанско војување. Дури на 1.7.1902 год. Англија ги присилила Бурите да потпишат мир и како автономни републики да влезат во Британската Империја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Одново влезе во коритото и продолжи да го чисти дното.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Влезете во кочијата. И тој коњ што го водите.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Со забрзани чекори влезе во библиотеката.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ми дојде злобна помисла дека врз примерот на овие три часовници е тешко применлива разликата меѓу канаринецот што се обидува да стане птичји Павароти и папагалот, кој, пак, од своја страна, се труди да го имитира (со очекуван ефект на расипан грамафон).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тргнав кон спалната на Цецилија – таму лежеше таа со писмо покрај себе, и празно кутивче таблети на ноќното масиче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пребледе. Потоа, влезе во бањата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Штом тој влезе во затемнетата соба, каде што лежеше болното девојче, ги растрга пердињата, ги разотвори прозорците, без да ја праша мајка ѝ на Зорица.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

На 1 октомври 1938 германската војска влегла во Судетската област, а во март 1939 целата територија на Чехословачка била под контрола на Германија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Никое не смее да влезе во дворот на новото дете.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Покрај сето ова Митра му направи сигурно убежиште и влезе во неговите работи со Мачникот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакав да ти влезам во очите, далеку зад зениците, да го пресретнам одразот на восприеменото додека сѐ уште е наопаку, пред да се заврти, пред да ме рефлектира застаната на тлото.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Не е,“ реков. „Крвта е црвена, ова е кафена боја.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но погледите ги откриваат, во нив гледаш сè, влегла во нив водата, ги зела.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој знаел дека сите јавни установи биле будно чувани од власта и дека не ќе може да влезе во поштата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Поп Ристе ја остави дома поповската шапка, тури црвен фес на главата, се наметна со ќулката од сакмата; и тој ја јавна својата маска и го фати Топли Дол, та не оди ни саат, дотрча до турските шатори под Маково во ливадите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Молњите се разгрануваа над градот и кога возот влезе во метро-тунелот, внатрешните светла трепнаа како струјата да се прекина иако возот продолжи да лета под Јазолот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се буди исплашена. Гледа: утрото одамна влегло во одајата исполнувајќи ја со црвена светлина слична на пожар; прозорецот мижурка заслепен од неа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Мајка ми понекогаш ми приредува такви изненадувања, но и јас не ѝ останувам должна. Ѝ возвраќам на ист начин во слични пригоди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мајка, со ибрикот полн со чај, влезе во собата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пеел, или шепотел, или липал, спиејќи. И така секоја ноќ.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога влезе во кантината, таа седеше на една маса мошне оддалечена од ѕидот и беше сосем сама.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Митра стана снаа на Стоја Цуцулов, а Толе — најстар негов син и продолжија да си живеат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури откако влегов во зградата почувствував колку сум истоштен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Перформансот се претвори во оргијастичко прскање поликолор со таков спонтанитет и енергија што зачудената од почеток публика брзо се ослободи од првобитната фрустрација и влезе во таква екстатичност што сето тоа почна да наликува на некаков Вуду ритуал.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Господ нека ти е на помош„, пак сожаливо се прекрсти игуманијата и влезе во конакот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со два збора им кажаа дека ги бара Ѓорче, кој иде во помош со педесетина четници и осум товари џебане.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Климент Камилски повеќе не поставуваше прашање дали поимот кадија ќе влезе во нивната листа на опасните османотурцизми со изветвена смисла или, како што нагласуваше сѐ поретко со опасно значење!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- И си влезе во својата соба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Родум од Македонија, - одговори Ѓорче.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

— Раска ми влезе в очи, му велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Трајче влезе во кералчето, го одврза Дорча и го истера нагоре од селото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Девојчињата ѝ свртеа грб и почнаа да си разменуваат погледи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, кога дојде време, таа влезе во собата со инсулинската инјекција и со диеталната вечера.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка ми влезе во собата и седна до мене.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Брзав по надолнината да влезам во градот и да ја најдам куќата што воздивнува и, доколку навистина има таква куќа, да ја замолам да ми ги каже своите пророштва.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се опуштив небаре спијам - очите затворени, а дишењето рамномерно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Трговецот влезе во ќелијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

До зајдисонце имаше уште два остена кога Трајче влезе во Мацково.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Можеби тоа беше само нејзината испробана метода да ме наговори да влезам во водата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едно попладне, кога бесен го клоцна инструментот, таа влезе во собата и му предложи да отпатува за некое време во колипката.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

- Облечи се со баба ти дури не паднал мракот. - А зошто? - праша Дончо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во октомври 1912 година грчката војска влезе во Костур тогаш, кога разбра дека градот беше напуштен од турскиот аскер.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ова е изразено во Новиот завет “Благословени се понизните, бидејќи тие ќе ја наследат земјата” или “Благословени се сиромашните со дух, бидејќи нивно е царството небесно”, и “полесно е камилата да помине низ иглени уши отколку некој богат човек да влезе во царството Божје”10.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога влегов во "мојата" соба, забележав дека е всушност собата на Никола и дека поради тоа тој мора да спие на друго место, а јас во неговиот син кревет, опкружен со слики од колички, авиончиња, и за мене непознати херои од видеоигри.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

За неа и за сите чифчии беше голема чест да влезе во нивна куќа бегова посестрима.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Манастирскиот поп, малоумниот отец Софроние, тешко се снаоѓаше: камилавката му беше издупчена, ту од кокарда, ту од петокрака како веќе која војска ќе влезеше во широкиот ограден двор.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Прв стаса капетанот. напуштен од војниците и стиснат в оклоп на нејасна тага, влезе во колибата заедно со априлската месечина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ми рече да почекам малку, како што скоро секогаш ми велеше во вакви околности, продушка малку наоколу, влезе во дуќанот до затворениот и кога излезе, ми даде знак да го следам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Нека каснат и тиа печено јагне, и тие се душа — рече Сиве и се качи на чардакот да им ја соопшти и оваа новина на гостите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Азра влезе во собата (Нигеријците со кола ја донесоа пијана и ја истурија пред вратата) Ханка беше спружена на креветот помешечки, со главата издадена настрана, готова да ѝ се лизне на подот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ние настојуваме да ги ослободиме зборовите од него...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Влегоа во Струга. Трајче застана и се оддели од Анѓелета.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ги испрати со Трајка да ја фатат Маргара, а сам со другите свои другари влезе во селото и нарача десет брави, десет фурни леб, тутун, ракија и се друго што им се „следуваше" во она време на четите кога ќе бидат „на гости" во реонот на некое село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- И тате, и тате! - пак викаше Рушка. - Ете, и јас ќе ти дадам! - рече Никола.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој што ќе влезе во твојот дом, нека ти значи, инаку ќе бидеш злоупотребен.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Впрочем, и денешниот облик баклавата го доби откако влезе во големите кујни на царската палата Топкапи во Цариград и стана култно јадење во царството и надвор од него...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По цените на нивните животи тие планинци не пуштаат ни еден правоверен да влезе во таа нивна царштина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Работниците (меѓу кои и Ѓорѓиевски) во најголеми- от дел од овој период живеат во импровизиран камп во дворот на фабриката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Го променила убао лисицата и влегле в кочија, та му го однесла кај царо зет.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ќе влезе во клозетите, насекаде, насекаде.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Влегов во мојата соба. На мојот кревет седеше Рајнер. „Се вратив,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Марија влезе во собата каде што спиеше Карл. И стана многу жал за него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еј, невини луѓе, во небо што гледате и се молите, свртете ги рацете нагоре, сонцето впијте го, месечината во коси нека ви заигра, ноќта кога ќе се спушти ветрот нека влезе во вашите пори низ крвта нека развиори.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Сега не си влезе право дома и не го остави ракавот во камарата над оган, ами влезе в земник, го отвори ковчежето во кое си собираше разни работи и каде мајка ѝ никако не проѕираше, го развитка ракавот, прислушна да не иде некој, ја извади китката, и така сама почна да ја гали, да ја мириса, да ја бакнува по цветот и повеќе по корењето, ја лепеше до образи де од едната, де од другата страна, ја притискаше на гради, та дури го извади гушалчето и ја кладе под левата гола град под која силно, како чекан, биеше нејзиното, тукушто разбудено, младо срце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ѕвонењето на шината го прекина намнисувањето. Жените стануваат, чепкаат по своите торби и тргнуваат накај казаните на обед.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јас подготвен сум со калем и книга да влезам во одајата, но не да го толкувам, туку да го препишам словото ино и непознато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така, тој на сите им кажа дека е подготвен да ја сподели одговорноста за војната што не ја предизвика и за мирот што е подготвен да им го донесе. Само ако влезе во власта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во најширока смисла на турцизмите, размислуваше Камилски, аналогно на присуството на арабизмите и персизмите, турцизмите би требало да се нарекуваат ориентализми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гавазот на портата ги задржа, но Мито му тутна во раката една бела меџудија и овој, како стар и чест посетител, ги пушти, та веднаш се најдоа пред вратата на конзулот Ростовски.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаеш ли ти на колку години јас влегов во пубертет.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тешко можеше да се дојде до историски компромис меѓу Израелците и Палестинците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За миг беше во искушение да влезе во едно од сепарињата со чешми и веднаш да го прочита.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Всушност влегов во една игра (наеднаш дојдов до ова сознание) влегов во една игра за која не сум свесен како се игра и каде ќе ме одведе!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само ѝ влегло во устата кога спиела на гумното и пак ѝ излегло...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Старецот стана и влезе во тремот од колибата. Го зеде секирчето, го стегна стапот, па излегувајќи пред колибата извика: - О, Бојанееее, оооо!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со тоа и двете големи сили застанаа зад прокламираната федерална Македонија, како единствена "дозволена" солуција за македонското национално прашање.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Како да се диви жениве... - ќе им речеа војниците на луѓето кога ќе влезеа во дуќанот да купат нешто, гледајќи како жените излегуваат надвор, тргајќи ги очите од нив.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- Добро те најдов, Павле! - одговори дојдениот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ќе влезе во пабот, ќе се запознае некако со старецот и ќе се распраша кај него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој влезе во салончето и седна, како во познат и посетуван стан, а таа остана да стои, како да се најде во туѓ - не знаеше што да каже, чекаше тој да зборува.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога влегоа во топлата соба, таа се проѕевна сонливо, изморено.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа проста вистина многу добро ја знаат оние што се решаваат да влезат во нова акција и на кои, впрочем, животот им станува живот на пречки и застои, на подеми и падови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ПОЦКО: (Како да му е брат родеп на АРСО: како ведринато и итрината да ги поделиле на еднакви делови, само што да нема контрола и кочница — а тоа е неговиот син Амно, неговата сушта спротивност, — тој ѕо лукавството би одел и подалеку од чесното и дозволеното со утврдениот ред и со обичаите.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пред да се влезе во дворот на Ханка и Борис требаше да се мине мало дрвено мовче по страните заградено со метална мрежа под кое бавно, речиси незабележано, течеше прегорено машинско масло што на десетина метри оттука се влеваше во бетонски уреден отвор на одвод кој под хангарите најверојатно водеше кон реката.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така Митре протурка две години во неиздржлива желба за својата куќа, што ја гледа, а не може да влезе во неа, ниту пак може да разбере барем нешто за своите најмили.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога влезе во кабинетот, другарот Чапаев брзо стана, го поздрави срдечно и му понуди да седне на една од двете фотелји.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Утрото, кога тој замина на работа, влегов во неговата соба и брзо ја барав сликата на мама со очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мрамор 2

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Моли влезе во некаква размена со Магнетските кучкини сестри, давајќи ми шанса да го потерам Ралфи низ вратата со торбата нежно притисната во основата на неговиот рбет. Изгледаше како да ги познава.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Погледна нагоре и надолу и бидејќи никого не виде, се мушна низ порта, се најде во дворот и бргу влезе во куќата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Поради финансиските проблеми оваа фабрика, во која сѐ уште имаше државен пакет акции, влезе во познатиот FESAL II аранжман склучен помеѓу Владата на РМ (чиј претставник беше тогашниот Министер за финансии, а сегашен Премиер – м-р Н.Груевски) и ММФ, како една од т.н. „12 големи загубари“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Како да не влезам во дуќанот кога ќе ме покани Генералот“?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Станавме како и секогаш кога некој ќе влезе в училница.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Културите или индивидуите кои сакаат да се променат мораат да користат различен јазичен медиум.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сум подвлегла во некоја тивка дремка и ги сонувам оние од кои се плашам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој знаеше дека половина од членовите на неговата партија беа против одлуката да се влезе во широка коалиција и бараа од него да ја остави власта да пропадне сама.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Штом влезе во неа, штом се поклони на сите четири страни, Иван Иванович обично се сместува на крилосот и многу добро потпевнува со бас.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека Мо, размислуваше дали Вици се гледа со некој Вени ... едни земји излегуваа од рецесија, за потоа да влезат во свински грип, Џералдин се разнесе во супермаркетот каде не можеше да го најде својот Бог, Марио и Славе продолжуваа да се тепаат за школската ужинка, General Motors отпушти 10.000 работници, Лира и Вања се кубеа за коса, за тоа која - чиј дечко земала, бројот на жртвите во ураганот Катрина достигна 1836, Во Церн сѐ уште преговараат дали после експериментот, Земјата ќе ја голтне црна дупка - веднаш или неколку дена потоа?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сè што се сеќавам од вчерашната вечер се само бледи слики, иако се сеќавам дека се обидов да влезам во погрешен стан, вознемирувајќи ги станарите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека се сместуваа меѓу торбите и го палеа старото количе, Богевци забележаа како Фотевци се нагодуваат пред да влезат во автомобилот: Маре беше за тоа подарокот да го стават во багажникот, а Фоте на седиштата; најпосле, разбирливо наваса генералот, па Маре неубедена мораше со подарокот в скут да влезе во колата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Ване го препознаваше по гласот уште пред да му влезе во видот, зашто стариот беше познат шегобиец со одврзан јазик што правеше шеги прво на своја сметка, а потаму на сè погорни адреси, додека не дојдеше во судир со кој и да е режим, кои сите од ред го водеа во своите црни списоци де како комунист де како анархист.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Комесарот влезе во земјанката на командантот и јави: - Фативме агент.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пред да влезам во собата, тивко отидов кај татко ми: - Тато, знаше со кого сум?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Потоа моето детство заврши, фабриката „Ванила“ го смени името, а историјата на голема врата влезе во нашата стварност.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Во 22:00 излезе од дома. Го повика лифтот, влезе во него и го притисна копчето со број петнаесет.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Без разлика на тоа што мислеа другите, дури и оние што му беа најблиски, тој навистина веруваше дека е неопходно потребно да влезат во владата за да сторат сè да се зачува земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Откако сувариите влегоа во другата одаја, Гоце остана сам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На 25 октомври австриската војска влегла во Скопје.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Бре да мрдне, да влезе во портата. Никако да пречекори.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бабата се заврте назад и сакаше да влезе во одајата, каде што се смееја Шаќир и Ѓуро, но тие веќе беа нарипале од тропањето на портата, а гласот од чаушот ги запрепасти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ти кажев дури и кој ѝ ја рашири вратата на нашава убавица Росана за да влезе во салонот на Домот на Армијата на онаа грандиозна прослава што не ѝ слегнуваше од устата цели три недели.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеа тие и да влезат во собава, а ние требаше да си спиеме мирно, кога сме со еден ваков.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само што влезе во вратата почна на глас да плаче, да реди, како тогаш некој да беше умрел.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јагулче, сркајќи си го кафето, влезе во брз дијалог со другарот Јаворов.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Р.Ѕ.: по објавувањето на горното анти-упатство (очекувано) како колумна во еден неделен политички магазин, во редакцијата стигна писмо што уште во насловот не ја криеше лутината: На ТАА не ѝ требаат колумнисти како Прокопиев Скандалозно е што еден „скопски интелектуалец“ објавува клеветнички текст за списанието кое што очигледно (според искривените податоци што ги наведува) не го ни фатил в рака, а се знаел и влегол во некој свој филм, злоупотребувајќи ги угледот и името на списанието ТАА.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во однос на Турција, нивниот предлог бил дека е потребно да ја напуштат сегашната британска „политика на присилување на Турција да влезе во војна“ со примена на заканата дека ако не влезе, ќе ја остават „сама да си ја срка чорбата по војната“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Стегна заби, влезе колку можеше подлабоко да се влезе во земјата, се накостреши, се наду и - распука!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Која била причината за толку големиот прилив на туѓите зборови? запраша зачудено Татко. Се разбира, имало повеќе причини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Излегла девојката од мусандра, суредила куќата, смела, ја напраила за ила убаина и пак си влегла во мусандра.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Речиси во исто време влегоа во Грција.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Утредента отец Ангелариј влезе во одајата на отец Лаврентиј задишан и му соопшти дека ноќта исчезнало пофалното слово за блажен отец Климент, кое тој, отец Лаврентиј, го беше составил со своја рака и душа, а чие исчезнување се дознава и од биографот на Климента, премудриот Теофилакт Охридски. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 123 2.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мудурот, мифетишот, ќатипот, мулазимот, даскалот Бино, Колобан, Суло колџијата и коџобашијата Трајко Лесната, слегоа од балконот на Влашкиот ан, откаде од високо денеска го гледаа орото, и, нога занога, сите џумле, влегоа во портата на коџобашијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Штом влезе во претсобјето, уште пред да седне, им кажа: - Се слушнав со Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

272 Како прв чекор во остварувањето на таа идеја бил потпишаниот договор за унија помеѓу Југословенската и Грчката влада во емиграција во 1942-та, како база за поширока балканска федерација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не реков ништо, само влегов во другата соба каде што ги приготвував уроците.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Затоа, можеби поупатно ќе биде само репродуцирањето на неколку проекти кои и онака се реализирани надвор од било која институција, па не би ни влегле во некоја потенцијална, новодефинирана ликовна агенда.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Почувствува студ дури откога влезе во сопчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш премина преку ќилимот, влезе во ресторанот и нарача плескавица.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И така, мој Пандо, едно утро јас пак влегов во една од болничките соби.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да може сега да влезе во собата, па и нека се лути што без прашање седам тука, сеедно, и нека ми се дере, и нека ми се заканува, сѐ ќе издржам само да е овде.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Такво нешто нема во ниедна земја во Европа! Сите замолчеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Пред да влезат во Оровник, се слушнаа три силни експлозии.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Петар влезе во ходникот кој беше многу едноставно уреден со дрвен под и тенка, долга но многу убава черга.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Одеа сè поблиску еден до друг, а ако некој наидеше со време ја фаќаа спротивната страна на патот за да се припоздрават од далеку и да не влезат во разговор.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Со денеска, со утре ја научија комшиите оти бабата си ја имат поќерчена и одошто била убаа, ватиле да ја викаат: Злата позлатена.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Благодарение на врската со Сврделот, јас имав можност да влезам во неговата куќа и да си ја одржувам надежта да ѝ се приближам на Гала, на сестра му, која веќе беше точка на дневен редна еден од состаноците на Комитетот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сега кога веќе беа положени околу челото и лицето на Таша многу нешта се чинеа поинакви.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Страв голем ги згрчи грлата, ги скрши рацете и колената ги свитка, лицата ги искриви, се вгнезди во очите, проникна под кожата, влезе во коските, го помати умот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Полека почнав да излегувам од дома со мама – одевме на пазар, или кај татко ми во продавницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе влезете во неа, чувствувате дека некој штотуку заминал, сѐ уште може да се почувствува присутноста, иако таму веќе нема никој. 116 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Еден ден допатува со фордот до експрес-ресторанот, се паркираше, ја отвори вратата кон улицата и посла црвен ќилим преку плочникот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Влегов во мрежата за работа на црно со жените од Прифатниот центар за странци, а тоа беше спротивно на мојата борба за човековите права. Тоа ме уби.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во јужна Македонија четите учествувале во ослободувањето на Лерин, Костур и др. градови и села.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

И помислив, како и кога многу години пред тоа за првпат влегов во собата за умирање во Гнездо, дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вечерта влезе во дневната соба додека мајка ѝ гледаше телевизија ѝ рече да ѝ купи дезодоранс.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Еден од моите пријатели, писател, тврдеше дека некаде во пустините во Ново Мексико, научниците работат на таен проект, толку таен што ако некој еднаш влезе во фабриката повеќе не излегува.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во Лерин бијат камбаните, а владиката, завршувајќи ја панихидата, рече: „Блажени се оние кои ги исполнуваат заповедите Негови, за да имаат право на живот и да влезат во градот низ портите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Влеговме во кулата пред која немаше стражар со кацига на глава и со копје пред себе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Да не ги видевме божем не ќе знаевме дека смртта влегла во селото. Тоа и онака умира.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Тој не ја прими понудата не дека гледаше во изедначената позиција некакво скрито предимство за себе, ами просто затоа што само со половина поен ништо не постигаше: оваа партија му е последна во полуфиналниот турнир, и само ако ја добие, само ако реализира вечерва цел поен, тој можеше да влезе во финалето за државно првенство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Песната ја следеа, тивко ја прифаќаа и Игор Лозински и Цветан Горски. Среќата, никогаш со толку различни песни, со песни од двата брега на Езерото, не беше влегла во оваа куќа...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Мајка ми влезе во собата и ја повика да ѝ помогне околу раскревањето на масата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ги пуштија да влезат во градот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Влеговме во првиот кабак78 и познакомилис79.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оди викни ја сестра ти – ѝ довикна на тетка ми Ана и си влезе во дневната.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ниту францускиот амбасадор рекол такво нешто ниту бугарската влада можела да вети дека ќе влезе во војна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не е едноставно да се влезе во неговата куќа. - Знам, прошепоти Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Почувствував дека морам да се штитам, да издржам, да биде штетата помала кога веќе бев влегол во сталинистичката стапица.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој влезе во визба, каде што ќерка му беше запалила светлост и работеше на своето ниско столче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Но од гледиште на субјектот, се појавува вистинска животна околина, која го опкружува, а која се разликува од онаа што дотогаш секогаш ја доживувал, така што субјектот почнува да се однесува како да влегол во некој нов свет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Некој сепак ќе мора да влезе во одајата источна и да види што, всушност, пишува таму“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Помина низ собата и влезе во малечката кујна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога се увери дека овој доаѓа по него, милиционерот влезе во училиштето пред тоа свртувајќи се да се увери дека Едо доаѓа по него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога врволицата влезе во гробиштата, застана и жените седнаа да се починат.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нивните драги ликови изчезнаа во далечината, но јас сеуште со рацете мафтав, мафтав, додека не се уморив, па влегов во купето и седнав на обележеното седиште од втора класа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И додека се води разговорот меѓу стариот сват и „командирот“ на стражата, обично стрикото или братот на невестата ако е поитар — некој од зетовата дружина ќе се префрли некако и ќе ја отвори, небаре насила, портата и овие што преговараат заедно со другите сватови што бодињаа досега, ќе напнат и небаре насила ќе влезат во дворот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа се доближи до огледалцето, се погледна и во него направи гримаса.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во шеесеттите настапи времето на “Turn on, Tune in, Drop out”, дрогите влегоа во игра, се впуштив во тоа и се исклучив.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сите ученици влегоа во долгиот салон.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Жеро Жерав му се врати на својот пријател Водомар, зошто поверува дека овие двајца ќе те водат кон целта место него.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кате стана, го соблече фустанот преку глава, ги отфрли чевлите како влечки и влезе во бањата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Далечните потковани чекори на смртта го присилија да влезе во напуштена куќа, огниште опустошено од бомба.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Иако во Комитетот за одбрана на Америка по пат на помагање на сојузниците имало и такви што сакале Америка да влезе во војна (т.н. интервенционисти), сепак, нивниот број бил мал, а повеќето негови членови тврделе дека безбедноста на Америка бара Хитлер да биде поразен.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Баба Петра влезе во кокошарникот и потамина од седалата прибра јајца. - Не била ласицата да ги излапа - си помисли.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Јас малку поиграв со твоето куче и, како што ти ветив, еве, го враќам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Откога ќе се увереа дека не носи тутун, го пуштаа да влезе во градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Потоа Арслан си направи пат со камшикот и влезе во средето на народот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Изрипа патникот, влезе во анот и за минута две излезе заедно со самиот анџија Мита и со брзи чекори двајцата тргнаа кон саатот; за час се најдоа пред двата конака на свети Димитрија — грчко маало, каде на едниот пишуваше: „Рускии конзулат“ а на другиот: „Consulato de L'ltalia".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Барајќи една ноќ, чула еден глас од петел до една куќа и се приближила до куќата од кај што го беше чула гласо, та побарала некоја дупка да влези во куќата и да се нагости со неко(ј)а коковчица.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Пред да влезам во амбасадата, погледнав за последен пат кон транспортерот, ослободен од неговиот постојан притисок.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Османлискиот феудален систем неповолно делувал на општествениот, економскиот и културниот подем на христијанските народи кои влегле во рамките на Османлиското царство.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

На моменти се забораваше кој беше против, а кој за поимот на јаничарството да влезе во листата на опасните турцизми чија употреба требаше да биде ограничена во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дошле на Солун и влегле во една гемија, та се упатиле за на Божигроб.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„... Кога влегов во канцеларијата на секретарката, таа не беше таму.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога најпосле излезе од собата на децата, таа сепак не влезе во дневната кај него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потоа си влезе во собата. Кај детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Навистина, како сиот свет да влезе во еден од оние неверојатни соништа на манастирскиот измеќар.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дејко веднаш ги допре фаровите - светнати и мазни.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По втор пат влезе во шаторот, нанишани внимателно со многу концентрација, но пак промаши.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Сполајти бре Томче! се заблагодари Чана и свртувајќи се кон отворот низ кој влегоа во кој сѐ уште се прпелкаше денот, ја завлече Пелагија како да е лесно пердувче.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Балканот и островите на Егејското Море влегле во сферата на германските завладувања.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Марија со писмото влезе во собата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ете, таа жена која себе си се нарекува госпоѓица Осуденик, кога за прв пат влезе во ординацијата, се тресеше како фатен крадач.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Погледот на Костадина е тврд, го крепи таванот од одајчето, го крепи и го поткрева сѐ повисоко и повисоко мислиш секој миг ќе го откорни од ѕидовите туркајќи го лево или десно за да може светот пак да влезе во неговите очи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Ќе ја видам кога ќе дојдам со нејзините Густави,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакав некако тајно и со шепот да влезам во нејзината душа.

