Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

280 Триманова против Стоби Спор за неисплатена испратнина1 Nullam cum litigatore, quem in proprium recepit fidem, contractum ineat advocatus nullam conferat pactionem (C.J. – 2,6,6,2) Адвокатот кој ќе се нафати да застапува не би смеел да влегува во никакви [тајни] преговори, ни спогодби со парничниот противник Работничката Лиљана Триманова од Велес (сега 50-годишна) беше вработена во приватната модна конфекција АД „Стоби“ – Ве- лес, од 2002 година – седум години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Додека имаше синдикат, Костадиновска членуваше во него, но никогаш не беше вклучена во синдикалните активности.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А, пак, извршноста на пресудата значи дека веќе безуспешно истекол т.н. „париционен рок“ кој судот му го оставил на оној кој ја изгубил парницата за тој самиот, доброволно, да ја исполни досудената престација – по што, оној кој го добил спорот, е овластен да иницира присилна извршна постапка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Бидејќи Костадиновска извесно време работи на позиција на која има одличен увид во приходите на фирмата, таа истакнува дека, во почетокот, фирмата имаше големи приходи и потенцира дека „многу пари влегуваа во претпријатието“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Значи, судската одлука е извршна ако станала правосилна и ако истекол рокот за доброволно исполнување на должниковата обврска.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него; старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Претставата „I'm Not Your Baby“ на британскиот уметник Franko B. трае 35 минути (со паузата) и поделена е на два дела.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така оваа завршна интервенција е експликација на порнографичноста на целата слика иако самата по себе настанала со студено копирање на мотив додека претходниот процес на настанување на сликата всушност бил сексуализиран.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Гледачите влегуваат во потполно зачаден простор во којшто над црниот параван свети само една гола сијалица.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

НОЌ Краста и Тики поминуваат низ некакви грмушки во дворот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во таа пригода тој ги користел GSR, ТЕNS и Морзеовите знаци за да оствари тактилен дијалог меѓу успиеното тело и будната публика - реакциите на телото на електричните дразби упатувани од публиката биле чујни со засилување на електричните звуци на кожата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Од искуство знам дека електричните и фотичките сигнали продираат на сосема различни начини: сигналот од ТЕNS уредот влегува во содржината на сонот како потрес, како течност што струи низ кожата, односно како зграда што се руши; фотичкиот сигнал се појавува на помалку драматичен начин: како одраз на сончева светлина од мазна површина, односно како фотографирање со блиц. (Gilchrist 1995:3) (...) Во проектот на ICА во Лондон тој за публиката поставил посебни фотелји; прилагодени во однос на телото тие фотелји на публиката ѝ овозможиле со кожата да ги осети електричните сигнали на спијачот со коишто управувале нивните мозочни бранови.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Изроду! - повика тој и јурна кон старецот. -Шпион... Живо ѓубре.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Може да се претпостави влијание на други графички примери, претежно од Истокот, во оној дел од глаголичката низа што влегува во дополнителниот дел од алфабетот и нема свој грчки прототип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Цеце останува да лежи неподвижен на земјата додека младичот и Мими и понатаму стојат вчудовидени.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ЕНТ.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сепак, за основа на овие графеми најверојатно е земена грчката минискула со курзивни графички симболи, карактеристични за брзописот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Историски создадените алфабети влегуваат во кругот токму на овој тип на писмо, иако во нив честопати се набљудува имплицитна реализација на фонолошкиот принцип и фиксирање во писмото на оние фонетски разлики кои имаат функционално значење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Фонетскиот систем на писмо ги фиксира одделните фонетски единици на јазикот без оглед на нивниот статус во системот на конкретниот јазик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Потоа го користев уредот на Lucidity институтот на La Berg којшто го детектира RЕМ сонот со помош на инфрацрвен сензор и потоа создава фотичка стимулација.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сликата Doggy (1994) пак нè враќа на аналниот секс како лајтмотив на овој текст, бидејќи се покажува дека цртежот на анус всушност е самиот пунктум на сликата (во една бартовска смисла), односно точка од која нашиот поглед влегува во сликата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста и Тики влегуваат во автомобилот и заминуваат. 28.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ДЕН Грета влегува во бањата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

После Earth Wire проектот се посветив на истражувањата на патиштата низ коишто надворешните надразби влегуваат во содржината на сонот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Доаѓаат пред една малечка куќа и влегуваат во неа. 10.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нашите стари на времето, новина го нарекуваа погодниот момент, одбирајќи кога ке се случуваат убавите работи, венчавки, крштевки, па го избираа времето: токму тогаш кога месечината влегува во НОВИНА – прва млада месечина, чиста, пречиста, чист почеток за нечштото, кое ако тогаш ке започне – ке има благост и берикет.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А кога постариот брат влегуваше во политиката, главен советник, амортизер на неговите занеси, радикални замисли, засилени реакции, избрзувања, илузии, беше татко ми...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега сите верувавме дека нашето козле ќе ја запре смртта да влегува во нашето семејство кога сака...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во Скопје влегуваме во манастирот Свети Спас во кој му се воодушевуваме, посебно на фасцинантниот иконостас.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние децата, особено помалите, побрзо изгладнети, зачестено влегувавме во кујната да видиме што ново ни месила мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козите влегуваа во киносалите, во продавниците, во аптеките, по пазарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш влегувавме во татковата соба за да го видиме Чанга, да го поздравиме, а тој често ни даваше по некоја пара.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми тешко ќе забележеше кога е буден, а кога спие, но речиси воопшто не спиеше, па таа не влегуваше во собата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

