бев (гл.) - сосема (прил.)

Но, за разлика од другите, кои Поетот ги привлекуваше поради својата особеност, кај овие двајца, причината беше сосема друга.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој беше сосема во можност да биде длабоко митоло­гичен и антропологичен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Веќе се беше сосема разденило...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Некако нестабилен, како да израснал од јадрото на некое неизмерно, изјаловено предупредување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Знаеше, беше сосема сигурна ако им се вкрстат погледите, денот ќе ја загуби убавата пурпурна боја која што ја имаше утрото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не беше сосема сигурен: повеќе наликуваше на здив од нечие присуство.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене со Ели обврските беа сосема мали: ако сакам да ја прошетам, кога немам за учење, ако сакам да ѝ раскажам приказна, или да ѝ прочитам од книшките.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Болничарката беше малку возбудена, па првите два убоди не успеаја, но после на другата рака сѐ беше сосема в ред. 28 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оваа мисла не ми даваше мир.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му веруваа луѓето на „Светијата“, така одамна го викаа Боро Селински, зашто открил темели на две цркви, а за третата не беше сосема сигурен, иако неколку вечери на сон му доаѓаше Пресветата Богородица и го прекоруваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Чекорите беа сосема блиску.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вторник Август Постоењето беше мистерија за која причините и последиците беа сосема неважни, недопирливи, ако сате нејасни понекогаш и непотребни.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Сестрата што го послужуваше мошне го сакаше; тој секогаш í се обраќаше мошне усрдно, иако неа не í беше сосема јасно за што станува збор.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Јас лично, можев некако да ја оправдам агресијата доколку okno.mk 65 таа носеше во себе висока одговорност, но, во случајот, сигурен сум, агресијата беше сосема неодговорна и што е уште пострашно, верував дека е предизвикана од крајно користољубиви цели.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го миеше подолго отколку што требаше, задржувајќи ги прстите под топлиот млаз вода уште неколку секунди откако филџанот беше сосема чист.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури втасав во тој момент да се присетам и дека ѓолот според големината што ја бев видел беше сосема мал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
” Во тоа време бев сосема задоволен пишувајќи сценарија и работејќи на сценографијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не бев сосема убеден, не.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Малечката Пелагија беше сосема подготвена и не ѝ се виде тешко што мораше рано да станува оти во училиштето ги наоѓаше новите другарчиња и насмеаната учителка која како да им беше мајка на сите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Гајле ти е тебе, ти го имаш Игбал, ти пишува дури од Индија – се пошегува Мацка и ми се стори дека малку ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ДАСКАЛОВ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Каменот зад кој стоеја Анѓа и Стојан беше сосема надвиснат и со малку буткање можеше моментално да се растркала надолу по збрдниот брег.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А морам да признаам дека за оваа моја неизречена помисла, од која требаше веднаш да се вцрвам, ми се чини дека беше сосема безвредно она што подоцна самиот си го префрлував, дека му припаѓам на суровиот и недоделкан дел од стварноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Писмото што ѝ го предаде на тетка Боса беше сосема кратко.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зар не беше сосема природно да си го замислувам па дури и да го зазборувам токму него кога за тоа ќе се создадеа нужните околности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека беше сосема трезвен додека ја исполнуваше оваа точка иако жената, а можеби и Жолтко мислеле поинаку.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога одлучи дека ќе оди во Охрид со манекенките, веќе ми беше сосема јасно каков избор направи. Ги одбра нив. Тоа болеше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас бев сосема на крајот, десно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Си дојде дома со најсреќно расположение на духот, го соблече шинелот и со внимание го закачи на ѕидот, откако му се израдува уште еднаш на сукното и на поставата, намерно ја извлече за споредба својата стара риза, што беше сосема излитена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, сега, во овој “мој” стан таквото задоволство ми беше сосема скратено.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако не ги пишував домашните, ако не се мачев со математиката, ако не морав на памет да ги учам лекциите од руски јазик, или францускиот кој беше сосема нов за мене, читав руски романи позајмени од градската библиотека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас бев сосема обичен човек со просечна количина на мозок.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, тоа не е зашто беа сосема без усет за привлечноста на геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако тоа со душите, на Рада не ѝ беше сосема јасно, таа гледајќи кон спасот му ја подаде раката и изусти: - В ред.