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Не бев ни жеден, ни гладен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Намуртени, озлојадени, загрижени, тие брзаа да се доберат до некоја колиба или трло каде што ги оставаа кременачките, косите или крклизите и бараа некој обичен, предмет — јарем, палечник, плаз, некој сноп 'ржаница да кренат на рамо и со него да си влезат в село, незабележани, оти знаеја што ги чека дома сите оние што беа им се придружиле на комитите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само не викај, не сакам Ребека да нè чуе. - И јас око не склопив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Влегоа во првата врата лево каде што со поткревање на главата ги пречека некоја сневеселена девојка. „Почетник?“ праша девојката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но веднаш ја отфрлам оваа мисла: последен дојдов, кога влегов во салонот беше мрак.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Трајко влезе во темниот авур, а Сефедин ја затвори вратата и застана пред неа да наслушува што ќе разговара Трајко со затворениците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Мислам дека сум настината“, рече и побрза да влезе во бањата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој вели дека тоа се стаорци, но јас сум ги видела одблиску. За ова не е во право. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 193

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се провре низ оградата и влезе во градината, се растрча, а по некое време дојде до борот сред градината и почна да копа крај неговото стебло.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дури кога госпоѓата сврте да влезе во зградата во која очигледно работеше, дури тогаш таа набрзинка ја подзаврте главата в десно, го погоди со еден краток поглед и, сигурно задоволна, му се изгуби во влезот на зградата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во пресудната 1948 година бродот на длабочина од 23 метри крај риечкото пристаниште ќе биде извлечен од специјализираното претпријатие Бродоспас и ќе го преземе Југословенската воена морнарица за свои потреби, а по реконструкцијата и обновата дел по дел ќе влезе во составот на морнарицата како школски брод Галеб, а подоцна ќе стане еден вид пловечка резиденција на Јосип Броз Тито.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да седиш надвор пред шаторот, на платнено столче како на глуждест триножник, да го држиш в скут врелиот филџан со кафето мирисно што чади, да ги гледаш пред себе на плажата првите капачи како срамежливо се соблекуваат и зиморливо влегуваат во водата, додека на синото небо некое бело облаче полека се топи во сончевината како грутче кравјо масло во тава на оган, додека зад тебе по патот збивтаат шлеперите со ладилници кон границата и од границата, а по врвовите на дрвјата пролетуваат гаврани во засипнато грачење - тоа ти е како да си влегол во разгледница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Влезе во неголемата куќа со ѕидови од камен и ја тресна вратата зад себе. Удри резе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Имам сретнато жени за кои единствена смисла на животот била да станат мајки, и жени кои станале мајки не затоа што сакале, туку затоа што немале друг избор освен да влезат во брак и да родат деца.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Утредента еден младич со пакет в раце се обиде да влезе во телеграфската станица. Стражарот го запре.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Влегоа во една сиромашно наместена одаја.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Наближуваше пладне. Селото беше пусто, како чума да беше влегла во него и како да покосила сѐ живо.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тој почна првин да го отпоздравува: потем погледа во небото и рече колку е убав денот: па го праша за домашните и неговото здравје: па за ова, па за она, па најпосле му влезе во писарската одаја и го праша вистина ли е тој толку близок со мутесарифот Абдула-бег како што зборува чаршијата, и не е лошо да знае и за него, му рече, дека церибашата Осман-ага му е брат од чичко, а дервишот пак Керим, сигурно чул за него, му е асли роден брат, од иста мајка и од ист татко, и тој сега живее во маалата на дервишите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Откога се поздравија редум со мене, главните луѓе си влегоа во автомобилите и заминаа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Додека се искачувавме кон третиот кат, мама молчеше. Молчеше и кога влеговме во станот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Со мака се симнало од дрвото, внимавајќи да не го задирне изгореното опавче и влегло во куќата да се напие млекце.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога завршија со дворот, влегоа во анот, од таванот почнаа, во готварницата се собраа да ручаат заедно со Чакарвелика. Тука таа изваде баурче со ракија.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Без збор уште една проверка и може веќе да се влезе во земјанката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Неколкумина од тие разјарени луѓе влегоа во дуќанчето, а оној Братот ги чекаше тука наострен, како сабја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа се ознаки на тоа дека јас однадвор сакам да влезам во тајната на духот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Водачот влезе во соседната одаја со книгата и по пет-шест минути излезе и му рече на Суља да чека дури да го повика везирот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Гоце седна и го извади празот и лебот од појасот. На појасот блесна новиот револвер.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој се сети на зборовите како алгебра и алхемија, без да знае дека се арапски, а кои влегле во балканските јазици по литерарен пат, од интернационалната лексика, а не од турскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Се колнам, пред ова свето оружје, дека до последна капка крв ќе се бориме за слободата на нашата земја - Македонија, за слободата на нашиот народ.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Влегов во работата мошне плашливо, како помошник во просториите за монтажа на документарни филмови во Лондон.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Поради тоа од мисиите се барало да се “обесхрабри каков било понатамошен обид на партизаните да влезат во Грција“. 345

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Поради шумот, притрча еден патролен одред од 12 војници, што убиле некои од заговорниците, но другите ползувајќи го нередот, влегоа во зградата на Банката и фрлија динамитни бомби во сите насоки.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога нејзиниот пријател, кој беше учител на едно големо јапонско семејство, одржуваше предавање во Санта Марија во Калифорнија, таа беше во позадината на публиката, стоејќи на столот, со високи потпетици, крзнена бунда и црвен трендафил во косата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Фахрета Јахиќ, како што и беше вистинското име на голема врата влезе во ју-естрадата преку филмот Тесна кожа (капетан на белу лаѓу Пантиќу, реплика која што од овој филм ја паметам до ден денешен).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тоше и Милан влегоа во растот, се поздравија и со другиот четник што беше на стража и побараа да ги одведат веднаш кај војводите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Додека го гледале филмот, добивале желба да влезат во филмот да го запрат нивниот другар и да го прашаат што е тоа што го мачи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ми беше наместена за вечерање, и знаев уште пред да влезам во мојата соба дека и креветот ми е наместен за легнување.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Камилски беше задоволен од ова ерудитско објаснување на потеклото и распространувањето на модриот патлиџан и затоа предложи тој да заземе важно место во нивната листа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со широк замав на рацете нѐ покани да влеземе в куќи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не можеше повеќе да издржи и влезе во кујната.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Уште повеќе ја запизмила паштерка је, арно ама немаше што да је чинит, чунќи господ ја милуаше неа, ако беше сирота.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Иако според нив Советската влада "зазела став дека не е заинтересирана за тоа дали Турција ќе влезе во војна или не", Советите "веројатно никогаш не го сакале Англо-турскиот сојуз", а сегашниот застој во британските односи со Турција "многу добро им одговара".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

14. Како што се очекуваше, бимбашијата му влезе во трагата на Толета уште утрото, по неговото збогување со градевци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога дојде возот, јас влегов во возот, ама брзо-брзо отидов на отажниот крај на вагонот и излегов од вагонот на другата страна и спрснав онака, се скрив зад едно како барака од штичишта и така го пуштив агентот да замине за Скопје, а јас го полекав да дојде камионот со боровинките и заминав нагоре за Врање кај сестра ми.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Со вакви размислувања влегов во берзанската зграда.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Имаше чувство дека може да влезе во него и дека е всушност веќе внатре, заедно со креветот од махагониево дрво и со масата на расклопување, и со часовникот, и со металната гравура, и со самиот тег за хартија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со својот живот и дело ќе ја покаже и докаже тезата за повеќекратноста на идентитетот на индивидуален и колективен план, за меѓузависноста на идентитетските компоненти во нивното хармонично дејствување, како неодминлива вредности и победоносна противтежа на националистичките погубни пориви. Надежта постои...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Она што таа не можеше да го претчувствува, тоа се пајаците, се најдовме три или четири пати и тие не касаа, беа неподвижни во бунарот, исчекувајќи, сè до денот кога дознав, како сето време да не знаев, но во вторник - да се стигне до кафулето, да се замислува дека Мари-Клод веќе е таму или пак да се види како влегува со својот еластичен чекор, да се види нејзината црномуреста фигура која, и не знаејќи, невино, веќе влегла во борба со пајаците одново разбудени, во борба со пречекорувањето на играта која единствено таа и успеа да ја сочува едноставно со тоа што ја испружи својата топла рака, едноставно со тој прамен што шеташе по нејзиното чело.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Стоеше потоа уште малку, триејќи ги влажните, изѕемнати раце, предавајќи ѝ се, најпосле, на мислата што го гонеше да влезе во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од тие причини, според Британците, на таа идеја "не ѝ беше дозволено да влезе во областа на практичната политика", но сметале дека во новонастанатите услови може лесно да прерасне во политичка реалност и да ги загрози британските интереси.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Плачев и ја бакнував сликата на мајка ми и, секако, поради тоа не го слушнав татко ми кога влегол во собата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дојде еден чичко со лопата. Си влезе во нашиот двор, си седна на скалите, а лопатата ја стави меѓу нозете.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Непосредно после приватизацијата, може да се каже дека фирмата продолжува речиси со истиот обем на активности како и пред тоа, а работните услови и меѓучовечките односи се на ниво како и дотогаш, односно сосема солидни и на едно коректно ниво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Инаку, освен тогаш, секогаш кога ненадејно сум му влегла во собата а тој учел, така и било – си учел човекот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас ќе влезам во одајата да ти одберам и да ти донесам друга книга.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но, редот пред нејзиниот шалтер се движи релативно брзо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Со таков од и влезе во неговиот стан, разгледувајќи го ентериерот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Толе и Трајко излегоа од кулата, појдоа во градинчето, му го зедоа јагнето на Бендерот и му удрија еден дипшик, за да разбере и тој дека Толе Паша со дружината влегол во Старавина и ги опљачкал чорбаџиите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа што истиот некаде го има опишано својот ноќен кошмар во кој некои луѓе се обидуваат насилно да влезат во неговиот стан за да го - шампонираат!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Забревтано влезе во собата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Co прилепскиот војвода се другариве, — а кон Толета и Трајка: — Овие другари се со други војводи дојдени, вардете, бидете азар за секој случај.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Остана да седи на земја кога богословот влезе во првата куќа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сака да си ги собере своите фисирани елементи и со цела енергија, нерастурена во просторот, да влезе во принцот чиј чекор е како на jankie cowboy натрипан на ХЕРОИН.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Гронинг: Тоа беше единственото андерграунд списание, така што еден ден влегов во канцеларијата на Холивуд Булевар, а рецепционерот седеше таму викајќи „Немој да работиш за овие копилиња!“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Влегол во затворот и разговарал со комитите, кои се в затвор...“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но денес Фукоовата паноптичка власт се применува на малцинството.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

До доцна во ноќта Камилски пребаруваше во веќе отворените речници османски заемки од областа на архитектурата и урбанизмот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Одев, влегов во скрипториумот и речиси ќе снеможев кога видов: на масата за препишување, точно крај неговата лева рака, стоеше негибната, ниту начадена дури – штичката што говори, а што пред малку ја спаливме ние, безумните браќа и ближни негови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бевме во оние години кога зборовите не се раѓаат од празно и не паѓаат во празно, во времето кога зборовите потекуваат од суштината на постоењето и, изговорени, таму се враќаат; бевме во годините на неискуството, кога уште не бевме влегле во смртно-сериозната тривијалност на животот, па можевме наивно да зборуваме за возвишените нешта, оние кои искуството ги отфрла затоа што се бесполезни и неупотребливи како што е неупотребливо парче небо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мефистофел, кога влегол во библиотеката на Фауст, извикал: Ci-gt le temps! (Овде почива времето!) Но, трагајќи по турцизмите, ние не му ја позајмуваме душата на ѓаволот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа дедо Иван си влезе во колибата. Седна до огништето, ги приспотна гламните, па го дофати она шишенце што му го донесе Бојан и потргна два-три пати.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дојде еден чичко со лопата. Си влезе во нашиот двор, си седна на скалите, а лопатата ја стави меѓу нозете.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ема со својот џип влезе во дворот на Прифатниот центар по завршувањето на утринската гимнастика на жените.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ѓорѓиевски потенцира дека за цело ова време беа изложени на временските неприлики, а работодавачот во ниту еден момент не им дозволуваше да влезат во фабриката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се разбира јас сум далеку од ваквите искуства, но ете, токму таа слика ме следеше кога влегов во ходникот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во таа смисла мисијата Bethesda на 4 ноември до Force 399 го поставува прашањето “дали сојузничките единици во Грција и Албанија ќе влезат во Македонија со сила“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Таа гледа во него и почнува да го свири мането од неговата омилена солунска песна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ах, проклет Наќо... - се возбуди и калуѓерот и почнаа обајцата да трчаат кон Наќо кој веќе влезе во просторијата која имаше излез и кон другиот двор накај шталите, но вратата беше заклучена.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Со таа мисла влегов во амбасадата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Немаше претпоставки и се прашуваше можел ли дождалецот да го излаже и да не влезе во станот?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Татко тврдеше, а Камилски тоа го потврдуваше, дека многу турцизми изворно не се турски зборови (што претпоставува само една фаза од развојот на турскиот јазик), туку влегле во балканските јазици и логично би било да се нарекуваат (јазични) османизми, додека терминот турцизми би се однесувал само на заемките од турскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И така, опфатен со овие мисли, влегов во црквата, која беше исполнета со верници, но двапати повеќе и од љубопитни посетители.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Учителот ја прими тужбата и влезе во кругот на законот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, уште запетлувајќи си ја кошулата и премислувајќи се дали да ја остави преку панталоните или да ја вовре во нив (првото беше недолично за старите, но поудобно за врелите ноќи, а второто попристојно, но и постегнато за потната снага), Ване влезе во кујната и веднаш забележа дека столот на гостинот - натрапник беше празен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И Татко имаше различно чувство од својот пријател, кое не можеше лесно да се искаже, но тоа беше скриено во длабоката смисла и радоста од малечките приватни победи на поразените, над лажните победници, тоа беше и вистинската или лажната победа над секој османизам кој беше преживеал векови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Да... - рече Дејко, - само ако нејзината крв дојде во допир со крвта на човекот... преку некоја рана, преку боцнување со јадицата на која има крв од јагулата, или ако нејзината крв влезе во човекот преку шуплив, расипан заб...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се фатив право за кваката, влегов во претсобјето и ја слушам свеската од кујната прашува кој е.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Е, како влезе во градов? - праша домаќинот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во град сум гледал жени - издолжени како жерави, чиниш сега ќе влезе во вода и ќе остане со издолжена шија.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Раскажете ми уште една приказна, стар пријателe“ рече Филип, облегнувајќи се со сета тежина на лежалката. „Кога сум крај море сакам виски и приказна...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе те вика чолакот, ќе те испрашува...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со храброста во раце тој влезе во собата на Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Доколку не постои основ за соживот, ти преостанува само да викнеш специјална екипа (слична на Гоуст Бастерс) која има за задача на мирољубив и достоинствен начин да ја спакува целата фамилија, да ги замоли да влезат во еден голем кафез и да ги однесе на стотина километри на север.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Влегоа во гратчето... Сонцето одвај ѕиркаше низ облаците.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не знам дали бевме подземени од успешната трговија или од нашата детска лесномисленост, ама не знам што ни текна, влеговме во една кафеана и испивме по едно чоканче еден зелен ликер со мента.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој страв што влегол во секое дете, во секој предмет.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Што да прават децата? Никое не смее да влезе во дворот на новото дете.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Нумо влезе во бараката каде што спиеше Пандо. Полека помина меѓу заспаните луѓе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Затоа, кога на портата затропа судскиот поштар, сега веќе сите го препознаваа, страв им влезе во коските.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Детето се сторило каил и фатиле да се надмамват - кој поголема мамејнца ќе кажит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога трите прста ги стави на левата страна на градите за да рече Амин, ја наведна главата, ги одвои прстите и си ја положи дланката на градата пуштајќи го така Бога, како што веруваше, да ѝ влезе во душата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Плескаш ли нешто, братче?“ го поттупна братучедот по рамо кога влегоа во колата, „да се прошетаат малку“, како што му рече на татко му.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бабата влезе во тесниот дреалник, a по минута две излезе со Крстета заедно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бојан со свиркање си влезе во колибата. Старецот го слушна како лока матеница од бокалот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сметале дека на Советите нема да им се допадне предлогот за обновување на Англо-турскиот сојуз, особено "кога тие ќе оценат што ќе се случи наскоро поради политиката што ќе следува потоа".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Промена на умот (реформатирање) може да се случи само во услови што ја дуплираат “домашната култура”. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 32 Тимоти Лири ЕЛЕКТРОНСКИ КУЛТУРИ Ако родителите не читаат или ако дома нема весници, списанија, книги, децата се во голема мера хендикепирани кога срамежливо (или дрско) ќе влезат во застрашувачката, обезличена првоодделенска училница. (Многу добри учители го разбираат овој принцип, па ја претвораат училницата во домашна атмосфера на поддршка.) Сите ние ги чувствуваме импликациите за реформатирање на умствените фајлови (широко познати како помош во читањето).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа го мина битолскиот парк и влезе во буковските гробишта, кои се наоѓаа надвор од градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Богдан, поминувајќи ги сите денови затворен во собата, излезе од куќата како Ное од ковчегот и влезе во градината без која не можеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Возбудливата лекција го продолжи предвидениот термин за предавање и осамените срца дури пред стемнување влегоа во двата автобуса (користеа организиран превоз од “Вакса-турс”) и тргнаа од Прифатниот центар надолу, кон Метрополата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во полемиката Фаик Коница постојано го употребувал псевдонимот Транк Спироберг, не само за да го затскрие парцијалниот интерес на својот албански јазик туку и за да влезе во рамноправна полемика со тогашни француски лингвисти со меѓународен авторитет какви што биле д-р Фруктје, приврзаник на есперантото, д-р Фово де Курмел, приврзаник на синиот јазик, Жак Тасе, застапник на тезата латинскиот да биде одреден за меѓународен јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога се вратив, видов како на скутот од мајка се имаа насобрано врапци, и колваа од истрошениот леб.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите јункери влегоа во големата сала.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А тој сон излезе ваков: Бајко дојде во чаршијата, и куц-куц, ајак-ајак, влезе во дуќанот на папуџијата Јосиф во безистенот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога влезе во собата таа се обиде да се правда за причините на доцнењето, пцуејќи го начинот на работа во салонот за депилација („Крв ми оставија под ципиве”, велеше Азра), но Андон не покажа интерес за тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Едо, изненаден, ја остави работата и влезе во канцаларивчето на Васка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Може да биде, - рече доста неодредено и влезе во бањата, како да сакаше да го прекине разговорот на тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Територијата на Македонија, која била во рамките на Србија, влегла во составот на Вардарската бановина која ја опфаќала територијата на делот од Македонија под Србија, дел од јужна Србија и речиси цела Метохија со околу 36.672 km².

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Можете да го сфатите колебањето, кое како да надоаѓа и го спречува лицето да влезе во просторијата, бидејќи ходникот, како што е направен, дава речиси театарска глетка, и го нагласува чувството дека човек откако ќе влезе ќе остане упадлив спрема заднината.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Движење за Даниел секогаш значеше да влезе во автомобил и да стапне на акцелераторот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Авторот не сметаше дека е првиот во нејзината постела на распуштеница, но во ниеден момент не доби впечаток дека Граматниковски некогаш влегол во оваа соба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Старецот стана, се накашла еднаш, двапати, промрморе едно неразбирливо „добра ноќ“ и си влезе во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Следната недела, кога возрасните влегоа во куќата на доктор Ауербах, а децата трчаа по градината, јас го замолив Рајнер да си играме со нашите сенки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се труди, но не успева да дојде до крај на некаква улица, кадешто би влегол во некоја куќа и би поразговарал самиот со себеси - би направил краток разговор за тежината во стомакот што доаѓа од онаа немоќ тој самиот да постави рамки во кои би ја сместил околината со сета нејзина севкупност а себеси како јасно издвоена, и никако вклоплива поединост - би се оставил на страна, , надвор, или барем на крајот од светот, а тоа да не е така заради него или заради светот, туку заради природата на рамките.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- кметот стана и влезе во другата одаја каде што беше братучетка му Цара.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Еве вчера, некој таков неранимајко, влегол во дуќанот на самарџијата Аџи-Трифун и го претепал.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Откако убаво ме избакнува и ги натера и двете деца да ме бакнат по неколкупати во образите, ме доведе во дневната соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Изненадувањето беше уште поголемо кога човекот му влезе во очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Токму овде ја запознав, пред петнаесетина години.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога влегов во библиотеката, Мајка беше задлабочена во гледањето една телевизиска емисија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Следното утро што ја разбуди со своите студени конци, не влезе во неа со сивилото низ стишната шара на пердето, туку прво во нејзината глава како куршум се забуца мислата Господи, што ти згрешивме јас и мојата сестра?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Овде беше влегол во јагнешка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Руската револуција дозволи да влезат во употреба голем број туѓи зборови кои дотогаш биле употребувани главно во писмена форма.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Влегов во канцеларијата на Фисот. Внатре седеа тој и Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така замислен, влезе в куќи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Затоа секој што денес носи реј бан наочари за сонце, носи еден иконички знак на дваесетовековната митологија и дел од живата традиција на новата потрошувачка култура. Burbery Секоја есен и во рана пролет луѓето ги облекуваат долгите мантили за дожд, кои се знак за еден неодминлив моден имиџ.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Лет во место…?!“ се обиде да ми влезе во зборот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се обиде да се поткрене од постелата но - се откажа. This is where all the stars bow down Еве, со истата душа со кој а цел живот копнеам по Тебе и со истите очи кои го паметат најскриеното во твојот поглед јас чекам и ќе чекам зашто веќе влегов во безизлез во кој треба само да се чека.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Стравот уште повеќе ни влезе в коски.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа е од сериите виртуелни игри создадени од Џонатан Валдерн.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Пренесено, тоа е она што веројатно се случило на акцијата Келтско (Kinloch Rannoch) шкотска симфонија од 1970 г..