IV Мајка ми ретко, многу ретко, влегуваше во работната соба на татко ми во длабоките ноќи кога тој размислуваше над отворените книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Често гласно ги коментираше значајните вести, небаре влегуваше во разговор со отсутните говорници.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа, речиси на крајот од моќта да паѓа, влегуваше во неизвесна битка со моќта на телото и животот на новата рожба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Реката влегуваше во нашите соништа, ги менуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа надворешна еднергија делумно влегува во човековото тело како храна, а делумно е привид што на човекот му се покажува како стварност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како влегуваат во гробиштата така се вчудоневиденуваат, за коси се фаќаат, едни се онесвестуваат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сите јункери маршираат во круг, после влегуваат во училниците.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И Гоце гледа во него, но мислите не му се тука.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Некаков сон влегува во собата - земја по земја, град по град, јазици, музика од многу далеку, “О, каков прекрасен свет“,what a wonderful world, трамвај штрака по шините како двоколка во некој минат век.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас веќе влегував во вратата од куќата, а тие полутргнати, полузастанати, и натаму беа тука.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога себичноста на едниот влегува во натпревар со себичноста на другиот, ти не можеш да очекуваш ништо полезно и убаво за сите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Значи се договоривме: куче од мала раса, лесно за чување, одржување, кое нема да влегува во разни кучешки тепачки и нема да крева голема врева.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Одлично, ќе станеме повитални благодарение на кучето и ќе излеземе од едни рутински практики, влегувајќи во други.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Крајно изреволтирана, спремна на кавга дури и за најмала ситница, влегувам во автобусот и замислете куриозитет - шоферот ја пуштил The Unforgiven од Metallica и тоа ја рокнал до даска.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Уметниците што работат со виртуелните машини, при конципирањето на своите дела го земаат предвид и начелото на интерактивност во смисла на кибернетичка врска меѓу делото и неговиот примател и која што при одредени рамки влегува во мрежи (net working).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тејлор подоцна ми кажа дека скокнал на него само заради тоа што јас сум изгледал премногу глупаво со онаа шапка, па некако му било жал...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Погледнавме низ прозорецот и го видовме како влегува во автомобил и заминува.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Отидовме да го гледаме Glamour, Glitter and Gold во Бастиано студиото во Вилиџ, а после тоа отидовме во Салвејшн на Шеридан Сквер. 128 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој влегува во водата и оди кон нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се воодушевував од возвишената едноставност на тие цркви. И во нив се молев.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дел од тие совети ние децата ќе штрбневме кога влегувавме во кујната по чаша млеко пред спиење, правејќи се дека не слушаме, додека тие двете, занесени во прикажувањето на мајка ми, ќе продолжеа со спокојниот ритуал на пренесувањето на бескрајните примери и тајни од семожните животни искуства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таму со задоволство влегував во католичките цркви и катедрали, и иако православен, се молев заедно со католичките верници. Вие сте католик?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мириса. Мириса на чисто. Погледнува покрај себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Спротивното е давањето отпор; а давањето отпор е само едно залудно и додатно страдање...! Секогаш кога влегува во ќелијата, Цви Корец чувствува олеснување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вавилонскиот цар Набукодоносор триумфално влегува во разурнатиот град на својата двоколка и ја следи пропаста на Храмот на Соломон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тргна по него во време кога денот создаваше издолжени сенки по сокаците и наскоро го виде како крадешкум влегува во една куќа во поубавиот дел од градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како впрочем и тој, кога Готлиба го враќаа откај иследникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не ѝ обрнува внимание, влегува во нејзината соба.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Цви, значи, го гледа јасно Јехуда Макаби и неговите борци за ослободувањето од стегите на грчкиот владетел, паганот Антиох Епифан како победоносно, со фанатично пламнат поглед, влегуваат во одново слободниот Дом на Бога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Како ли тоа ќе изгледа? се прашува тој. 10 Нималку не размислувајќи што работи, Мартин механички влегува во лифтот без лифтбој за да замине до четиринаесеттиот кат кадешто работи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

ВЕЧНО! нека плачат! 14 ехе-хе! ете тој фраер го глеаш влегува во проклетиот лифт се прославил по тоа како дошол до некои пет стапки дол стап не се зезам никој од вас го нема од пет стапки и тој влегува во - аха! ма замислете таков еден дунстер да влегува во шугава јавна куќа сакам да кажам јавен лифт?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога Мартин влегува во лифтот, внатре веќе се набуткани многу луѓе, но патем, како што лифтот се движи угоре низ старата зграда која мириса на мошус, луѓето излегуваат надвор поединечно или во група.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Штом се појави морскиот брег, веќе влегувавме во Аспровалта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Експресот ја намали брзината, зашто влегувавме во железничката станица во Коблец.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Луѓето, како силуети, се вовираат по тесните и кривулести улички, влегуваат во бистроата и кафеанчињата, во баровите, кои однадвор се обоени со интимна црвена светлина и внатре, под звуците на некакава музика, редовно од плочи, се впуштаат во лесен живот, за една ноќ, а можеби само за миг, со некоја убава блондинка, додека се има пари таа да се почести со чаша пиво или со жесток пијалок.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Штом се влегува во Гетото, опфаќаат специјални чувства. Од многу причини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Страстите пак надвладуваат. Влегувате во лудиот натпревар. Сите возат брзо па и ти самиот го правиш тоа...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа чувство веројатно е присутно кај секого, особено кај оние што првпат влегуваат во овој град, околу кој се кршат копја од Исток и од Запад, град во кој имаат пристап и силите на едната и на другата страна од светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И ако се влегува од кај „Виа Ѓургулу“ - а само низ оваа магистрала се влегува во Букурешт, кога се доаѓа од Русе - претставата за Букурешт, како за „мал Париз“, ја нарушува нераманата калдрма во улицата со стари куќарки, што го тера човека да се запраша дали навистина се наоѓа во прегратките на градот на градовите на Балканот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Интересна техничка новина претставува проветрувањето на блоковите со помош на специјална апаратура, која влегува во дејство сообразна на температурата и влагата на блокот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ќе му помине. (Темјана влегува во спалната)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Но тој е веќе во своето сокаче, еве влегува во портата, ја заклучува како без душа, ја опира со грб и премрува наслушувајќи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо сети оти сѐ повеќе се стемнува и како темницата да му влегува в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сета група сега влегува во чекалната.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога влегуваш во аптека, сите ти прават место а аптекарите без прашање те честат со двоен лексилиум.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Еве неколку примери од перото на Џил Хенри, американски професор по антропологија и социологија, а од неговата студија за американскиот школски систем: Советничката влегува во училницата на петто одделение.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На пример, ако таа влегува во собата каде е главната хероина, девојката слуша шум и г-ѓата Денверс се наоѓа тука, секогаш тука, не мрдајќи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

