види (гл.) - во (предл.)

Како што видовме во изминативе децении, таа работа е скапа и проблематична.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сеќавањето копаше по своето дно а сепак тоа беше прва престава со разбудувањето, тој настан виден во едно далечно детство, во овој ист град, сонлив и удавен во здодевност и замор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Црното семе про’рти во мене, настапија денови кога си го барав крајот и кога одлучив да го родам семето на срамот, побегнав од неговото одајче на еден салаш за да се измачувам и заколната никогаш повеќе да не го видам во животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Хегел виде во тоа еден од недостатоците на идеализмот.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа е Кристовото лице што го видов во прашината, расчукано со удари од чекан, во еден од бродовите на црквата на Милосрдието.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без таквата информираност сликата Анатомија на небеско суштество (Anatomy of a Sky Creature, 1993) на Rod Dickinson (р. 1965) нема многу да ни каже со оглед дека во потполност е условена од поп-културните дискурси. (Ако жанрот со кој до сега се занимававме главно беше „еротски трилер“, ако не и чиста порнографија, сега тоа е science fiction.)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А сепак не сум сигурен дека сум го видел во себе она што требало да го видам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа, се виде во огледалото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можно е отец Мида да го прочитал само она што неговиот дух го видел во записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- И јас знам. Те видов во шумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Леле, Бреза, се случи најинтересното нешто што досега сум го видел во својот живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И во купето пак стана бучно. Луѓето се подразвеселија, а момчето од Неготивно, ми вели: - По четири месеци ќе се видиме во Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зора е веќе: гледа отец Ангелариј дека гаснат убавите очи на отец Лаврентиј, загледани в небо, пред летен дожд, и во тој момент, во одајата со тресок влетува празен креветот на отец Лаврентиј, паѓа на местото од каде одлета пред три месеци и знае отец Ангелариј дека отец Лаврентиј веќе нема да се врати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби е во право, ние би сакале да нè однесе на некое од тие прочуени места во други држави, каде што се собираат најголемите филмски ѕвезди, за да ги видиме во живо, како што таа ги гледа, ама и во Битола не беше лошо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш во милувањето го касна, и виде во огледалото крв на усните, црвена, треперлива капка, толку животна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти: можеш да го видиш во мислите свои зборот „врата“, или зборот „клучаница“, или зборот „прозорец“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За прв пат јасно како острица на нож блесна во неговата глава - жив закопан, и се виде во тој блесок како се задушува, како попусто завива за помош, како по неколку дни, избезумен и гладен, ги забуцна забите во својата измршавеност и се кине залак по залак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Впрочем, аргото не може да живее, затоа што тоа не е конструкција, тоа е како онаа куќа што ја видов во Берлин: во ѕидот дупкиште од десет метри, но вратата не може да се отвори.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поразително беше сознанието дека македонските судии, дури и оние од повисоките судови, образовани во духот на правниот позитивизам, не ја следат ниту судската практика на Европскиот суд за човекови права при Советот на Европа (за овој горлив проблем види во заклучокот на крајот од книгата).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За да се согледа врската меѓу цртежите и другите делови од уметничката активност на Бојс, една селекција од помали објекти и мултипликати можеа да се видат во приземјето на едукациониот центар на МОМА, каде што континуирано се вртеше и една од видео снимките за уметникот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Откако ќе го видеше во дупчето, си замислуваше тој, сигурно истрчуваше да го посматра и низ прозорецот, па застануваше пред влезот и правеше гимнастика на општото задоволство на останатите соседи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Косуги-евото дело го видов во Уметничкиот центар во Согетс. ( Неговата музика ја зема наметката од театарот и носејќи ја дава ново досоинство во обемот на уметностите).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој го виде во својата фантазија тој негибнат крај Мариово. My излегоа пред очи богатите села и селани домаќини, кои имаат полни ќесиња пари, булуци овци, сурии говеда, ергелиња коњи и наеднаш си претстави како сето тоа по пет-шест дена ќе биде негово и тој ќе стане најбогат човек не само во прилепската нахија, ами и во целиот битолски санџак, бидејќи целото тоа богатство ќе им го земе на селаните и нив ќе ги подјари да работат за него, да му робуваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Волшебникот Димче попусто очекуваше да ја види во ново палто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ходеешчем п'тем, видел во една нива неколкумина шчо береле на куп и сакале да кревает кахтени ореи со вили, та и поздравил и им рекол: - Честита ви работа, братја!