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така ќе влезете во историјата како нови Вавилонци, на кои им успеало да се израмнат со Бога и да бидат троа повисоко од него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Утрината, Мајка влезе во Татковата библиотека.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Влегоа во кабинетот на директорот и тој веднаш почна: - Утринава, рано, ми се јавија од кабинетот на Водачот. Предходно се јавиле и во Судот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка ми влезе во кујната и кога ме виде со телефонската слушалка во рака што јас од возбуда заборавив да ја спуштам, очите од лутина ѝ светнаа: - За ова би требало да бидеш казнет, - процеди бесно, - ама, сега нема време за тоа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

„Лет во место…?! се обидов да ѝ влезам во зборот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако ваква течност влезе во устата може да дојде до гушење или труење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Време е да влезеш во втората фаза.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гога ги остави двајцата да се разговараат, а самиот влезе в берберница да се бричи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Првпат кога бев во Берлин немав можости да влезам во „Пергамон - музејот“ а тоа ми се укажа овојпат. Да се види „Пергамон“ е вистинско доживување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На аголот на калдрмираната улица влегов во дуќанот со жолта фирма, на која неспретно, но детално беше насликан часовник.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Мајка ја почувствува Татковата топлина на образите. Влегоа во куќата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

„Види, види, завалиите!“ си помисли Толе. „Научени да м’чат и да и ведат главите пред агите, та и пред мене и наведоа и збор не пушчаат од уста".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нему му беше сеедно кој ќе седне на него — само да го турне агата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие први требало да влезат во Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Оној младич го погледна потсмешливо и задоволно, па влезе во автобусот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Мојот адвокат рече: тие го кажуваат она што го виделе во оној момент кога влегле во одајата, а не можат да знаат и да кажат што пред тоа се случувало за да дојде до такво нешто: не знаат дека таа прво му рекла да се избања, да се раскомоти, а потоа седнала крај него, го служела со пијалак и го потикнувала од што тој се возбудил, се потпалил...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ова е мое место, Гита, не можам да го напуштам”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум. Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Околу девет саатот по „алафранга" навистина влезе во кафето еден млад човек — одвај да имаше триесетина години, облечен во градски алишта, избричен, со високо чело, дебели усти, над кои убаво засуканите долги црни мустаќи му ја потврдуваа и убавината, и сериозноста на неговото машко лице.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едни кои сакаат да бидат успешни и комерцијални и со своите работи да влезат во главните текови на културата, и оние кои сакаат да останат таму кадешто се - надвор од општеството.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Прво треба да мине инженер да го разгледа местото.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Со ова патување Галеб со Тито ќе влезат во значајна етапа од југословенската историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога помисли дека е болна и собра сили да влезе дома ѝ, таа излезе и му рече: - Не доаѓај повеќе... - и побрза да влезе во куќата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Клара застана, и покажа кон едно превиткано тело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така задумани, влегоа во џипот и тргнаа по патот, поточно по беспатјето кое водеше до Ошево, село заборавено и од Бога и од властите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со циркуското камионче влезе во дворот на болницата и таму изведе чудесна претстава која траеше речиси три часа, во која затвореничките уживаа од терасата, со безобразни дофрлања и претерани овации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На началството му се свиде оваа Пегрева постапка, ги остави браќата заедно и тие први влегоа во Старавина по пробојот на фронтот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Италијанецот тргна кон скалата, но приликата влезе во една од долните простории.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Дал Ви Бог добро, синко, влезете в куќи!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Ушите ќе ти ги пресечам, ако влезе во некоја нива!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Јадевме само жива пченка, вели, влеговме во една нива и накршивме кочани пченка, вели, и после нѐ болеше многу срце. Нѐ свитка мевот од бола, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа и шумарот Веселин, засолнувајќи се од дождот, влегоа во лозјето од Цанул и се пикнаа во колибата; внатре најдоа оптегната мечкина кожа, се завиткаа во неа, се впија еден во друг и долго време претаа во кожата како да оживуваше мечката.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тој поглед, оптимизам нудел постигнатиот договор на Либанската конференција, на која било договорено „ЕАМ и комунистите“ да влезат во Грчката влада во која свое учество би имале сите партии, така што Британците се надевале дека ЕАМ во натамошното дејствување ќе стане безопасен, уште повеќе што било договорено да се формира „национална грчка армија, во која треба да се вклучат сите единици на отпорот, вклучувајќи ги и воените единици на ЕЛАС-ЕАМ“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Зарем не ме слушна? – реков кога влезе во собата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одеднаш тој, тие, еден или повеќе од нив, влегоа во сонот и полетаа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога ќе го видеа дома облечен со алиштата од умрените, го соблекуваа уште во дворот, не му даваа да влезе во куќата, му ги фрлаа алиштата в река или ги палеа, а него го ставаа во корито со вода и го капеа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мајка ми влезе во собата и нежно ме покри.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ви се јавува и сосема заборавена работа, некогаш малечко трнче што ви влегло во босата нога, помните како мајка со игличка полецка го молкне и, за да не ве боли, непрестајно дувка со уста својата душа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Љупчо влезе во куќата и набргу се врати.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Влегов во мојата соба и ја пронајдов книгата на која беше сликата на мајка ми, заедно со сликите на другите загинати во земјотресот и не знам по кој пат си плачев со неа на градите... мајко, мајчице моја, кој може тоа друг да ми биде...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откоа доиграло момчето со коњо, го испушти и си влезе в кокошарник да си спиет.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еднаш рано пред приквечер влезе во кујната да открши еден залак леб.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Хауард Реинголд (Howard Rheingold), калифорниски автор на текстови за симулација на стварноста со компјутерска технологија, во врска со тоа го вели следново: „Пред да влезете во тапацирана комора и си ги ставите очилата, ќе облечете лесна и проѕирна облека, како некаков чорап, што се прилепува за телото.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како, на пример, добро кореографирана, добро извежбана антиестаблишментска хипи претстава во вистински театар на вистинско место и со добра вентилација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А тогаш, како што дрогите влегоа во животот на просечните луѓе, така и тие почнаа да стануваат прифаќани како „сексуални радикали”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога ќе влезев во таа живната сала, толку многу ме нервираше безначајната еуфорија, па одвај чекав да си одам дома.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така загледани, седиме ние на прагот од тоа што беше куќа, а јас се обидувам да се вгледам во очите на старичката и низ нивниот блесок да влезам во нејзината душа и да проникнам во нејзините чувства.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

СПИРО: Не, чорбаџике, натерај ме да влезам во мечкина дупка, полесно ќе ми е..

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

- Ќе почнеш да јадеш, Кротка, знам, - рече Бојан, ја погали по грбот, па си влезе во сопчето и вистински уморен се плосна на леглото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дури тогаш сфатиле дека граматикот умрел уште по првата средба со буквите од натписот, и дека, најверојатно буквите имаат смртоносна, отровна моќ за секој кој ќе влезе во одајата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Наместо заклучок: празничната граница Историјата на архитектурата, ни кажува Умберто Еко, започнала кога првобитните луѓе влегле во пештерите за да се засолнат од невремето.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Еднаш Стојо влезе в село аза, но и тогај нешто ја избрбешка работата со некој аскер што дојде в село, и едвај, со триста придавачки, се куртулиса.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Влегов во една од спалните. За жал, таа беше нечиста.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Најпосле, откако Петре ќе решеше да влезе во друг дуќан, дуќанџиите, како што му палеа темјан при влегувањето, така при излегувањето го попрскуваа со ѓулсуи, и тој излегуваше на дрвени нозе, поревајќи се и не знаејќи сега на која врата да излезе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кенди својот пенис го нарекуваше „мој недостаток”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Зигмунд тоа попладне ја имаше втората операција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Поткрени, мило чедо, шапчето да ти видам ѕвездата што бев ти ја видела коа се роди.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Според Еванс паролата за независна Македонија во областа Вичо влегла во престојот на Првата македонско-косовска бригада во областа Вичо за која бил одговорен Еванс и одвојувањето на Наум Пејов од единиците на ЕЛАС353“.354 Кон ова треба да се додаде и делот од извештајот на Мекдоналд кој се осврнува на грчко-македонските односи.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во рацете ја носеше перницата од мојот кревет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ете како сакало да му се речи на поп - рекле тие што стојале и сеир глеале; на, попе, ракава, а не: дај, попе, рака!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во тој миг Томо влезе во собата, гледајќи право во уплаканите очи на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Произлегуваше како јас воопшто да не сум влегол во канцеларијава.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Лели ќе дојт време и јас да се одома - да се жена и ја' како тебе?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На околиската партиска конференција одржана во април 1943 под раководство на Никола Парапунов, била донесена одлука за формирање на покрупни партизански единици.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Од толку брмчење не се разбра баш најјасно дека секој Давид нема прачка, а и никому не му текна да се праша дали оној Голијат се струполил од каменот од прачката или можеби од погледот на Давид што изгледа поверојатно и пологично.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во рамките на борбата за своите права (чл. 61 од Берлинскиот договор предвидувал спроведување реформи во Ерменија слично на чл. 23 кој се однесувал на Македонија), во август 1896 година ерменските револуционери, приврзаници на Комитетот “Дашнак“, снабдени со 16 кг динамит поставен во торби, влегле во Отоманската банка во Цариград, ја заклучиле вратата и ја окупирале.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Старецот ништо не одговори. Влезе во колибата, ги остави момчињата да очекуваат и да погодуваат зошто ги остави, а тој се врати брзо и бескрајно ги изненади.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А.А. повторно влезе во кругот на старата возбуда.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Непријателскиот водач бил интелигентен и сфатил дека од заљубената девојка ќе дознае доволно за да може да влезе во тврдината.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Лесно поттурна дабова порта, влезе во дворот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Едно утро пристигнале со џип неколку униформирани лица и еден цивил, ја разбиле тешката врата, влегле во дувлото и имало што да видат: среде соба, изглодано до ковче, белеел костурот на жената.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако се поткренеш, дождот ќе ти влезе во вратот, по ’рбетот, по слабините.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така, наместо своите блуежи да ги положувам во шолјата, тоа го правев во нејзиниот брат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Онака чист и здрав, влезе во мензата. И викна; - Другари борци!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога влеговме во собата, Љупчо стори движење небаре сака да се поткрене. Не можеше. Остана легнат врз високо крената перница.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се разбра работата по цело Битолско — Прилепско Поле, а во Мариово веќе слабо се решаваа Турци да навлезат во помал број.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури во 1901 година влегол во Кружокот на гемиџиите, односно им се придружил на своите другари Орце, Коста и други велешани.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Ќе ја преместиме одовде ако пречи – си забележа самиот, а потоа, влезе во собата каде што лежеше мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мечев добил задача да го убеди П. Бошнаков да влезе во Кружокот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Идризово, си признал Баге и веќе бил готов да влезе во нивниот затвор, еден обор без добиток и катанец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Едниот од двајцата мажи, кои пред малку влегоа во дворот на ресторанот “Кај Таки”, беше висок, со долга седа коса назад врзана во реп, со нотес, во едната, и со штотуку скинато гранче од врбата, во другата рака, вториот проќелав, во кремаст костум со кафеави риги, со луле во едната и со акт ташна во другата рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

За малку, само за да влезе во соседниот двор, пак полн со врева и движења, движења.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Македонија како провинција влегла во рамките на новоформираната диоцеза Мизија. Од 305 Тесалоника станала и императорско седиште.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митра пак се прекрсти и влезе во пајтонот, кој довечерта ги донесе на велешката станица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сѐ што треба денес да се стори за да се влезе во кралството на уметноста, е да се влезе во автомобил.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Свежо измиена, внимателно исчешлана и во убавиот фустан, кога влезе во собата на лекарот, Марија беше сосем друга личност.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сепак успевам да влезам во внатрешниот двор и да го пронајдам забранетото ковчеже со рѓосаното клуче во него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, нашите слики би морале да им се допаѓаат и на луѓето од елитата, ние мораме и ним да им се обраќаме.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Да му го видам домаќинството.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Изгледа како овој град да се наоѓа само на мостови, на канали, дека влегол во самото море...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сега, по многу одминато време неизбежно во мозокот се вклинува прашањето: која беше целта тие, осумте илјади партизани на Демократската армија на Грција да влезат во ровови и бункери и само со пешадиско оружје да ѝ се спротивстават на осумдесет илјадна владина армија облечена и сита и вооружена со најсовремено оружје?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа, без било каква тешкотија, заедно со групата деца од своето одделение, тргна по учителката и влезе во училницата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш Осип Крстин ги заколнуваше домашните никогаш да не се обидат сосила да влезат во одајата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Иако, на пример немало никаква причина за тоа, бидејќи десетината чиновници што го претставуваа сиот управен механизам на канцеларијата, и без тоа се наоѓаа во соодветниот страв; кога ќе го здогледаше оддалеку, чиновникот си ја оставаше работата и застануваше мирно чекајќи додека претпоставениот не влезе во својата одаја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нејзините деца... нејзините деца... нејзините деца се таму... ене ги... крај масата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога влезе во дворот, со неа имаше и една непозната жена на триесетина години.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тие влегоа во раната младост со книгите за уметност и комедиите заедно; со Beatles и Bethoven.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Побрзавме надвор од Е1 станицата кон твојата куќа, држејќи си го Навахо ќебето над главите додека тоа не се сруши потполно наводенето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Разбра или не разбра, ќе ми вели. Ако не разбра, и тебе ќе ти речам: пире, пире, и ти ќе влезеш во купчено, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По ослободувањето при одредувањето на административните граници меѓу републиките на Федеративна Југославија влегол во рамките на Србија, каде се наоѓа и денес. 153 Винстон. 154 Френклин Делано 155 Јосиф Васирионовиќ. 156 Јосип Броз 157 Методија Андонов. 158 PRO WO 202/515A. 159 Ibidem. 160 PRO WO 202/515A. 161 Ibidem. 162 Ibid. 163 Ibid. 164 На територијата на Македонија се задржува сѐ до 21 октомври 1944 година кога бил евакуиран од аеродромот Зрзе за Бари. PRO FO 371/43739 R 21785. 165 Ibidem. 166 Се однесува на македонски села во делот на Македонија под Грција. 167 PRO FO 371/43739 R 21785. 168 Ibidem.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Вардарската бановина била поделена на 44 околии и 453 општини со 3.169 населени места.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Откако ќе влезе во султанските трпези, ќе се шири по семејствата на царството, покрај шеесетината најпознати рецепти, ќе се создаваат, нови илјадници...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше приквечер. Еден од гавазите влезе во лагот, крај езерото, каде најмногу слегуваа срните.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така и чунот влезе во задружната рибарска „флота”.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И не малку сите се изненадија кога влезе во црквата истиот оној калуѓер што дојде едно време во Старавина на Богородица.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

—Не сакам да ми помагаш, море, токо да не те лаже ѓаволот да ме издадиш, та за помагање нема што да ми помагаш ти мене, кога ни сам не можиш да се поможиш, — му одговори остро Толе и пак го нападна што беше причина баш тој — Бешот — Толе да влезе во Организацијата и да земе учество во борбата, која по трагичниот свршеток се претвори во црни резилаци и срамови, од кои еден дел и Толета го притискаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И, невестата излезе и во неа сите препознаа Пепелашка и посакаа да им се случи истото: од клашнени волнени алишта да влезат во свила и кадифе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

По оваа победа Александар III Македонски бил прогласен за цар на Азија. Влегол во Вавилон и Суза.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Не знам кој ме вовлече во таа игра; беше ли тоа Нинослав, беше ли тоа Круме Волнаровски, беше ли тоа разработен план или само игра на случајот?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Жртвите често знаат дека ќе умрат, изразуваат страв дека сопствениот пенис ќе им влезе во телото и ќе ги убие.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Пред изгрејсонце доктор Станеф, со автомобилот, влезе во градината.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Збунето влегов во кујната со чантата во раце, а ги слушав ударите и на своето срце.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Влезе во шумата. Папрад висок и густ и под него ројови шумски јаготки. Црвени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа влезе во собата. Макар што сончевите зраци шетаа по татковите книги, ламбата не беше изгасната.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дознавајќи за тоа, жандармите влегле во станот, го фатиле бегалецот, во приземјето го убиле и потоа на улицата го изрешетале со пушки и револвери.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На 26 септември Англичаните ја освоиле Струмица.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Бојан влезе во колибата. На прагот, пред да ја отвори вратата, скована од уште непотемнети штици, се сврте и рече: - Ама, дедо Иване, старата колиба беше поубава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А детето влезе во четиринаесеттата - трети клас е.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пред алето чекаат неколку жени и деца. Алето е влезено во сликата случајно, поради ширината на сликата, но алето за Богдан и Видуша има судбоносно значење: тоа е повод за нивното земање, еден вид стројник, судбина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И, веќе уверена дека не е способен ама баш за ништо, па дури ни за обичен подведувач, таа влезе во собата и без трошка срам му подаде една црвена на зетот и рече: „Јас прашав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Потоа, отпоздравувајќи има на познатите што ќе влезеа во кафеаната, безгласно, само со положена дланка на гради, не толку со занес колку со внимавање да биде разбран и наполно јасен почнуваше да раскажува. Не можев да не поверувам дека неговиот дух не се војва низ минатото, меѓу човечките крводелци и недоразбирање од стојбиштето на неверојатното што сѐ повеќе се сокрива под превез со боја на латици од крваригин цвет; раскажува а ти навлегуваш во зона на мистерија во која се испреплетуваат љубов и омраза, тие моќни чинители на човечките драми и балканските игри низ векови.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се присети на заклетвата што самата си ја даде дека тој никогаш не ќе смее да ѝ се доближи, а не да влезе во нејзините мисли.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Побратимот ги одвел коњите во шталата, а тој влегол во кујната.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ако им влезе во милост на Турците, си рече Петре, ни Свети Ѓорѓија-Горг ќе го срети на џадето, ни пак чавка ќе му седне врз оџакот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Градот е убиец, градот е жртва во градот на асфалтот се пролева крвта стемнети муцки со дебели ланци со вишок на мускули, а шуплива црпка Секој втор млад е социопат да стигнеш до успех биди ти гад таксисти по улици со завршен факс и револуцијата влезе во климакс Бледи лица со насмевки тажни лица со брчки, осамени дами мочли со џипови глумат џет сет со луксузен стан заработен в кревет Крстот свети во темните ноќи од премногу пороци светат и очи и сите тука се сметаат за светци се вртат во гроб и нашите претци

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Откако ги стави дрвата под ниската стреа, залепена до јужниот ѕид на колибата, заградена од три страни со штици а отворена од предната страна, Бојан влезе во колибата, задржувајќи се таму десетина минути.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од пусти страои од топузот, станал од столот и го теклифил за тој да седнит и му рекол уште: - Стопанине мој, било како било досега, да ми простиш сега сакам: јас сторив, ти не стори; ама за отсега вамо ќе видиш, ако сме живи и здрави, што чорбаџија ќе те сторам; ела та влези во азното мое и земи си колку сакаш, ете да бидеш богат!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ги обвинуваше најневините; најневините и најбеспомошните го носеа исконскиот грев – оние кои тукушто влегле во животот ги обвинуваше дека ја посакуваат смртта на оние кои тој живот им го дале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не зборувам за луѓето на социјална помош кои се под опресија на еден традиционален начин - тие 24 часа дневно се зависни од институциите кои ќе дадат пари или не, коишто можат да ги контролираат, коишто можат да влезат во нивните куќи кога сакаат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Камилски повторно ја бакна својата сопруга, која не беше навикната на толку голема нежност од својот сопруг, оддалечувајќи се да ја постави вечерата, додека Климент не знаејќи што да прави во кујната влезе во својата библиотека, ја остави чантата, имаше време само да отвори некои од речниците и да се врати во трпезаријата каде што веќе беше поставена вечерата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Попот влезе во олтарот, тури темјан во кадилницата, го наметна петраилот и го почна утрењето со: „Благословен бог наш, всегда, нинје и присно и во вјеки вјеков“, а Куле веќе застана на певницата поткачен на едно столче, и откако одговори „амин“ почна да ги чете утрените псалми.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајка, разбудена од лекиот сон, влезе во библиотеката, ја згасна ламбата, го прекри Татка со наметка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се наоѓа натртен во една од оние сини телефонски кабини без врати на градскиот плоштад.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Меѓутоа, по пристигнувањето во Каиро, во текот на јуни 1943 година, им било речено дека планот е променет и дека ќе бидат спуштени кај Тито.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Таа го сакаше мирисот што ја обземаше во тој миг, тоа не беше мирис ниту нејзин, ниту на Лилица , ниту на Андон, тоа беше некој мирис на ветрови што се раѓаат одвнатре и носат реа на пот и плодност, мирис кој тешко може да се именува, како кога ќе влезете во кафеана во која никако не можете да кажете од кое јадење е тој мирис што ве тера со стрв да подголтнувате, затскривајќи се тоа да не го видат другите.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Добро - одговори Мила, но штом мајка ѝ излезе, ние продолживме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Најнапред влегоа во продавницата за леб и бело печиво.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Влегоа во гостинската одаја со долга трпезна маса и столбови од резба, шарен ткаен килим на подот, ѕидана печка во ќошето, тесни прозорчиња со бели платнени пердиња собрани на средината со ширит и запнати за рамката од прозорецот да влегува повеќе светлина; на челниот дел од одајата иконата на свети Наум со запалено кандило; на едниот ѕид стара слика на манастирот; на средината од масата свеќник со свеќи; на полицата над масата газјена ламба од бел порцелан.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Одлучив да му го предложам ова при првата можност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пред да влезе во неговиот кабинет бараат од него да го остави својот револвер кобра.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Откако влегоа во дворот, трговецот му даде на детето неколку мангари41), го помилува по косата и му рече: - Ти си јуначе!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Едно влегол во дворот и ете 'и попоите кај стојат облечени во фелоните.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Јас, матрица, матка, матерка, модра, мадра, мудра матрона од Другиот свет (не, овој никогаш не ми бил доволен!) ти повелам: влези во морето не мисли на немоќта оти никогаш не знаеш колку ќе издржиш и во болот, и во ужитокот пливај до кајшто гледаш а гледај далеку, секогаш подалеку јас глаголам задумно на 'ртот зборувам на својот мајчин јазик (о, какво олеснување, каква удобност!) и сила ти давам а не утеха!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„ Тргнав по неа низ портата, преку задниот двор и влегов во една визбена кујна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе влезат во вештина на чад и низ клучалката доколку не им отворам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ден пред тоа влезе во оваа иста соба и му се претстави на домаќинот како секретар на Доброволното пожарникарско друштво.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас прашувам: „Каде се раѓаат овие филмови?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Тие не можат да ти влезат во душата“, му беше рекла таа. Па сепак можеа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Објаснувањата се колку вџашувачки толку и едноставни, било кој може да влезе во таа фабрика на слики.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Дедо Иван пак влезе во колибата и донесе парче леб. Бојан го стави в џеб.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога влеговме во воденицата, седнавме во гостилница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сакаш неколку миленичиња? Пази си ја косата. Тие би можеле да ти влезат во косата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нешто влезе во него - но тоа нешто беше тешко да се опише: една посебна, прекршена, истрошена, потсмешлива нота.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога Пандо влегол во темницата горе на катот, на цепнатините околу ќепенокот, гледа – му мижурка светлина!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Полека чекорејќи, влезе во стајата и љубопитно гледајќи го коњот, го погали по јакиот врат, го повлече за ретката грива и му се наведна над увото.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Гоце малку се замисли и рече: - Мора некако да се фати врска, мора да се влезе во затворот, мора да се разговара со Даме Груев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се надеваше дека со Татко му влегле во трага на балканското проклетство, задржано во најжилавите, тврдокорни османизми, длабоко вкоренети во балканските јазици и дека најпосле ќе успеат во нивната мисија да ги посочат зборовите виновници, за тие конечно да бидат принудени кај луѓето на конечен заборав.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Да. Време е. Пред половина час ме разбудија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ќе мора да влезат во куќата за да ме уапсат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