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада беше сосема несвесна и неконтролирана; врската меѓу мозокот и дел од сетилата како да беше прекината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така гол отиде до бањата и со растреперената рака ја пушти водата во тушот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така сега ова ми беше сосема ново искуство.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ѕвечкањето на пушката, која преку неговото рамо се допираше до редениците во ритамот на неговиот чекор, беше сосема поинакво од ѕвечкањето на металот кога ги редеше теговите на шипките во теретаната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Западно сонце ми биеше во прозорецот и ми го засенуваше погледот надвор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Убиецот беше сосема добродојден.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но од моја страна ќе беше сосема нечувствително веќе секое задржување, не сакав премногу да ги жалостам срцата на милите роднини. Проклет да бидам, таков сум по природа не сакам да останам ни минутче каде што не ми е местото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие очи беше сосема сигурна дека ги имаше некаде видено. Но каде и од каде?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Градителот остана да чека, но не сакаше да живее ни во Вишеград, ниту во некоја христијанска куќа отаде Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сето тоа и не ми беше сосема јасно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сѐ уште си премногу нервозен!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Двата дена поминати во домот на Рада, за Светлана и Никодин беа сосема доволни да му го измерат умот на несудениот зет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, беше сосема сигурна дека истото како слепо кутре доаѓа да гризне залак и пак да го снема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзиното искуство ѝ кажуваше дека родителската врска исконски останува нераскинлива. ѝ беше сосема јасно дека еден ден нејзината внука, без разлика на далечината и времето, ќе посака повторно да го почувствува тој мирис и да се огледа во неговите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И покрај тоа што минимализмот во многу работи беше спротивен од поп-артот, обата правца го делеа ладниот, импер­сонален изглед - простор на непристрасност. 1965-та година се чинеше дека сликаревата топлина, експресивната страст од минатата деценија, веќе беше сосема поразена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На сметка на овие недостатоци, сепак балконот нудеше и повеќе од една бенефиција: Како прво: бев сосема уверена дека, ако се одлучам од горе да прочитам некоја песна, ниеден професор по филозофија нема да ме уверува дека сум Сергеј Есенин а тој Исидора, во обид да ме запроси за неполна минута, во малечко гратче, на единствен натпревар за млади поети, со државни спонзорства кои по рекламата необично исчезнуваа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но, кутриот, беше сосема изместен. Почна да ја бои седавата коса.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не му беше сосема јасно како од обичен гледач стана актер, па збунет, го напушти театарот без да се поклони.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога се трезнеше Адем, Катето му тураше вода да се измие и да се разведри, но тогаш Адем беше сосема друг и не му додеваше со ништо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но кога навечер ќе рошнеше со машата во мангалот, пеплосаните жарчиња кратко вивнуваа, небаре некоја невидлива сила ги враќа во живот пред да умрат сосем - е, тоа беше сосема јасен знак како ќе изгледа неговиот крај.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа обединување на полето на сите сфери, од некаде ми беше познато, прочитав некаде една НОВИНА дека: уште пред нашата ера Македонската силна Династија, Кралството Македонија, предводена од Големиот Александар Македонски- чии цели и определби беа сосема исти: создавање на еден развиен свет, во кој секој би бил задоволен, би цветала трговијата, културата, изградбата, напредок со соединување – преку мешање на разните култури, но и да се сочуваат националните обележиа на народите во светот. Зарем тоа не била идеа на глобализација?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така лут, Толе излезе од дома и отиде право во вигната од Стевана небарем палечник да потклепа, но причината беше сосема друга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но не бев сосема искрен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Безборот соѕида ѕид. Сликата која ја виде Томо беше сосема доволна. Оправдувањата беа излишни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Претставуваше крај на неспокојството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Обраќајќи му се на читателот под око, со чудесен шарм, но без нималку намерна иронија, раскажувачот вака си спомнува: „Водевме љубов неколкупати, изменувајќи се како да сме на позиција палкар, како да игравме партија во која прво ќе одиграше и ќе љубеше тој, а потоа јас“.71 ‌Аналогијата од бејзболот не беше сосема случајна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но таа измислица е толку глупа, и истовремено, гнасна и непристојна, што јас дури сметам дека не е потребно таа да се опровргне пред просветените читатели, на кои, без сомневање, им е познато дека само вештерките, и тоа, мошне малубројни, имаат опашка одзади, а кои, впрочем, повеќе му припаѓаат на женскиот, отколку на машкиот пол.