види (гл.) - светлина (имн.)

Имаше чувство дека ако ја крене раката, ќе може да ја види светлината низ неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бескорисни се тие кои не повредуваат, сите имаме соништа кои мораме да ги исполниме, да ја видат светлината на денот, да заспиваат мирно под месечината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Татко им се врати на Битолските кадиски сиџили (од XVI до XIX век), врз кои работеше до крајот на работниот век, до последните атоми на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата по составувањето на Листата на (без)опасните османизми, верувајќи дека еден ден нивниот проект, актуализиран ќе ја види светлината на денот, си ја продолжија секој својата поранешна работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сакаше за последен пат да ја види светлината на денот, вистинската, голема светлина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа нешто изгледа некако вака: замислете си човек што е роден глув и слеп, што го минал животот на овој свет во тишина и темнина, кој никогаш не видел светлина, не го видел синото небо, или не видел расцутена градина, или не слушнал како пее птицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И одеднаш, сонцето се навали сосема на планината и силен одблесок од едно стакло на џипот ме заслепи сосема; во моментот кога видов светлина, десет илјади пати посилна од сонцето, кога веќе не гледав ништо, одеднаш слушнав гласови: Тој: О, убава си, љубов моја, убава си!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Штом ја видоа светлината, кучињата се стрчаа кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Истражувањето на историски документи и усната историја се како тунел. Треба упорност дури да се види светлината на крајот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со години наназад не можеше да ја види светлината на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)