- Доцна! – реков суво. – Многу доцна – и си влегов во дневната.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога Едо селанецот на авторот некаде пред мостот му се изгуби од погледот, овој стана и, внимавајќи да не го види некој брзо влезе во уличката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Каков ден, убав ден! Уште не беше толку топло за да се влезе во студената езерска вода, барем за луѓе на нивна возраст.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ајде да влезам во оваа божја сенчица, да го чекам... (Влегува во врбјакот.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

- Молња, - ми рече Абраш кога влегов во собата, - малку ми е непријатно, но не можам да издржам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А кога ја виде во фармата кај Полин и кога ѝ викна: мац, - таа низ истата дупка низ која влегла во кафезот, излезе надвор, а по неа и сите мачки до една излегоа надвор: почнаа да трчаат по мачката од питропот Танаско и се распрснаа по сето село.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Милиционерот назадгазум влезе во мракот под скалата каде што имаше врата чии праг беше на повеќе од половина метар над рамништето на ходникот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Листајќи ги биографиите на историските големци, прочитав дека и најголемите имиња во историјата на уметноста беше биле влезени во брачни заедници, па некои дури и со истиот пол.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Си влегов во колата и, со будното мало женско друштво, заминав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Иако имаше „муцка“ на ловечки пес, никако не можеше да му влезе во трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се излажа. Наместо тоа, Јани заака во некои улички, влезе во некој сообраќаен метеж во кој секој час колите застануваа да чекаат една зад друга.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Да,“ потврди Рајнер, и непоканет влезе во собата во која бил роден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа ми помогна да влезам во тоа, ми пробуши две дупки за ноздрите, го повлече патентот на грбот и цврсто го навлече преку мојата глава.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колоната - сега се лизга прудолу, што побрзо мора да стигне до првите борови - да влезе во шумата, да јa снема во неа, да биде невидлива, а потоа ако сака нека кружи проклетото што долетува од Рупишта.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тргнале назад да си одаат и ќелешо одоколу пак си влегол во калта да го вадит коњот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога Ѓорѓија ќе влезеше во кујната, таа ќе се свртеше, не поздравувајќи се за добро утро и ќе почнеше да зборува како тој претходниот ден заборавил да купи јаболка, па како таа утрово немала со што да се заблажи или како Ѓорѓија не го исклучил светлото од ходникот и тоа горело цела ноќ - па, знаеш ли ти колкава сметка плаќаме за струја? - ќе се побунеше, заборавајќи кој ги плаќа сметките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Отпрвин тоа им беше чудно, но кога им влезе во обичај, одвај чекаа да дојде тој празник, зашто на тој ден најмногу се пиеше: колку што домаќинот имаше добици, толку чаши се креваа: за здравје на волот, за здравје на коњот, козата, телето, овцата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ако сакаме да се спасиме од напаства и ако сакаме да ни ги пуштат луѓето од затворите, мораме да влеземе во колектив, им велеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ја гледа Богдан каде што лази по стаклото и бара начин да влезе во собата, да дојде до цвеќето.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ми се врати Ристо мој без заби, сокапан и осрамотен како татко му...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како крадец влезе во претсобјето и во својата соба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Оди дома и донеси, па после барај чипс, - ми рече и јас си излегов.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Летното сонце влезе во собата на родилките пркосејќи со својата топлина на студената утринска мугра.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во тоа време видел попот оти чес му праат мирјаните, посигнал тој по пагурот и рекол: - Е, како гледам, домаќине, никој маката кабул не а чинит да го крева отпрвин големиот пагур, за да пие ракија!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Задишена, си влезе во земникот и се поуспокои, гледајќи ја неговата последна китка..

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бабата Русинка нѐ повика да влеземе во собата, а ние срамежливо ја подотворивме вратата и влеговме со козлето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со ваква убава запрежна кола, тоа веднаш го забележав, никогаш досега се немам возено и така весело влегов во колата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не зашто потоа сосила беа натерани да влезат во колектив, туку дека за она што му се случи на Пената, тие беа земени на одговорност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Го видов, чесен збор. Со кметот и уште еден војник влегоа во училиштето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Пушки носат, и виду под тоа сакмите, та друго не знам — одговараше дедот Волче и веќе влегоа во одградениот негов двор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Влезе во огнот, а неговиот дух беше премногу нужен за силни пламтења.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога се изморил од тоа, влегол во бизнисот со здрава храна, отворајќи 11 различни (и многу успешни) деловни единици на Ковент Гарден (повеќето од нив сè уште работат, иако со тек на време се оддалечиле од Сандерс.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сцената со козичката која не може да влезе во автобусот со кој се евакуира семејството од родното место, пред рлачот на малите деца, кои како да се разделуваат од вистински член на семејството, можеби е сама по себе метафора на трагизмот на човекот на овие балкански пространства, на трагичното чувствување на судбината...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сепак, еден летен ден, во недела напладне, кога сите на гредите пред продавницата седеа како овци на мерис, видоа како далеку долу под селото, над врбите крај патот, се крена облак прав и потоа заоди по кривините на патот кон селото налик бушава џиновска брзонога гасеница, што кога влезе в село им се виде како ламја од која се саштисаа и сите преплашени станаа на нозе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сакајќи таа осаменост да ја покријам, влегов во филм да правам добри дела за луѓето.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

БРИТАНСКИТЕ ВОЕНИ МИСИИ ВО ДЕЛОТ НА МАКЕДОНИЈА ПОД ГРЦИЈА И МАКЕДОНСКОТО НАЦИОНАЛНО ПРАШАЊЕ По капитулацијата на Грција на 23 април 1941 година и поразот на британските експедиционен корпус на островот Крит на 2 јуни 1941 година Балканот и островите на Егејското Море влегле во сферата на германските завладувања.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Едните во бели, другите во сини дресови истрчаа на игралиштето, застанаа спроти и сложно се поздравија: - Здраво! Здраво! Здраво!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Ногу арно ми е мене овде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еволуирајќи од некој вид на продолжено сако до иконичкиот знак на тренчкот, дождовниот мантил дури во средината на педесетите влезе во мода.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Зошто крилјата ти се спуштени и испрашени, фрлени на подот?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Пред да се влезе во неа патот извива по угорничави серпентини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А сега слушај, должник сум да ти раскажам: имам четириесет и една година и навистина сум стар, престар, за тебе дојден од исконски дни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако се полил со желе - за да го означи враќањето во флуидната состојба - и неподвижно, како да е мртов, стоел околу половина час, Бојс влегол во кадата наполнета со вода и се полевал со неа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Влегов во собата и реков добро утро.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Коџабашијата Митре, забраден со бела марама, небарем заб го боли, ја јавна маската и ја бодна долу Скаклевите воденици, ја прејде Црна баш каде што прејдоа четниците вчера вечер и за неполни два часа влезе во Старавина — никој да не го забележи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И имаше само една врата мојот дом - колку да влезам во него; и една постела покрај огништето - колку да легнам во неа: сам со својаста смрт, како со невеста – во ноќ на затруднување.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

’Ршум ми прави. Ми ја разорува околијата. Гледам ја скратило косата и влегло во панталони.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа што испадна дека едно успешно македонско списание за млади (сепак месечно, а не неделно како во мојот текст) го носи истото име, е уште еден случај кога се совпаѓаат непредвидливата реалност и предвидливата фантазија.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Шабтај го слушаше цвичењето на пумпата за вода и ѕвечкањето на садовите од доцната вечера што снаа му сега ги домиваше во дворот. Кога влезе во нивната тесна спална, Рена го слушаше длабокото дишење на својот маж.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мислам дека во плановите на оваа потрага било вклучено и следењето на ќерка ми Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Обземен од илузијата, тој неуморно се вртеше околу длапката, како раздвижен пустински ветар што стихијно бара начин да влезе во отворот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Низ нејзините дебели стакла, точките од очи гледаа нагоре, а јазикот ѝ ја оближуваше месестата уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во далечните османски времиња, продолжи Камилски, во една област настапил голем глад.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Добивајќи ги нивните писма, во секое чувствувајќи дека неминовен е судирот со родителите заради Марија, Хелвиг се одлучи на таков чекор: што побрзо да влезе во брак со неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сега на ред е статуа и на скопскиот педер па конечно да влеземе во старата курва Европа.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

На накривеното куќиште била заглавена над вратата икона од оревово дрво: безимен светец со чудесно лице на млад левент во пламена облека и со пламено копје во пребелите раце јава градест и гривест коњ и убива ламја со густ тутунски чад во ноздрите, боде многузаба исклештеност со грбник на костреш, а во далечина, под замагленото лилаво и алово небо, пукаат планини на чии преслапи зарѓуваат капки сонце - тече црна крв меѓу премазни камења, опашот на чудовиштето со последен бес се обвива околу младите нозе на белецот, земјата испукала од морничавост, во пукнатините повеќе се насетуваат отколку што се гледаат змии и гуштери.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме повикаа да влезам во салонот. Ме прифати вујко Фетхи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А дека тантеларството и денес го држи приматот во Бриж, не е тешко да се почувствува уште со првиот чекор штом ќе се влезе во овој град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За да влезе во медалјонот, фотографијата ја исеков во круг.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога Мајка влезе во болничката соба, Татко примаше инфузија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Начинот кој ти овозможува да се занимаваш со контракултура и да имаш голем комерцијален успех е следниот: направи радикална работа на комерцијален начин!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Така обновениот брод Галеб, на 7 март 1953-та, од пристаништето Зеленика кај Бока Которска ќе замине во посета на Велика Британија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пред да почне да разговара со било кого, влезе во една фаза, што беше тешка за сите наоколу.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Млад адвокат, веднаш влезе во крвката, предвоено скопска интелектуална група, што се распрсна потоа како лесен, летен облак.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

КоБрА, велеше Алешински, „е уметничка форма која ги води директно во детството... со значења употребливи за возрасните”. 50-те години фројдовата психоанализа влезе во главните струи на популарната култура и беше нашироко земана како доказ дека, не само што детството продолжува да влијае во возрасното доба, туку тоа суштински го создава и обликува истото.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

КЕВА: Теодосе...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

По сѐ изгледало, војникот со шлем и со машингевер на градите, извидник, курир за воени врски или паничен дезертер пред пропаста на Хитлеровиот Рајх, бил убиен од некој шеесетгодишен свештеник Доситеј Давидовски со куршум на тулски нагант од заводот на императорот Петар Велики зашто црниот мотоцикл го присвоила месната црква.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Повелете, влезете во одајчето!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само да се јавам на моите“, отрча Влатко и влезе во дневната соба.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Велам: И соништата ќе се постават на своите места штом ќе излезам од ова време и влезам во другоно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа ноќ еден бран влезе во нас, еден бран никој не ќе може да ни го земе.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Џ се скри во фрижидерот, а полицајците ја скршија вратата и влегоа во станот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

За да ги придобие присутните на Конгресот, особено колебливците, да гласаат за востание, ЦК изјавил дека “ги зел предвид расположението и заинтересираноста на европската дипломатија кон нашето народно дело“, Гарванов се повикал на францускиот амбасадор во Цариград, кој наводно рекол: “Ако во Македонија се дигне едно движење, сигурно ќе и се дадат широки права и дека, ако востанието издржи две недели, Бугарија ќе влезе во војна“79.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Бараше тој и неговата партнерка да влезат во куќата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Кога влегов во болницата сликите од деновите што ти ги помина таму се појавија пред моите очи.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Што направив, ќе ти кажам кога ќе слезеш долу од чатијата - рече Трајче и влезе во куќата, каде што мајка му готвеше ужина за мајсторите.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А и евидентното, очебијното, дека навистина (се разбира, во смисла на мнозинство и во смисла на она што, да речеме “медиски” или како некаков “културен сензибилитет” /не/ го “зрачат”) станува збор за “морони”, за една фрустрирана “турбо-фолк” генерација без Оваа генерација влезе во подлабоки генерациски обележја, несреќна и пубертет и почна да онанира недуховита - е па, и тоа согледување, под налетот паралелно со почетокот на војната.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Думбаровски ќе биде првиот во нашата историја кој жив ќе влезе во својот музеј,“ си шепотеше под носот, одејќи по улицата де лево, де десно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Напред! - паѓа остра команда и... влегоа во минското поле...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Купињата беа празни и јас намерно влегов во едно во кое чув дека се зборуваше на наши јазици.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Мајка не сака да плаче, синко. Тоа така само си доаѓа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Па и ти јави ми се - рече лекарот и влезе во колата. Замина.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ги запреа коњите разгледувајќи го одблизу манастирот, восхитени од неговата убавина, кој извишен на карпата над езерото и опкружен со зеленило, се чинеше како да лебди над водата во дланки господови; езерото под него поигрува, одблеснува на сонцето и полека ја заплуснува карпата; лево од манастирот под падината на планината, клокотат огромни извори и исфрлаат изобилство вода која плавно, широко се разлева правејќи езерце што го обградува пошуменото островце пред да го пресече патот под мостот и да влезе во езерото со бучеж; на дното од мирната вода во езерото се прелеваат разнобојни алги фаќајќи ја светлината од сонцето што низ бистрата вода продира до нив; на островцето столетните дрвја ги раскририле гранките спуштени до самата вода во која фрлаат зелени отсјаји; по водата пливаат патки и лебеди, кои вознемирени од тропотот на коњите, се оддалечуваат повнатре во езерото оставајќи долги, меки бразди зад себе; на ледината крај изворите пладнуваат купчиња овци како бели, отворени цветови.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Шишман навистина беше се сетил, но токму кога сакаше да се покаже виде како еден од четворицата офицери, користејќи го моментот, украде карта од купчето на средината па вчудоневидено ја подаде главата напред и веќе заборави како треба да рече кога ќе влезе во просторија каде што има претпоставен.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Единствено место од кое можеше да се влезе во пространиот двор беше големата дрвена порта.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Иако бев уморен, влегов во еден кинески ресторан за чии специјалтети бев слушнал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во тие соништа тој ниеднаш не влезе во својата порта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога лекарот влезе во кујната, познатата и карактеристична насмевка повторно се врати на неговото румено лице.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од тој саат му беше влегол еден мерак и од ден на ден сè царев син венееше од големио мерак што му беше влегол во мислата за убајината на таа девојка...

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

И, откога виде дека никој нема наоколу, го крена капакот од сандакот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Џипот мина крај густежот и по неколку метри сврте на левата страна и влезе во еден широко отворен хангар.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Ти гледај си ја работата... - ѝ свика тој и влезе во одајата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во ретките мигови кога сум печена свинска глава што го гризе забранетото јаболко, посакувам да сум покрај езеро, да си ги шлапкам нозете во водата, да се појавиш ти штотуку изгонета од Рајот и да влезеш во езерото, а јас да се радувам гледајќи те како го покачуваш нивото на водата со твоето дебело тело.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На едно трупче пред колибата ја остави борината да гори, па влезе во тремот, и, качувајќи се на едно малечко скаличе, кое секогаш стоеше на одредено место, симна од гредите сноп ’ржаница, ставен тука за врзување на снопје.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога влезе во селото, со никого не сакаше да разговара.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Никој повеќе не гледаше на нив како на депресивни губитници.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Селанецот место да застане, ја тргна белата крпа, со која беше покриена кошницата и внатре се покажаа црвени велигденски јајца.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ако ги немате тие документи, за жал, нема да можете да влезете во Албанија. Такви се нашите правила. Простете.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога излезе од зградата, Ема внимателно погледна лево и десно, потоа набрзина премина на другата страна од улицата и влезе во белото пежо паркирано крај тротоарот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Влегов во собата каде поминав цела една година од мојот живот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Татко му пристигна вечерта. Следниот ден влезе во возот за Хамбург носејќи го со себе својот син во малечок ковчег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се обидов со едно друго моливче, но и тоа си играше со мене, па мината цело време му се трошеше кога ќе го допрев до хартијата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Откако влезе во екипата на Волнаровски, Авни речиси ја остави работата во златарата “Карат” и целосно се оддаде на секојдневните обврски: регрутирање на жените од Прифатниот центар и нивно пренесување со комбе до Бар, за оттука, по воспоставениот канал, да можат да го продолжат патот до Бари, во Италија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

XIV Градинарот Раиз имаше кралско име, а служителски живот. Беше врсник на Бургиба, беше влезен во деветтата деценија на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мајка влезе во нашата училница кога таа беше преполна, со родители и со ученици.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога влегоа во црквата, пак му рече отец Иларион: - Извади ја капата... Рогле ја држеше со раката и не ја вадеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во саботата - пишува тој - „бандитите“ не презедоа ништо, но другиот ден, (неделата 3 мај) кон пладне, еден од нив се обиде да влезе во телеграфската станица, за, божем, да предаде телеграма, но бидејќи не само што одби да дозволи да го претресат, туку и се противстави, веднаш беше убиен од војниците.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Си го чуваше овој адут како последна сламка за која можеше да се фати и, на крајот, сета вина ја префрли на угледниот ориенталист, но, не, не сакаше да влезе во тој маѓепсан круг.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

По пробивот кај Рупел, Јане Сандански со своите чети и четите на другите војводи заминал спрема Солун, како претходница на бугарската дивизија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Даскалов го видов дури кога дојде доволно близу до прозорецот за да ми ја запре светлината и да ми соопшти дека колата со сандакот пристигнува; а јас пред да ја слушнам новината всушност го видов неговото, како што пред тоа се беше изразил, разведрено лице. (Или не беше рекол ништо слично?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А кога влегов во дворот, уште од прагот жена ми ме праша: - Ка поминате, шо сторите?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го знам нивното маало, зашто навратував кај мајка му и носев алишта за теснења, поправки и поткусувања и како што ќе влезев во маалото ќе ме пречекаа исти гласови на две жени што везден се довикуваа: - Сара! - ќе викнеше едната - Што е Бела? - ќе прашаше другата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Проклет да бидам, смртно ме исплаши таа глувост. Водата веќе беше влезена во мене, се колнам, таа беше голема, најголема.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Едо, пред да стане свесен што прави, влезе во телефонската говорница...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога имате намера да влезете во Истанбул, тоа не ќе можете да го сторите без да го пречекорите „Златниот Рог“, преку еден од овие монументални мостови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Навистина помислив дека поради некои непознати причини сонот одлучил да ми ја отвори вратата за да ме намами да влезам во неговите лавиринти.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А Толе се осмели до лудило. Влезе во Ерековци, на саат место од Прилеп, го извади крволокот Авмеда и над Алинци го закла со ножот, та го натера Андона да напише на една пачавра, што му ја закачи на минтанот на градите: „Вака ќе помине секој Турчин шо ќе дигне рака на рисјанин“, Сите давии зборуваа само едно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пример за висока доблест додека не влезеше во казино, коцкарница.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пред да влезе во Академијата во Фиренца една селанка намирисана од медитеранот се фали дека смоквите годинава дале богат род, а кога излезе од Академијата прошепоти дека работата не била во смоквите туку во лисјата и дека тие наеднаш исушиле и суви се изрониле баш кога Микенанѓело му го заоблувал левото маде на Давид.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Прв пат те видов кога влезе во еден бар во Јокохама.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Веднаш покажаа желба да влезат во поблизок контакт со бугарското општество и влада и да создадат нови односи на линијата МРО - Бугарија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Климент Камилски не го криеше своето задоволство слушајќи го Татко како ја изнесува листата на турцизмите кои влегле во балканските јазици заедно со источните култури, какви што биле престижните персиски и арапски култури.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Налозите за службените патувања му ги потпишуваше лично претседателот на Судот Чапаев, верувајќи во Татковата мисија дека, еден ден, можеби ќе им влезе во трагата на старите отомански, кадиски списи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Околу чешмата се врткаше човек, облечен во градска носија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ве молиме обесхрабрете каков било понатамошен обид на партизаните да влезат во Грција и особено да се поврзат со еласовите цели како мостот на Писодерион169“.170 Во моментот кога започнал маршот на Првата македонско-косовска ударна бригада кон британските претставници да соберат: “што е можно повеќе политички и воени информации од делегатите од СКОПЈЕ“ кои во тој момент се наоѓале со мисијата Entanglement.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Се преслече и влезе во лабораторијата да продолжи со работа, чувствувајќи свежина и леснина во душата и главата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога ќе стигнете до широката раскрсница, ете се гледаат од тука семафорите, веднаш свртете лево и ќе влезете во улицата што ја барате.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога ќе влезеа в село гостите од Брезница во тајфа, децата со врева ќе потрчаа напред и тета Сандра, зашто куќата им беше овде на патот, ќе ги чуеше клакарчето на Шишмана, знаеше дека нејзините ѝ идат на гости.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дури да дојди син му од царот да ја земи, поминала една проклета Еѓупка и се вратила под дрвото, та пошла до бунаро што бил зад дрвото, да се напие вода.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Една вечер, некаде во Атина, Летка влезе во една јавна говорница на една од атинските височинки некому да телефонира.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За одредени болни, или грешници што ги лечеше, уште во почетокот им приоѓаше со силен уплав, со шок: ги затвораше во студената ќелија без леб и вода, му ги ставаше нозете во дрвениот штекел да не може да мрда, и по некој ден ќе му пријдеше сосем поинаку: со нежност, со убаво, со благи зборови за да му го смекне срцето, да му го отвори, и на тој начин полесно да му влезе во душата, полесно да го лечи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- О, драги соседе! - викна ластовичката. - Отвори ни да си влеземе во гнездото!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Шчо се стори пчелата?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Горјан го внесе самарчето и влегоа во пештерата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Што се случи? Дали брат му успеа да влезе во неговата внатрешност и да го врати броилото во нормален правец.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Полека, наслушнувајќи ги крцкањата, се качив по скалите и влегов во мојата соба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

3. Наквечер дојди, наквечер, наквечер - в прва темница, мини го прагот раскапан влези во трошна одаја, на миндер седни накривен со каракамен на гради: каде е, каде радоста каде е куќа весела?