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многу се покајав што не бев сосема искрена. Ептен многу!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој тука немаше друшка. Беше сосема сам. Исто како Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томаица беше сосема потоната во приказната, заборавајќи на сѐ околу себе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мацко едвај го препознаа од нечистотијата по него, и по тоа што беше сосема здивен.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Единственото туѓо нешто бев јас, што беше сосема точна претпоставка, барем за време на моето престојување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но кога ја спушти слушалката, веќе беше сосема разбуден и потскокна од креветот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги излудуваше тоа што јас признавав сѐ; тие, веројатно, очекуваа да одречувам, да не признавам, но јас бев сосема на чисто со себеси и со нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Траеше сѐ дури набргу потоа не беа сосема сигурни оти местото во животот и сега останало непронајдено; ни времето дочекано; и на сите им беше од тоа мака.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
-Претседателот сега беше сосема излезен од она и веќе беше поверувал.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислам дека мојата комуникација со нив беше сосема коректна и избегав да давам слаби оцени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако одајчето на Нанчо беше како мачилиште, дрвената барака, иако не беше сосема затворена во смисла како ѕидани ѕидови, ни бела како ѕидовите на Нанчо, со својата сиромашна внатрешност, со двата одара и сламарниците над нив, со ламариненото ќумбе во средината, со црното котле врз ќумбето во кое постојано нешто се вареше, со разговорите што се заврзуваа, за мене претставуваа вистинско преродување.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Постапката се одвиваше според законските правила пропишани за расветлување на криминални дејствија и ние бевме сосема изолирани.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа ги подигна рамениците во онаа нејзина поза на „ама сосема ми е сеедно“, што, се чини, беше сосема доволно за татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Затоа тој не беше категоричен дури и при чисти ситуации кога беше сосема јасно дека мора да рече – да или не.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А за работа — кој донесе еднаш не се поврати вторпат, бидејќи Толевиот занает беше сосема друг, та сето тоа што го мајстореше не чинеше за ништо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И она што ми се чинеше најбитно, мајка ми не се ни обиде да ги поведе луѓето кон некоја друга поинаква вистина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кожата, неприродно бледа, се имаше затегнато околу черепот, јаболчниците ѝ беа скокнати, а очите над нив ѝ беа сосема пропаднати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во тие часови тој беше сосема сам, напуштен од сите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Откри нешто, што те исуши откорен; откри нешто, што помина низ целиот тебе како рофја, те изгоре и те остави да се меткаш со денови по шумата, по беспаќата, а деновите ти беа сосема црни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Кога ќе дојде време – мирно реков јас, и бев сосема сигурна во тоа што го зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас не сум уште неатрактивна, но знаев дека не сум онаа Луција што бев, и тоа беше сосема нормално, оти јас, за разлика од Јан Лудвик живеев во светот во кој времето течеше, и сѐ беше предвидливо, дури и бавното доаѓање на староста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Иако овде беше сосема мрачно, се чинеше дека се наѕираат облаци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И ден-денес се сеќавам на сѐ: на мирисот на нејзиното црно трико, во кое изгледаше величествено; се сеќавам дека трикото беше отворено токму кај стомакот, и јас за првпат во животот го видов папокот на Луција, нешто што потем ме прогонуваше цел живот и ми раѓаше сосема чудни и не сосем јасни телесни желби; се сеќавам на мирисот на нејзината коса, фатена во опашка што ѝ паѓаше речиси до половината (мирисаше на цимет), коса што додека ја поткревав ме галеше по лицето; се сеќавам и на полуиспотените раце со кои ме фати околу вратот кога доскокнуваше, што беше сосема непотребно движење од нејзина страна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чудно но, тој месец дена што сега го споменав никој повеќе не ме вознемири иако бев сосема скршен и неспособен да се бранам ни пред некоја најмала навала што евентуално можеше да ме снајде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ваквото дружење подоцна прерасна во еден вид живеење или поточно игра, како што реков веќе, во која не вложував ништо а таа сепак ми ја поттикнуваше самодовербата и ги збогатуваше доживувањата што ми недостигаа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова проширување на свесноста е исто за уметноста и за нашите души:тоа е секогаш космичката одговорност на индивидуата која може длабоко да биде сфатена и примена само преку креативна револуција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Споредбата беше сосема точна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека траеше процесот во Истражниот затвор бевме сосема разделени, не само со Ема, туку и со неколкумината наши колеги од Центарот за анализа и спречување на трговија со луѓе и надворешни соработници, со Крумета Волнаровски, со Азра, Деница, со Авни, Стево Трајчов и со полицискиот службеник од Табаноце, Јованче Крстов.