•Хичкок:: „На Гари Купер му ја понудив улогата на Џоел Макреј во овој филм. Во Америка имав ужасни маки да пронајдам соодветни актери за улога во трилерите, бидејќи овде овој вид на филмови се сметаше за второстепен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Хм, што ли бара таму? ... - Не знам. Влегуваше во неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во пролетен самрак монах ги благослови луѓето кои влегуваат во храмот во кој, освен светлината во нивните очи, ниедна друга не продрела.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И кога грееше и кога вееше Тој гол влегуваше во планината, ги ширеше рацете како гранки и веруваше дека еден ден сосема ќе се поистовети со стеблата, ќе потреперува и ќе размислува како нив.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Црвојадина

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Охридскиот сакеларија Стефан таму им се радува на светулките кои ги галат сновиденијата на мајчин јазик пред да се слеат во изгрејсонцата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Баш тука кајшто кулата накривила капа се влегува во постојбината на рамнотежата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Познато е, инаку, дека луѓето се смалуваат кога влегуваат во народните кујни, а оттаму излегуваат уште посмалени.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Телевизорот е исклучен ама сепак нови слики ни влегуваат во старата песна. Спотната песната, спотнати и ние.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Прво па машко си вели поп Данаил Москополчанин и цврсто ја стиска под мишки книгата во која што и љубовта и татковината четиријазично се пробиваат низ светската заматеност и одважно влегуваат во историјата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И не треба да се качуваш на врв видик да ококориш очи и пред задолжителното прашање за вековното опстојување четири и пол метри надвор од оската.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Навртоа на чешмата „Студена“ под самата тумба Маргара и ги најдоа „распашани“ сите војводи, одмараат по добриот ручек и заморен ноќешен пат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Избегнуваше да влегува во вигната и да се доближува до Стевана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе и другарите знаеја дека Белоперевата кула е добро вардена и не мислеа да влегуваат во неа, но требаше Најдо да си ја сврши работата. И успеаја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трчаше пред аскер бимбашијата на својот арапски коњ, им даваше зорт на јузбашиите, мулазимите, башчаушите, чаушите и онбашиите да го стегаат аскерот, што побргу да накачува на нагорништето, за да дојде до целта незабележан уште неразденето убаво, но аскер како аскер, се влечкаше тромо и, спротивно на офицерските желби, не сакаше да влегува во борба ноќно време, оти не можеше да види што ќе нагази и откаде да се пази.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Бахтијар нареди узбуна во маковските ливади та и тој тргна со своите две илјади Анадолци кон Маргара, со таа разлика што тој беше поблиску, та уште в зори се најде под самата чука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Ристовец им ги прегледаа пашапортите и Толе разбра дека ја напуштаат големата Отоманска царевина и влегуваат во нова земја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште неразденето сака да се црпи светлина од бунарите на сеќавањето и да се варди да не се отпаси палецот на левата нога од каменот расцутен од болка утрата обично се зарипнати но влажните јазли на животот итро ползат до последните зраци светлина за ужина лепче и малку путер а заповедана е и по некоја насмевка да и‘ се најде на смртта кога ќе дојде багремите пред порта се заблудени од средниот век: градскиот воздух ослободувал мотика не влегува во леите на избавувањето во кои се впиени само бивши радости во највисоката школа на цинизмот: трудот ослободува и затоа нема дожд, за по дождот да дојде сонце.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Авионот, како низ дупката на најголемиот геврек од Гинисовата книга на белосветските рекорди спокојно влегува во зоната на разбудените мечти и си ја крепи небеската самотија, мека, како душата на секој гладен крај Трансибирската и нежна како надежта на детето кое одоздоле вика: чичо, пушти летки, чичо, пушти летки!