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Влегов во станот. Сите врати и прозорци беа отворени – во станот се слушаше само звукот на провевот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На 21 март 1939 Германија од Полска го побарале Данциг и премин меѓу источна Прусија и Германија преку Полскиот коридор; на 26 март полската влада ги одбила тие барања, а по гаранциите на Англија и Франција за заштита на интегритетот на Полска (31 март 1939) Хитлер на 28 април 1939 го суспендирал пактот за ненапаѓање и англиско-германскиот поморски договор.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Мајка влезе во собата и го покри...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сигурно и насмеаната тетка (Леле колку личи на тетка Евдокија од Прилеп!) седи на столчето пред порта и одеднаш ѝ се раѓа и мислата дека само овде нема признато, нема влезено во дворчето, нема проговорено со насмеаната тетка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Ај, жити Горниот, како ги заштеди кога парите се секогаш во мојот џеб. - Е, овие не влегоа во твојот!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Полека чекорејќи, влезе во стајата и љубопитно гледајќи го коњот, го погали по јакиот врат, го повлече за ретката грива и му се наведна над увото.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но и јас сум виновна, можеби само јас, бидејќи лесно влегов во приказната.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Изѕемнет е, си мисли Максим и си мисли глупаво песиште, штом не го сетило дошлакот, гледајќи го Васила кој влезе во одајата и кој е, сè чини, изненаден што го гледа тука и во ова време зета си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вратата се отвори. Младиот офицер со неподвижно лице влезе во ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некои ме слушаа, други со сила и натераме, ете, заедно со тебе, влегоа во огнот, некои пострадаа, ене и по апцаните; другите, еве, ќе страдаат на своите огнишча, без да можеме да им помогнеме ни јас, ни ти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога возот повторно исплива се наоѓавме на Јужната Страна и таму истураше, порој како небото да се отворило да ги удави и невините и грешните подеднакво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Ете, гледаш што направи!? – ме нападна брат ми. – Поради тебе е целата оваа мешаница.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури и пред да влезе во кафеаната.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Грот:Разбрав дека после овој пробив следела цела серија ужасни вработувања вклучувајќи го и тоа како писател/шофер на 88-годишен екс-холивудски режисер. !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но избега од аскер на натрупани глупости, успеа да влезе во портата каде постојано е отворено...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Како крадец влегов во спалната и отворајќи го шкафот ја зедов книгата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но, потоа работите на овој план радикално се променуваат – па, откако приходите ќе влезат во фирмата, како што нагласува самата, почнуваат „мистериозно“ да исчезнуваат, односно „да одат во џебовите на двајцата директори“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Белите рачиња на убавицата влегоа во неговите дланки како топли крилја од гулабица.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Доктор Гете понекогаш ни дозволуваше да влеземе во тие соби во кои луѓето лежеа не поместувајќи се или пак претаа – гледавме во тие замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; тие гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Што значи дека целото негово патување преку морето за да ги искушува Јапонците би можело да излезе попусто.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На 20 декември 1689 еден австриски одред од Приштина се упатил кон Велес и со ненадеен напад влегле во градот, го ограбиле и делумно го запалиле.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

- Да, да, знам... - се обидов да ги запрам, но тие се втурнаа покрај мене и влегоа во куќата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога влегов во мојата соба долго се колебав дали да ја скријам сликата сега, во првиот момент, или да ја закачам на ѕидот. Сепак се решив на второто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Фили Мајлд влезе во германската пивница, каде што во задушливиот полумрак брмчеа дебели муви.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Разулавени луѓе влегле во домот за еврејски сирачиња, ги искршиле прозорците, и ги терале децата да трчаат по раздробеното стакло.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затворените деца Мариовчиња исплашени од јатаганите на сејмените патема, се смирија и влегоа во конакот како јагниња во трло.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И навистина, по многу векови, Бајазит влезе во Европа и сега сека ноќ е на прекрасна прошетка низ дивните џамии на Берлин, Париз, Лондон...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На 23 септември француските и српските единици влегле во Прилеп, на 27 септември бил заземен и Велес, а на 29 и Скопје.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Му влегоа во оној момент кога Полин печеше една мачка.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Еден ден, тој влезе во канцеларијата на градоначалникот, сигурно по некоја политичка работа, личеше на тип од изборен штаб, по малку вџашен, и изгледаше дека баш и не е среќен што ме гледа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На дрвено миндерче седеше човек, со долга црна брада.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не можеше да влезе во колибата, или да излезе, а да не скокне и макар еднаш, двапати да се крене на раце и да се спушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога и на третиот ден мајка му на Трајче не стана од креветот, тој приквечерината, колку што е можно потивко, ги зеде своите непрани алишта, влезе во бањата и долго ги переше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Војникот му се доближи на офицерот и зборуваа нешто.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Андон реши: ќе влезе во кафето: Таму, како што правеа и другите, ќе седне, ќе извади пари и ќе го извика со чукање келнерот. Плаќа. Зошто да не влезе?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Без збор ги поведе кон колибите и тука Петре му рече на Толета да влезе во првата колиба со „овчарот", а самиот тој продолжи до втората, што беше само на десетина метра оддалечена од првата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајката ги покани да влезат во кујната, каде што братчето спокојно јадеше.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Уште кај стари вечери влегоа во Полчиште и право кај Миша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Треба да стасам додека не го презалопиле мојот мртовечки сандак за да си влезам во телото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога влегол во чунката видел оти не може и тој да влезе и сите три работи што ги носел да ги земе. Можел само две.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Добро се сеќавам! – потврди Татко. – И грофот Чано влезе во орото!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таква евиденција не е можна, бидејќи со еден карнет, со кој може да се влезе во еден од влезовите на метрото, може да се вози цел ден во многу правци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

— Кога ќе се биете, дома да се криете, внучко! — и влезе во одајчето каде што попот седеше на креветот со лулето в раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

При првото следно излегување в град, влезе во една поштенска испостава каде што побара да види телефонски именик.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Влегов во една издавачка куќа со книжарски магацини на француските комунисти, која работеше цела ноќ.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Вдахновен (чувство кое одамна и со таква силина го немаше обземено), зеде да направи скулптура по која ќе го паметат сите и со која, поверува, трајно и достојно ќе влезе во историјата на уметноста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потоа нејзините се вратија од некаде и мајка ѝ влезе во собата: - Мила, - рече - привршувајте со играта, треба да вежбаш клавир.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- И врвиме покрај едно запалено село, а војникот Дамјан Страчков се моли да влезе во селото, да види дали му стои куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Обидите да се набави некаква карта-пропусница и да се влезе во џамијата и таму да се убие султанот исто така не успеале.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На масата ќе ја забележат чашката со сѐ уште топол чај, омилен пијалок на Арафат, но тој се спасува во последен миг и заминува во Јордан, потоа во Каиро, кај што ќе се сретне со Титовиот пријател Насер.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во мигот повторно се пренесов на еден од последните разговори што го имав со францускиот амбасадор во Тунис, Ерик Руло, еден од големите познавачи на палестинското прашање, поранешен новинар на Монд и Монд дипломатик, близок пријател на тогашниот француски претседател Франсоа Митеран, именуван од него лично на високиот дипломатски пост.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Медицината по пат на телеприсуство им овозможува на лекарите да влезат во телото на пациентот без да направат главен рез.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Да летне во Жешов, да го посети гробот на реб Апфелблум, да се сретне со д-р Блумфелд, по можност да му објасни што тоа се случи, одново да разговара со Зимха Зајден и да се обиде да му одговори на неговите нови опрашања што впрочем и него самиот го мачат, да прошета низ Кертнер штрасе во Виена, да ги сретне своите угладени професори од рабинската семинарија и да им каже дека не е виновен за тоа што се случи со неговата паства, дека постапуваше како што тие го учеа, дека не ги лажеше во своите обраќања, туку се обидуваше да ги утеши и да ги спаси од предвременото очајување; потем да оди во Виена при виенското еврејство и високиот слој кој само почна да му се отвора, но на кој всушност никогаш не успеа да му припадне, а потоа да оди во Музикферајн, да влезе во позлатениот необарок на салата, да се намести удобно на седиштето и да слуша; да слуша возвишена музика, созвучја исткаени од занесот и дарбата на Шуберт, на Хајдн, на таа возвишена, на таа рафинирана музика со симфониска исполнетост, на која е воспитуван и на која сега сака сосем да ѝ се врати...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Женски, брачни, мајчински: децата можеби со подозрение ќе покажуваат кон таа несреќница и ќе зборуваат со глас што таа ќе го слушне; мачката пак има буви, тие ќе ни влезат во софата; сопственото лице делува замачкано, тоа е поради жештината; дали е вклучена ринглата под гравот? мрачната болест на машината за перење алишта може да се повтори - баботи при испирањето, а ѕвечка при перење; господи боже, веќе е единаесет часот; кој од вас загубил една каљача?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Овде се служел само чај, еден од најдобро подготвените во чаршијата, со посебен ритуал и уметност на служење, во табли, тепсии или посебни послужавници подавалници...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Влегоа во фурната. Во големи тепсии и плехови се печеше пченкарен леб.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој ја спушти кутијата и си ја избриша потта од челото кога влезе во нивниот ходник.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со брзи чекори, влезе во Судот, пречекорувајќи по две скали, за да не задоцни.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Да се влезе во долината да се навлезе во неа како да се оди во сон по краишта непознати во кои сѐ се знае.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Во втората половина на IV век, дел од прабугарските племиња биле покорени од Хуните и влегле во хунскиот племенски сојуз.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Значи, тој ѝ се приближува полека, како на срна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мајк Мек Гриви и Лу Хичнер шетаа по Марс, но со своите тела тие седеа во контролната просторија на NASA-Ames.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Реморкерот чувкајќи влезе во Криол, помина покрај горните спратови на судската зграда, кон преостанатите расфрлени фарми, кои сѐ уште не беа пребарани.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Машките се изгубија во дупките на мелот, жените и децата влегоа во големата барака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Влезе во библиотеката на Филозфскиот факултет столчен и избезумен: водата допираше до колена, стотици книги гниеја и се распаѓаа во матната течност, а надвор Вардар допрва надоаѓаше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И покрај фактот што вистината за настаните во Македонија во американскиот печат полека си го пробивала своето место, односно може да се каже - задоцнетата вистина за носителите на отпорот, американскиот политички естаблишмет, по смртта на Рузвелт, влегол во сферата на "реалната политика" и застанал во одбрана на интересите на западната демократија во Грција и во Турција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Пареа е сета на море и тоа, речиси влегло во неа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Е така де, ама сега, кога јас лично се обидов да го најдам тој влез, ми изгледаше како да сум влегла во некоја од епизодите на Twilight Zone (или послабата реплика The Outher Limits).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Влезе во неговото гнездо, свежо наредено и чисто.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Исмаил-ефенди, пак, сомневајќи се дека пред себе има познато лице, не можејќи да поверува дека познатиот “терорист“ од Велес ќе ја има дрската смелост да патува слободно во возовите на султанот, и тоа во својот град Велес, не се осмелил дури да влезе во разговор со него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

— Тој, бе, Рилко, тој, Толе. Ама кој ранит, кој вардит тој Толе, бе ќерата?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имаше еден договор и беше еден новинар од списанието People, со скапа опрема.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Еј, Зајко - му викна Волкот. Зајачето скокна испрепалено од грубиот глас на Волкот, заборавајќи дека и тој нема да може да влезе во дупката и да го изеде.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Илија влегол во поштата оставил запалена бомба пред шалтерот и избегал.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во лудилото се раскинува врската меѓу Јас и реалноста, и Јас создава своја не-реалност под влијание на бранувањата на своето несвесно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не баш“, рече таа и влезе во кујната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мила тетко Персо, не можам да влезам во твоето срце, во твојата куќа, во твоето одајче, а за ова да не знаеш!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А. до Малибу, растоварувајќи ги во врзопи од по 25 до 50 весника по киосците, кафе-баровите и рестораните. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога влегов во селото ми кажуваат децата: Тасета го утепаа!, и јас набрзина се стрчав накај дома. Куќата ни беше до реката.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Додека гостилничарот Трифо Саздов ги соопштувал овие податоци, во записникот е наведено дека тој ги одвел инспекторите до прозорецот и со кренат прст покажал кон патеката по која слегувал градскиот човек пред да влезе во гостилницата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мајка му воздивна и тивко рече: „Убав мајкин домаќин!“ - и влезе во куќата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Можеби е и разбирливо во немирното време во кое живеете да преовладала расеаноста во мигот кога сте ја пишувале бројката на факсот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Дури после влегов во Партијата. Ама вистински Скоевец бев.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Уште во дворот таа се прегрна, се избакна и исплака со мајка си и сите влегоа во ниската сиромашна селска куќичка каде што наеднаш се постави трпеза и сите испоседнаа околу неа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Му се стори блиску остварувањето на големиот сон: да влезе во трагата на клучните документи за исчезнатото отоманско време, докуманти до кои не можеше да се дојде во цариградските архиви.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко ми мина покрај соседот Лешо кој то гледаше наорлено, и кроце, си го крена кошарето со пчелите, му направија луѓето пат да мине, влезе во нашиот двор и со дување чад го префрли улиштето во нашето кошаре, а потоа кошарето од соседот му го врати назад.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Набрзо потоа, влезе во колата и тргнаа на аеродромот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога влезе во куќата, го виде Ѓорчета да седи на билото, замислен.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Шоана али навистина е ова, али на соне; види сега и децата да ме познаваат и на име да ме викаат, чудно ова работа ќе бидит; ај да видиме Госпот што ќе кажит“ - си велел сам со себе и влегол у чоекот дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Едно влегло во дворот и го догледале синои му на чоекот Силјана, дале радосен вик децата: - И, и, и, ене го Силјан од Коњари; ене го Силјан од Коњари, кај ни иди на гости!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Што сакам да заборавам? Прво: да ја заборавам светлината, облакот од светлина што никој не го виде освен мене, кога тој влезе во одајата на логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му рекоа со „сељам алејкум“ дека може да влезе во џамијата, иако не е Турчин, зашто не се благословени само оние што клањаат, туку и оние што ги гледаат клањањата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Наместо тоа, сметале дека е потребно да се прифати "таа да остане неутрална за време на војната, сè додека таа сака, доколку на тој начин, по повлекувањето на Германците од Балканот, таа би била во подобра ситуација, во соработка со Грција, да биде ефективна противтежа на руското влијание и навлегување".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Трескаец имат два саата близу до под планината манастирска до село Дабница ќе одиш на рамно, помеѓу планињето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А кога Господин Бертран пак го напушти станот со тресок на вратата јас сѐ уште збунета стоев во ходникот и се прашував дали се посомнева дека штотуку излегов од нивната спална соба во моментот кога тој влезе во станот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

При толку висококвалификувани бајачи, недостасува само уште Асан, троа замижан. Ококорен и тој не се мами.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Беше сончево неделно претпладне кога чичкото влезе во нашиот двор.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Еднаш, божем посегајќи по Орбит мастики, украдов кондом од трафиката, го навлеков на показалецот, и потоа прстот го бутав во презреано јапонско јаболко, замислувајќи какво е чувството да влезеш во нешто толку мирисно, слузаво и меко како што велат дека е во жена.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Откако Илко влезе во куќата, Мил веднаш го поведе во лабораторијата да му ја покаже.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Влеговме во вода. Езерото е мастилно. Ножните прсти ни се мрдаат.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Многу ми се јадеше чипс и влегов во продавница само за да видам дали имаат и колку чини.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тука на Закинтос се молев и во нашите синагоги.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Најпосле влегоа во едно бучно, преполно место за кое тој сфати дека е станица на подземната железница.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Термос кафе- паузата ги орасположи па и не почувствуваа кога влегоа во селото и застанаа пред една голема дрвена порта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тогаш јас ќе влезев во каминот, а таму толку многу свиреше како јас да завивав во оџакот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Животот со многу почит кон тебе, со блесок, со многу животна радост влегол во тебе – зборуваше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Пиеше кафе и го читаше весникот „Гласот на јавноста“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Жената го наметна шалот, побрза. Се искачија, влегоа во горната одаја.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На тоа место првпат ќе се случи чудо, нараторот ќе излезе од своето тело и пак ќе влезе во него, што ќе ни покаже дека ни тој не е обичен наратор и човек.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се случуваше како дете да влезам во Католичката црква во Скопје, која беше близу до куќата во која беше родена светицата Мајка Тереза и да забележам многумина од сребрарската работилница од источниот дел на градот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Влегле во таа куќа.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Самиот факт што првите британски мисии при ГШ на НОВ и ПО на Југославија биле испратени во мај 1943 година, зборува дека Британците доцна се преорентирале кон помош на НОВ и ПО на Југославија, а со тоа и доцна влегле во политичката дискусија за тоа какво ќе биде идното уредување во Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

По едно време, вратата во која седеа Турците се отвори, и на неа се покажа Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во раните седумдесетти ја составил „Алтернативен Лондон“, книга-водич со информации за сквотирање, алтернативна политика и слично, која по бавниот почеток постигнала огромен успех.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Првото што го помислија луѓето беше дека пак доаѓаат мароканските скакулци со црвени крилја, ама се виде оти тоа не е ништо друго, туку прав, ама како со чурило што рие право по патот нагоре и, ете ти ја правта влезе в село.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Железната врата се отвори со тресок. О'Брајан влезе во ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

И така еднаш таа, познатата опасна девојка или помалку познатата можеби во овој град (како можеше таа да биде позната во овој град?), влезе во полупразното кино и седна во деветтиот ред, на третото седиште.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Штотуку влегло во погорната водејнца, барат водејнчар - немат водејнчар, и растоарило си житото само.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Воопшто не ми беше жал за неа. Ама, ни најмалку!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во мракови се прибраа в село и Пелагија не ја лсна сијалицата кога влезе во одајчето, туку така промрзната и извалкана, се пикна под кувертата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Погледна кон неа а потоа и во мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Климнав со главата. Го позеде моето куферче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се растрчаа низ теренот и секоја убава комбинација заврши со фрлање во кош и најчесто со погодок.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од некоја тајна врата на замрачената одаја истрча човечец во антерија од чоја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Реши да влезе во претсобјето и на вратата да наслушне.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Имаше книги кои не можеа да влезат во рафтовите и тој одново започнуваше да ги средува, небаре веруваше дека книгите ќе ги прифатат неговите молби, ќе се притиснат една до друга оставајќи место за другите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа, со возбуда и трепет, влегоа во џипот и џипот тргна по беспатјето, кон градот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Влеговме во предворјето на палатата. Пред нас беше построен почесниот одред на претседателската гарда за да ја укаже честа на највисокиот претставник на странската земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога ќе стиснеме чекан в рака и кога ќе влеземе во пештерине, слушаш, престанува нашата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Платив три франка (близу 1.000 стари динари) и влегов во гробиштата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Истиот ден нашите единици влегоа во Корча.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Наеднаш, кога Балот сосема испари од сферата на неговото интересирање, негде попладнето, кога дефинитивно беше објавен денот на одржувањето на оваа забава секретарката Јованка влезе во канцеларијата со поканата в рака и тоа држејќи го пликот поткренат над градите, речиси допрен до нејзините розови усни.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Влегов во зградата, односно бараката на Меѓуградската.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

16. Запрашаа една жена која живееше на село колку студено било минатата година. „Не многу студено“, одговори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Човекот влезе во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пронаоѓач на ready made, професионален демобилизатор на артистичките креда и на наследниот фолклор, човекот кој ја потресе уметноста на крајот на векот влезе во Историјата носејќи ја маската на теориски џелат, леден егзекутор како емајлот на неговата Фонтана, ладнокрвен убиец на последните остатоци од чувствата и инспирацијата во уметноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Само што влезе во авлијата, една голема порта отстрана се отвори и пред Марко излезе игуманијата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На другиот ден, тој ја мина границата и влезе во поробена од Турците Македонија...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дошле на Солун и влегле во една гемија та се упатиле за на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Велам, влегов во дуќанот, луѓето кои седнати, кои простум околу пултот за наплата, држат пиво со цела дланка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имав принцип, не сакав никој да ми влезе во моето сместувалиште и да ми ја наруши чистината на мирот кој владееше во неа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сега сериозниот Камилски, сакаше на оваа приказна да ѝ даде посебна социјална и филозофска димензија, чија последица ќе биде лексичката определба за оваа синтагма, која неизменета ќе влезе во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А кога влегов во собата наеднаш открив дека до овој момент не го бев забележал најголемиот недостаток што си го бевме дозволиле: покрај главата и големиот сон на упокоената отсуствувале цвеќиња.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Онисифор Мечкојад ја бутнал вратата со нога (светецот се затетеравил од ударот, копитото на коњот се допреле до аждерот) и влегол во одајче претесно и за џуџе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не се решаваше прв да влезе во разговор со овој горски цар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Брат ми веќе не излегуваше да прошета со мене, ниту пак играше надвор со своите врсници, затоа што им беа поминати годините на игрите; неговите пријатели понекогаш доаѓаа во неговото сопче, а кога тој излегуваше да посети некого од нив, мама доаѓаше кај мене и велеше: “Денес е убав ден,” ги поттурнуваше завесите и го пушташе сонцето да влезе во собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Раде влезе во кујната и ја тутна низата риби на масата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги научив нивните јазици, научив ладино, научив и грчки, ги проучив нивните книги, ги знам нивните обичаи, влегов во нивната политика, ја освоив довербата на нејзините предводници.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бајко ковачот, влезен во дефтерот со брата си Јована и жена си Марија, со единствениот син Петрета, без снаа и внуци, со еден вол и две говеда, со петнаесет овци, четири свињи, лозје и нешто земја - плаќаше данок три перпери.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа така правеше и со пуканките, ама тоа обично изгледаше како благден да ни влегол в куќа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ќе влезат во некој кошмар и ќе си зборуваат нешто од недоветра, што се вели, што им останало врзано за душата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше повеќе од јасно дека откако бев влегол во канцеларијата на Бунде со пиштол в рака мене веќе никој не можеше да ми помогне, а и никој повеќе нема да може ни да ми наштети! Но кому да му објаснувам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Акакиј Акакиевич, откако го закачи сам својот шинел, влезе во собата и истовремено ги виде пред себе свеќите, чиновниците, лулињата, масичките за карти, и беглиот разговор што се креваше од сите страни, и шумот на столовите што се поместуваа, матно му го поразија слухот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Големиот брат бил женет, а малијот не.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Исто така е препознатливо во повеќе народни приказни каде што физички послабите карактери (на пример најмалиот 72 Margina #11-12 [1994] | okno.mk принц кој го бара златното јаболко, незаштитената и заплашената Снежана) се добри, додека физички посилните карактери се оние лошите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој беше свесен дека тие нивни сфаќања - дека само Германка може да биде достојна да влезе во нивното семејство, "да ја измеша крвта со нивната", се нешто што ќе го понесат и в гроб.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не знам дали бевте стигнати уште овде, каде се најде во тој снег; од нивата на Коста Зидовски се зададе со трчање една мачка црна! и само за еден чекор препомина пред нас — не замина, и влезе во трњето од нивата... а (на Котета) твоја! (Сите се преплашени и очите им играат, додека Мара ја опфаќа страв и затоа тука гледа во Пандета, тука во Митрета.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Тогаш оди, ама порано врати се! - рече мајка му и влезе во куќата да ја внесе солта.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Е, овде, којзнае по колку време, влеговме во бања.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога влегов во шестата година баба ми почна да ме учи да плетам чорапи, прво плетев за себе, се разбира, со нејзино покажување.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Така ме поучи богот на моите години и јас послушав: пролети, саботно утро, се искачив до домот на скулпторот, влегов во неговото атеље и не помисувајќи дека влегувам во тајната на создавањето.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Однатре некој праша: - Кој е?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Силјан на селаните и видел оти ним му било како приказна, почнал да му кажуат што патил дома дури бил штрк и што видол и што сторил.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Полека, како божем секое нејзино нагло движење да може да ја разлути змијата, таа го зголеми растојанието помеѓу себе и змијата и, додека сѐ уште ја гледаше, но сега на доволно безбедно растојание, јурна да трча и, спринтирајќи околу аголот на куќата, брзо влезе во кујната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Авни им се доближи на жените од Прифатниот центар и тивко им рече да влезат во комбето и таму да го причекаат.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Пред него селаните се исповедуваа како пред бога; си ги кажуваа сите маки и неволи и повеќе од она што може да се напише, да влезе во жалба, во тужба.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од него се исправи и скокна жив човек.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Логотетот гледаше стрештено во Филозофот. Не му беше јасно со каква едноставност и спокојство Филозофот раскажа за собитието, како да раскажува како ја отворил вратата, влегол во одајата и потем повторно ја затворил.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ништо не е толку просто за да влезе во еден збор еднаш засекогаш.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Така Баге влезе во новинарството, не преку порта туку низ капиџик, за да остане во него цел работен век, и на сопствено изненадување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Или само знаев дека би ми го рекол зашто тамам мислев дека се спасив од онаа ѓупштина што ми бербатеше по куќата, кога, ги слушнам некаде зад куќата од каде што ќе влезат во задните простории.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Потоа учениците влегоа во своите одделенија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Потоа Тамара и Томаица влегоа во офицерски, додека Атина остана надвор да се раздели со брат ѝ.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Заталкаа по темницата на чардакот, набараа некои снопови, ја најдоа вратата и влегоа во плевна полна слама.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На прославите за влегувањето во Солун бугарските офицери држеле здравици за “ослободувањето” на Македонија и за нејзиното приклучување кон “татковината Бугарија”.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Откако свршив со патните формалности, влегов во железичкиот ресторан, но и тој бргу се затвори.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Братучедите, Србин и Шишман по него, влегоа во куќата и се искачија по дрвените вртени скали на катот каде што ги пречека војникот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Неповикани влегоа во моето детство, во долгите есенски седмици во кои беспомошно лежев болен од својата втора по ред бронхопневмонија, а покоен чичко Миле посака да ме развесели носејќи ми стрипови од колекцијата на неговиот син, покоен Лабиш...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