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа, промислено речено, беше сосема ефикасно, ако се занемари прецизноста на чие его се однесуваше оваа практика.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но тоа го сторив за да ги повредам; бев сосема свесен дека тоа е исто како кога пишуваш театарска критика да го нападнеш артистот за некои пороци што тој ги има во приватниот живот, а сосема да ја оставиш на страна неговата ролја; но јас имав право на тоа, затоа што нивната ролја се стопуваше со нивниот личен живот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се чини беше сосема доволно да ѝ го помилуваш умеењето и оние ситници што ја величаат нејзината надмоќ па таа да се предуе од одоброволеност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бидувањето луда, ⥊ даваше одредена посебност којашто не беше сосема за отфрлање.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но бев сосема шокиран кога еден ден заѕвони телефонот и јас го слушнав гласот на мајката на Луција: „Добар ден; ве молам, господинот Јан Лудвик, ако сакате?“ „Да“, реков, „повелете, госпоѓо“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Собата беше сосема празна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од тоа негово мигновено видување беше сосема јасно дека црниот човек бил неоспорно надмоќен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Воздухот трепереше на сонцето, пред нашите очи; сѐ беше сосема нестварно, па и неговата рака што ме галеше изгледаше нетелесно, сосема прозрачно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чувствував дека тонам; сонцето беше сосема ниско паднато во пејсажот, и сите нешта беа обоени со сосема чудни, невообичаено згаснати бои; како да висеше нешто во воздухот, некаков електрицитет; чувствував и некаква телесна возбуда; во еден миг го повлеков Лудвик кон себе и потем долго се бакнувавме на пругата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А и на судијата изгледа му беше сосема сеедно каков ќе биде неговиот одговор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас се опив и плачев: велев дека ја сакам, дека не смее тоа да ми го прави (во пијанството се однесував како Луција да ми е венчана жена); потем Земанек, на мелодијата на една стара народна песна (беше жива фонотека за стари народни песни), почна да пее „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“, и јас му се придружив; бевме сосема пијани и пеевме само едно исто: „Луција курва убава“, „Луција курва убава“, „Луција курва убава“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во овој случај, тоа ќе беше сосема невозможно ако моите психо-вежби не ја покажеа својата корисност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зашто од некои причини што не му беа сосема јасни имаше сигурно чувство дека со неа треба да биде што повнимателен. Прелукава е, заклучи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тој имаше тетратки, во кои беа испишани истите приказни од оној „вистинскиот“ автор што ми диктираше додека го дружев. Беа сосема идентични.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Личеше на студент седнат на испит, но зборувањето му беше сосема различно: течно и сигурно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа можеше така да постапи бидејќи неговата стварност (неговите желби во однос на неа), не ѝ беа сосема туѓи, иако тоа беше стварност на некој друг; соодветствуваше со нејзината сопствена автентична желба да биде она што е.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Под него најде еден слој црвена земја, што беше сосема сува и се раздробуваше во црвеникава прашина, а под неа се откопа сламата, од која тој внимателно ги одпретуваше компирите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А згора на тоа јас бев вдовица со тапија а за тебе и не беше сосема јасно што си“, ломотеше бесрамно и божем налутено Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас останав сам. Сега бев сосема сам, па уште и туѓинец во сопствената куќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во претсобјето пред вратата од собата слушна музика, или му се причини, не беше сосема сигурен од каде доаѓа звукот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Планот на Ѓорѓе беше сосема јасен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не бев сосема рамнодушен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш беше сосема поинаков.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се потев (дланките ми беа сосема оросени), нозете ми трепереа, колената ми беа слаби како да сум болен; Луција гледаше рамнодушно во мене, се насмевна некако со сожалување и со некаков воинствен цинизам (младиот маж не знае дека тоа е сигурен знак на наклонетост) рече: „Доби шанса, нели? Оти на Земанек не му се мочкаше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
