бев (гл.) - дел (имн.)

Мајка ми, среќна, нѐ галеше сите. Смислата на сиот нејзин живот беше нашата среќа, а оваа наша радост беше дел од тоа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Овој прелет на чавките преку реката беше дел од пејзажот, кој по­некогаш го толкувавме како довикување на несреќата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој и самиот беше природа. Затоа и љубовта кон козите беше дел на оваа природа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И во сликите од ритуално миење на нозе и крштевање кои беа дел од перформансот во Базел и Дизелдорф во 1971, се открива Бојсовиот месијански карактер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во Манреса перформансот од 1966-та, широко обликувани полу-крстови по својата форма нè потсетуваат на едно село во шпанија каде Игнатиус Лојола беше дојден како војник кој бара ослободување од гревовите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За Татко, сиџилите беа дел од божјата мисија што му беше доверена, да ги открие при потрагата по загубеното отоманско време.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Освен Бојан, кој беше дел од оваа планина, израстен во нејзината дивина, убавина, суровост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа старо, умно куче беше дел од неговото детство, негова најголема радост, негова најсакана игра.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сите тие работи на Паца ѝ беа дел од чеизот што го донесе во куќата на Спира Клечев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но сигурно и тој беше дел од големата неподвижна протоплазма на власта која ја движеше инертната идеја на Водачот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Освен коњската главата со зобник, што се наоѓаше над влезот, и фактот дека храната навистина беше добра, гостилницата на Бланш беше дел од гостилниците што се наоѓаа на автопатиштата ширум континентот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше дел од родниот проголтувачки свет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имав тешка задача, морав да ставам крај на мојата врска со Евелин, девојката која што беше дел од мојт живот кога те упознав тебе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Стоејќи на ридот под кој длабоко лежи бездната на Котелската Кула, ете, само се обидувам да си ја вообразам сликата за нив, но таа е бледа, далеку е од онаа вистинската во која војната беше дел од нивниот живот, од која едни останаа на вечна стража, други од неа излегоа осакатени, а трети го фатија неочекуваниот, но принуден егзил и голем број од нив засекогаш останаа во туѓи земји и меѓу туѓи народи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ташкент, за многу беше дел од нашата младост што ја оставивме во заводите на далечниот Узбекистан, дел од нашата слобода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа беше дел од нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Колку многу среќи на едно место,“ рече Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На секои неколку чекори Сара нѐ замолуваше да подзастанеме, не затоа што ѝ беше тешко да оди, туку затоа што сакаше да се загледа во оние нешта покрај кои ние минувавме без да ги забележиме, затоа што беа дел од нашето секојдневие: мајка и дете седнати на клупа им фрлаа трошки на гулабите, сликар стоеше покрај штафелајот и сликаше една бреза, девојка водеше под рака слепа старица и ѝ раскажуваше за светот што се пружаше околу нив, две деца копаа во земјата со рацете а нивниот татко читаше весник и не забележуваше како тие пронаоѓаа црви, млад човек се беше сместил како на фотеља на гранката на огромниот даб и потсвирнуваше, момчиња играа со топка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На влезовите од зградите беа поставувани списоци на новозагинатите на бојните полиња, по улиците среќававме воени инвалиди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш Клара Климт не доаѓаше во средите во салонот на Берта Ауербах, но затоа пак започна нашето пријателство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да се биде Евреин за брат ми беше дел од судбината, нешто што му беше доделено со раѓањето, нешто што не беше негов избор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму каде што не постои избор, во крвта, беше Евреин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Младите мажи беа мобилизирани – синот на сестра ми Роза беше испратен на фронтот во септември таа година, а неколку месеци потоа и синовите на Зигмунд: Мартин војуваше во Русија, Ернст во Италија, а Оливер беше дел од воената инженерија, и градеше тунели и касарни на Карпатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттука се разви дискусија за правата на жените меѓу Клара и пријателите на Берта, кои беа дел од она што се нарекуваше млада виенска интелигенција, дискусијата заличуваше на кавга, младите интелектуалци велеа дека со светот сепак мора да владее машкиот род, и Клара, пред да излезе од салонот, рече: “Очигледно ние девојките треба самите да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓу нив беше дел од критиката, од чии искажувања издвоив неколк извадоци, поместени на задната корица на книгава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се сеќавам, на крајот од претстава што беше дел од содржината на еден театарски фестивал, актерот што седеше до мене во публиката, изреагира бурно токму во мигот кога еден од актерите наредени на сцената како пред стрелачки вод, почна да аплаудира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Никогаш не ги премолчуваше своите минати, па и сегашни гревови, својата суровост кон браќата свои, која, иако беше дел од неговиот претходен живот, сепак остана дел од него самиот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од мене еве неколку ситни нешта што беа дел од секојдневниот живот на луѓето во земјата која се простираше од Вардар до Триглав.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Кока-кола во шише (варијанта срча, не пластика) беше дел од нашето секојдневие.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ја водеше, поточно беше дел од екипата во рубриката за природните убавини.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги средувам мислите многу полека за да го опишам подземниот живот на кој му бев дел, непозначаен од другите околу мене во мракот на јамата. Кои други?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја празнеше и иситнетиот камен го фрлаше во други, одамна истражени јами.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Иако тој дел ѝ припаѓаше на општата домска површина, за нас тоа место беше дел од ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Повторно сум онаму каде те сретнав со повторување на желбата, добрина во еден живот, беше дел од моето време, од мојот часовник, кој само за тебе чукајќи го мереше времето...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Арафат во себе беше начисто дека беше дел од израелскиот политички фолклор, во кој улогата како претседател му беше строго ограничена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинскиот водач пред една година, пред почетокот на американско-палестинските разговори, ја посети Југославија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавам на еден настан уште од времето на виетнамската војна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше дел од ритуалот при позначајните средби Арафат да се консултира, како и секогаш со една од водечките земји на неврзаните.