По овој непријатен настан што се одвиваше пред вратата на тоалетот настапи затишје во кое единствено се издвојуваа нервозните чекори на тетка ми која патролираше низ ходникот, веројатно, како што претпоставив, чекајќи ги децата да излезат од тоалет за да исчисти по нив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Врти низ дворот од сосодот Лешо, врти крај оградата, се обидува да влезе во нашиот двор, но не може.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се слушна и од неговата мала врата грмење на неговото чифте, кое во стравот и брзината не го зеде со него, а на Мара беше и текнало, та кога ги слушна селските пушки и таа ги испразни двете цевки по ветер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога влезе во собата владееше парастосна тишина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ти си крив? - викаше едниот селанец. - Твоите овци влегоа во мојата пченка!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Самостојниот одред на Јане Сандански на 30 октомври влегол во Мелник и го ослободил.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

- Не смеам... - му рече и со насолзени очи влезе во куќата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ги фрли палтото и чантата во ходник и побрза да се заклучи во бањата. Се погледна во огледало.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јадит“ - си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збират црви.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Влезе во црквата стрештен. Повеќе од шеесетина насликани фигури на најистакнати патријарси, епископи и ѓакони го гледаа човека од сите делови околу олтарот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Движењето на таа камера беше чиста емоција.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гоце влезе во портата на една куќа, го мина дворот, се искачи по скалите и застана пред една врата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога влегла во собата, видела како неговите усни бавно се поместуваат, испуштајќи едвај чуен звук, како да пее нешто неразбирливо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со тоа дисциплинираното формално мислење ја овозможи современата наука и техника, за на крајот да влезе во теориска и практична слепа улица.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во моментот кога Цепенко се пробиваше низ опсадата откај Муратова Чешма и правеше очајни усилби да влезе во градот, крушевските војводи стоеја собрани пред Горскиот штаб на востанието и со најголема напрегнатост чекаа да го чујат првиот грмеж од црешевото топче, што го испробуваа сега...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во секој случај ние ова не го правиме заради некое подалечно време, заради нечии спомени што треба да влезат во приказните.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наместо глорификација на спортскиот дух, на слетот ѝ одававме почит на една метална прачка и на еден чичко кој беше влезен во филм forever young.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Само што влезе во претсобјето, ја штрекна едно долго ѕвонење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во аливцата од под трненката, во опинци на боса нога, без колан и пушка, на опашката од бригадата небаре водоносец по ровови - Баге го дочека ослободувањето на земјата и влезе во родниот град горд како на бел коњ.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога влезе во полуосветлената сала на ресторанот, во која доминираше црвената светлина од каминот, Азра беше убедена дека сѐ оди според договорот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето. Потоа отиде во кујната.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

1. Пелистер никогаш не влезе во прва лига (Цела се Битола расплака, за тој ми Александро... пардон тоа беше од пусто турско), значи цела Битола колективно жалеше поради тоа.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Влегоа во првото кафуле. Најчудно беше што од мигот кога се запознаа сѐ уште се држеа за раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога слушна дедот Петко дека од една лира нагоре што ќе земат ќе ги делат, го зајаде левата рака, и си помисли: „Аха! Ќе ве сошиа јас вечер обата, и тебе и Ила", и влегоа во Младеновата крчма.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сега не е само твој, ами и мој!— си го дупна коњот и си влезе во портата; влезе по три години, да вечера со жена, со деца и да види да останат на трпезата залаци и комади леб.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И само со тоа сакаат да се смешаат, да влезат во задругата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да влезеше во тој момент некој намерник во келијата сигурно ќе му го поставеше она судбинско прашање: нели надвор врне дожд?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога влезе во првата куќа, седна, се колебаше не знаејќи како да почне и одвај, со триста објаснувања, успеа да им каже.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе влезе во нова улица, како човекот со кучешката замка в раце што влага од еден ден во друг.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се чинеше божем бурата влегла во домот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Затоа и влегов во оваа битка како в када.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Командантот влезе во бункерот и му нареди на Киро да премине во другиот бункер и да го преземе тешкиот митралез.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа крстување на нашите предедовци стана уште кога тие одвај влегоа во однос со покултурните романски народи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не можеме да се разбереме, а многу голема ни е желбата да влеземе во куќата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сè што влезе во неа остана запишано како моја официјална приказна, која ги засенува сите други можни сеќавања што можеби сум ги имал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Шефот се консултира со третиот член на комисијата кој постојано молчеше, па продолжи: – Луѓе, вашата коза Сталинка не може да влезе во никакви пописни листи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кој вели дека кодот за нејзиното искажување фамозниот љубовен dis-cursus функционира како некој вечен календар или некоја енциклопедија на афективната култура: постојано се врти во круг, повторувајќи се без прекин (Barthes, 2007: 17).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Влегов во играта и враќање назад нема!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Оној тогаш уби мирно, без возбуда, со окови на мртвите крилја, влезе во црниот затворен автомобил.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Влезе во сопчето и седна на триножничето, ја зеде машата и почна да го разгрнува пепелот, барајќи некое жарче. Не најде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„ Не“, рече тој со малку повеќе надеж, „ не можат, тоа е сосем точно. Не можат да ти влезат во душата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да сте сите дома утре, никој да не ми мрднал додека не завршиме со „састанакот“ – рече и си влезе во спалната.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стражарот ги пријави и тие влегоа во канцеларијата на управникот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На ден Свети Илија, откако се вративме од црква, баба ми влезе во градината и по некое време се врати со футата полна компири.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Би сакал, макар само за момент, да влезам во тебе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога вчеравечер влегов во дуќанот, со иштав да купам пиперки, иако малку подовенати, што беше ги донел Чане, газдата, ставени во гајба, исправена пред влезот, во полната просторија го слушнав зборот „арондација“, токму Владе им го објаснуваше. И уште „продажба на странци“, „процент“ и „пратеник“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Влегов во собата кај дедо ми. Тој веќе беше заспал со дневниот весник паднат врз градите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Твојата последна книга, која трага по Елен Лејбовиц една таинствена жена што сосема ненајдено, според својот сопствен избор и по своја свесна одлука, накратко влегла во Твојот живот, но и излегла од него на сосема идентичен начин не може да се толкува поинаку освен како низа фрагменти од љубовниот дискурс.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се качи по скалите на катот, влезе во бањата низ спалната соба и во шкафчињата почна да ги реди козметичките препарати.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И минав низ коридорот на прсти, а кога влегов во одајата на Филозофот, тој се молеше Богу.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Без да тропне на металното ѕвонче на капијата, влезе во дворот наврапито и запраша веднаш каде е Татко, без да нѐ погледне нас децата в очи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога Мајка влезе во болничката соба, Татко беше станат, раздвижен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Турканицата пред паното ја привлече директорката и откако провери за што се рабори, влезе во наставничката канцеларија: „Може да сме задоволни.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Едно влегло в порта и едно прогоорила му испаднало змиулче од уста.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го пресекоа патот што се протега кон езерото, влегоа во некои ливади во кои зацапаа во водје, се пикнаа во капињето на некоја меѓа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тенеќе! Мисли дека јас сум до толку глупава и не знам дека тој посакува да стане зет на влијателен полковник и по неколку години да влезе во парламентот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Пред да успеам да му се извинам на Роман Гигов Грофот поради недоразбирањата кои произлегоа од нашиот разговор, тој уште еднаш влезе во канцеларијата , но сега се упати кон закачалката, го симна од неа ременот сосе пиштолот, и се опаша.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

За неколку дена Бугарија ја завршила окупацијата, а окупирала и дел од Егејска Македонија (територијата меѓу реките Струма и Места) и добила излез на Егејското Море.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Облеков длабоки и топли чизми, влегов во мојата омилена зимска дебела јакна полнета со пердуви и излегов надвор.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Најпосле Сојузниот влезе во кабинетот. Срдечно ме поздрави и ми рече: Простете, ме бараа од Вашингтон.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од светлосната топлина на ламбата, меѓу печатените букви се покажаа други ракописни букви.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гледачот ќе треба со едно посветено внимание, постепено, низ духовити, морбидни и хуморни наоѓања, да влезе во тој систем, направен од нешта што се предизвикани и создадени од сите (зборови и) нешта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Александар ја тресна вратата и влезе во својата соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога се стемни, кроце влезе во дворот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кој ли ѓавол ѝ влегол во главата?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Речиси излетав низ вратата од таксито и со трчаница влегов во куќата за што побргу да си легнам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тој беше облечен онака како што му доликува да биде облечен на еден богат трговец.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нивната ќерка Рушка влезе во куќата и весело извика: - Тате, мамо, дајте ми муштулук20)!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Трајче го врза Дорча во гумното и со мајка му влегоа во изгорената куќа.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Попе, ѓаволчето влегло во канцеларијата - реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа гостите влегоа во собата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Влезе во вирот како во леѓен, барајќи со стапалата рамен, а не остар камен, па во водата до над колената почна да џбара со рацете до лактовите во брановите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нѐ претставија, не сакав да помислат дека не го познавам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Според ГШ на Народноослободителната востаничка армија, територијата на Бугарија била поделена на 12 востанички оперативни зони, при што делот на Македонија под Бугарија влегол во рамките на IV-та востаничка оперативна зона со седиште во Горна Џумаја.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во еден момент молкнаа обајцата, кога Мајка влезе во чардакот со подавалникот, бокалчето ракија, двете чашки и вообичаеното мезе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Страшно поразен се качив горе и првпат по неколку месеци не ги направив вообичаените маневри, туку слободно, како човек, влегов во станот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Влеговме во неговиот работен кабинет. Нѐ послужија со чај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се облече, влезе во колибата за да го ѕирне огнот да се одмори малку и да се исуши од потта, па се упати кон добитокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чиста, уредна, и баш затоа воопшто не личеше на неговата. Празно и пусто изгледаше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но, она што не влегло во неа, може да излезе неизмерно поупатно за вистинската состојба на апстракцијата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Попот, човек со светечка брада и апашки очи намалени од вино и од секакви тајни на младоста, веднаш ѝ се приклучил на некоја партизанска бригада што по дембелското лето на есенската благост се готвела со уште некои единици да влезе во битките за Скопје.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме бара, а не може да ме здогледа, подзастанува малку и пак тргнува по скалите до влезот на авионот, оти другите патници ја туркаат напред и, готово е, веќе ја нема.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога влегоа во градот Анѓеле му префрли: - А ти фати пријателство? - Не - одговори Трајче - но морам да се снајдам.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Влегоа во колибата. Со татко му и дедо му Димо беа дојдени шумарот и синот на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога стаса дома и кога се фати за рачката од вратата, кога влезе во куќата - почувствува дека смртта ја остави далеку зад себе, дека е спасен.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Хелвиг требаше да знае дека таа не ќе може да влезе во нивната куќа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Влегоа во куќата. Сестрата беше сама.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од која порта сега тој да влезе во тврдината, кога може да се влезе од три порти?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога чуварите сакаа да го натераат да влезе во камионот, Ринго не сакаше да го стори тоа, додека не му го донесоа слончето, од кое се цедеше вода.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Без да знаи за ошто, влегла во одајата пред царо, та му се поклонила и штотуку беше го видела сина £ Најдена, беше го грабнала, та беше го измилуала и му рекла: - Мило чедо мое, кај си да ја видиш твојата мајчица кај лежит во темна зандана толку години?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Влегоа во зградата на аеродромот. Хелвиг ѝ подаде плико со пари. Марија не сакаше да го земе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мирисот на нејзината коса, вкусот на нејзините усни, допирот на нејзината кожа како да беа влегле во него или во воздухот околу него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Камилски го расчисти влезот на вратата од неколку книги и влезе во собата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Човечката сенка како дух се провлече низ вратата, влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во куќата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И така, во тивок занес, во дијалог кој го надминуваше интелектуалното ниво на двајцата балкански автодидакти, посебно во доменот на лингвистиката, минувајќи крај последните дуќани и занаетчии, крај џамии и анови, стигнаа во срцето на старата чаршија и тука влегоа во една чајџилница спроти Мустафапашината џамија, од чиј шадрван во градината жубореше водата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога од прозорецот забележа дека страста се префрла само на очите, таа влезе во ресторанот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во врска со постапката на инспекција, инспекторот го задржа правото во секое време на денот и ноќта, да влезе во просториите на работодавецот, без претходно најавување (чл. 11, ЗИТ/85 и чл. 10, ЗИТ/97).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Едно влегле во дворот и го догледале синови му на човекот Силјана, дале радосен вик децата:

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Да, Јирачек те чека…”, ѝ рече Ема откако им се изнарадуваа на цвеќињата грижливо негувани на верандата и, фатени за по еден прст од рацете, влегоа во пространата дневна соба.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Патниците се разотадоа на разни страни; некои влегоа во пајтони, други пешки, пред станицата останаа да се чудат Толе и Митра.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секој жив што ќе влезел во продавницата да ги купува ч....те, излегувал мртов, бидејќи продавачот имал обичај да ги убива купувачите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Влегоа во кафе - ресторанот. Келнерот љубезно ги одведе до масата подготвена за ручек.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еднаш му влегов во траг и можев да го сретнам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 72

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден од работниците им ја покажа куќата на Мирчета Ристески и тие влегоа во широкиот двор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Она што го сакав беше да влезам во студијата и да работам.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Наместо ова на работниците, на рака, им се даваа „ситни пари“ во кеш, а остатокот од личниот доход им се исплаќаше во натура – преку давање свински полутки, јагниња, пилиња, копани, табли јајца, еурокрем или, пак, канти сирење!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Така е, - го прекори Павле, - кога не праќаш абер да ти пратам водач.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но зашто и покрај толкуте акања низ гората и полето потерџиите не му влегоа во трагот, го баталија, уверени и уверувајќи го султанот во Цариград дека наскоро ќе му ја испратат главата Владимирова.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога влезе во бараката, беше посмирен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јас се задржувам уште за миг во лежерен разговор со соседите, додека да влезат во лифтот, па ја отворам првата, отклучена врата, но гледам, не можам да ја отворам втората! Ја заклучил!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Дедо Мраз ги остави елените со празни санки и влезе во прекрасната куќа на пламенокосиот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Трајче и мајка му на Талета излегоа надвор, а Тале го зеде самарчето од коњчето и сосе него влезе во одајчето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Дојде со бастунот, но пред да влезе во салонот го сокри во еден ќош.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Суфлерка. Таа го изгледува како првпат да го гледа, одмерувајќи дали вреди воопшто со него да влезе во разговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој ден Трајче го зеде секирчето, влезе во ќералчето, му го кладе самарчето на Дорча и викна: - Мамо, мамо!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

— Така ми се чини — одговори затресена таа и почна да шетка низ малото ходниче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Васко со неверица влезе во колата и со едната нога надвор, го стартува моторот втренчено гледајќи од зад кренатата хауба на моторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Платите почнаа да доцнат, а подоцна и воопшто да не се исплаќаат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа влезе во плевната, го крена капакот низ кој им спушташе храна на овците и говедата и погледна внатре.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Толку фрштеше врз ринглата и чадеше, што кога влезе во кујната да се поздрави, мајка ѝ не ја ни слушна. - Што е ова? - рече Ема.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По некој ден, кога случајно влегов во продавницата за автомобилски делови, гледам – такви ретровизори колку да ми сакаш. И поевтини, се разбира.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој влезе во својата соба. Сакаше да избегне да му се заблагодарувам, но знаев дека оттаму ќе го наслушнува моето расположение.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А нему му е потребно сега да си влезе во магазинот без да го забележи тој тамо. И тоа е сега негова грижа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Потем, сѐ беше лесно: влегов во циркусот и станав маж, уште истата ноќ.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислев можеби да влезам во телевизијата или филмовите, но не знаев од каде да почнам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

По освојувањето на Прокупље, преку Грделичка Клисура влегол во Приштина, а во октомври се упатил кон Качаник.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Толе со своите четници ајдути влезе в село и се запати право кон црквата и конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По влегувањето на Британскиот корпус, Атина била окупирана.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Од врата кога ќе влезев во училницата каде што вежбавме не можев да не ја забележам искрената широка насмевка на лицето на Вера, со која ги освојуваше сите деца, скоро без исклучок, како и со топлиот спокоен глас, со срдечноста, со присноста, со топлината во очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Беше сончево неделно претпладне кога чичкото влезе во нашиот двор.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Какви свадби ти влегле во умот”, му велеа старешините кога ќе ги замолеше да го пуштат, „ти си изветреан: се чека фронт да се отвори, а тебе умот ти е по свадби!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дури и времето, кога ќе влезам во собата, се чини оти е истото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога пред заминувањето, полковниците влегоа во одајата каде што спиеја да си ги земат торбите, се вчудоневидоа: во одајата наредени беа едночудо крстови: по масата, по прозорците, по ѕидовите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Непромислено влегов во стапица, за еден миг си го згазив планот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Мииирррнноо! - искомандува дежурниот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Стасаа пред училиштето и влегоа во училишниот двор.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знае дека никој толку гревови не може да направи за повеќе од еднаш да умира.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Токму стилот на пристојност од педесетите се здоби со форма на глобален граѓански стил, кој ќе се задржи сѐ до денес, кога е карактеристичен за динамичните јапии, успешните млади деловни луѓе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие биле сосема свесни дека комунистите, кога-тогаш, ќе ја манифестираат својата приврзаност кој СССР, пред сè од идеолошки причини.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Проблемот е во тоа што утре сум претпладне на училиште и што ќе морам да се вратам пред да влезат во мојата соба и да ме разбудат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристалното саќе и течниот мед. (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Подал домаќино една гуска печена.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват. Момата ноќе се мачеше, не спиеше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Знаеш Томо дека ти си првиот кој влезе во мојот живот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Или ќе ја извадиме од пеколот, или и ние ќе влеземе во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И го истуркав кон дома. По некој ден Јехуда се врати, валкан и забраден, но жив и здрав, нешто пред влегувањето на Германците во градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Самата влезе во играта и мораше да ја игра до крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Па тоа: кои беа тие што влегоа во собата кај татко му Секула?“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во ноќта целата колона влезе во пристаништето. Пред нив беше огромен брод.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога по половина час влегоа во собата, врапчето го немаше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Не грижете се. Јас ќе се погрижам таа да биде казнета и за пример и за страв.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На другиот ден пак сите јункери влегоа во големата сала.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не одевме долго. Низ една голема железна порта влеговме во еден голем двор и застанавме вчудовидени...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

— Еднаш Толе влезе во таа стапица, ошче еднаш нека ми проштаваат!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Диво месо…?!“ се обиде да ми влезе во зборот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога Мајка влезе во Татковата библиотека со подавалникот со кафе и со студена вода, слушна како Климент Камилски му вели на Татко: - Пријателе мој, доволно работевме бадијала...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се чувствував прејадено и сонливо, но се надевав дека ако се концентрирам можеби ќе ми олесни тежината што почна да се претвора во далечна, тапа болка. Но, ништо не се случи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Откако Фаик Коница влезе во нивниот разговор, и Татко и Камилски поверуваа дека тој долго ќе остане во него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако влезе во белиот мантил постојано е опкружен од жени, а во нивните очи со својата грандиозна става е секогаш само "алфа мажјак".

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мислејќи дека ќе биде помалку сомнителен внатре, отколку да се шутка по тротоарот, влезе во дуќанот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— Како што гледаш, брат Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не гледаш ли дека Германците влегоа во селото?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Уште се лепи, - му реков, - Вчера чичковците ми рекоа да им кажам на другите деца да не се качуваат по мостот, да не се извалкаат и да не ја уништат бојата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Признавам, од опусот на Барт најмногу сум приврзана кон неговите подоцнежни книги, оние од постструктуралистичката фаза на неговото пишување, жанровски и методолошки хибридни (како Задоволство во текстот/Lе plaisir du texte, 1973, или Светлата соба/Lа chambre claire, 1980) и белким и поради тоа апсолутно заводливи.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Диво месо…?! се обидов да ѝ влезам во зборот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога влеговме во канцеларијата кај директорот, мама беше збунета - така како и јас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Четата на Петар Чаулев влегла во Охрид и воспоставила привремена месна управа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ако тој ѓавол не влезел во папицата Ивана VIII за век и веков не ќе се откриеше нејзината тајна...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кој ли ѝ влегол во гримерната и ја прекинува во нејзините мисли! Нагло се заврте. Драган?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Младата жена набргу се појави, и влезе во домот на Рајнер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кришум се завлеков дома, се пазев а не ме видат кога ќе влезам во визба.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И војските го повратија Костур назад, влегоа во Албанија. Падна и Корча.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите десет души влегоа во темнината во Прилеп, секој сам со no едно магаре товарено борина, штици, чатми, маст, сирење, волна, жито.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Митра го искапа чупето, го остави пак на пелената, влезе во кералчето, донесе набрзина други пеленки приготвени од Доста за таа работа, и надвенатри го запови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа влезе во него веднаш, застрашувачки тивко и неумоливо, како чудовишно поле на стварноста.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Застанувајќи Бакман рече: „Не“. Се префрлил во вселена во која не постоел.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Монах влегол во секси шоп?“, му идеше да викне, ама од устата му излегуваа само неартикулирани слогови, со-бе-ме-мо.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Само во ретки прилики на обичните луѓе им се укажуваше можност да ги видат однатре живеалиштата на членовите на Внатрешната партија, или воопшто да влезат во делот од градот каде што живееја тие.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да! Егзекуцијата беше извршена, и тоа по редоследот од порано утврден.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Поарно самар на грбот да си ставам. Таа да ми влезе во куќава!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Никола тргна... Султана влезе во одајата, ги суреди постелите и ја измете куќата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ете, сакаш, ќе те наградам и пушти ме...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не знаете дека пред многу години, Граматик Граматик влегол во одајата со тајниот запис, за да го растолкува и проклетството да го укине, да го симне печатот на судбината од нас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во моментот кога нецрниот човек ќе стане свесен за тоа, тој единствено може да види дека битката ја изгубил пред да сфати дека воопшто влегол во битка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во меѓувреме странските борци од мојата чета влегле во една соба каде што беа сместени ореви, половина соба беше полна со сламарици наполнети со ореви, одоздола до таванот спакувани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Истрчав по скалите и влегов во кујната. И што да видам!

