Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На ова, повторно добива усмен одговор дека „координаторот во секој момент можел да му даде отказ“, на што К.П. одговори дека за ова ќе се видат на суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тој момент ги немаше контактирано 118 подрачните трудови инспектори, кои можеа парично да го санк- ционираат ова самоволие на работодавачот, бидејќи воопшто не беше сигурен во нивното ефективно влијание.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но сега, кога беше сигурен дека Чанга и козите се живи, кога се воспостави мостот помеѓу избраната смрт на Чанга и можниот живот, кога на овие страдалници повторно им се врати надежта, татко ми стануваше уште попотиштен, скршен што не можеше да го стори спасоносниот чекор. Таков чекор не постоеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Помисли да го собере набрзина потесното градско партиско раководство, повеќе за да ја сподели одговорноста, но за тоа немаше време, а и за ефектот не беше сигурен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По губењето на козите, татко ми беше сигурен дека повторно, по којзнае којпат, настапува поразот на победниците.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Без козите гладот ни беше сигурен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само не беше сигурен кога тоа ќе се случи, но му беше јасно дека партијата го има утврдено денот „Д” за конечно обвинување и ликвидирање на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога беше сигурен оти наполно ја има довербата на Чанга, татко ми почна да му ги кажува своите страхувања за козите и за „незавршената класна борба”, како што често пишуваше на главните пароли во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Горе, крај главниот пат, некој човек по име Шабан Мемедовски, или Шане Менедовски, луѓето не беа сигурни за името, бизнисмен, што се вели, добил дозвола од некого од власта да направи рибник. Работата беше била напредната.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така Рафаил Давидовиќ засекогаш исчезна од шумното дорќолско маало. А овој кутриот, пак, фати уште повеќе да се грижи за мајка си којашто одново остана со скршено срце, зашто колку и да не сакаше да си го признае тоа, горчливите солзи што сами се лееја во квечерините беа доказ дека прави разлика меѓу децата: Јехуда ѝ беше сигурната надеж во животот, но Рафаил, сугарето палаво, ѝ беше миленикот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Одеше по жени да дознае нешто повеќе за него, отиде кај турска бајачка дојдена од херцег-Босна, а еден ден скришум ја посети Мадам Мими, еден медиум чии огласи за натприродни моќи, претскажувања, симнување магии, лек против уроци и наоѓање исчезнати, повеќепати читаше во весниците, додека во нив ги замотуваше завршените алишта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Силните градски светливи на Дрезден како да нè заслепеа, а отаде кон Берлин, се спуштавме по убав асфалтен пат,кој иако заснежен, беше сигурен за возење.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не бев сигурен, за себе лично, дали и јас би бил способен во слична прилика да постапам како него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не бев баш сигурна дали би можела да се чувствувам како ваше дете, а не бев сигурна ни во самата себе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Грот: Како го оправдуваш успехот на шоуто?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Единствено нешто во што бев сигурна е дека сум „кататоничар, параноичар и шизофреничар”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Обично играм улоги на минувачи, но како да измислам минувачи на океан?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: Се плашев дека возрасните нема да им дадат шанса - инаку бев сигурен дека имаме хит.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури ни Џон Ходиак, кој во филмот играше комунист, не беше сигурен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тргнав низ училницата, но сѐ уште не бев сигурен дали сум закрпен убаво. Раката ја држев превиткана одзади. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Посакав да го прашам, ама не бев сигурен дали ќе ми ја рече вистината: И не го прашав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Може и тој оддалеку гледал некое девојче - како Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Можеби се потсетил на она време кога бил на моја возраст.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Случката со Адема Андон ја разбра и беше сигурен дека Толе не се дава жив в раце на „тој пес“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко беше сигурен дека ќе го совлада стражарот, но не претполагаше дека тоа ќе биде толку лесна работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ако ви е за парите, ете јас ќе ви и натокма на сете, само и само да не излегуа страмотилакот на мегдан, — им велеше тој и тие се согласија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука им беше сигурен и лебецот и заклонот во големите елови и борови гори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Хајдегер не ја разбираше баш оваа луда трка на зелките, не знаеше колку време сака зелената зелка да стане кисела зелка, расол и како што не беше сигурен дали новиот качкет му е тамам така и шепотејќи сам си се прашуваше дали навистина секое мисловно мислење е поезија и секоја поезија е мислење?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ја веќе ја сипав третата чаша од Смрдевката и со благотелечи поглед ги посматрав одлучните потези на Парољуб Шврчковски како сѐ уште брца у грчките маслинки, а притоа осетив непријатен мирис на расолница за што бев сигурен дека беше прдежот од Далибор Чмаровски Чмаро, кој таа вечер за чудо не пушти ниту глас туку мудро го прелистуеше новиот билтен од Бронзената копачка на Санчо Панса.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тука, зад таа врата, бевме сигурни, лежеше клучот на загатката.