” Го подигнав погледот од платното.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За мајка ми искажаните сомненија од страна на оние што ја познаваа но и на оние што таа не ги познаваше, беа сосема нормални, а изведените пресметувања и предвидувања, во врска со очинството на нејзиниот син, иако најчесто беа обични подметнувања, нејзе воопшто не и пречеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога пристигна Џон со аудито за да ја одвезе Азра во Нигериското село, таа беше сосема пијана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му велам на Игбал, да не постоеше, мојот живот ќе беше сосема поинаков, обичен, како сите животи на девојчињата од моја возраст, а тој нишка со главата лево-десно и повторува неколкупати: О.К., О.К., О.К. и се смешка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Устата ѝ беше сосема сува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со доаѓање на пролетта полека се полнеа селските куѓи, најнапред со мали внучиња кои сеуште не одеа во школо па во летните месеци доаѓаа и останатите и тоа беше сосема едно друго село полно со живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Длабоко во себе, знаејќи го табиетот на Долгиот, беше сосема сигурна дека и тој ќе се сложеше со нејзината одлука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој беше сосема свесен за деликатните работи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Низ честите разговори на таа тема дотогаш Ема правеше сè да ја задржи Илона во Центарот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бидејќи вратата на шталата одвнатре била заклучана, луѓето провалиле, но Мартон веќе беше сосема изгорен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тој момент ти за мене беше сосема друг човек, службеник што се држи до пропишаните норми, ладен во односот со луѓето и неподносливо горд на таквата поставеност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Загубеноста беше сосема пријатна, а со „лудилото“ можеше да се игра... уште тогаш.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Работната атмосфера беше сосема в ред – вработените немаа поплаки ниту, пак, некакви меѓусебни препирања или нетрпеливости.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Оттаму и онаа одлука што веројатно ја имам донесено: да почнам да ги бројам деновите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш беше сосема инаков. Од оној крениглавец Арсо не останало ништо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мислев дека сакаа само моден опис, но всушност ми беше сосема сеедно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тој период Бојс сѐ уште ѝ се обраќаше на утробата на Мајката, Девица.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога најпосле застана, тој со нешто подруг глас, со некој глас што не го познавав ми рече: - Малечок Леме, слушај ме добро, ќе работиш тоа што ќе ти речам, - проклет да бидам, тоа беше сосема друг глас, чинам му гореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Имаше таа искуство во вакви состојби, беше сосема сигурна дека ова е уште една несакана бременост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И сето тоа сега наеднаш беше сосема будно во неговите мускули и Змејко сега немаше ништо, што би му спротивставил на оној напен во неговото тело и истрча.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Мамо, - ѝ признав, - она што ви го раскажав не беше сосема вистина. малку претерав за да биде поинтересен нашиот роман.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ова Ајдахо беше сосема различен дел од спектарот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега беше сосема сам во глувата куќа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Имаше нешто што личи на Гарбо во оваа ненадејна одлука да ја напушти својата публика која сѐ уште дигаше врева за неговите слики со Кемпбел-супите и скулптурите на „Брило“-кутиите; и имаше нека­ква логика во начинот на кој Ендиевите филмови полека се доближуваа до пародиите за холивудската неумереност - импровизираната екстраваганција со која ги претставуваше андерграунд „суперѕвездите“ како Бригит Полк, Еди Седвик и Вива. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 147
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во други денови во мене се побудуваше љубопитство да разберам каква учителка е и како се однесува кон децата, но не можев многу да разберам од првачињата, тие беа сосема малечки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вечерта се чекавме кај „Чинарот“. Не можеше да ме препознае, затоа што косата ми беше сосема собрана во кок.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Костумот што не го соблече од вчера му беше сосема истуткан од долгите преместувања од една на друга фотелја додека синоќа се обидуваше да најде место кај што ќе му дојде сонот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некои работи не ѝ беа сосема јасни, оти како може некој што никогаш не си го видел порано одеднаш да ти стане Мајко Персо, а една тетка Пена која ем помагала за да се родиш, ем ти го измислила името, а останала само како тетка Пена!?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тогаш не му беше сосема јасно зошто сака да се качи на првото превозно средство и да замине.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, и покрај сето тоа не беше сосема сигурна во крајниот исход.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако беа браќа тие физички беа сосема различни.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Исплашени од таа помисла, опаметени без збор, од нешто уште помоќно од зборот, што беше сосема непознато, што невидливо кружеше над нашите глави, - гледаш таа опомена има сила на влијание врз сите присутни, наеднаш се отапуваат, неми се, разжалени. Проклет да бидам, услужни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сфатив, дека од самиот почеток, кога не сакав да го прифатам и кога не му верував, бев сосема во право.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Впрочем, тој брак беше сосема логичен и очекуван, но јас и ден-денес не можам да се ослободам од чувството дека во тој брак влеговме, и јас и Земанек, само за да немаме грижа на совест по однос на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