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имавме едно радио во облик на раширени крилја на паун, кое татко го донесе кога се врати од Цариград, кое како да беше дел од куќата крај реката Вардар во Скопје, дел од семејството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично кога заминуваат владетелите, продолжува извесен период да живее нивниот мит, најмногу потхрануван од најверните соработници на владетелот, од инерцијата на претходното владеење На крајот историјата останува последниот арбитар во бездната на меморијата се извишуваат или исчезнуваат засекогаш некогаш моќните гласови Одбраната дружина нови амбасадори во светот, по едногодишните подготовки во Белград, како да беше дел од инерцијата на обезглавената власт по исчезнувањето на маршалот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше дел од ритуалот кога испишаните ливчиња, на кои бдееше, како еден вид Кербер, непогрешливиот шифрант Петар Иваз, сенката на мојата дипломатска мисија, од која конечно вистински се ослободував, кога тој конечно ќе заминеше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И околу немоќниот Тито, неговите последни генерациски пријатели кои беа делови на механизмот на владеење, како да ја гледав истата игра, истата немоќ и лажни илузии, да се спасат деловите на земјата, а да се изгуби целината, остварените вредности, понекогаш и по жестоки цени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тоа беше дел од нашата дипломатска реалност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше дел од дипломатскиот ритуал кој во оваа земја имаше посебен вид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го отворив писмото со лек трепет во душата. Го очекував одамна овој познат ракопис, кој лесно не идеше, но кој беше дел од мојот идентитет кој со мојата оддалеченост бавно го губев неповратно.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Новите палестински лични карти и пасоши беа само влезници за претставата на тој театар...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лесно го препознав и нејзиниот ракопис на пликот со кој беше испишано моето име и презиме, адресата. Се гледаше напорот да биде ракописот што поубав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Појдоа обајцата, по камената патека порабена од двете страни со високите стракови мирисливи каранфили и трендафили, кои ги одгледуваше Мајка, како да беа дел од семејството за кој кои требаше редовно да се грижи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски со уверлив глас, како да се наоѓаше на својата некогашна катедра, продолжи: Башибозукот, како архаична варијанта на мерценеријата на Балканот, со сите нејзини мрачни обележја, во крајна линија беше дел од османската воена машинерија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поимите јаничар и башибозуци Климент Камилски ги гледаше како диференцирани делови на балканската јаничарија, која беше дел од светската, од нејзините дамнешни времиња, па сѐ до скорешните.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко природно очекуваше да му покаже книга, но Камилски, со необичен гест, отвори од ѕидот едно вратиче кое беше дел од редот книги, и се покажаа неколку убаво наредени шишиња ракија и вино.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Испуканите ѕидови и земјениот под на напуштената крчма ќе беа дел на затвор од старовремски прикаски за некој дрпниќесе или востаник ако празните прозорци ги замрежуваше железо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секој од нас беше дел од кругот без почеток и без крај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дејан ја најде таа тезга преку свој пријател, што беше дел од редакцијата на магазинот на чие име Александар не се ни сеќаваше.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ретко работеше, дури и во најдобрите времиња, а сега струјата се укинуваше преку ден. Тоа беше дел од штедењето во подготовките за Неделата на омразата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во извесна смисла таа не му кажа ништо ново, но токму тоа беше дел од привлечноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во почетокот на дваесеттиот век визијата за едно идно општество, неверојатно богато, неоптоварено со работа, уредено и делотворно - за еден блескав антисептички свет од стакло и челик и снежнобел бетон - беше дел од свеста на речиси секој образован човек.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И така, една вечер еднаш неделно, Винстон минуваше по четири часа во парализирачка здодевност, навратувајќи едно на друго мали парченца метал кои веројатно беа делови од запалка за бомба, во една промајна, лошо осветлена работилница, во која удирањето на чеканите мачно се мешаше со музиката од телекраните.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Којзнае по кој пат се преиспитуваше: дали одлуката да се жени со девојка што се родила и растела во сосема други услови, во општество крајно различно од неговото - не беше дел од неговата борба со самиот себеси?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За секој случај таа акција беше дел од нашето осамостојување пред да тргнеме во темницата на годините што доаѓаа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И еве, младата Ервехе, со својата вујна, Италијан­ката Клементина, како да беше дел од таа голема војска на животот која ја започнуваше својата балканска одисеја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Денес сè во секој момент мора да се доживее на ист начин; за сите подеднакво.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Целиот свет еднаш беше дел од човечката психа, но сега веќе не е.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие процеси сè уште не беа дел од стварноста, но Татко со својата силна откорнатичка интуиција јасно ги насетуваше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа траеше околу еден час и кога заврши прилегаше на сосема обична рака. Но не беше обична. Таа веќе не беше дел од него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се разбира, сите овие нејасни објаснувања беа делчиња од некои настани за кои не бев ни сигурна дека се случиле, но и да бев дури и поглупава ќе дојдев до истиве овие заклучоци што дури сега ги кажувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На некој начин, бевме дел од вечноста, бесконечната тишина се расцвета во прегратка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Најмногу се послужив, за волја на вистината, со моето франкофонство, кое беше дел на мојот идентитет, расрнат на Балканот помеѓу македонскиот и албанскиот идентитет, изразен дури и во моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За неговите синови и внуци, најинтересен беше делот од прикаската кога австро-унгарската војска ги повикала граѓаните на окупираното гратче Поградец да ја обележат границата со јажиња.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се вративме во сепарето, а таму Стомачето тагуваше зошто не беше дел од главната претстава.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Размислував со цел да ги резимирам поминатите еуфорични денови, но тоа не беше дел од нивните интереси.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)