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Гледам: сите што влегуваат во подземната катедрала оставаат стопала во солта како на Булеварот на славните во Холивуд само што овој ќе се вика Подземен булевар на солта, солените, посолените и пресолените.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Колку молњи собира во скафандерот, има ли молњата душа и како се влегува во душата на молњата?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Како идејни предводници на овие чети биле Тодор Александров и Александар Протогеров.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

По Обзнаната се зголемила активноста на ВМРО чии вооружени чети влегувале во Македонија од Бугарија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

И овој текст на одреден начин влегува во маргинската лавиринтична симулација на интерактивност, кореспондирајќи (белки правејќи го тоа!?) со текстот за Идиотизмот во уметноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како судија за оружјето, тој ги проверува грбовите, влегува во замоците за да ги потврди архивите.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој формира партии на животни, се кандидира за претседател, неговите дејства влегуваат во руво на предизборна агитација.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа незадоволство е поврзано со фактот дека субјектот никогаш не го пронаоѓа објектот што ќе го исполни недостигот, така што во крајна инстанца не постои начин да се избегне пречката што го означува субјектот кога тој/таа влегува во јазикот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Жан влегува во собата, Боб оди по него и му се заканува.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Исфрлен од светот на затворите и прекршителите на законот, можеби веќе не можеше да се идентификува со гангстерите на крајот од патот, и на сцена да постава драма што ги слави „оние што немаат право“, оние „коишто престанаа да живеат со животот на овој свет“ и влегоа „во авантура како што се влегува во манастир“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во мигот кога завесата се спушта полноќниот воз влегува во станицата...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Очигледно, човекот не влегува во кола мислејќи: „Одам да се ѕвекнам од некое дрво“, но желбата е тука, зарем не, а тоа и самиот сум го забележал, во повеќе наврати, посебно кај хирурзите, отмените луѓе.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Воодушевен од патетичната глетка, ја слушам неговата песна. кога ќе забележиш дека те нема и продолжиш да чекориш како ништо да не било како сенка залепена на чевлите што одат во место во ритмот на навиките и погледнеш во огледало стакло или поток и кога ќе забележиш дека и таму те нема измени го светот и изненади кај не очекува затоа што те нема Натоварен со желба за муабет и римување, влегувам во станот на мојот буквално стар пријател. 58 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

-... И така, твоето бебе стотина пати влегува во светот за повторно да се најде надвор од нејзината вагина.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Спонтано, можеби ќе ви се случи “Стела” да ја набљудувате како минималистичко уметничко остварување, блиско до Карл Андре и Боб Морис.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Така, Симан, којшто е добар познавач на делото на Бојс, направил изложба низ која доминира продукцијата на цртежи и инсталации од скулптурален карактер, како што беше случај со оној негов комплет канцелариски мебел и бакарни прачки, “Ground”, претставен во 1981 година на изложбата “Арт, Германија денес”, или пак, напластувањето со филцани покривки наречено “Fonds VII”, кое влегува во колекцијата на националниот Музеј за модерна уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На тој начин Ји Џинг донесуваше одлуки за сите музички параметри.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истакнувајќи ја природата како врвен систем на организација на сето постоечко, во чии рамки функционираат нему толку милите и блиски принципи на случајност, неинтенционалност, ненасоченост, промена, повеќеслојност и меѓусебна проникнатост, Кејџ дојде до ставот дека во уметноста е можно да се повлече паралела со природата во начинот на нејзиното делување и дека уметноста треба да ги следи тие принципи, бидејќи единствено така може да стане дел од таа иста природа и животот, кој е инаку нејзина највисока цел и барање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сево ова дава можност да се претстави еден ваков значителен број на вредни предмети кои го откриваат патот на творештвото на авторот од повоениот период сѐ до 1986 година, без воопшто да се добие впечаток на неред или прекумерност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таму кадешто проблемите беа вон доменот на музиката - како, на пример, при избор на инструментите и ансамблот, каде важен момент претставува изборот на изведувачите, нивната припадност на некое од музичките здруженија и сл. - „Ји Џинг не влегува во тие проблеми“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Без да влегува во колибата, ја остави торбата со алатите крај огинот и тргна кон реката да се измие.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Поштарот на прсти оди. Така и влегува во одајчето, веднаш до излезот од тремот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Спијат, плашливо си велеше и на прсти влегуваше во спалната, не палејќи таму светлост.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од зима направо се влегува во лето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во такви моменти не сакаше никој да му влегува во ателјето, па и жена му, а и кога ќ е влезеше тој само мигум и само со крајчето на окото ќе фрлеше поглед натаму, без најмал напор ниту пак желба да го препознае онега што влегол; а не пак да му прозбори или да му отпоздрави. Но овојпат, спротивно на нејзиниот навик, упадна жена му среде разгорениот оган на неговата творечка работа, И без да му остави и миг за да се сврти кон неа, прозборе со глас што одвај ѝ излезе од грлото: „На Нако му се слошило!”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да седиш надвор пред шаторот, на платнено столче како на глуждест триножник, да го држиш в скут врелиот филџан со кафето мирисно што чади, да ги гледаш пред себе на плажата првите капачи како срамежливо се соблекуваат и зиморливо влегуваат во водата, додека на синото небо некое бело облаче полека се топи во сончевината како грутче кравјо масло во тава на оган, додека зад тебе по патот збивтаат шлеперите со ладилници кон границата и од границата, а по врвовите на дрвјата пролетуваат гаврани во засипнато грачење - тоа ти е како да си влегол во разгледница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На една мала железничка станица, на која не запираа брзите возови, само таа слезе од речиси празниот воз и веднаш се упати по патеката покрај пругата, без да влегува во станичната зградичка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа без збор влегува во куќата и истиот час излегува со нож и ренде; а Грдан место да се праша што ќе ѝ е ренде, се мисли што е од куќата летна кујна а што е од летната кујна продолжена куќарка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И Предо ги пушти долгите фарови, не толку за да му го осветлуваат патот во самракот, кој за чудо иако поминуваше по рамно поле, беше полн со свиоци, мовчиња и ендеци, колку да ги предупреди колите што му идеа во пресрет кој влегува во градот под Марковите кули.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ништо особено: проќелаво ситнолико старче, со очила од дебело стакло и без рамки, врзани за ушите со усукано ортомче, со ново забало во устата што севезден нешто како да џвакаше иако беше празна и нема (саказот веќе беше вон мода и вон норми, а гумата за џвакање влегуваше во мода ама не влегуваше низ увоз), со отпуштени дланки и неподвижни прсти, кои ситно но непрекинато се тресеа - небаре над секоја пара, и најситната металка, што паѓаше на тезгата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Чувствуваше дека влегува во нова балканска стапица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко добро знаеше дека, и да сакаше некогаш да стане партиец, не ќе можеше, свесен засекогаш дека неговото судење на другите може лесно да стане и негово судење. Со такви мисли влегуваше во Судот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И сега, во овој град, колку и да го занесуваше мислата дека тој бил капијата на Ориентот, мораше да се соочи со реалноста дека, доколку стане социјалистички судија, со отоманска диплома за правни студии и со цариградско адвокатско искуство, влегува во нова стапица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Длабоко во себе чувствуваше дека влегува во некој свој незавршен судски процес.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко чувствуваше како, благо и мило, доброволно, си влегува во нова балканска стапица, од која тешко можеше да се спаси.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Имаше и француски, англиски, венецијански семејства кои влегуваа во семожни брачни и финансиски врски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Подоцна ќе се погрижам и за вас - рече, влегувајќи во сопчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Всушност додека младиот љубовник влегува во пределот на загадочниот насмев на жена една девојка веќе ја лови неговата сенка со снежниот водоскок на своите возбудени раце.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Само ја гледаш својата насмевка меѓу познатите предмети Еден старец станува од триножецот и влегува во куќата По него тргнуваш и ти