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Садот имаше необични димензии: сите велеа дека е тоа вообичаено голем казан за варење ракија, но ние се сомневавме во тоа: се работеше, бевме сигурни, за бродски котел изработен можеби примитивно, но според добро чувани и недостапни планови.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Протиница! Не е ли умрена? Ѝ се чини, некој рече, умрела во родното место. Не беше сигурна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не беше сигурна. Сѐ едно, заслужува таа и споменик да ѝ се подигне, помисли Љуба.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ване, без око да му трепне, посегна по креденецот, кај што мајка му ја беше оставила испразнетата тегла, па му го дофрли индексот на младиот Курназ, за кој веќе беше сигурен дека е иследник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но беше сигурна, во тоа никој не можеше да ја разувери, дека тоа не беа веќе, како некогаш, брзите бегалски Таткови чекори...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но бев сигурен дека, во тој корен, длабоко тлеел генот на заминувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега го измачува една друга дилема: Дали ќе ја премолчи последната песна Онаа што настана во кочијата на сонот за која и не беше сигурен каде го носи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

" Судејќи по замисленоста со која го гледаа луѓето, Брчалото со право сè уште не беше сигурен дека тие го разбрале што им кажува, па и тој се подзамисли и по кратко мислење одеднаш извикна: "Ми текна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не беше сигурен дали нешто смисли, но одеднаш го крена погледот кон Вера.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа и ги тешеше брезничани, но и жалеа по Брчалото зашто беа сигурни дека за нив вистинските добрини допрва ќе доаѓаат со помош на Брчалото.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Следното забележување беше дека иако шумот на чекорите не расте и станува сè повоздржан, сепак бев сигурен дека тие се приближуваат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Луѓето, колку подолго чекаа, толку повеќе се уверуваа дека не дошол никој друг, туку Иле Вегов - Брчалото, за кого сите тие беа сигурни дека ако воопшто Иле Вегов - Брчалото некаде на светов останал жив, тој сега веќе треба да биде умрен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И потоа, барем така веруваше господинот Гроздановски, грифонот не ја наведнуваше својата глава додека не беше сигурен дека неговиот стопан заспива.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И знајеќи дека таму кај што има борачка има и плачка, и знаејќи дека таму кај што се собрале Арнаути има и кавги кои секогаш со лошо завршуваат за христијаните, ги одведе потковичаните на ан кај Стомнаровци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, Турците не беа сигурни дали Дамческите не знаеја колку се вешти Турците со кубурите набиени во појасите, па, само откако ќе се поздравеа, се одминуваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беше сигурен дека тој тоа нема да го доживее, но во ракописот имаше аргументи дека неговите потомци ќе се ослободат конечно од изолацијата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во еден момент беше сигурен дека другите не нè слушаат, речиси на уво ми рече: - Те гледам и те следам, на ова патување ти е многу тешко.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бев сигурен дека ја известува полициската Централа на тајната полиција за мојата негативна реакција кон Сталин и сталинизмот на самиот влез во Албанија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сакаше уште на почетокот да ме прекине, но не беше сигурен дека јас повторно толку многу ќе зборувам, па ме остави.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не бев сигурен во каков лов се упатил мојот декоратер. –За Криви Дол имам слушнато.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност се чинеше заскитан по празнините на неговиот ден?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе спомнеше и некои недоразбирања што и ги создавала празнотијата и осаменоста во нејзината соба а бев сигурен дека заборавноста не и го беше избришала оној совет што самата ми го понуди, а тоа не се беше случило којзнае кога, туку неодамна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И не бев сигурна колку смеам да бидам среќна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не бев сигурен дека сакам да го одбијам, но сепак реков дека информацијата за столарот не му е сосема точна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Верувај ми, честопати не сум во состојба да ги престигнам“, шепотев, а не бев сигурен што сакам да постигнам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не бев сигурен Иван колку е спремен да прифати вакви размислувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и не знаев како да ја искажам мојата надеж...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А бев сигурен дека барем во сонот дружи со некого од нејзиното минато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не го бев кренал погледот но бев сигурен дека Даскалов има отшетано до некој од прозорците на чардакот и го следи животот на некои од горните патишта: можеби внимава на патот на некоја птица; или облак; а можеби и на некоја одвај видлива патека по која далечниот спомен одвај се влечка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не бев сигурен дека сакаше да ме навреди.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но кога ја прашав од кои причини ги криеме начините на кои општиме со своите спомени таа отворено ми наговести дека искреноста е еден вид разголување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и се впуштив во оние можеби непотребни објаснувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој, Маџунката, се ми се чини дека си го сонил – прашувам јас? - Навистина постои.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или сите овие претпоставки беа обични самозалажувања бидејќи изгледа токму Даскалов отстојуваше овде, а јас бев оној отскитаниот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив дека зборувам глупости; Даскалов сигурно знаеше подобро од мене колку сме далеку од дома.