бев (гл.) - утеха (имн.)

Во моето село, во тоа време, немаше деца што го продолжија школувањето, но тоа за мене не беше утеха, мислев секој за себе треба да се грижи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога бурата долго траеше, и кога целото брдо завиваше со денови и денови, ѝ се нафрлав на теглата шеќер, со црпка или со раце, тоа ми беше утеха, жолтиот, небет-шеќерот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа ми беше утеха за сите неубави и испомешани чувства.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)