6. Од одолженото колку и мачно траќање по ќошињата на џипот, од здодевното и систематично предавање на опремата, од иследничкиот претрес на снимателот да не прикрил некој задолжен дел во мангупскиот џеб, од разделбата на екипата што требаше да биде барем надежна а беше сосема погребна - Ване дојде дома со торбата на рамо што му се виде лесна и мека како јарешка кормушка: одраното јаре го однеле на ражен меѓу луѓето што газеа со чизми и по килими, а нему му ја оставиле кожата да вари ретка чорба или да врзува опинци со слепи јазли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ова се случи откако падна од столот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога Нико беше во емисијата отсвири една песна на својата мала органа, што беше сосема во ред, но кога Мерв се обиде да поразговара со неа таа едноставно седеше не зборувајќи ништо.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можевме да бидеме поспокојни од сознанието дека Мајка не беше сосема сама и, така, навидум, можевме да си ја смириме совеста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не беа сосема навасани од тревјето.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сепак, патот во Л. А. не беше сосема изгубено време - барем можевме да видиме како се создава новиот Холивуд.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Стуткани меѓу Виена и Прага тие повеќе береа гајле како да дојдат до кредит за колор телевизор иако веќе им беше сосема извесно дека телевизорите постојано најавуваат само зла и несреќи и дека црно-белите само се заменуваат со зла и несреќи во боја.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Јазикот и грлото му беа сосема суви. Го болеше напукнатата уста.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ додека не беше сосема сигурен оти сето се свршило добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Само два купи? - праша откако погледна најнапред во симидите а потоа и во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Имаше еден куп дрвца, бавчи, однапред и одзади...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Од спротивната страна на жицата до неговите уши допираше метално чист глас кој по својата боја му беше познат, беше сосема сигурен дека го имаше слушнато и порано, но не знаеше кога и од кого.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Залудно. Зад него беше уште една непреспана ноќ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во делот каде што тој, беше претпоставен немаше никакви проблеми.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
ЗАСТАВА 128 ИС ОН ТХЕ РОАД АГИН Недостатоци на моделот: Возачкото седиште беше сосема уништено кога го купив овој автомобил од една малечка жена.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Анамската рака се искачуваше врз фасадата околу прозорците...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Лебот беше сосема црн и не сакав да го покажувам пред децата зашто мислев дека ќе ми се смеат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некои беа сосема тркалезни, а други издолжени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нејзиното сценарио за жена беше сосема друго!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја позедов, рацете ми трепереа, и видов: тоа беше сосема истата штичка што пред зајдисонце ја запаливме во шумата, ние дванаесетмина бедни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Илузиите“ на нашиот илузионист беа сосема познати и одамна експлоатирани на циркуската арена, додека присуството на „Мањифико“ мина неславно. Причината?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со години живееја, но реалноста беше сосема поинаква.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Она за правата и одговорностите не ми беше сосема јасно, ама не препрашав зашто од сè најмногу ме болеше што сум казнет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се најде со некои познати прилепчани и дојде до управата на тамошната гимназија, која во тоа време беше сосема малку посетена.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Тихо,“ рече тогаш, подавајќи ја раката за запознавање, но Азра не го слушна добро на што тој додаде „Тихомир, Тихо,“ наведнувајќи се над девојката со широка насмевка и љубезност кои во ситуацијата беа сосема неприродни. „Некои ме викаат Тише,“ ѝ шепна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти си нѐ гледал?“, праша стрештено. Луција беше сосема бледа; ме изненади кога побара цигара; ѝ дадов; таа запали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Причината беше сосема подруга.