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Поверојатно беше дека се обидуваше да ме вразуми заради моето недоветно однесување во кое не постоеше речиси никаква почит и тоа во ваков, да го наречам со обични зборови, скрбен момент.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И покрај волкуте надежни зборови не бев сигурен колку можам да му верувам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сликата Боге ја дал за да се направат копии...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ме измачуваше сознанието дека мојот Ведран другарува со грдите сомненија; дека моето откритие може да го навреди.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За да биде уште поголемо недоразбирањето, за личноста од моите желби не знаев ништо, но верував, или поточно бев сигурен, дека еднаш сепак ќе го сретнам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали да се оправдам и да го тргнам од себеси чувството на вина, или да заборавам на празнината за која не сум сигурен дека постои иако чувствувам дека бавно и речиси неосетно тонам во неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Фотографијата ќе ми ја донеле за ден-два.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и самата ми имаше подречено: „Даскалов, Даскалов, нели неизвесноста како и да ја сфатиш останува најблиску до темнината?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но наеднаш се сетив: а кој те спотерал, жено, па брзаш со заклучоциве.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не бев сигурен дека Иван ги следи моите упатства.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ништо не беше необично.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели тој често ми има зборувано за тие небесни чекори што толку убаво го познаваат јазикот на оддалечувањето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не бев сигурен кој од нас двајцата во очите на другион изгледаше понесреќен и предвреме поарчен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали навистина мислеше така или искористи само уште еден од изговорите што умешно ги поставуваше како најприродни пречки помеѓу моето љубопитство и нејзините недопирливи тајни?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Може да се случи и да помисли дека сакам да го поттикнам кај него самосожалувањето!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно веќе сфативте дека мислев на татко ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Впрочем и не бев сигурен со какви изгледи располагав јас и какви можеа да бидат крајните резултати ако прифатеше Таша да го изведе на виделина со моја помош она што одамна се беше здружило со тишината на неизвесноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси секој сонува. Оној кој е спречен да сонува, тој мечтае.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што не бев сигурна за часот и денот кога се случило или кога ќе се случи тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако не бев сигурен колку тој самиот ги следи сопствените зборови јас мавтав со главата, мавтав, мавтав, а не знаев на што точно се однесува таа моја согласност изразена само со кимање на главата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Речиси втасавме – реков. И самиот не бев сигурен за намерата на ова објаснување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој не беше сигурен дали е тажен, дали е плашлив, дали е недружељубив.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

”Не бев сигурна дека е вистинска змија. Мислев дека е играчка, онаква какви што луѓето ставаат во своите тревници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И кога ќе се вратеше, не скокнуваше веднаш во скутот на Милан, туку стоеше и чекаше тој да го крене, за кое нешто беше сигурен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но штетникот, ракунот или лисицата, Милан сѐ уште не беше сигурен кој - не би можел да се вовлече поради жицата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бев во џунглата во која лавот му ја изеде сенката на Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Им викнав, иако не бев сигурен дека ќе ме чујат: - Збогум, Ќе ви пишам...

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Бато тоа го соопшти едноставно и нежно, без пакост, без фалење, и јас бев сигурен дека, ако не го вардам кучето, тој тоа и ќе го направи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бев сигурен: сонцето виси на синџир и ноќе се крие од страв пред џиновски лилјаци.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бев сигурен, таа уверност се јави ненадејно, дека во Пенчо се кријат две суштества еднакво чудни и туѓи на моите разбирања.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мачнината на божемнот грев, за кој немаше вина, а ни самиот не беше сигурен дали е грев или не, го убеди во можноста на успехот во долго подгтвуваниот чекор кон внатрешноста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но не беше сигурен.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не бев сигурна дека е тоа тоа што ми треба во животот...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не бев сигурна дека би сакала да ја продолжам врската со него.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А бев сигурна дека, што и да му кажам и како и да го кажам тоа, ќе го повредам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И кога повеќе не ја гледав во паркот и тогаш само наслутував иако не бев сигурна што понатаму се случува со неа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Од една просторна дистанца да видам какви ќе бидат моите чувства кон Филип, иако се повеќе и повеќе бев сигурна дека сепак тоа не е тој.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Дури во себе скоро да бев сигурна дека тоа не е тој човекот на мојот живот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но не, јас не го изневерував него, јас во прегратката на Оливие веќе бев сигурна дека нема да можам пак да бидам ниту со Филип, ниту со било кој друг маж.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не бев сигурна дали ме виде заедно со жената и очекував да ме праша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се зачудив, бидејќи бев сигурна дека не можеше да ме види зад пердето и влегов во другата соба.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Помислував дека тоа има некаква врска со човекот што го сретнавме, но не бев сигурна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