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зарем по сево што го виде во нашиот Атеистички музеј и натаму ќе веруваш во рели­гијата на нашите отпадници? – ме пречека на нож А.А. и ме врати во морничавата реалност на Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Им кажа дека англиската влада - по добивањето на извештајот на својот пратеник кој навел дека бил воодушевен од глетката што ја видел во манастирот на чиишто патронен празник присуствувале преку петнаесет илјади верници, и дека манастирот е духовен центар на целиот крај - побарала Конференцијата на амбасадорите одново да ја преиспита својата одлука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Другата ноќ пак, виде отец Ангелариј оти отец Лаврентиј трча по падините на Македонија; табаните му се камен, но тој трча и паѓа; виде оти носи абер, оти нема да стигне до Бело Езеро, нема да втаса да каже што видел во идни времиња и што станува со исчезнатото сочинение.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Буцмаста? А дали ти си се видел во огледало? - му одврати шеговито неговата Срцка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако ви речам дека Роланд, последната љубов на мојот живот, но секако не и првата (а сега се прашувате од каде, пак, сум сигурна дека е последна) беше едно толку благородно човечко суштество, што целата своја љубов ја даваше на други и ништо не остануваше за него, дури дотолку немаше разбирање за себе и за своите потреби што не можеше да види во што се претвори на крајот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тој сега сакаше да раскаже како живеел и што видел во туѓина и што донел во куферите оставени во опустената куќа од која отиде пред неколку години преку мориња кон непознати земји да ја пресметува во себе големината на планетата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Има некои нешта кои треба да се видат во вистинско време.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можел да види како публиката се бори за ликот што сака да го види во претставата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Бидејќи целата вселена ја сфаќаше како применета логика на „светскиот разум“, тој затоа и ѝ даде на оваа логика најголемо значење, ја издигна на степен на највисока наука, го виде во неа здобиеното целокупно знаење.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денес ме виде во паркот како седам, и кога пријде увилен, блед и стресен јас сетив дека непознат човек гледам како што гледа во мене таа есен.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Неговата муцка беше најживописна од сите што дотогаш бев ги видел во градот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Бев на работа“, рече Винстон незаинтересирано. „Ќе го видам во кино, претпоставувам.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стој сега ко знаме кај освоил сонот и третата мена отвори ја в понор.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вардејќи лозјата видел во едно лозје како да му се сенело некој чоек.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поголемиот дел од филмот отиде во бункер и од тогаш почнавме да размислуваме за идејата за филмови со вообичаена должина, кои би можеле да се прикажуваат во нормалните кина. избор и превод: Игор Ангелков ] ВО СЛЕДНАТА МАРГИНА, ПОСЛЕДНОТО ПРОДОЛЖЕНИЕ: okno.mk | Margina #15-16 [1995] 131 АТЕНТАТОТ ВРЗ ВОРХОЛ prepiska: Bruno Richard & Gary Panter Margina #15-16 [1995] | okno.mk 132 P.S. MAIL_ART okno.mk | Margina #15-16 [1995] 133 Во cледHata mapгиHa ЛиoTap ЛаmиeP Bиpилио Xoфctеter Бpajaн Инo 134 Margina #15-16 [1995] | okno.mk okno.mk | Margina #15-16 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но јас ве видов, велам, и вас ве видов во огледалото...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да го фатам? Хо, хо, злато!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Веројтно и не помислуваше дека станува збор за неговиот револвер што овојпат го беше заборавил на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Требаше уште да се чека, беше неумолив диктатот на судбината...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И таму се сретнавме со многу наши популарни артисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тешкиот златен прстен на раката на човекот со лузна блесна низ воздухот, ударот пукна, а девојката за малку ќе паднеше на подот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На ќерките: на првородената Царјанка и на другите по неа, им претскажа добра судбина, но не ја виде во нив онаа желба и радост: да има наследник, машко, син, што ќе ја наследи и продолжи лозата, коренот, и што за животот негов не ќе му се исполни желбата за го види сиот брег свој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Нема ни да видиш во кого пукаш“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Немаш, ништо, и слеп си, и слеп можеш да видиш во овој час многу луѓе се слепи, во овој час нивните очи ги зобаат гаврани со очила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога Султана се наведна над лулката, виде во устата на Гоцета бело како бисер запче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Децата се поуспокоија. Уплаканите лица им се поразведрија кога се видоа во дворот под сенките на големите круши, сливи и кајсии.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Умот ми оди накај Големата мајка од Говрлево. Одамна не сум ја видел во музејската витрина