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Каде си!? - и на крајот, откога беше сосема сигурен, тој излуде од среќа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Доведе аргати и почна да копа во мајданот, кој беше сосема засипан со земја и обрастен со грмушки и со борчиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој стана толку очаен, што уште тука, во живиот пренос, бараше некој од организаторите да му објасни која е таа девојка воопшто и што таа бара во неговата емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во никој случај јас за тие, од мене утврдени нивни заеднички особини, не би ставил рака во оган бидејќи ми беше сосема јасно дека ни бројот на примерите е доволен, широко зафатен ниту, пак, описите беа најцелосни.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тука мразот беше заискрено бел, исто како сребрената смеа на пената, а таму беше сосема зелен, како замечтаените самовилски вирови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Сакав да имам синче. Токму вакво, како твоето! Но не од секого. Туку од прв човек помеѓу другите. Од јунак“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лесно ја најдоа. Фабриката. Беше сосема надвор од градот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа, оти го погоди, и тоа, што беше сигурен дека оној беше погоден, сега беше сосема сеедно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Без оглед на големата приврзаност, овие ретки пријатели не беа сосема слични меѓу себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во краткиот разговор, Шефот на Ема ѝ даде конкретни и прецизни инструкции, според кои таа требаше да ја наведе Илона на нешто што беше сосема спротивно на дотогашното инсистирање на полицајката.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така надојдоа оние ноќи потоа. Во бараките тие ноќи никој не заспа. Месечината беше сосема сина, полегната во синикав, залебеден плашт над полето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека се одвиваше ова „пазарење“ таа беше сосема свесна за својата надмоќност, но во исто време и за сопственото одење по жица и можноста да биде откриена нејзината скриена животна страница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А и се договорив со татко ти и мајка ти...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сега, тој беше сосема маѓепсан од осаменичкото творештво така што дури ни длабински бомби поставени во заливот не би можеле да ја запрат неговата рака што леташе, ниту да го натераат да се сврти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Градот сега беше сосема разбуден!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ми беше сосема прифатлива помислата дека не сум во состојба којзнае што да преземам, па затоа и одлучив сè да заборавам и веднаш да се зафатам со воспоставувањето ред во минувањето на времето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со нестрпливост, нејзините мисли ги опфатија сите овие места, и пред нејзината глетка блеснаа дури и оние места за кои таа не беше сосема свесна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ема беше сосема гола, оддавајќи впечаток на питомост и дарежливост, но во исто време, видена од мојата страна, држеше до својот пркос, подигната на високи штикли од кои израснуваа нејзините долги, необично раширени нозе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мислите покроце се ослободуваа од раздразнетоста, што ја донесе со своето доаѓање; сето она сега беше сосема далеку од него и тој многу често се наоѓаше себеси загледан и мирен, со едни сосема меки и стивнати размислувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Високо стилизираните нефигуративни дела на шеесе­ тите имаа ладен “hard-edge” (тврда контура) изглед што критичарите конечно го прифатија под името Минимализам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ништожност, дури и безумник би сфатил, доволно беа само неколку десни и неколку леви „мисли“ на татенцето и работата веќе беше сосема јасна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така и Луција: таа беше таен и непознат запис за мене, затоа што јас бев незрел како маж; Луција, исто така, беше сосема свесна за тоа дека е пред мене; нејзиното тело, како што минуваа годините, ги добиваше формите на страста што подоцна секој макар и малку искусен маж ги препознава дури и под маската на облеката, кај секоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше сосема безбедна територија, еден вид антрополошки азил за сите оние кои имаа судир со светот, и кои поради тој судир решија да направат невозможни подвизи: да стојат на скали потпрени на ништо, да возат бицикл по ортома на дваесет метри височина, да прават фигури од три тела на трапез предвиден за еден, и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А мене ми беше сосема јасно: таков клуч од семинаријата јас до тогаш немав видено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За него беше сосема сеедно дали шумава е на Северниот Пол или во Македонија – овој простор околу него му беше туѓ и тој посака во мигот кога се разбуди да се разбудеше во својата топла постела наместо во овој смрзнат марширен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го слушав и не ми беше сосема јасно што сака да каже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја затвори вратницата. Светлината што блесна му беше сосема доволна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но нејзе ѝ беше сосема сеедно што мисли тој за неа или што им кажува на нејзините пријателки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа беше сосема рутинско прашање и сосема рутински одговор, ако така можам да се изразам, господине судија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)