ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Сите идеолошки присвоју­вања (од национал­истичкото до либерално-демократското) стапнаа на сцена накнадно и тежнееја да го „грабнат“ процесот што изворно не беше нивни.

Сите беа обземени од судбината на Чанга. Тој беше нивна судбина.

А сега... Откако ги испрати двајцата постари браќа кон Калето, беше нивни ред да носат храна, не мина ни половина час, три пати се чу ударот на металната рака врз металното топче на надворешната порта.

Таа ориентална приказна беше нивната фантазија, нивниот интимен филм како „Шеикот” на Рудолф Валентино, создаден во главата на малечката продавачка од киоскот во Данциг и младиот наследник на претпријатието со сточна храна, додека создаваа градови во облаци и на места на овој свет, подобри и позанесни одошто сивите квартови и улици на пристанишниот град.

Таму им беа нивните Библиски гори во кои наизуст ја учеа песната на Суламка: изнемоштувам од љубов, возљубен мој, трчај скокајќи преку ридови и гори и дојди, положи ме како печат на срцето твое за да доизгорам...

Тоа беше нивно време!

Иако, додека траеја работите, постојано боштеа дека нив не им е потребна чешма, зашто тие немаат добиток што да пие од неа, туку добитокот е спахиски, но после, кога ја подигнаа, со три тулејќи и со корито на кое одеднаш да можат да се напојат и педесет грла, не можеа да им се изнаблагодарат на Дамческите - тие, христијаните навистина немаа свој добиток што да пие од неа, но таа, чешмата, беше нивно дело.

Татко беше нивни растин, Јаузоски.

Даниел се движеше со голема брзина во својата сопствена орбита, една во универзумот на другите, сите јуреа кон дестинациите и кон судбините што не беа нивни избор.

Во својата книга од 1972 година, Мајка камп, која е иновативна етнографска студија за подражавачите на жени и дрег-кралиците во Чикаго и во Канзас Сити, Њутон забележува вака: „Еден од најзапрепастувачките аспекти на мојата интеракција со подражавачите беше нивната склоност да им се смеат на ситуации што мене ми беа ужасни и трагични“.162 ‌Како што признава самата, Њутн ја „збунило“ настраното прекршување на границата помеѓу жанровите.

Тука некаде беше нивната куќа... мала, чиста куќа со двор под калдрма и полн со трендафили.

Србите беа главната воена сила против Византијците. Нашите предедовци беа нивни сојузници.

Главната причина да зборуваат Византијците за Словените, значи и за нашите предедовци, беа нивните војни со Византија.

Тогаш им зборуваше за она момче кое загина во Сплит и од нив бараше повеќе да не ги испраќаат своите деца таму да гинат за нечии други интереси, во некои краишта што веќе не беа нивни, туку туѓи.

Просторот на земјата, што ја бранеа, не беше поширок од десетина километри, државата беше капитулирана, додека тие ја освојуваа Албанија, сѐ дури некој не им јави дека Германците се наоѓаат веќе во нивните касарни во гратчето, каде што беше нивниот гарнизон.

Чекореа надолу, одеа кон светот, кон градовите, таму беше нивната среќа.

Нивното движење беше нивни живот без страв од бегови и од чуми, и затоа уште позагатлив во својата величественост. На патот се исушив.

Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.

Кога весело викаа: „Бабо, бабооо! Ајде, дај ми од она нашето.“ - А баба Ѓурѓа знаеше дека е тоа парче сомун намачкан со свинска маст и посолено со црвен пипер. Тоа беше нивната гозба.

Очигледна беше нивната наобразба, но и домашното воспитување.

Тој ситен дождец, речиси целиот ден, беше нивен следбеник.

Сепак, Рада беше нивно чедо кое немаа намера да го жртвуваат.

Единствено важни беа нивната врска и нивниот живот.

Тоа беше нивната најтешка одлука која го потврди нивниот пораз.

Остана дури и денес во прекрасни односи со госпоѓата Фатма Белхоџа, сопруга на покојниот министер за финансии Белхоџа, (Бургиба беше нивен кум на свадбата) главниот преговарач за независноста на Тунис со некогашниот француски претседател Мандес Франс.

Од разговорот, од јазикот на аргументите, на заемките и вкусовите на јадењата, зависеше каков конечен курс ќе заземат Татко и Камилски, барем во корпусот на гастрономските османскотурски заемки.

Забележуваше дека дел од постарите букинисти беа исчезнати, а на нивно место беа нивни синови и ќерки.

Тоа беше нивен значаен придонес во мисијата на Татко и Камилски да се справат со османскотурските заемки.

Ние за живот, а тие за смрт. Ние за спас, тие за пропаст. Парите беа нивната душа.

Камилски се надоврза на претходно изнесените податоци за зборот кодош, запирајќи на личното искуство: Во животот видов многу маки од кодошите, имаше меѓу нив што ги знаев, а ме кодошеа, имаше и кодоши кои не ги знаев, бев нивна постојана жртва во војна и во мир.

Тоа беше нивниот обид да му се доверат и додворат на Шефот.

Двајцата ѝ беа должни на Илона и со неа беше сè океј, таа сега е во Италија, во Равена, кај Јирачек.

Таа беше нивната радост, нивната забава, нивниот анодин, нивниот духовен стимул.

Лоши јазици зборуваа по село дека дедот поп си ја припитомил снаа си кога момчето ѝ го зедоа Србите војник, но тоа си беше нивна работа.

Анѓа ѝ исприкажа како порасна во слобода кај мајка си и татка си; како весело и слободно го проживеа детството свое, како радосно работеше на нивните ниви, лозја и градини и се што им се раѓаше беше нивно; како среќна и весела играше и пееше на сретсело на Велигден, Ѓурѓовден и другите христијански празници со своите другачки; како среќна и доволна ја собираше волната од нивните овци кога ги стрижеа, и најпосле ѝ ја откри младата душа до нејзината длабочина и ѝ кажа дека има прво либе.

Дали ќе колат по Мариово, ќе бесат, тепаат, пљачкаат или ќе ги галат Мариовците, тоа беше нивна работат.

Таква беше нивна­та љубов, недофатлива.

И тоа беше нивната љубов, што ги чинеше посилни во одржувањето на семејството при налетите на судбината.

Тоа беше нивно прво сретнување во куќата откако исчезна нивниот голем пријател.

И тоа беше нивната љубов што ги чинеше многу посилни во одржувањето на семејството.

Таква беше нивната љубов.

Ако тие се интересираа за толку други работи што се случуваа, а не беа нивни интерес, таа ноќ требаше да не заспијат.

Со нив беше и еден цивил. Тоа беше нивниот толкувач.

Тоа беше нивниот брак. А денес, по шест години тука седеше вујко Ејнар.

Која власт ќе можеше да го расправи тоа“

„Можеби навистина беше така. Заборавете го случајот!

Којзнае што сѐ се беше случило помеѓу него и Генералот, но тоа беше нивна пресметка, нивно недоразбирање и, се разбира, нивен грев.

Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.

Невидено беше нивното.

Сигурно дел од вината што побрзав во таа намера, беше нивна. Не ги обвинувам.