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Една година подоцна, некој ни кажа дека го видел во Сан Франциско, но јас никогаш повеќе не го видов, ниту слушнав, освен онаа порака која ја остави на ѕидот кога излезе онаа ноќ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш, таткото се сврти кон првиот син: „Еве, сега виде во што се разликувате.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Селските кучиња не престанаа да завиваат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никогаш не сум го видел во униформа, и на крајот тој рече: „Па, добро.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Лозан Перуника можел да види во пештерите свои врсници, дури и помлади.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наскоро и тој поскокнува да види во што е работата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нѐ потсеќаше на нешто страшно, на смртта што ја видовме во дворот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Едно утро, само што станав, уште недоволно расонета, прво што видов во огледалото беше една грозна мозолка испакната на носот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, не морав ништо да кажам; постоеше некој премолчен договор дека јас не сакам ништо да знам за тоа, а и Били знаеше сѐ да одржи кул.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се виде во огледалото: дете со уморни очи под натежнатите клепки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А кој ќе те види во тоа време, ама пак...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најпосле го пробија, откорнаа еден камен-два, а потоа полесно почнаа да ја прошируваат дупката и да навлегуваат внатре; кога го пресекоа ѕидот на онаа висина на која удираа, тој се урна, а со него и оној дел од покривот што лежеше на него, откинувајќи се исто онака како што Бандо го виде во сонот; и сега, гледајќи го повторно тоа паѓање, не знаеше дали е ова на јаве или повторно сонува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Баш сега, кога во белината на првиот снег те видов во џиш црвено, а под црвеното угул голо на радио некој најде да го пушти Реј Чарлс кој лелекаше нешто за ослободувањето на срцето а мене како удар во гонг ме тресна ехото на докторската наредба за оваа прилика специјално обоена во џиш црвено: „Марш таму на мижење!“
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Или барем да успееш од некаде од подалеку да ги видиш малку поинакви, да го подзаборавиш сето она за нив, да го сметнеш тоа за нив и да ги видиш во некоја малку поблага, малку понова светлина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
9 Повеќе за процесот на намалување на правата на работниците до 2010 година види во студијата на З.Савески, Д.Апасиев, А.Ковачевски и К.Василев, „Обезвреднување на трудот – анализа на трудовоправната легислатива во периодот на транзицијата“, 2010 год.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
На чардаците на некои соништа висат пајаци Не можат да ги разберат мрежите на новиот век, а и не можат да се видат во огледало – колку омлитавеле, огрделе, снеможеле.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Како божем сега тој чичко видел во своите визии дека Змејко имал некој лош другар од кого му била направена таква црна магија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не прикривај се под стреите на новоградбата, зашто не ќе те видам во ова темнеење.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Едни велеле да је потсечеет на невестата ноѕете, за да се скусит мало; а друѕи велеле: не, отк'де ноѕете таја си је токмо со прагот, а главата ѝ је повисока, та отамо требело да се поткусит, да је потсечеет глаата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мојата генерација тогаш првпат виде во живо што значело секоја ноќ да ти бучат авиони во сонот и уште што значи да не ти се затвораат клепките од неизвесноста на судбината на блиските пријатели во соседството.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Таква заповед од него има, шо ќе видиме во неговиот реон да му чиниме абер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ве видов во сонот кај лоша фортуна од алчност во гибел ко симбол ве турка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Така ми рече и дедо ми кога ме виде во Оровник.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Доказите дека ова уверување е одраз единствено на империјалистичкото владеење на Западот можат добро да се видат во фактот што, после 1925, актот на примена на означувач беше развиен и следен најмногу во пет западни земји.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Или нешто виде во височините жолтокосиот Олег.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За бенките, пак, да не зборувам. Секој ден откривам сѐ нови и нови бенки на моето лице и тело.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се плашела да се наведне над бедемите да не би да се види во езерското синило, во небесното огледало.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За последен пат го видов во Париз, кога му се врачуваше наградата на УНЕСКО за мир, заедно Ицак Рабин, каде што присуствував како амбасадор на Република Македонија во Франција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Не го видовме во автобусот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И без да сакам да мислам на тоа, се видов во темна рударска јама, измачен и гладен.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ама кога видов во мракот детски лица, и јас се стаписав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Татко ти, Кире биро, татко ти загина, - шмркајќи рече дедо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Видов, ја видов в горнана мала, Босилок садеше, карамфил прашеше.