После прошета по собите, разгледувајќи ги работите што до тогаш не ги беше видела и со омраза поттурнувајќи некои од нив, за кои беше сигурна дека ги донесла Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Ме слушаш? Роза, Марие и мене никој нема потреба да нѐ види.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој гледаше во голата Божица Мајка, не бев сигурна дека ги слуша моите зборови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мама беше сигурна дека кога ќе почнеше „зорле“ да прави ручек или ќе и загореше тенџерето или сокакот ќе го изедеше.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не припаѓаше повеќе долу во градот кај што преку ноќ почна да се плаши од своите пријатели-Македонци, да ги презира и да ги избегнува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не беше сигурен што ќе направи ако од него побараат да пука, оти никогаш пред оваа недела не размислувал дека ќе се најде во ситуација да решава за животот или за смртта на некој човек...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој не беше сигурен дали Ружди знае дека дедо му е само учител, но и да знаеше, сигурно тоа не беше некоја голема разлика за него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не беше сигурен, но му се причини дека му е речиси врсничка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А сега, веќе не беше сигурен.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Раката му беше сигурна, како и секогаш, кога почна да го врти бројот. VIII.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога се наведна да им подаде мени, во длабокото деколте ѝ ги виде градите. Мали и тврди. Под маицата не носеше ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не беше сигурен дури ни во сопственото постоење сите овие години, не беше сигурен кој е, не беше сигурен каде припаѓа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

А беше сигурен дека исто така како него пред да се засолне зад чамот се чувствуваше и неговиот побратим кога го нишанеше на најблиското растојание и кога не го погоди.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И сега тој дури не беше сигурен во тоа дали навистина сака да го избрка него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога изоде доста пат низ таа шума од огромни дрвја, што мируваа над него, целите бели и забиени со своите стебла во снежната земја и кога беше сигурен дека тука, пред него, во следната долка, се наоѓа најголемата млака, а дирата сето време досега, како стрела право го водеше кон таму, тој знаеше дека сега ќе мора да ја напушти широката патека, по која беше толку лесно да се чекори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На Змејко му беше мака, што не помисли ниеднаш на една ваква ноќ и што не беше сигурен дека ќе биде вака со оние двајца.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш нешто му просени во погледот, но тој веќе не можеше да биде сигурен дали тоа беа тие, или пак само една игра на снежната ткаеница, а веднаш потоа не беше сигурен ни дека постоело некакво просенување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А секогаш беше сигурен дека тие ќе можат да го сватат него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше сигурен во тоа и само таа сигурност го задржа да не ја земе за цевката, таа своја долга пушка, и да не ја тресне од стеблото до себе така, за да ја раздроби на сите нејзини ситни делчиња, од кои беше составена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа, оти го погоди, и тоа, што беше сигурен дека оној беше погоден, сега беше сосема сеедно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако не постоеше никаков поим за време, сепак еднаш кога времето можеше барем малку да се насети, тој беше сигурен дека сето тоа морало да трае многу долго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше само една негова помисла, во која не беше сигурен. А сега, сега продолжуваше да ги бара нив...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И беше сигурен дека видел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше сигурен во себеси. Арсо требаше да најде некаков излез.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Беше сигурен дека ќе ги качат на бесилка. А ете ги пак во судот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Ти реков дека е маѓепсан од неа“, беше сигурна тетка им Роска во својата интуиција за намерите на негувателката и веќе правеше нови договори на адвокат за наследници.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Најпрвин од белината израсна неподвижна сенка, потоа, и самиот неподвижен, видов девојка, не постара од мене, со зачудено лице на една премлада Богородица со златномедени очи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја тргав главата од него но тој сакаше да ми ѕирне в лице и, како да сака нешто тајно да ми каже, ме удри со колено по колено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Лозане.“ „Што е?“ прашав и пак се мачев да се извлечам од под неговата ослободена тежина; не бев сигурен дека не е пијан и дека не ќе заспие ако се тргнам од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бев сигурен дека е љубопитна и дека дошла со намера да ме види. Бездруго мислеше дека спијам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев сигурен: оваа девојка ќе остане со мене до смрт, со мене. - А таа почина?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но, сепак, знаејќи го искуство на Јана беше сигурна дека Рада се наоѓа во вистински раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Овој пат беше сигурен дека музиката доаѓа токму од собата на Рада. Звукот нагло се стиши.