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Петре првин влезе во едниот влез, а излезе од другиот, потоа влезе од овој и излезе од првиот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Брат ми влезе во својата соба и уште долго потоа гласно сам во себе си зборуваше, дека нема правда, дека него никој не го сфаќа, дека сè мене ме бранат и сè тој излегува виновен ... и такви некои нешта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Виде не виде, влезе во собата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Од тие причини и настојувале да ѝ се даде целосна поддршка на помошта на Велика Британија во војната со фашистичка Германија, но без влегување на САД во војна.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Некој штотуку излегол, тоа е точно.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Откоа виде Силјан оти не го веруаат, почнал да му кажуат што му праел на татка си, како го поучуал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовнокот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како праел муабет првата вечер у Аџи Кљак - кљак, како му прикажуал за старецот што го отепале децата и колнал, како излегле двата извора, откоа му изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патуал од штрковата земја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Двете жени го поминаа чардакот и сами влегоа во големата одаја.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога колоната го напушти селото, Кузе без да тропне, влезе во куќата на Ѓорѓи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во практиката, на пролетерите не им се дозволува да влезат во Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отец Стефан истапи чекор понапред, погледна во Филозофот со нескриен жар во очите, оти жеден беше за слава и пофалба, па прослови: „Ноќта откако логотетот ми издаде заповед и замина на спиење, јас влегов во храмот; калем зедов и книга, и црвило, и до полноќ се обидував да смислам писмо ново, букви подобни за владетелот наш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влегов во бараката и слушам замалено плачење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Господе, зар и мртвите влегоа во војна!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Ајдук е тој, безбожник, се согласуваа со воздивки или придушено прашуваа: - И никој друг не ти влегол в куќа?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На 8 ноември 1912 со 300 четници и во содејство со бугарската коњичка група на мајорот Цончев влегол во Солун.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тоа беше заклучокот од размислувањето на татко ти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се качив потоа на чардакот и влегов во таа племната.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Влегов во собата во која Клара лежеше мртва.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И Мирче влезе во кошарката да накрши една тава јајца, иако беа петрови пости.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка ми нечујно влезе во собата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На тоа згора, се престраши лиса и влезе во дупката.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ја имам слушнато како полугласно им зборува на цвеќињата, како ги допира тревите во Маврово и им се извинува што ги згазнала, ја имам видено како ноќе неподвижно гледа во ѕвездите, или „го пушта потокот да влезе во собата” доцна навечер кога сè е толку тивко, што во истиот миг кога ќе го отвори прозорецот, навистина се чини дека потокот сиот се втурнува внатре и продолжува да тече низ целата куќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Што туку мислев дека ќе заспијам, по зракна месечината се спушти до мене оној пајак што еднаш, пред да влезам во Шумшул- град, ми вети дека повторно ќе се сртенеме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Беше блед, се потеше, како пред кап. И рече: „Влези во западната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакаше да влезе во кругот и да им каже дека ќе се поправи но силите го издадоа и тој пригушено заплака сам и незабележан во својот заклон.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ќе учествува во многу поморски битки за различна намена, а најчесто како миноположувач за на крајот од сојузничките авиони да биде потопен кај Риека во 1944 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сум влегла во некој кошмар и ту наблиску, ту надалеку си го слушам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Полноќта беше поминала кога вратата крцна, и Клара влезе во спалната на моите родители.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа влегов во реката. Излегов на другата страна, во албанско.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Имало и некој негои пријатели што сакале да го изваат од калта, арно ама тоа му било мака што не подавал попо рака; да влезат во калта тие за да го изваат, му било и ним мака да се извалкаат и си гледале сеир оти попо неќел да подаи рака за да го изваат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Но повеќето мајки се грижат за своите деца,“ рече Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го врза магарето за стреџерот сред дворот, го симна детето од магарето, ја фрли гуната назад на нагарето врз товарот и мене речиси ми свика: - Оди, за да имам по кого да ви влезам во куќата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Но угледот во очите на шоферите речиси му вивна кога една вечера брадосаниот и ќелав Ирец, возачот Лијам, влезе во барот извикнувајќи: „Еба ли ги ебаните Јапонци!...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го правиме заради животот бидејќи тој треба да се почитува барем додека не заврши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не влегоа во селото зашто нашите се бранеа...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И тамам јас да влезам во таа просторија кога гледам дека тие веќе влегле, зеле што зеле и сега божем потплашени од мене бегаат, се кикотат затоа што ме оставаат со чувството ниту дека знам дали нешто зеле ниту пак што зеле а по сѐ судејќи дрпнале нешто.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако не е така, успеваат да влезат во социјалниот оддел за ништожници со средства.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Всушност, така јас и моите посетители станавме една група која неополномоштено завлезе во едно многу деликатно прашање, и така јас самиот влегов во ризик за кој, сѐ додека не се случи најлошото, ни од далеку не бев свесен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Непосредно по таа ноќ, кога ни раскажуваше за волот, сум легнала во дворот, на влезот, а волот цело време рикал, но не сакал да влезе во дворот, ниту пак другите ги пуштал да влезат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Нишајќи се на долгите нозе, влезе во куќата на Димка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Диоцезите Македонија, Дакија и Панонија влегле во рамките на централната префектура која ја сочинувале Илирик, Италија и Африка со главен град Рим.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Почнав да барам книга за читање, но ниедна не ми фати око. Сите ми изгледаа неинтересни.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Не верувај во себе сè до денот на смртта своја!“ му го истакнувал примерот на Шимон, синот Зомин, кого поради остроумноста и милоста го нарекуваа само Бен Зома, драг дури и во изреката „Кој го здогледа Бен Зома во сонот, ќе стане мудар“, а кој, замеан од тајните учења, влезе во пардес и се збогува со умот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога за неколку дена го преполнив, влегов во него со целото свое тело и почнав да пропаѓам, пропаѓ, проп...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А јас имам ужасен страв од машките, страв да не влезам во поинтимни односи, страв да не бидам изнасилена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Камен ми влезе во зборот, зборот ми се изгуби во каменот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

- И, заедно со Питу и со другите војводи, влегоа во шаторот на штабот. Таму веќе го чекаа писма.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Татко ми секоје утро станвеше и и пребровјаше пчелите една по една.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

” Сиромав човек, си реков, кому уште можам јас да му помагам, по она што ми го рече како да ја разбуди заспаната гордост во мене, не, не можев јас тоа да го правам, знаев повеќе од сé дека тоа си е така, влегов во гарсониерата, набрзина ги собрав пљачките во една патна торба, ја заклучив вратата зад себе и покрај здрвениот човек на скалите излетав надвор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За да влези в град пеш со неа, накако не му вати есапо, ами ја качи неа горе на дрвото да поседи, дури да појди тој дома да земит кочија и тебабија, да ја земит со голем салтанат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тогаш Гоце на сите поподробно им раскажа како со велигденските јајца ги подмитил стражарите и агентите за контрабанден тутун и како непретресен го пуштиле да влезе во градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И Даме Груев стана и рече: - Ете, мили браќа, кој сака да влезе во Комитетот, кој сака да се бори, нека се заколне тука, пред ова свето оружје.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ги слушаа неговите стапки. Оној сврте неколку пати околу бараката, на неколку места постоја, постоја, а после влезе во вратата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Без здив влегоа во мрачното сопче и чекаа, чекаа да се запали светлото во спротивниот дом.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ема Ендековска, со предходна најава, предпладнето влезе во кабинетот на началникот Круме Волнаровски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не се замеша во кавгата, но затоа ги викна брата и и Јована да ја остават кавгата и да си влезат во училиштето, бидејќи ѕвончето удри.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Едо успешно ги помина и полициската и царинската контрола на југословенските власти, но штом возот тргна, тој стана од местото и влезе во клозетот каде што го стутка пасошот, го напика длабоко во одводната дупка на клозетската шоља, ја навитка раката со тоалетна хартија и го притурна пасошот во дупката па пушти вода.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Самиот дух, fantasie pure, оди по своите патишта за да им влезе во трага на највнатрешните ритмови на движење на онаа светска сила што ја претставува есенцијата на севкупната природа: нејзината арканска пнеума.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Џет сметерот го остави шишето и влезе во џипот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Речиси е потребно да пишува “Слободен влез” со дијагонални букви на дното, бидејќи сме сретнале обични луѓе коишто нема да влезат во галерија порадо одошто ние би влегле во продавница за накит или крзно на Вест Енд.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Јас влегов во колибата за да се засолнам од дождот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

(Види, види, брату, убава невеста.) Толе влезе во селото, го најде Бешот кој се изненади на неговата смелост и дрскост, но познавајќи му го убаво табиетот, ништо не му советува или препорача кога му рече Толе дека тука ќе зимува зимава: — Сега ти си знајш, брат Толе!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Веднаш ќе дојдам кај тебе“, настојуваше Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Утредента влезе во библиотеката, облечена во работната облека.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

заплака баба ти кога влезе во дворот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие не можат да ти влезат во душата.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Војниците ги оставија крај стражарот во дворот и влегоа во куќата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Некаде длабоко во себе, си мислеше: не направи ли непромислен чекор што влезе во оваа непозната средина?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, кога влегоа во големата соба со многу столчиња и масички, и кога сите деца седнаа на своето столче, се виде дека за Зоки нема празно место.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Даме го потпиша листот за „долгот“ од 500 лири и „трговецот“ излезе надвор од затворот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кметот влезе во готвалната, ја викна Цара во претсобјето и ја праша насмевнато: - Размисли ли?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Причината за таквото нивно стравување произлегувала од „внимателно испланираната политика“ на Тито, кој го „намалил српското влијание во Југославија, т.е. ги истиснал Србите во границите на стара Србија и со одлуките од 29 ноември ја поделил Југославија во автономни единици, а една од нив била Македонија, формирана надвор од Србија.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сношти, кога влегов во собата, беше темно, речиси ноќ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Фаик Коница задоволен од своите резултати му ја испраќа студијата на својот пријател Гијом Аполинер, со напомена дека и тој стигнува како него до истиот заклучок: странските зборови кои се влезени во еден јазик или треба да бидат сварени, или да бидат отфрлени!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За миг подзастана среде своите рутински движења кога на кремот за лице прочита „заштитен фактор 30“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Пред да тргне кон плевната, каде што се слушаше блеењето на овците и мукањето на кравите, уште еднаш влезе во колибата, ги спотна гламњите во огништето и стави една цепеница врз нив.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Аето почека до вечерта, па преспа кај Влаинката со надеж дека тоа копиле ќе му падне в раце, но најпосле, помирен со судбината, Аето влезе во својот сега душмански распаран автомобил и многу лут и нерасположен си замина од Брезница, од што на брезничани им олесни и ги натера посериозно да се потсетат на својот мал соселанец Илета Вегов.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ги врзаа коњите пред портичето, за плотот, прашаа нешто и потоа влегоа во куќарката токму кога започнуваше акшам намази.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Полека се движев по сите простории, и на крајот влегов во мојата соба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја мајката, и тоа да не го пишува на внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Влегоа во потполн мрак налик на оној во неосветлените улици во градот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Следејќи ја љубопитноста на Цветана Горски, Татко рече: - Тешко ќе се искорени сталинизмот - откако веќе влезе во луѓето, пределите, во Езерото, во реката.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И кога се спогодија и влегоа во една споредна улица, потрчав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се сетив дека бев решил да ја разлабавам вратоврската кога ќе влезам во канцеларијата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мајката на Д влезе во неговата соба, ја свитка старата мапа во ролна и се упати кон најблиските контејнери.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Пред да ми сврти грб видов дека на работ на едната усна е размачкана со чоколадо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

пандалф вулкански okno.mk | Margina #22 [1995] 87 во тебе повеќе од тебе „Јас не можам да добијам друго тело, ниту можам да влезам во инаква состојба на постоење, а сѐ заради желбата по тебе...” - му рекла принцезата на самурајот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сонцето на зајдување им блесна во очите при судирот со острото сечило на хоризонтот горе на планината и по неколку чекори влегоа во сенка.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Впечатокот му беше уште посилен кога Камилски рече дека во книжарницата последен пат влегол во 1936 година и му бил пријател на основачот Хрант Самуелиан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На 18 април 1941 на бугарскиот Генералштаб му било одобрено бугарската војска да влезе во Македонија, но да ја окупира само територијата источно од р. Вардар и да не ја поминат линијата: Пирот-Врање-Скопје-течението на р. Вардар до грчката граница.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Следењето им влезе во трагите на напаѓачите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Откако се увери дека и последното жарче е згаснато, си влезе во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Виулесто се спушта прудолу. Главнината влезе во селото Јановени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Чудна книга! - се насмеа Гоце. - Уште почудно и благородно мастило! - го дополни Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Влезната врата зјаела (отворена е ширум уште од вчера по полноќ по барање на вујко ми) па девојката во бело, водена од љубопитството или збунетоста влегла во претсобјето...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Оттука Толе си прејде преку река и, како сношти, во темниот мрак влезе во Полчишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Понекогаш ми се случуваше да ја чујам како слегува по скалите и како вратата ќе крцне кога ќе влезе во готвачницата каде што спиевме јас и моите двајца помали браќа на постелата зад вратата и дедо ми и баба ми на другата постела, спроти вратата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во прво време воопшто не ја познав тетка Олга: да, таа не беше ниска, но не беше воопшто висока како што ми ја опиша мајка ми, а на стапалата имаше навлечено рамни и излитени црни чевлички.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Влегов во авионот и за миг се најдов високо, под самото сонце.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Вратата чкрипна кога ја отвори и сноп светлина влезе во полутемната просторија.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Некој висок да ја подзакачи со глава на влегување и да се искива од правта што ќе му влезе во носот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Вака е најсигурно да се влезе в затвор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога најпосле стана, во својство на виновник, си рече, кога ќе влезе во спалната да ѝ каже дека програмата завршила, дека морал да дојде да си легне, да ѝ се извини некако.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Така беше при повеќето наши средби во Тунис.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Цимерот ме нашол како спијам со лицето на подот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Единствено брат ми недостасуваше. Влегов во неговата соба: пустош.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тамам ќе го довикнев во сеќавањата, мислите ќе ми отидеа кај Ивана, кон нашата разделба на аеродромот, кон нејзиното последно завртување накај мене пред да влезе во авионот и нејзиниот израз на лицето што ме бара низ луѓето кои стоеја пред аеродромската зграда и ги испраќаа со поглед своите блиски.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Од сиот тој чад веројатно многу мирисаме, затоа што Марија ме гледа со неодобрување кога ќе влезам во соба и го отвора прозорецот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Така рекол благоутробен, скромен и смерен отец Мида, и со калем влегол во одајата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

“74 74 Ibid., p. 93-94. 59 7.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Но штом влезе во куќата, се виде дека има други планови и дека не дошол за нешто без да извлече корист.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Влетуваат низ отворениот прозорец на библиотеката, се нафрлуваат врз книгите по полиците и ги подјадуваат; грицкаат со малите, остри невидливи запчиња и сосем ги покриваат книгите со телцата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Трговецот тропна на вратата. Не му отвори никој.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сакаа да влезат во пондилата, кај коњите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сфатив дека ако му ја отвориш вратата на злото, тоа ќе ти влезе во душата и ќе ти го поматува умот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

За време на австро-османлиската војна дошло до влошување на економската и политичката положба на македонското население.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Таа треба да остане каква што си беше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И навистина во самата вечерна мугра, кога се враќаа од работа селаните, со една група работници влегоа в село и тројца Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Прво помислив да влезам во дневнат и да ја прашам, ама се сетив дека ќе ја налутам оти сум потслушнувал.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Првичниот страв на Милан беше дека грабливиот ѕвер влегол во кокошарникот и сè живо исклал.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пандо ја гаси цигарата, се навалува и погледот го заковува во подгниената таванска греда.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Полковниците станаа од чардакот за да не слушаат и влегоа во трпезаријата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во тој момент веќе имав наполнето седумдесет години од животот, влегов во XXI век и почнав да заборавам без некој ред, разни нешта – лов на чавки, фрлање камчиња по површината на водата, влегување низ врата назадечки, првин руските, па француските денови и седмици, додека англиските називи за деновите ми надоаѓаа од сеќавањето, иако никогаш не ги имав добро научено.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа ноќ Хелвиг не влезе во спалната.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Илона не дочека Ема да заврши со кажувањето кое водеше кон констатација, таа тоа кажување го разбра како прашање и, не чекајќи ни миг, свика: “Ано, ано, ано” (Да, да, да).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не сум баш сигурен дека ти, да можеше, и денес сѐ уште да можеш, не би влегол во полицијата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Бесни онака, Турците влегоа во шталата, ми ги зедоа воловите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Полуде од жал по исчезнатото житие што го беше составил со големо благоутробие за учителот, последниот македонски ректор Климент Охридски, кој ги затвори убавите очи едно топло попладне, 916 година.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред Домот на инвалидите имаше многу странци што чекаа на ред да влезат во овој спомен -музеј, посветен главно на Наполеон, зашто тука е и неговата гробница.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сите три, како да беа извлечени од некој строј, заедно влегоа во соколааната.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мими речиси се фрли во прегратката на дедо и баба - со десната рака ја гушна баба, а со левата дедо и така влегоа во станот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се зачудив, бидејќи бев сигурна дека не можеше да ме види зад пердето и влегов во другата соба.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Вечерта, околу 11 часот, во куќата влезе Пере Тошев, со неколку души, членови на Месниот комитет од Битола.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Повторно ја затвори вратата и влезе во просторијата на десната страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знам оти беше едно време во Солун, та секако научи баре толку, а повеќе не ти ни требе за сега Бино ги погледна жолтиците со лаком поглед, a Димо сети како да успеа и го покани да влезат во анот на дедот Налета, којшто беше касиер на грчката организација за Мариово, бидејќи и тој беше мариовец.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кој ти ја плаќа киријата?, ми вели. Кој ти ја плаќа ебаната кирија?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Меѓу првите треба да се однесат: 1/ Македонците со своето обединување за преследување на интересите на својата татковина станаа важен фактор што навидум влезе во сојуз со бугарскиот народ и со сите негови официјални претставници за достигнување навидумни општобугарски интереси во Македонија, а всушност со тоа го направи бугарскиот народ и неговите официјални претставници и установи орудија за свои сопствени чисто македонски цели и интереси; 2/ Македонците од сојузници со Бугарите во решавањето на македонското прашање станаа господари на тој сојуз, во кој Бугарите фатија услужливо, а понекогаш и со горчина во душата да ги исполнуваат барањата на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Директорот Стево Трајчов беше изненаден од нејзиното рано доаѓање во Центарот, но покажа љубезност кон неа и ја покани на кафе во неговиот кабинет.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

По некое време, пратен од грчкиот владика Стаматијадис тој со четата дошол ноќе и влегол во куќата на Герман Љушков што беше на горниот крај од селото.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Влегоа во црквата и игуменот задоволен што покажуваат интерес, почна да им ги покажува фреските; ликовите, сцените, композициите исликани од даровитата рака на вдахновениот мајстор Трпо зографот; извонредниот лик на Христос Седржател на параклисот со Божествената литургија во која учествуваат и ангели, носејќи свеќи, кадилници и рипиди; потоа фреската на Богородица која го држи малиот Христос в скут и ги шири рацете спасувајќи го небесното и земното царство; фреската на св.Козма Поет, старец со долга бела коса и брада, со свиток во раката воспевајќи ја мудроста на книгата, духот на творецот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И постапија мудро – таткото беше оперски пејач, а помошта од еден грлат човек беше повеќе од потребна. Тој задишан влезе во собата за породување и започна гласно да пее арија од операта „Кармен“. Пееше прекрасно.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Немале засолниште и пресметале: само така можеле да се борат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајка немала доволно храброст да влезе во неговата соба и да го оттргне од неговите збогувања. Таа не склопила око цела ноќ.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Неочекувано и за самиот себеси, авторот се премисли и реши да влезе во куќата па што ќе биде нека биде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога влезе во ’ржјата, се скамени од чудо!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ниту приказните на Кети за мудроста и дарежливоста на природата, ниту утрото што беше накиснато во сончева светлина, ниту цвеќињата што се нижеа како да сакаа да ја утешат, не можеа да ѝ ја свртат мислата од кризата која толку бргу и толку нагло влезе во нејзиниот брак.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сето тоа го правеа божем за да го фатат убиецот, кој всушност не постоеше, зашто Пената не беше убиен, си умрел сам, му пукнал дувот, а во стварноста тоа им беше начин да ги натераат жителите на Потковицата да влезат во колектив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А сѐ друго - милувањето, нежноста и благото предавање - беше она на што се надевав. Речиси.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кој големец поминал низ градот а да не влезе во некоја од неговите фотографии!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа влегов во собата за да му објаснам: - Александар, нешто не е во ред со пенкалото што си го донел од работа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

За еден час, веќе се на канабето, ти влегле во душата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Трговијата, значи, се засилува. Големите фирми влегоа во врска со уште поголемите од странство и ја распраќаат стоката надолу, да дојде до Сукаловите и поповите сватови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За некоја година Ведан ќе влезе во пубертет и ќе треба да бидеме многу попретпзливи со него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

„Евангелист”, кратко одговори Беренц. „О, сум влегол во толку евангелистичките храмови на горна Германија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На тој што му влегле во дворот или на стопанот? - На стопанот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Скрче не влезе во куќата. Продолжи да шета по брегот, а потоа слезе долу крај езерото.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таму, на ѕидот до мојот кревет, и натаму беше белегот на моето неродено дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Невестата и зетот бакнуваа рака, гувееја, тураа ракија и вино, та дури и заиграа колку за адет и најпосле дојде саатот да останат и тие насамо. Со благослов од попот невестата си влезе во земникот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Непроменето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На патот во автобусот си размислував колку лесно го мавнав животот, во темница, полузаспана и како на јаве гледав: на мојот иден живот вратата му се отвора црна, соба темна без прозорци, од никаде нема зрак од сонце и си помислив, тука ќе ги одгледувам моите цветови.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А потоа, кога таа ќе дојде, кога ќе му се предаде и истовремено ќе го пороби, тој ќе сака само едно, веднаш, без понатаму да чека, без да губи ни секунда, да влезе во неа, да ја сака само така сè дури може...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

По еден миг подигна очи и, кодку што отвори уста Василопулос и се оџвари на грчки: - Дај го ваму торбичето!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Симче бргу стаса и влезе во дворот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Само ставете ја кацигата и сензитивните ракавици, зграпчете ја контролната палка, и влезете во светот на компјутерската анимација.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Станав предоцна и задоцнив на училиште; влегов во класот без да чукнам на вратата; беше понеделник и имавме класен час кај Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- ОСТАВИ МЕ, РАБОТАМ, - остро ми одврати тој кога му влегов во собата, со листовите в рака.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