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се сеќаваш... минатото лето ти кажав дека го видов во ресторанот „Света Софија“ во Охрид заедно со менаџерот на владиниот организиран клептомански грабеж на општествениот имот на оваа сиромашка државичка!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Крстот треба да се имаше пикнат под некој камен или не можеа да го видат во избуричканата вода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ни порано, ни подоцна,” реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе се видиме во некое друго време. Догледање. Биди храбар.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ова веќе си го видел во филмските новости, кога старата кралица Мери го поздравува народот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сјајот на недалечниот оган поигрувал на нивните лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Посебно, кога во последното писмо во кое го поставувате прашањето за душата, коешто јас некогаш им го поставував на моите родители за нејзиното постоење (во романот Атеистички музеј), се сеќавам на фрагментот што ми го испративте, препишан во младоста од книгата на германскиот филозоф од еврејско потекло Макс Пикар, Светот на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И тебе ко нуркач негибната Луно соучество тројно во гревот да пружаш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да имаш нос значи да можеш да намирисаш нечие присуство или да сфатиш каде си и со кој си, всушност, предвреме да видиш во што каша си заглавен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И сега се виде во огледалото. Но насмевката ништо не ѝ кажуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа биле вчудовидени од она што го виделе во истата сала во која до пред извесно време ги сослушувале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Какви маки и да видиш во родната земја, нејзе секогаш ѝ се простува.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го видов во неделата со другарите на корзо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На главите имаа метални кациги со рогови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мислам, воочи јасно, самата виде Во какво сиво се обоил овој наш свет што проклет, го градевме и живот ќе дадевме за сѐ да биде светло и фино Многу лета изминаа оттогаш Некои незаборавно, некои брзо, некои бавно, И ниту еднаш не почувствував вина А сега...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оф, колку беа озлобени, мислиш со прсти ќе им ги искорнат срцата. Туку нѐ разделија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако ја ослободил од стисокот на шепите, ја видел во колебање дали да остане кога е веќе откриена или да избега, како досега, исцрпена и гладна, да ја следи дружината на свој вешт начин со кој и во присутноста ѝ останувала невидлива и доследна на својата цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја следев кривата на неговото владеење, која требаше да заврши во слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За да ги убеди своите пријатели дека актерката ја заслужува неговата љубов, ги кани во театарот за да ја видат во улогата на младата Јулија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Значи, ова постоење на душата, би било недоволно да се рече дека вие имате потреба да верувате во неа зашто тоа што го изразувате во вашите текстови е повеќе од верување, тоа е повеќе убедување, произлезено од едно искуство, толку многу ви е близок дијалогот со еден духовен принцип кој преживува по принудното напуштање на една татковина, како и на еден духовен прекин со сушествата и предметите околу кои е конструиран вашиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ги виде во модрите ниви голите страшила, нивните очи полни со страшна празнина и рече - попе - не - попе, душата ти е празна а можеше на неа на три ката да ја сместиш малата Јана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Предметите во само обид светот да собата ќе ги видиме во ВР и затоа се употреби како нема да се удираме од нив. корисно орудие.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се огледувала месечината во бистрината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас спиев! - рече Французинката подавајќи ја својата бушава глава.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Велш за новите принципи на (пост)модерниот дизајн. 164 okno.mk Волфганг Велш ПОСТМОДЕРНИСТИЧКИ ПЕРСПЕКТИВИ ЗА ДИЗАЈНОТ ВО ИДНИНАТА Адолф Лос клучниот придонес на 18-иот век го виде во ослободувањето на науката од уметноста, а придонесот на 19-иот век во прецизното раздвојување на уметноста од занаетчиството.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш Оливера Срезоска прв и последен пат ја видовме во блуска, слободна, откопчана.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таков е Солун, со неговите улици, сокаци и пазари, виден во еден септемвриски ден.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога жестокиот алкохол го распламти огнот на омразата во него, Даниел се виде во стаклото, што беше ставено помеѓу полиците наредени за шишиња.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше најдоброто, единственото кукасто лизгање што било кој го видел во таа црковна лига.