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Русокос е и ноќе влегува во бавчите Да краде јаболка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Многузначноста, поливалентната згуснатост на смислата на времето да ги сече сите можни духовни оски и рамнини, е предмет на поезијата и влегува во нејзината филозофија како нејзина централна составка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Квечерина, бел ветер им ги одврзува нивните црни шамии А потоа сами влегуваат во ноќта и сами низ неа се симнуваат самоти морето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кога влегуваше во училницата ја ваѓаше книгата а потоа трпеливо им читаше на децата За секоја педа на нивната татковина: За огнот на нејзиното име кој исцелува сѐ, за ветриштата што ја нишаат земјата пролети, за неопходноста постојано да се наслушува говорот на коските запретани во неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Закон за служба во Армијата на Република Македонија, Сл. весник на РМ, 36/10, 23/11, 47/11, 148/11, 55/12 и 29/14. 132 НАЦРТ УСТАВНИ АМАНДМАНИ НА УРМ АМАНДМАН XXXIX – УСТАВНА ТУЖБА Со воведувањето на уставната тужба Република Македонија влегува во редот на најголемиот број европски земји кои го инкорпорирале овој правен институт со кој се прави значајно проширување на надлежноста на Уставниот суд на РМ, пред се од аспект на зајакнувањето на човековите права и слободи дефинирани во Уставот.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Навистина Митко и Сашо не се плашат ни од најстрашна мечка, но зошто да влегуваат во борба и да се изложуваат на опасност?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- До она место кога детето влегува во темната пештера.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Преку дворните места на имотскиот живеалишни куќи и низ Западна Порта излегуваат во оградите и низ бавчите, прегазувајќи ја Голема Вода, се завкачуваат спрема Коритница, сè со вјасање - Максим за чекор понапред од Васила и од Карамана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И правејќи си пат меѓу имотските луѓе, кои сè уште трчаат пругоре по скали на чардак, влегува во визбата; таму, од ѕидот до вратата, го симнува малото секирче, го сокрива в пазува, поа кога излегува од визба, на Васила, кој остана да го чека пред врата, му вели Одиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим влегува во гостинската одаја, од масата го извадува пиштолот, го сокрива в пазува и кога излегува на чардак на Јосифа, кој станал во меѓувреме, и на другите им вели Ко ќе застуди влезете внатре, а на Васила Митрески Ние со тебе, Васил, ќе се прошетаме малку.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Велес влегува во границите на вашата Стара Србија?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За да одговориме на вашите факти вие треба да ни објасните до каде, имено, се простираат вашите етнографски граници на југ и кои места влегуваат во границите на вашата Стара Србија, зашто според нашите етнографски и географски знаења, фактите, кои вие ги набројувате, повеќе зборуваат во наша корист, т.е. не дека егзархијата ги изнасилува Србите за да го примат бугаризмот туку дека вие и вашата влада го правите тоа со бугарскиот елемент во Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ти велев често: „Кузмане не ризикуј ти живот, не влегувај во бојот пак!"

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Беше времето кога цветаше лавандата и нејзината опојна миризма влегуваше во луѓето, во душите, продолжуваше во морето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Влегувавме во посмирена фаза на разговорот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Вратите на градот преку кои се влегуваше во балканска Европа и преку римскиот пат Виа Егнација, се стигнуваше преку Цариград до Индија, беа обраснати во бурјан.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ПАНДЕ: Кога влегуваше в град биеше камбаната...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или влегувам во одаите на некое сосема поинакво чувствување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека влегуваше во собата беше како оние сосема нечујни облаци што залажуваат дека ништо не кријат, ништо не носат, но кога наближи и се истури на мене престорувајќи се речен брзак, и кога потоа ме зафати во врелата матица, богами го загубив здивот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Секогаш кога влегувам во просторијата за сослушување иследникот стои пред прозорецот со грб свртен кон вратата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност со несигурни чекори се движам низ просторијата во која владее насилничкото расонување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иследникот ја вади левата рака од џебот, но не се свртува кон мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Влегуваме во тремот. Јас напред а Даскалов ме следи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но неговите чекори одекнуваат сѐ побавно, а одвреме-навреме сосема стивнуваат. Или испитува дали е средена просторијава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лукава му е идејата да бара од обвинетиот повеќепати да опише кои биле причините трипати да влегува во мојот двор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Такви убавини не ни се случуваат секој ден, батка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што овој пат сум свесен дека збрканоста престанала да ме води!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Масата на која ги пишувам изјавите повеќе е осветлена од претходната ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прескокнував полиња и планини со Шарецот на Марко Крале, влегував во студени меани, кршев синџири, ослободував робје...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