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Толку беше сигурна во својата победа, што можеше да го бира начинот и времето за пресудата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеше, беше сигурен, дека секое избрзување може да има несакани последици.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сѐ ѝ беше измешано во нејзината глава, за која не беше сигурна од тешкото вино - каде вистински се наоѓа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако го следеше својот флуид се уште до крај не беше сигурна дали со овој „расен“ маж е на иста бранова должина или не.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Преку начинот на кој беше пречекан, Ѓорѓе беше сигурен дека само еден е на негова страна. Тоа беше Никодин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ова Рада не го искоментира, но беше сигурна дека водата тече на нејзината страна - Да!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И покрај начинот на настапот на Ружа, Рада сѐ уште не беше сигурна во алузијата на свекрвата но, сепак, ја јадеше црвот на сомнежот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А ти, не барај повеќе и не ′ули на Бога! Најголемото богатство ти се овие двајца ангели што оптрчуваат околу тебе и со својот џагор ја убиваат тишината, - се сеќаваше Јана на тие зборови и беше сигурна дека ќе се израдуваат на нејзиното доаѓање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не беше сигурна што е сон, а што јаве. Каде е границата меѓу допирот и сонот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како би било, по изразот на неговото лице Рада беше сигурна дека веќе се закачил на јадицата - како би било да се преселиш кај мене во станот, и онака по цел ден е празен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Добра е, добра! - спонтано одговарајќи на неразбраното прашање, потврдуваше нешто за кое не беше сигурна. Тераме некако двете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јана беше сигурна дека еден ден крвавите лузни повторно би можеле да се отворат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Палејќи цигара по цигара откако минаа повеќе од пет часа чекање, беше сигурен дека автобусот ќе пристигне дури по полноќ во ситните часови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше сигурна во своите магии. Но, не успеа во тоа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Веднаш ги сврти шесте бројки, но со толкава напнатост и со толку брзање, што не беше сигурна дека тоа е нејзиниот домашен број.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Контрастот што се укажува помеѓу волјата на Алзашаните и нивните воинствени корени го приморува Ренан повторно да го промисли она во што беше сигурен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Шегата на страна, мораше да постои барем еден мој вистински талент за кој бев сигурна?!

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

При првите тактови, при првите чекори, од трема ли, од возбуда ли од тоа што одамна не играл, Богдан не беше сигурен во чекорите, грешеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тие беа верници и не можеа без својот бог. Во тоа што беше сигурен.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Сигурен ли си?“ „Што тоа?“ „Дека еден и еден се четири?“ Мирон призна - не, не беше сигурен; затоа Отец Симеон ја изгасна цигарата во празната чаша и воздивна: „Немој да згрешиш место ракавиците самиот да виснеш на клин.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Отец Симеон беше сигурен дека е повисок од Мирона за неколку пршлени во `рбетот. Се спријатели со браќата Крловец од здодевност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како да гаснеше, но неговата жилавост беше сигурна во својот живот, а тие Мануш и Авел, долгоноси и бели, се намалуваа очајни од едно невидено и нечуено пиење.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Навиениот будилник во него беше сигурен и непогрешлив. „Јас сум ти потреба?“ го праша еднаш таа стискајќи ја со коленици неговата рака.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како што течеше од мене еднаш крвта, полека и сигурно, како што беа сигурни и истрелите на зелените шлемови.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сега, кога веќе бев сигурен дека дипломатската победа беше конечна, му дадов предност на одговорот на последното писмо на мојата мајка, пред пишувањето на значајната депеша од приемот кај претседателот на републиката.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но бев сигурен дека на дипломатот му се пружа историската шанса да излезе од својата вообичената орбита, да ја потврди смислата на амбасадорскиот чин, на пресуден фактор во меѓучовечката универзална комуникација, во смислата на која упатуваше Егзипери, со максимата дека вистинската професија е таа која му служи на зближувањето на луѓето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше пладне, низ старата чаршија прозвучи повикот на музеиниот на молитва.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бев сигурен дека еден ден, без оглед колку време ќе мине, ако сте жив и здрав, ќе дојдете да ги земете!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И ние, децата, бевме сигурни дека газдата на арабаџиите нема да дојде на наредната игра покер, макар што старите играчи не беа категорични за неговото неучество.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски беше сигурен дека оваа заемка ќе добие посебно место во листата на (без)опасните османизми...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Марко не очекуваше отпор, пред тоа беше сигурен дека попот ќе клекне пред него, сега не наоѓаше начин да се одбрани: „не стој, Геле ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не беше сигурен дека ќе може да го стри тоа, да појде и да бара помош.