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Единствено што можеше да се види во дворот беше она дрво располовено од гром и несреќната, темната Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оваа бела, проѕирна грутка, видов во Венеција, се рамни со злато. Се вика елмаз.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- А - им рекол старецот - дајте ми еден срп, јас да ви го качам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Широко се насмевнав и тој насмев, макар слеан, без острина, го видов во огледалото на водата долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Усните, долната нешто поиспакната и со поизразена боја на месо, сликарот ги видел во недоискажан збор и така ги насликал, со безгласност помеѓу „Кристап...“ и „... пор“.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа е Лугонес, кој од прозорчиња на воз ги набљудува формите што се губат и мисли дека веќе не го тишти должноста засекогаш да ги преведе во зборови, бидејќи тоа е неговото последно патување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поради тоа што очекував дека наскоро пак ќе се видиме во Скопје, откако ќе завршат летните авантури.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја виде во дворот и уште од далеку ѝ викна за да ја зарадува: „Еве, слика со дечиња...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Со омилените букинисти кај кои редовно прелистуваше и купуваше книги последен пат се виде во 1938 година пред да се врати во Македонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не ги виде во првата војна со каква форма беа, зелени, и очите им се токму како на скакулците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се извлекол од својот грч и укнал низ врелата празнина на устата, пламнал од утробата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Носеше панталони (никогаш не сум ја видел во сукња) и држеше хартиена кеса во рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој го отвори, го прочита и виде во што е работата: – Каде се овие луѓе што се споменуваат во писмото? – го праша Мехмед везирот што му го даде писмото. – Во затворот – кусо му одговори овој. – Нареди да дојдат пред мене – беше уште покуса наредбата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не ги трујам со апчиња, сѐ е чисто и не е прскано. Дојди да видиш во задниот двор“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Најголемата соба на сите ѕидови имаше вградено рафтови со книги, но и целата просторија беше исполнета со метални регали со сталажи од подот до таванот полни со книги, како што тоа можело да се види во библиотеките на градот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никогаш не сум видел во живо ниту еден.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Синот виде во татковите очи дека му ја говори вистината и зависта во миг му го ослободи срцето, но сепак го праша љубопитно: - Тогаш, кажи ми во што е разликата меѓу нас?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Влегоа в село, и првиот старец што го видоа во еден двор го повикаа кај нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Уште кога ги виде во дворот, тој се постара да си ја придаде онаа студентска важност, донекаде таинственост на позивот, што толку им импонира на гимназијалките.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пред тоа првпат ги сетив и ги видов во матното напукнато огледало двата песји заба што скоро ми пречеа да на држам устата затворена.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Така до крајот на својот доживотен мандат Р можеше да ужива во глетката што ја виде во прво одделение.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Неколку години подоцна, кога повторно се видов во Париз како амбасадор на Република Македонија, при доделувањето на наградата на УНЕСКО на Јасер Арафат и на Ицак Рабин, по претходно доделената Нобелова награда, имав нов импулс да го запишам својот дел за годините минати крај Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа е висока зграда во Јужното предградие, во која мојата жена и јас го преведувавме Витмен, чијшто моќен одек може да се одрази барем на оваа страница.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да можеше да видиш во огледало…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Таа негова грижа и љубов кон овците, убаво ја видов во една есенска вечер.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да го видиш во оние алишта дебарски само со гајтани, ќостег од срма до рамото, нож и пиштол од сребро, а саат од злато, појас свилен, па на него шамивче свилено пред себе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметни­кот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во очај, по безуспешното лекување на оџите и бајачките, кришум, по првиот мрак, бил повикан еднаш и попот Вртипоп, поточно бил извлечен пијан од туѓа плевна од двајца слуги на бегот кои сепак можеле да видат во сувата слама две недоволно сокриени женски нозе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас од моја страна ќе си дозволам со чистосрдечна жал да видам во сегашното движење полно фијаско.