По агресивните прескокнувања преку прагот, влегуваа во работилницата, и Милан се разлутуваше поради тоа зашто не сакаше тие да му ја гнасат работилницата, која беше преполна со секаков вид столарски алати и остатоци од дрва, алуминиумски ленти, конзерви со боја, четки за бојадисување, завртки и шрафови, што по големина беа класирани во стаклени тегли.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

РАСПРОДАЖБА

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие не викаа, не паничеа, туку ја прифаќаа смртта трпеливо и безлично, како таа да влегува во планот на екскурзијата, меѓу посетата на локалната тврдина и етнолошкиот музеј.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со брз чекор влегува во собата и се устремува кон куферот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Имаше многу безлични провинцијални групи, кои доаѓаа во валкани автобуси.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Крупен човек со несфатливо вешти покрети по име Фјодор влегува во продавница за износена облека.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Неколку минути штама, потоа низ зидовите допираат Фјодоровите псовки, па шумот на минијатурниот клозетски водопад.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како што дождот, паѓајќи на земјата им ги дава на билките нивните особини: на слатките – благост, на опојните – опојност, а на отровните – отров, така и светлината таа, кога влегува во срцата на луѓето, се менува и им дарува моќ според доблестите на срцата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем: светлина звучна со сите бои во неа; светлина што кога влегува во секое нешто, неговиот зрак му го вдахнува и го обојува со бојата подобна за тоа нешто, светлина непроменлива, од прапочетокот, а променлива во стварите кога ќе влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите, вели, се различни и луѓето, вели, не „влегуваат во згодни калапчиња“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие не си ја доживуваат желбата како доказ за својата човечка дејственост, како потврда на природноста на нивната човечка природа, како израз на нивната спонтана усогласеност со природниот, даден свет.469 Не можат да ги восприемат своите инстинкти, своите емоции, своите копнежи и похоти како зададени поставки на универзалната човекова природа, како очигледни, нагледни и сосема усогласени со начинот на кој нештата си се по природа – накратко, со човечката природа. ‌Многумина хетеросексуалци се отуѓени и од хетеросексуалната култура, од културата на хетеросексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие се на одредено растојание од она што важи за невино, спонтано, природно чувство, од оној вид на чувство што изгледа природно – доколку сосема се вклопува во хетеронормативните општествени конвенции и доколку влегува во тие конвенции и не ги оспорува и прекршува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-живеењето не се согласува лесно со основните премиси на хетеронормативноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Особено е познат по сцената во која Крафорд, во едно пијано сентиментално расположение, ноќе влегува во спалната на децата и, наеднаш, згрозена од глетката на една жичена закачалка што стрчи меѓу фините и обложени, усогласени закачалки, внимателно бирани за гардеробата на ќерка ѝ, жестоко ја претепува Кристина со закачалката и ѝ ја растура собата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А колку што општествените протоколи на нормалниот или на хетеронормалниот живот и понатаму им се туѓи на геј-мажите, толку геј-мажите не можат да си го сфаќаат сопствениот свет здраво за готово онака како што можат стрејт-луѓето. ‌Во таа смисла, геј-мажите се отуѓени и од „природата“, односно од општествените дефиниции на природното.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

КАДАР (33) Кадар со Барбара како влегува во собата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