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ние, да, јас бев сигурен дека тоа ние, тоа сознание за взаемноста сплотена во три букви, во миговите додека го чекавме отворањето на судскиот процес, за мене и за Ема не мораше ништо да значи, и не значеше, оти тоа беше изум на иследителите, но исто така бев сигурен дека во тоа наше ние, за кое никогаш не бевме докрај свесни, а го живеевме, сега, додека секој миг на исчекувањето во судницата безмилосно не раскинуваше, ние бевме изделени од самите себе и не се препознававме во некој важен дел од нас, оти бевме најдалеку од можноста за рационално растајнување за себе и пред самите себе за учеството во него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Значи знаеш…,“ изговори нешто повеќе како констатација отколку како прашање и ме прострела со поглед кој, во тоа бев сигурен, немаше прашање, што ми наликуваше или беше во дослух со она што таа пред малку го изговори.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да бев сигурна дека навистина не ми е мајка ќе ја земев со црнците и ќе беше задоволна. Ќе имаше и кур и пари.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сега во тоа бев сигурен бидејќи, додека скришно ја погледнував, таа, свесно или не, го поткреваше де едното, де другото колено, потоа силно ги стегаше едно во друго, додека под лимените вжештени лакови на покривот од хангарот се разлеваше нејзината ѕвонлива смеа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Повеќе тоа беше поглед на осуда и закана.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

На средбите што ги имавме во Истражниот затвор постојано зборувавме за овој предмет, задржувајќи се на секој детал исцрпно, и јас бев сигурен дека неговиот гест, кога показалецот го стави на пластичната проѕирна папка на предметот “НиЕ”, поттупнувајќи неколку пати на првата буква, а потоа лизгајќи го прстот под краткиот наслов како да го поттцртува, повеќе беше со намера да ја исполни празнината што тој ја почувствува кај мене, отколку да ме потсети или да ме упати на нешто важно за кое требаше посебно да размислувам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Александар во целост беше сигурен дека ако има деца, попаметно му е да ги израсни било каде, само не во земјата под власт на генералот Стојан... но беше и сигурен дека ова место е неговиот дом.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

На моменти, кога беше сигурен дека никој од присутните нема да го искодоши ја озборувше гардата како збир на примитивци и силеџии, но кога требаше Влатче, како што го викаа нагалено знаеше дискретно и шарматно да се пофали со своето гардиско искуство.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Второ и најважно не беше сигурен дека Александра нема информацијата за неговото прво наркоманско искуство да ја смести во некое негово неофицијално CV, кое што подоцна може да му донесе навистина среќни моменти во неговиот млад живот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Таа ја носеше неговата малечка сестра - или можеби тоа беше само свиок од ќебиња, не беше сигурен дали сестра му во тоа време беше веќе родена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше сигурен дека О'Брајан се подготвува од чиста лутина одново да го вклучи бројчаникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеби уште утре, можеби по долго одлагање - не беше сигурен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ бледнееше и тонеше во еден свет на сенки во кој, на крајот, луѓето не беа сигурни ни во датумот од годината.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите иследници не беа повеќе оние разбојници во црни униформи, туку партиски интелектуалци, мали тркалезни луѓе со вешти движења и со блескави очила, кои работеа на него во смени што траеја - не беше сигурен, но претпоставуваше - по десет или дванаесет часови без прекин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како прво, не беше сигурен дали е навистина 1984 година.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не беше сигурен дека ќе го употреби жилетот, дури и ако му се укаже можност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не беше сигурен дали е тоа гласот на О'Брајан; но беше истиот оној глас што му беше рекол „ ќе се сретнеме на место на кое никогаш нема мрак“, во оној другиот сон, од пред седум години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не беше сигурен за датумот, но не можел да има повеќе од десет, можеби дванаесет години, кога се случи тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некакво грозно претчувство, страв од нешто за што не беше сигурен што е, помина низ телото на Винстон штом го здогледа кафезот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во еден момент беше сигурен дека надвор е бел ден, а во наредниот беше исто толку сигурен дека е рог темница.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

До ден денешен не беше сигурен дали мајка му е мртва.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О'Брајан го измачуваше до лудило и за кусо време - во тоа беше сигурен - ќе го испрати и во смрт. Но тоа не беше важно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тој момент настана разорна експлозија, или барем наликуваше на експлозија, иако не беше сигурен дека се слушна каков било звук.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа ли? Не бев сигурна. А Борко, дали тој направил добро со езерото? Се зачудив.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И бев сигурна дека Ти си тој што го чекав толку години да се појави во мојот живот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Паѓав, но, на моменти ми се враќаше самодовербата и бев сигурна дека сум на правиот пат, дека тоа што го имам напишано е добро. И дека ќе успеам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Иако не бев баш најсигурен што сакам, бев сигурен дека не сакам својот живот да му го посветам исклучиво на филмот - сакав да се посветам на сѐ - а такво нешто сигурно не може да се направи во една канцеларија.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можеби не беше сигурен колку ја сака.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Истовремено, како да не беше сигурна дали го разбра.