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сакаш да ме видиш во обрач од бездна, или да ме стопиш во твои дланки, ко коцка мраз врз усвитено железо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Го гали отец Ангелариј тажно празниот кревет и плаче; потем излегува на конак и погледнува кон Галичица; сонцето сепак свети, а по тажните падини на испуканата, сушна земја надоаѓаат многу, многу скакулци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најнапред се испречува дилемата: во која мера може да се прифати како несомнен доказ она што го видов во соседната канцеларија од канцеларијата на Грофот и тоа низ затворена врата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И ене го, иде да се ставе со вас, да виде кој сте и кај одите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Синематик почна да прикажува двочасовна верзија на нашиот 25-часовен филм и тоа беше тоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А кога ја виде во фармата кај Полин и кога ѝ викна: мац, - таа низ истата дупка низ која влегла во кафезот, излезе надвор, а по неа и сите мачки до една излегоа надвор: почнаа да трчаат по мачката од питропот Танаско и се распрснаа по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога сфати што е тоа што Едо го виде во неа и особено кога помисли на нејзините еротски убави нозе, се сети на една случка минатата или поминатата година.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога чу чоеко гласот од полјакот, беше се уплашил и беше тргнал со пиштолот на ава, ѓоа да го уплашит полјакот ида се истаит, арно ама, полјакот и врлил со пушката, ѓоа и тој него да го уплашит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа беше мојот пријател, полскиот амбасадор Мајевски кој минуваше крај построената гарда. Се изненади кога ме виде во салонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нема тука никаква конструкција.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го видов во влез со еден вчера... уууу, гад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Го пуштив фитилот на ламбата. Кога ја видов во светлината...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од глава до пети вторпат ги видовме во Бурели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зашто овој вид геј-култура, како што ќе видиме во поглавје 10, е толку противен на геј-еротизмот, толку ја спласнува сексуалната напнатост, толку е непомирлив со пројавите на прибраната мажественост кои привлекуваат машка геј-сексуална желба, што предизвикува општа одбивност кај геј-мажите, барем кога сакаат да изгледаат модерно, а не архаично – односно, кога сакаат да се претстават како сексуални субјекти и објекти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие можат да се видат во витрините, ги има во повеќе инсталации; особено присутни се во композицијата нас­ло­вена како “Водечки сили”, каде стотина од нив се расфрлани по платото во онаа состојба во која ги оставил Бојс за времетраењето на изложбата “Art into society, society into art”, а на која присуствувал секојдневно, од пладне до осум часот навечер и водел еден вид отворен семинар за “водечките сили на едно ново општество”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кети не плачеше, не липаше, ниту цимолеше, но две солзи се процедија и ѝ потекоа по образите, така што кога Милан ѝ се доближи, нејзиното лице го потсети на насолзеното лице на волшебната икона која плаче, што ја видел во еден манастир во Стариот крај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Затоа сеа кога ги видоа во анот потковичаните и над сите нив извишен Лазора, и едните и другите, и дружината Хаџи Ташкува и Арнаутите, прв Хаџи Ташку, навалија на Лазора да се согласи да се збори со Иса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од високиот превој на планината се виде во далечина и езерото, кое сонцето спуштајќи се на заод, го осветлуваше само еден дел чиниш сноп светлина фрлен на темна сцена.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се надеваме дека сосема бргу ќе видиш во што е работата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А потоа следеше и прашањето: Во која мера виденото на тој начин може да се смета за доказ а во која мера за привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Малку се подсрамуваше од она што можеше да се види во спалната.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Многу од нив сум ги видел во Сан Ремо, а малку подоцна се запознав со сите оние кои навраќаа - Ротен Рита, Мајорот, Бирди, Дачис, Силвер Џорџ, Стенли Желката и, секако, Поп Ондин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разделија како пријатели, еден ден повторно да се видат во Париз, но тоа не се случи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Каменот на тешкиот прстен беше згусната капка на моите зелени соништа од ноќта пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И такво какво што го опишувате самото езеро што еден од вашите браќа го слика на ѕидот во вашиот нов дом крај реката Вардар во Скопје, се чини дека е обид да се оживее душата на езерото во новата татковина; и во истовреме, според нивните сугестии и коментари, се чувствува дека сите кои учествуваат во создавањето на новата фреска на ѕидот сакаат да ја видат во ова езеро татковината на нивната душа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сонот беше исто така опфатен - во извесна смисла и содржан - во едно движење на раката што го направи мајка му, а го повтори триесет години подоцна онаа Еврејка што ја беше видел во филмскиот журнал, додека се обидуваше да го заштити детенцето од куршумите, пред да бидат и двајцата разнесени на парчиња од бомбите фрлени од хеликоптерите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се видовме во Париз кога го исфрлија од Првата Интернационала.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас си клекнав во ќошот на земјанката и, потпрен на автоматот, цела ноќ како во сон ја гледав мајка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И кај една трета каде што одеше Илко, виде во куќата икона на Архангел Михајло.