МАРТА: Домаќинка е, пазарела... и, така, си доаѓа дома со испазареното и влегува во скромничкана дневна од скромничката куќичка на скромничкиот Џозеф Котен кај што овој ја сместил...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Бидејќи логиката на сексуалниот поредок досега толку длабоко се вкоренила во еден неописливо широк спектар на општествени институции и бидејќи се вкоренила во најстандардните прикази на светот“, забележува Ворнер, „квир-борбите не се стремат само кон толерантност и кон еднаков статус туку и кон предизвикување на тие институции и прикази“.468 Квир-политиката нишани право во срцето на нашиот модернитет. ‌Геј-мажите, како сите настрани, нужно се откинати или отуѓени, барем донекаде, од хетеронормативната култура, како и од примените облици на лично и општествено живеење што хетеронормативноста ги обликува, ги издигнува и ги нормализира, правејќи ги „главнотековни“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Холанд влегува во трагата на корените на тековната континентална философија коишто можат да бидат корисни за англо-американските феминист(к)и, а кои потекнуваат од онтолошките, херменевтичките (Хајдегер), феноменолошките (Мерло-Понти), егзистенцијалистичките (Сартр, де Бовоар) традиции.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Саздо влегува во канцеларијата на шефот и ја симнува шапката па со слободната рака ја дотерува бушавата коса.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Кога длабочината на човекот ќе биде недопрена од раката на Светоста, тој ќе се обвитка во лушпите на земските илузии, влегува во сплетки со другите луѓе или сам создава непотребни грижи за време на своето живеење и останува заробен во нивните канџи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Баба секоја вечер тивко влегуваше во капеличката и се молеше за здравје на сите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тоа беше мала капела со прекрасни икони на светци кои беа прикачени на зидот од спротива вратичката низ која се влегуваше во малата прострија.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И додека влегувавме во вагоните се расчу голем плач.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На таа табла нешто недостасува. – Ме гледа вчудовиден. – Би требало да напишете уште дека секој кој влегува во Грција исклучително мора да зборува само грчки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Паметам, се искрадувавме под бодликавата жица и крадешкум влегувавме во нив низ отворените прозорци без стакла. Внатре пустелија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Влегуваме во тесната калдрмисана уличка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нешто се поместува во мракот, баш сега некој влегува во купето и се обидува да го смести багажот, газејќи ме по прстите.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Дали пеевме добро не сум сосема сигурна, бидејќи некаде кон средината на песната го здогледав татко ми како тивко влегува во салата и седна во првите редови.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Едно претпладне кога Вера и Ели беа излегле в град да купат нешто од продавниците, ја здогледав како влегува во дворот помалата сестра на мајка ми, мојата тетка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На памет го знае секое животно, птица и риба во оваа минијатурна зоолошка градина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И словата на блажен отец Лаврентиј се тука; ги исполнуваат празните страници на новите книги онака како што си биле сочинети, како ништо да не се случило.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И во следниот момент, вистинска поплава од познати букви го затрупува видикот: манастирот е поплавен од убави слова, што еве, влегуваат во празните книги и се враќаат на свои места, како што си стоеле запишани од раката на последниот македонски ректор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа таа влегува во зоолошката градина држејќи го своето безимено бебе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отец Лаврентиј трча со солзи во очите и се смее, скока од радост, ја тегне камбаната и ѕвони пред утрински дожд.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Седи со него крај лебедовото езерце додека некој не ѝ даде четврт долар, сендвич, тукушто купена вреќичка пуканки. Едноставно ѝ ги подаваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се чини дека Дерида сака да објасни дека Теут ја одразува приказната за Тот, и дека неговото присуство кај Платон влегува во рамката на одредена структура на западната мисла, онаа според која пишувањето е осудено како лажно и изведено, наспроти гласот, за којшто се мислело дека претставува извор, пренесувач на вистината и носител на „присуството“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тие лутања низ градот, понекогаш мојот поглед ненамерно ќе паднеше на некое големо стакло, или во водата на реката или на некое вирче, па без да сакам се соочував со мојот лик, со погледот загледан во некое отсуство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ги прават тие неколку чекори, влегуваат во просторијата со тушеви.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа продолжуваше да оди по лудниците, да влегува во расправии со докторите, а некој од нив ѝ одговорил со зборовите на Ниче: “Ако премногу се загледаш во бездната, и бездната ќе се загледа во тебе.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаат кон тушевите, таа и децата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Веќе се случува. Крвници влегуваат во становите од нашиот кварт, тепаат кого ќе стигнат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара и јас знаевме од каде доаѓа Клара според нејзините очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

При првата средба, среде манастирот „Св. Наум“, нараторот ќе го види Рибоокиот „како влегува во олтарот и како се изедначува со темницата стаена во него“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој не влегува во неизвесните нови предели на литературата како лекомислен патник кој со себе не си зел ни карта ни компас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го забележав крајот на сенката како со последните голтки влегува во мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Често, многу често влегував во блискиот манастир“, не е обична описна реченица (Аврам и Адам) туку вовед во приказната на зографите кои со векови ги гледале и следеле „маките и страдањата на овој народ“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Често, многу често влегував во блискиот манастир. Влегував и наутро, и напладне, и навечер.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Духот на таа вера просто блика од делото на Ренџов, ги буди спомените за детството, ги оживува приказните за нечестивите кои само ќе ја зголемат силата на Божјото име, ги подотвора пердињата на одаите во кои течеше еден живот налик на вечност, влегува во црквите и манастирските ќелии, и талка по далечините изгазени од нозете на аџиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сетне, го видов како влегува во олтарот и како се изедначува со темнината стаена во него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но поголемиот број Македонци остануваа во Србија и бараа пат како ќе се може да се работи во полза на Македонија без да се влегува во отворен конфликт со Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А горе, место во шармантно, тивко станче, влегува во блескава концертна сала, во која оркестарот веќе музицира- Штраусовиот „An der schoenen blauen Donau“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Адаптирано: Голема е кризата во нашиот театар, па публиката е среќна кога ќе види како некои актери влегуваат во театарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Учиме, мака мачиме, но некако не ни влегува во главата дека во однапред означениот простор уметникот може се.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Затоа влегуваат во театарот како во сопствен дом... атмосферата во англискиот театар е како дома, лежерна“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Влегуваш во театарот и те заплиснува мирис на штотуку сварен боршч.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој беше свесен дека влегува во неприродно друштво и дека ризикува гласови.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Учителката ќе те научи како влегуваат во блокчето такви високи згради, разнобојни лимузини, па црвени автобуси и широки згради, разнобојни лимузини, па црвени автобуси и широки улици!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ИВАН: (Ја затвора вратата зад себе и влегува во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таа често беше сведок на такви ситуации, возачот брзопотезно излегува, го соблекува џемперот, ја поднаместува косата и, со едното око се уште будно следејќи ги бројките на семафорот, влегува во колата, двојно задоволен, ем не му е веќе жешко, ем успеал навреме да се врати на своето место.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во еден миг хаос. На ќилимот во дневната се истура тенџерчето ориз и варен морков, зрната влегуваат во процепите во подот, а оние собраните не сакаат да се одвојат од прстите ни кога ги тресеш.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Остап влегуваше во спалните. Со неговата појава, стариците стануваа и ниско се поклонуваа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како што стануваат посложени, сликите влегуваат во реалноста на симболичкото, како фотографиите на вселената, или медицинските фотографии, коишто бараат објаснување за да бидат разбрани.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Затоа неговата потрага беше безуспешна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Универзалната Тјурингова машина влегува во најсилната класа на “модели”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