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не беше сигурна дали добро постапија што претходно не го прашаа лекарот дали да ѝ ги дадат сликите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Јас бев сигурен дека нема скоро да се видиме.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во тој момент не беше сигурна дали добро постапи што ја зеде и сестра ѝ со себе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Со надеж, или не... не беше сигурен...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Исто така беше сигурен дека таа никогаш повеќе нема да сака ни да се сретне со нив. А камоли да живее во исто семејство.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во моментот кога го дочита писмото, не беше сигурна дали е вистина или, заради болеста, халуцинира.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија не беше сигурна дали не го уплаши новонастанатата ситуација. Синот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Елена не беше сигурна дали нешто крие. Или пак не знае.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија не беше сигурна дали да му верува. Дали сето тоа не го измислил.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, беше сигурен дека многу неубаво ќе биде дочекан од нејзините. А и од Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Иако и самиот тој на моменти не беше сигурен дали да се надева во излез од темнината во која потона Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еден ден кога слушна дека надворешната врата се затвори и беше сигурна дека свекрвата излезе од дома, Марија ја праша: - Елза, од кога ѝ служите на госпоѓата?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не беше сигурен дали ако Марија му напишала писмо, мајка му не го скрила.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За Марша никогаш не беше сигурен дали го сака, но се грижеше за него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во моментот кога Карл беше сигурен дека успеал да го стави писмото во џебот на панталоните, тоа веќе се наоѓаше во раката на Марша.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сега веќе беше сигурен - ни таа кон нив.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија не беше сигурна дали е во ред што и тој седна во таксито.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оно, не е на половина, ама една трета сигурно Таа беше сигурна оти Трајко не се жени и оти кај неа ќе доживее и неговата третина ќе и остане нејзе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сега, кога беше сигурен оти е навистина слободен, му се отворија очите и почна да гледа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако му текне и на вој другиот да се жени, таман ќе а услагодиме!“ — си повторуваше Митра со страв на душата да не ѝ си слизне и снаа третана од имотот за која беше сигурна оти ќе ѝ остане.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но сите беа сигурни во своите сили и не веруваа дека ќе има некој смелост да им се противстави.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Овој заминуваше со своите јаничари и успехот беше сигурен. Co самото негово појавување на боиштето, положбата се изменуваше во корист на султанот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Го одобруваше ли тој потфатот, значи беше сигурен успехот, зашто тој имаше да го изврши со своите јаничари.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Успехот со задушувањето на бунтот си го препишуваа исклучиво на себе и беа сигурни дека кадијата ќе ги направи салам бегови над покорените Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Лари ова го кажа низ горчлива насмевка и со израз на човек во чие име е направена страшна неправда... иако јас не бев сигурен дали воопшто знае каде е Ирак, а каде Македонија.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мајка беше сигурна дека Татко имаше многу работи да ѝ каже за нејзините стари знамиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никогаш не беа сигурни дека ќе опстанат на земјата на која се населени, дали не ќе ги зафати бранот на непредвидливата историја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ти одамна се подготвуваше за ова патување во Италија! – Така беше, мили, вистината ја кажуваш! – Јас ти ветив веднаш оти ќе патуваме, макар што и јас не бев сигурен дека ќе го добијам татковиот благослов за ова патување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јас знаев дека сакам да пишувам за нешто.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Добриот работник” или „менаџер” беа сигурни.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Слободњаците беа толерирани само кога иновациите и промените беа неопходни, обично затоа за да се излезе како победник во локалните натпреварувања.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Бев сигурен дека би можел да пишувам, но не бев сигурен кога ќе имам нешто што ќе го почувствувам како доволно оправдано да се пишува за него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На неколку пати здогледа милиционерски патроли, а еднаш чу и истрел некаде во средселото или некаде потаму од селото. Не беше сигурен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но беше сигурен дека неговото премислување е добро.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Овие сега што ја држат општината во Ливаѓе мене сакаа да ме стават да бидам изгласан за делегат ама не беа сигурни и затоа јас не сакав да се резиља да изгубам од Најда Шетленка што го токмеа ливаѓани кои не беа на власт и кои после мене многу ми се осветија ама ми дојде мене Шабан од Невенино и ми рече да кандисам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Поради тоа јас бев сигурен дека таа одлука ќе биде директно против мене... На умови бев...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како да не им веруваше на сопствените уше зошто беше сигурен дека никој не го видел кога влегуваше и излегуваше од неговиот дом.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оваа прикаска на Летка многу ќе ѝ допадне. Во тоа беше сигурен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вака јадосан беше сигурен дека денеска во кафулето каде што ќе оди на едно еспресо, на онаа келнерка, ако е на смена, конечно ќе ѝ рече: „Моме, чудесно ти е газето!