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можеби и Дмитар-Пејко го видел во очите на својот судија она што тој сега го гледал под веѓите на тие двајца кога прашал без зачуденост дали тие бараат лоша крв во него, дали ќе го сечат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се видела во водата, се зачудила: „О колку сум убава!“ се возбудила.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Должност на претседателот на советот, односно судијата поединец е да се грижи предметот на спорот сестрано да се претресе, но постапката пора- ди тоа да не се одолжува – така што расправата, по можност, да се доврши на едно рочиште (чл. 297, ст.1-2 од ЗПП). 4.  А токму за темата недостапност на судскиот систем поради финансиски причини, во мај 2009, Асоцијацијата „Magna Carta“ и Клубот на оратори „Forum oratores“ – на Правниот факултет „Јусти- нијан Први“ при УКИМ – Скопје организираа стручна трибина на тема: Правда за сиромашните.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А на крајот, пред да го направи својот последен обид со влакното, видов во неговото лице израз кој како да не припаѓаше таму.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Па после, ти велам, се искрадува Мисајле Ковачот, се истргува некако, никој не виде во тој прплец кога отиде дома и кога се врати од дома, туку еве го со пушка в раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам на езерскиот брег, како што се гледаат мајки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тој веќе се виде во положбата бег на Мариово и господар над сета таа раја, та се породи во неговата глава една егоистичка мисла, но и благородна – спасителна барем за децата, жените и старците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го премолчив она што го видов во него кога повторно го закачив. Повеќе не разговаравме за огледала.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
ТЕМНИЦА СЕ СРУШИ ВО МОИТЕ ОЧИ не гледам но видов во аголот на нашите средби капки солзи ко бисери бели а во нив две срца со аморни стрели и двајцата заљубени бевме...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сметаше дека доволно прочитал и доволно видел во својот живот за да умее тероризмот да го смести кај поединци и нивните криминални групи наместо кај цели народи или пак држави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Шлаканицата што следуваше беше најсилниот удар што го имаше видено во животот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред да му се стемни, пред до клепки да потоне во поплавата на безумноста видел дека небото над него е мртво око на закланата вселена и видел во тоа око блескав цвет од лилава и бакарна и зелена светлост, за да му покаже во што да го забуцал ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеш и раска да си видиш во очите на кондурите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Така цртежите на Бојс овозможуваат почетна точка за сите негови останати уметнички активности.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ние видовме во Грците духовни господари и верски началници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Направи пауза и продолжи: - Кога ќе остари човек, докторе, му се јавува една љубопитост: сè видел во животот - ја чека само средбата со смртта.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Како семејства видени во слики на Шагал, повеќе на небото отколку на земјата…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сликата на Дикинсон е портрет на вонземјанин, настанат според упатствата на оние коишто ја имале таа привилегија тие суштества да ги видат во живо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зар пак да те вида во таа ѓупцките? Ни вечер, ни утре, ни в година, ни дури су жив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај Старова, јагулите доведени во опасност имаат заеднички белег со селаните кај Распутин, прогонети од своето огниште: стравувањето да се видат во олтарот на прогресот, жртвувани се душата и вредностите на едно место во кое се живеело.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како бог? Нема бог. Има само клиенти.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Јас денес те видов во џипот на Фискултурецот“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Вистина, професорската димензија на Бојс се среќава во неговата изложба најмалку онолку пати колку што има и црни слики.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Делото беше направено од хаотичните остатоци што тој ги беше видел во својата кујна едно утро по ноќната забава.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Го видов во воздух, човек, со крилја, лета!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Нѐ виде во лицата ко дуњи, ко смил, којзнае ко што, и се насмеа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Интересен ќе биде овој настан, зошто досега така се нема видено во градов. Луѓе живи ќе се печат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Понекогаш жените на каменоделците доаѓале до пештерите со леб и вода - премногу било да се гладува до стемнување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Утредента селаните го најдоа мртвото тело на арамијата, а неговиот бес што умира беспомошно го видоа во јатаганот: во претсмртниот час успеал да го закопа дополу во меката земја на ливадата на Бошка Манев.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)