ЧЕШМАТА НА КАРАБЕЌЕРИЦА

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На долниот крај, токму на патот што влегува во селото Калајнево, се наоѓа чешмата на Карабеќерица.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еден ден синот на Карабеќерица ѝ го убиле во П'џов Дол, близу нејзината куќа. Напасниците немале грев.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Нејзините студени и бистри води избликнуваат од два железни дулци, соѕидана е од бетон и камен, на средината оставена е камарка за чување на тасот, врзан со синџир.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Беа само двајца џандари. Под нивните чекори подот во ходникот речиси потонуваше од чкртање, а тие веќе влегуваа во вратата на младиот Брат. Го одведоа, уште веднаш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ќе се стигне на најгорното од тие скалила, се свртува лево, преку простран ходник се влегува во широка и длабока, сала, богато наситена со виделина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Често ноќе, во сонот, му се причинуваше дека некој тајум му влегува во куќата за да му го украде детето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Влегува во чајџилницата чунџијата, сам.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Вртеа луѓето како улави околу езерото, се загледуваа во водата, влегуваа во езерото кога ќе им засенеше нешто, претаа со стапови низ шеварот и трските, фрлаа камења во плитките места, но сѐ беше попусто.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сите филмови без цензура и монтажа директно ќе влегуваат во конкуренција за најдобар во маало, во месна заедница, а најдобрите што ќе испливаат на површина како награда ќе добијат пофалница со повратница во спална, и гратис абортус, ако е трети во тековната година.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таа, намрштена, влегува во гардеробата како намќор и сѐ „испробава“, малку себе, малку фустаните, а најмногу неговите нерви.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во аранжманот е вклучен и четврт бурек со месо. Јогуртот не влегува во цената.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама почнуваш да се дистанцираш и влегуваш во...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сега, додека го монтираме материјалот снимен со претопи на крупен план и цветови од венците... пламенче од свеќа заматено преку солзите на образот од внукот кој се разделува со дедо му, па ќерката на покојниот свиткана од болка на две, извлечена од планот на крстот на кој со златни букви стои името на починатиот со генералиите кога е роден и кога ги напушта своите од болест или само од смрт... е, не ми влегува во глава.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, додека оние од градот влегуваа во дворот со својата музика, овие ги надвикуваа со пеењето, без разглас, со песните на „Синтезис“, само што таа група не постоеше пред триесет години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- И којзнае дали има некој што им влегува во куќата. Сигурно само ветрот ја отвора и ја затвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегуваме во меаната од Доксима Тренчески. Доксим рипнува и нѐ пречекува, се смее. Вистина кисело, ама се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегуваме во шумата, се пикаме под дрвјата, под буките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што правиш, сестрице, ми вели Уља и влегува во гумното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога стасавме во Виросконо, еден војник почна еднозадруго да влегува во шумките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе попрашувам по луѓето, велам, ќе попрашувам по пазарите, по анџиите. ״Најтешко ни е нешто да почнеме“, велеше Лазор Ночески, ״а многу полесно да го завршиме“ , му велам и влегувам во една од собите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Петровден беше поминат, а само до Петровден не ги оставав да влегуваат во вода. Да се мрцкаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама бикот ќе ја занишаше главата и ќе го истресеше венецот од роговите. Волот си е вол. Да разбираше повеќе не ќе влегуваше во јарем.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И она ״ура“ веќе влегува во нашите окопи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми го вели тоа Неделко Сивески и влегува во нивата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не влегува во селото, никој не излегува. Барем некој да влезе, да праша за некого, да го прашаме за нешто, да се чуеме. 80

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегувам во џандармеријата, а однатре излегуваат лелеци, пискотници, Се слушаат дури на патот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ВЕЛИКА Влегуваме во селото, а како во туѓо село да влегуваме. Зејат куќите, пондилите. Нема ништо да лавне, да мукне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаел, не можел подоцна да се сети.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја видел како влегува во ребрестите сенки на шумата и го стиснал челото врз топла и жива кора на дабово дрво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Апостолите Христови седан на него, на рабуш запишуваат кој влегува, кој не влегува во црква.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

После извршените обичаи влегуваат во салонот.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: Добро, добро!... (влегува во куќарчето).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За време паузата Илија влегува во дуќанот си ги зима: ножот, пиштолот, пушката... и излегува на сцената каде ги дочекува другарите Арнаути).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Проколни ги да остарат како тебе, за како тебе да мислат. (влегува во куќичето и изнесува едно столче) Повели, седни. (седат еден спроти друг).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (влегува во куќата).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Уште од првиот ден кога ја виде како влегува во нејзиниот дом во неа виде целосна спротивност од она како треба да изгледа нејзината идна снаа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А-а-а и зимиштево, се одолжи, - мрмореше Светлана, кога влегуваше во шупата за дрва.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Амбиенталната целина ѝ заличе на онаа кога од Калемегдан го гледаше Ушќе, спојот каде Сава влегува во моќниот Дунав.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не сакаше да влегува во нерамноправен дуел со некој кој барем во интелектуалниот однос не му беше рамен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Влегувам во студеница наместо во топло, фрижидерот наполу затворен. Главната капија ширум отворена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се сеќавам дека еден ден помислив: „Таму ме тепаат, таму снегот ми влегува во чевлите и ова го знам во моментот додека ми се случува таму, јас истовремено знам.