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ѕидот со полиците како да беше нешто непостоечко и затоа му изгледаше невозможно таков ѕид да се сонува, а на куферчето добро се сеќаваше само не беше сигурен дали куферчето му беше препознатливо илине.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Што му се случило на Марка?“ праша, мислејќи на Едо, праша толку неотповикливо што на Ирецот престана да му биде смешно и, за чудо, Су се сети на својот сон со пластичните конци за што беше сигурна, како што во тој момент ѝ се чинеше, дека конечно го има заборавено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Накусо, тој само се премести одовде в планина каде што беше сигурен дека власт до него рака не може да допре, а сенката што му ја држеа партизаните – предебела.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Земјата вриеше од ударите на капките, и тој беше сигурен дека ќе ја заштити и од потоп.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Тие, птиците“, чу. Не беше сигурен дека ги споменуваа птиците. Можеби му се чинеше само.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Чу иако не беше сигурен дека таа тоа го рекла: „Никола, навистина ли сакаше да се венчаме?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Богословот беше пркосно насмевнат а тој не беше сигурен дека неговиот глас звучи злобно. Не звучеше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се потпираше на столот, не беше сигурен дека брзо ќе го крене. Лампионот се ширеше, се полнеше со бес, брзаше да ги подели на слогови сите познати и непознати немски зборови.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Беше сигурен: во врелината на своите дланки таа ја криеше модрицата под своето око, жигот на пониженоста.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Татко беше сигурен дека верно го следиме патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

В утрини, кога Мајка ја напушти татковата библиотека, таа беше сигурна дека подзела нешто значајно од татковиот сон...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Газеа внимателно како да се прикрадуваат кон нешто зашто сепак не беа сигурни дека овој татнеж е она за што тие се досетуваа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Му олесна, и сеќавајќи се дека братучед му Шишман со камче погодува гуштер в око, беше сигурен дека е тоа неговиот одговор.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Вистински почувствував дека сум го сторил она што не требало, а не бев сигурен која е причината и какви можат да бидат последиците.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не бев сигурен дали Бојка воопшто го слушна она што ја прашав.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Всушност веќе не бев сигурен дали ќе можеме да ја оставиме надвор од нашите размисли девојката в бело додека ќе го чекаме Виктор да се врати.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Немам право?“ му се насмеа на келнерот, а не беше сигурен зошто токму нему му го упатува ова прашање.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Бојаџијата не беше сигурен дали го разбудиле чекорите на студентот или крцкањето на вратата, но кога ги отворил очите и наближил до прозорчето Ѓошо Савев веќе бил на полјанката омеѓена со карпи што се спуштале дури до поројот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа молчеше. - Извини, што ќе се напиеш - прашав, иако бев сигурен дека веќе нарачала мастика?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но не бев сигурен дека го допре мојот поглед.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но и во таквите моменти на збунетост и нејасна надеж, тој беше сигурен дека , (иако сонува и посакува еден вид вознес за својата личност; иако се осмелува да ги смета за остварливи и најнедостижните желби), никогаш не му припаѓаше на светот на празните фантазии, туку напротив, целосно ѝ припаѓаше на грубата реалност, или поточно на светот на математиката како што често нагласуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Анастасија речиси беше сигурна дека Радуле во желбата да ја расположи несреќната Стојна веројатно ѝ објаснуваше дека не треба да се срами бидејќи оние од горните прозорци се страдни да зафатат барем со малиот прст од густиот маџун на задоволствата што ги уживаат тие двајцата!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не бев сигурен за што точно размислуваше Роза, таму, на игранката, но забележав дека со лесни женски движења на левата рака, бркаше некоја мушичка што ѝ сновеше околу трепките, а потоа наеднаш ме погледна и речиси прошепоти: „Нели, умните ги праќаат во лудница за да ги снема, а нас, лудите, нѐ оставаат овде, да бркаме мушички. Убаво збогатување на секидневието.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но тоа не е најстрашното. Пострашно е она другоно: не сум сигурен денес, но не бев сигурен ни тогаш, колкаво беше и дали воопшто постоеше во мене чувството на прогонет.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А и она, што уследи во однесувањето на Виктор изобилствуваше со знаци што не можев да ги протолкувам бидејќи не бев сигурен колку бев јас виновен за натамошните постапки на мојот постар брат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Некаде во градот, во тоа беше сигурен, некој се чувствува сосем опуштено и мижуркајќи ја слуша омилената касета, проследена со ритмично тропкање на дождовните капки по прозорецот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тоа навистина беше големата машина на Времето, ова поткровје, тој го знаеше тоа, го чувствуваше, беше сигурен во тоа, и ако тука ги допрете призмите, онде кваките, хармонските кристали, ако ја завителите правта тогаш, тогаш!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не беше сигурен дали ја сака својата работа или не, но тоа беше работа и тој ја извршуваше добро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се будев заспан. Или заспивав буден. Не бев сигурен.