После Македонија цела влезе во државата на Немањиќевците. Во неа таа како да била привилегирана и самостојна во внатрешната политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред другите се обидував да бидам поинаква одошто сум, за да им угодам. а и затоа што тоа (нејзиното јас) беше толку исполнето со омраза и разурнувачки потенцијал, што сѐ што ќе влезеше во него не ќе можеше да опстане.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тогаш стариот Курназ, потпирајќи се на синот, а не на патерицата, се дрзна да влезе во самиот Комитет и да ја тропне својата дрвена нога врз бирото на секретарот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тога од малото вратниче и одоѕади ќосето истрчало и пак низ вратниче влегло во подолната водејнца, шчо била поблизу до детето излегло и се застојало на големата врата пред водејнцата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од преносеност (замина деветтиот месец, влезе во десеттиот) кожичката му беше сува, посна, жолтеникава, на места излупена како гуштерче, ноктите на рацете и нозете издолжени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но, тогаш попусто се обидував да извршам нужда - бев толку напнат дека пријателот ќе влезе во соба во тој момент или пак брзо откако ќе завршам, па ќе ја почувствува смрдеата како излегува од под вратата - што никако не можев да се опуштам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вака крупното животно, кога на влезната врата се појавија Гологанови, просто како да не сакаше да дозволи тие да влезат во станот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И мислат на овој непознат маж, кој сега лежи ничкум свиткан во трапот и се прашуваат зошто ли толку упорно и страстно тој посакал да влезе во душата на старичката и зошто толку многу посакал да ги почувствува сите нејзини некогашни радости и да јa разбере нејзината болка, кога тука, наоколу, толку свирепо надвладеа омразата?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Калето под западната страна е засечен со голем нож земјата е жолта и врз неа ништо не расте ама под тој засек во пеесетипрвата бегалците кои нагрвалија од Војводина најдоа една голема куќа што ги заплашуваше со својата грмадност ама имаше ѕидови од тули една или две бетонски плочи што не одеа од крај накрај и тие што успеаја да се напикаат во неа беа спастрени од ветровите што дуваа од кај француските гробишта оти удираа во калето поминуваа врз куќата долу во засекот поминуваа преку реката и им ги мрсеа косите на луѓето во уличките околу плоштадот оти тие во своите влакнести гради донесоа други ветрови и јас кога прв пат дојдов да го барам братучедот кој садеше дрвца по падините на водно со страв влегов во отскриените делови на куќата низ отворот од источната страна се обидов да влезам и ги видов диреците бетонските диреци се губеа во темницата и којзнае дали таму потпираа нешто и освен што слушнав многу гласови не успеав никого да видам само претчувстував како срцето сака да ми избега па избегав јас назад по патчето што го следеше насипот од песок од врби од магарешки трн крпи гуми стари опинци и вјасајќи така во песокот завидов тројца за кои не знам дали беа запретани во неа или таа поминуваше преку нив преку старецот со долга коса и брада виткана во тркалца реку буштравата туфка за која во истиот миг сфатив дека е дете кое му лежеше преку нозете и преку младичот за кој не знам дали му седеше на раката на старецот дали само главата му беше ставена врз неа како врз перница или пак навистина само горниот дел му се подаваше од песокот и незаинтересирано фрлаше камчиња во водата и којзнае зошто јас потрчав по насипот не обѕрнувајќи се и кај театарот ја скокнав реката по дрвеното мовче нурнав во уличињата околу офицерскиот и после не знам што стана се задржав негде низ град или се вратив во предградието на насипот okno.mk 59

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сега ве имам. Сите тројца ве имам – си помислив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не ја слушав. Сѐ уште стоев отпростум на средината од собата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но, сепак се премислив, оставајќи го тоа за некој другпат, можеби за тогаш, кога ќе забележам дека сум влегол во пубертет.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас си ги наредив шаховските фигури и токму кога почнав да играм шах со својот замислен другар Чучко, Бреза тивко влезе во мојата соба и ми се приближи.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Полека влегов во неговата соба. Брат ми ја средуваше фиоката.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Никогаш не сум влегла во толку голема и светла мијалница.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Чекав долго, а кога излезе, трчав по неа, а таа, слушајќи ги забрзаните чекори, се сврте.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не беше тешко да им се влезе во трага на книгите на Иса-бег.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Толе ја изврши наредбата од Мустафа со задоволство и кога влезе во новата одаја се накашла трипати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога влезе во железолеарницата, ги најде само празните исчадени ѕидови.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога влезе во претсобјето, Акакиј Акакиевич на подот виде цели редици калјачи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Марија дише рамномерно, со големи здивови, понекогаш ’рчнува и се помрднува кога јас и Дејан стануваме премногу гласни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Штотуку влегов во месечевите сенки на Станчевата куќа, забележав како час пред мене, час зад мене се препелка црно јаре. Блее.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Влезе во претставата, јас не го гледав ниту излезот, ниту епилогот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Влегов во некое забрзување и да не можам да се запрам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А уште кога влеговме во дворот татко ме печна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Лекарот мора да чувствува дека има право да продре во болеста, токму како што родителот знае дека има право да влезе во детската соба во секој момент, без оглед на мислењето на детето за тоа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Зимата 2008 година веќе влезе во ритам со болеста, живееше како да ја немаш, ама не беше така.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

И одеднаш осети кај себе потреба, првата потреба што кај него се јавува по смртта.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Влеговме во големиот логор ко полазана магла во пустина, во мртво море.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Трчаница бабата влегла в куќи и ја прегрнала со обете раце, та ја избакнала и откоа беше ја испрашала од кај дошла и што дошла, си ја поќерчила.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А за Евелин случајно разбраав. Едно утро штотуку сакав да влезам во дневната соба кога го чув нималку пријатниот глас на госпоѓа Изабел.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Двајцата влегоа во зградата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Пропушти дваесетина товарени добитоци и незабележан влезе во колоната, фаќајќи еден коњ за узда.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Меѓутоа, експертите ги предупредиле политичките елити дека не би требало да бидат "понесени од лажниот оптимизам од ваквиот успешен развој на настаните".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Покрај тоа, 50-те години беа зенитот на т. н. „baby boom“ генерација, кој негуваше огромен интерес за детското како никогаш дотогаш.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие ги заврзаа коњите за оградата, влегоа во дворот и седнаа на масата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Оној кој не сакаше да влезе во едната или во другата дружина - остануваше на празната страна...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Четирипати го враќаше без да го отвори и без никаков коментар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Пред малку прашав а ти не ми одговори?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не бевме сигурни во селото Модришќе, беше непријателски настроено кон партизаните.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

-Кога ќе влезам во некоја просторија, ме има уште дваесет пати.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дека влегов во неверојатна метафора, користејќи животни, бидејќи таа дојде со територијата што ја наследив од она што се случи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Кој дошол, бре ќелеш, ноќеска со коњ што изгазил вака бавчава?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога, подоцна, во текот на своето истражување, авторот влезе во „Drviver`s Outlet“, по кусо време, се почувствува чиниш уверен дека е овој барот во кој на Вили, херојот од романот „Тимбукту“ од Пол Остер, дошол со своето куче господинот Коска и дека токму тука еден од овие полупијани шофери, сит од пофалбите на Вили за кучињата, му рекол:

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Одеше што одеше, нозете му окапаа на Исус Христос, рскавицата му се сотре во колената дури од првата влезе во својата втора Пиета.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Шишко го расплеткуваше минатото, Ристо борбата, јас со широко зејната уста ги слушав и дозволував сето тоа да влезе во мене не само преку ушите и устата, туку и преку моливот и белата хартија со што ги уловував во истиот миг.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Така је нарачал жене си и после си јавнал коњот, го дупнал и заминал заедно со загарите и соколите (јастребите).

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се стаписуваат од таквите слики на стутулени мочковци и серковци И не можат да се изначудат како тоа може да се случи и во Пентагон Во кој како што е познато има двојно повеќе нужници Бидејќи кога го граделе законот барал одвоени нужници за црнци и за белци Ама не била работата во нужниците туку во бешиките и дебелите црева При што не се исклучува однапред и можноста од некаква субверзија Оти баш кога пентагонци користеле по еден од двата нужника Еден хакер од Лондон им беше влегол во компјутерскиот систем Сакал човекот да си ја провери опседнатоста со вонземјаните

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Држејќи се за раце влегоа во продавницата, поздравија, ја дадоа петдинарката и побараа шарени бонбончиња.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Оди по бразда, чини и збира Силјан црви и бидејќи многу чекореше, дошол близу зад татка си.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му пристуде. Помисли дека може пак да се поврати болеста ако не внимава, па влезе во колибата и се затвори.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Никогаш не сме влегле во дворот, не влеговме и сега иако нема вооружени стражари.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Благица влезе во собата да си ја остави училишната чанта и застана збунето. Ѝ се стори дека нешто живо мрдна крај радијаторот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Ти немој мене да ме учиш што е стрниште! - строго ѝ подвикна Кузе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој сонуваше дека еден ден ќе дојде до почести надземни, дека логотетот нему, како на Писмородец, ќе му ја довери задачата на разгатнувањето на тајниот запис, за кој сите умни велеа дека човек неподготвен за знаење и слаб духом не смее да го види, па дури ни да влезе во источната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе заборавев да ја споменам вадиотров сауната што јас ја ескивирав а препородените ме искараа небаре одбив да влезам во харем.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Анализирајќи ги темелно нештата, тие имаат дарба да влезат во нивната длабочина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Илко го остави гобленот и влезе во лабораторијата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тој наоѓа човек кој може да го излечи под услов да влезе во еден високо сигурносен компјутерски систем и да ги добие клучните информации.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Пред да влезе во Судот, повторно го совладаа мрачни мисли.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ај, пичка им мајчина нивна, си велам, и се сеќавам дека поради ваквите зборови не можам да влезам во училишната лектира, а Достоевски ми вели: -Како да е тоа важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Марија влезе во неговиот кабинет.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Јас сум главниот султанов инженер...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На триесет и петгодишна возраст тој штотуку и неволно беше отпишан од Младинската лига, а пред да влезе во Младинската лига, успеал да остане во Шпионите една година преку староста предвидена со статутот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, сѐ беше попусто. Влегов во бифето во кое чекаа на воз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Професорите на Сорбона биле восхитени што имале можност да се сретнат со монах што може да влезе во расправа со нив, со ученост и суптилност еднакви на нивните а дури и повеќе од тоа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Штом влеговме во уличката зад црквената авлија, јас го запрев Килета: - Чу ли што зборуваат луѓето? - го прашав.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Кога влегоа во варницата Шишман го извади кутивчето, го намести камчето внатре, но го држеше в раце да не тропка.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Оттаму почнаа да ја наслушуваат надежта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Границите постојат за да бидат скршени од човековите активности. 66 Дечиња-зајчиња се деца помали од 13 години (понекогаш дури и од 6 или 7 години), кои си играат со агентите на граничната патрола, со цел да го одвлечат нивното внимание од семејствата се обидуваат да претрчаат преку границата и да влезат во САД.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Автото е расчукано. Што ми требаше да се здружам со Џеронимо?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Пари, браќа, пари. Само пари да му пикнеме во очите, инаку не зеа ветришчата. Ќе и дадиме главите на чавките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Штотуку го донесла до едно вириште, батачиште и го натерала да влези во батакот, да се избрбешка сиот во кал и отрчала лиса кај царо да му кажит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Штом влезе во библиотеката, запре пред бирото.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

— Де е видел господ, арамиите влегоа в село; бргуте, браќа, откинувајте ме од виа пци!...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

2. - Што зборувавте толку - ѝ беа првите зборови на Кате штом влегоа во нивнта соба - со генералот на прошетката?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Прекалениот римјанин веднаш сфатил дека е предаденн, а дознал и кој го предал.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Вториот начин е сепак да се влезе во таква зграда, но дозволено е „попатно“ преуредување со прирачни средства - бои, спрејови“ итн.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Оној младич го погледна потсмешливо и задоволно, па влезе во автобусот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ребека мирно влезе во постелата, облечена во белата ноќница под која, Јаков знаеше, таа не носи ништо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Карабинерите си отидоа и ние влеговме во школото, си ги собравме луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За тоа бугарскиот амбасадор во Германија Дрангов, ќе соопшти дека “по наредба на Хитлер, Рибентроп ме задолжи да ја соопшти желбата на фирерот, со три дивизии да се влезе во српска Македонија како окупаторски војски и да ја преземеме администрацијата, за да се ослободат германските единици од таа грижа, а да бидат употребени за дејство.”

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Тука,- реков, ама тој не ме дочека да му одговорам туку влезе во портата со магарето и детето качено на него.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Бригадата слегуваше од Караорман. На чело со знаменосецот, бригадата влезе во селото Мацково. Знаменосецот сега беше мацковчанчето Трајче!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ама не можам да влезам во болницата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Рада со првите септемвриски денови влезе во деветтиот месец од бременоста. Телото ѝ беше оптегнато како балон.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога со тихо тропање на вратата влегов во собата на Ангела, тоа беше таа која ми ја подотвори вратата - Ова е мојата приателка Софи-рече Агела вртејќи се кон момчињара и кон девојката Диана.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ја сокрив сета тага и болка и рамнодушност, сфаќајќи дека влегов во игарта и морам да ја терам до крај.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ауу, овој ептен бил лут, си реков и си влегов во мојата соба.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Влеговме во темна просторија. Ја затворија вратата зад нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така гол, наводенет и неизбришан, ја собра торбата сосе аливцето и на прсти влезе во куќ ата да не ја преплаши старата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Ова мора да е крв,“ рече, кога ме забележа дека сум влегла во просторијата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дедо му Осип Крстин делка од смрековина, како и секогаш од еден дел, триножец и бескрајно повторува дека никој не ќе влезе во одајчето додека е тој жив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бескрајно растажен од големата загуба и безбројните жртви, навреден како татко и цар и бесен од болка, тој ја проколнал Струма: „Те проколнувам тебе, која до овој миг беше мое сонце и смисла на мојот живот: земјата да не те прими.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Мајка, наоѓаше секогаш по некој повод да влезе во неговата библиотека.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Како козарите што бегаа од нас, кога влеговме во шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога престана да му го слуша гласот, таа влезе во собата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Што значи да влезете во тивка соба и наеднаш да се соочите со “поигрување” на искривените бои?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Дежурниот службеник во просторијата за посети ѝ покажа на Деница дека треба да влезе во кабината број 9. Таму веќе седеше Круме Волнаровски.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Влеговме во Картагина. Забележавме на небото над резиденцијата и вилата Магребија како се спушта хеликоптер, а други хеликоптери кружеа околу резиденциите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Влегов во темна соба без составките на моето тело: без глава, без мозок, без потекло, без име, без настани по кои би се сетил што сум бил, што се случувало, кој сум.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дежурниот службеник во просторијата за посети влезе во кабината и ѝ даде знак на Деница дека времето за посета веќе е завршено.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Оде сја ќи влезе во персијскиот цар.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Новата година за прв пат се приближуваше со поинакво значење, не за да донесе нови непознати страдања, туку да влезе во убавото малечко главче на Пеличка дека еднаш откако ќе изминат триста и шеесет и пет дена се менува бројот на годините со тоа што на претходната додаваме уште една.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Западниот дел од Македонија и припаднал на фашистичка Италија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но ќе влезете во најобична заблуда ако помислите дека таа спокојна атмосфера влијаеше врз врагот како смирување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не му одговорив. Не се свртев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не сеќавате како почнувате да губите време пред огледалото, како ја мачите непослушната коса, вртејќи ја на сите страни, внимавате како одите, како сте облечени, одеднаш се вцрвувате во разговор со некое девојче што ви влегло в глава.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Некој требаше да влезе во собата и да праша: „Колку е часот и зошто сте се уште во кревет?“ Ги затворив очите и чекав.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

(Таа, на пр., еднаш влезе во самопослуга, зема извесен број работи, се обиде да излезе со нив без да плати, беше запрена, и кога ѝ беше наброено сѐ што украла, ја врати секоја наброена работа, излезе, помина од другата страна на улицата, седна на тротоарот и изеде полна тегла путер од кикирики што помина покрај помошникот во самопослугата).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

XLV На Климент Камилски, по првите претставени зборови на Татко, посебно по поимот кадија, му стануваше јасно дека нивната мисија добиваше сосема друга смисла и застрануваше од замислениот правец и конечната цел.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гоце, Коце и Тасе им се придружија на децата од Варош-маало и влегоа во нивниот “табур“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Почекав еден момент на премислување, а потоа сепак го поканив да се качи и да влезе во собата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овој ги фати сите пристапни места кон селата и Толе уште на втората вечер нагази на пусија крај бачилото Манчевско во Бешишкото поле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога влегов во нејзината соба, во нашата соба, таа седеше на креветот, со перницата в раце.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Градот влезе во лоша позиција се донесе законот за прохибиција алкохол тешко се наоѓаше на црно но ганџа пушеа и децата во прво

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Штотуку се симнав од ридот, од негде, од нигде или од ведро небо, се спушти на невидлива нишка син пајак со златна глава.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И не измина ни еден час од нивниот разговор и Тозлун-бег не беше уште, така да се каже, ни тргнал со војските, а пашата испрати телеграма во Битола до главниот командант во Македонија, Назар-паша, во која му јавуваше како “во овој момент“ тој, Бахтијар-паша, влегол во Крушево.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Почувствував дека некој ја подотвори вратата и влезе во собата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Не се налутив, - се обидов да се оправдам, ама Мони веќе влезе во станот и ја остави вратата подотворена зад себе, веројатно за да влезам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во темнината здогледав темна зграда и влегов во неа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако им влезете во трагата на тие записи, верувајте дека многу судбини ќе се разјаснат, ќе се откријат семејни тајни, браќа, во разни вери, ќе се смиратмногу страсти.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Само со една работа имав извесни тешкотии додека луѓето не се навикнаа: никој немиен и нетолерантен не можеше да влезе во автобус на јавниот сообраќај во нашата Република.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Успевајќи да влезе во зградата, тој од балконот почнал атака врз војската.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ти влегло во навика да бидеш здодевен и не знам зошто те трпам, како што не знам зошто секоја вечер пред да излезам на кејот гледам телевизија.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Грацио, боно бамбино! - израдувано викна стражарот со брадичката, го зеде шишето и кошничето со јајцата и влезе во стражарницата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тие се под големо влијание на христијанската интуиција дека оние кои трпат, кои се сиромашни и слаби, се добри и треба да им се помогне.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еднаш, дури по две години, еден од луѓето во сини комбинезони влезе во неговата врата и го поздрави од Братот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се сети на кикотливата русалка со топли бутини и се покаја што влезе во црната авантура.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Влегов во едно село што се гледаше од патот и сега таму ќе го чекам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Свекрва ми влезе во куќата и веднаш почна да го мрда краткиот дебел нос.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Како да сум влегол во нејзиниот сон, што ли?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потоа веднаш пак влегов во собата на татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ај мајката, си реков, решен да ги надитрам и прв влегов во автобусот што по колата требаше да ги вози луѓето што го придружуваа мојот закоп.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Со таа поделба Македонија влегла во рамките на Источноримската империја.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Рече да го почекам, дека веднаш ќе се врати, а потоа слушнав како ја отвора вратата и како му се обраќа некому во ходникот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако биде редовна на тренинзите, в година ќе влезе во екипата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Смешно е што откако Холанѓанецот ме одби за придружник на свадбата на сестра ми, јас го поканив Американецот бидејќи влегов во врска со него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Бешир минуваше и низ црвени семафори откако ќе забележеше дека немаше коли од десната и левата страна на попречниот пат! Никогаш не возел побрзо!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мислам дека е јасно - Ана (Маргарита) ќе тргне по секојдневниот или пак случаен пат, додека кај мене тоа беше работа на одлука, јас бев решил, уште и пред да влезев во возот, дека доколку некој упадне во играта а се симне на Данфер-Рошро, мојата врска ќе биде линијата Насион-Етоал, како што во случајот Ана (Маргарита) да слезеше на Шатле, можев да ја следам единствено доколку ја фати врската Венсан-Неи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога те слушам, мој пријателе Камилски, размислувам дека баклавата може да се смета за еден од ретките симболи што сведочи за подемот и падот на Османската империја! Не разбирам како?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да не ве лаже умот да чините абер во Маково оти змија лута ќе ве клукне!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И кога Бабовчето стана од пангото и го воведе Бајракот во визбата, овој ја заврте главата и потскришум се насмевна, мислејќи си во себе: „Аха! Вистина ќе биде шо ми велеше мудурот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кутриот се расплака, објаснувајќи ми дека неговите Словенци идеолошки застраниле, влегле во Европската унија и таму не може да се надева ниту на едно чикмаче.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Бугарските окупациони единици влегле во Македонија на 19 април 1941 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Можев да влезам во тебе додека спиеше. Секогаш беше спремна.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Арафат, минувајќи низ пеколот, ќе живее со митот, идеалот, да влезе во историјата како човек кој му дал татковина, независна држава на својот народ, без оглед на нејзините димензии.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој не се прослави, влезе во клинчот на внатрешните односи, односно фати страна во борбите за наследство на Бургиба и подоцна тоа се покажа фатално за неговата кариера.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Животно да влезе во него би се загубило, а камоли запците од мојот чешел.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Чуварот подоцна, без да го разбуди, влезе во кафезот и го зеде слончето-играчка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

За да, ако посакате да влезете во неа, да влезете во руска православна црква, а не во кој знае каква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таа идеја почна да никнува во мигот кога тој влезе во гостилницата и кога го виде погледот во очите на Боб, кој продолжи како дух да го прогонува, додека таа му ја држеше раката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога влегов во станот на послдниот кат, речиси сè беше спакувано.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Момчето ги врза коњите, гостите влегоа во меаната и седнаа на една маса.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Внатре беше полутемнина: пак (по вторпат тој ден) бевме влегле во некаков килер, во просторијата што служела за оставање непотребни нешта.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа полека го стегаше својот смрдлив обрач околу зградата и никој не беше способен да го спречи да влезе во неа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

3. Од оној ден, отец Лаврентиј сосема полуде.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој молчеше, а јас му реков дека нашите сенки можат да се допрат, дури и ако нашите тела се оддалечени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Страма ради јазоецо беше се излагал и влегол во дупката.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не метафори, не смисла, не цел и тајна... не таен клуч за поетиката, туку обично вратниче низ кое да се влезе во... себеси самиот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

(Соња штотуку влегла во собата. Облечена во мантил, влажен. Носи пластична кеса со храна.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

А зошто избрал да се застрела в поле кога можел да го стори тоа дома, е, тоа воопшто не би ми влегло в глава ако се потврди дека е така“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тогаш секогаш погледнувам во часовникот. Ама тоа не е страшно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Покрај јазов беше изникнал еден корен крастајчин: порасте, расцути и даде плод такви големи крастајци, шчо една крастајца беше се префрлила преку јазов на другијон брег и ние врвевме и камили по неа, како по мост...

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тој стана, јас се приближив до него. Си ги допревме главите кај слепоочниците. Крвта удираше во крвта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пинчон живееше близу Ридинг, Пенсилванија. Го откривме таму.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И Шаќир како Бајракот не малку се изненади кога го виде Ѓура в град, но овој веднаш им ја објасни работата на обајцата: — Me пратиа војводата и Бешот да и донеса и виа пари; — и бркна во пазамарката од мариовската кошула, та извади и тој црно шамивче и му го подаде на Шаќира.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така зборува затоа што е љубоморен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отишла ќерка му од царот помалата и го помолила да му донесит таа млеко што донесол ќелешот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се случуваше мајка ми рано наутро да влезе во татковата библиотека заедно со првите сончеви зраци, да ја угасне ламбата крај нејзиниот сопруг, заспан врз книга на која ѝ ги доверуваше соништата, односно ги примаше нејзините соништа... Така би некогаш.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

До ова време можеше да се допре многу подоцна откако Татко им влезе во трага на битолските кадиски сиџили...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

влезе (гл.) - во (предл.)