бев (гл.) - таков (зам.)

Порано деликвентите не беа такви. Слушаа рокенрол и не мачеа малецки луѓе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мора да слушаат народњаци и да сонуваат за оние сељанчури со огромни газишта од телевизијата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Беки, кој ја играше главната улога во?... 124 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Да, да. Баш тој Беки кој во филмовите глумеше хоштаплери, што впрочем и не му беше тешко зашто и самиот беше таков.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Впрочем, историјата на Балканот секогаш беше таква, доаѓаше и одминуваше во куп, а остануваше грутка мраз во душите на луѓето која тешко се топеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Страхуваше во позаостанатите делови на Балканот, а Балканот речиси целиот беше таков, пресметките со свештениците да не бидат пожестоки, подолготрајни, со повеќе последици.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зар, според Чанга, не беше таква самата човекова природа?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајсторот што падна беше еден турнибука со кого двајцата се намачивме кога ја правевме куќата. Беше такво будалиште.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На некои места имаше дамки рѓа, но металот беше таков што не даваше значително да биде нагризан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше голема возбуда, но промената беше таква што одвај се забележуваше и ние продолживме со нагаѓањата: ќе смени сосема брзо, не ќе смени, ќе сврти на песочна, не ќе сврти.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше очајна ако на сестра ми или мене ни тргнеше нешто наопаку и страдаше заради тоа. Едноставно, беше таква.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Алегра беше срамежлива, ете велат подпристарена девојка, со непријатното искуство на веридба прекината по божја волја, зад себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Иако името ѝ беше такво, таа не беше многу весела.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Патиките ги најдов под клупата шутнати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се пресегнав кон гранката и ја позедов маицата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Некако зловолен се обував. И другарите беа такви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, не само на изглед тој беше таков; и сите обноски му беа достоинствени, сериозни, умни, та дури ни од просвета и наука не беше лишен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вака навален на десната рака Петре разговараше со својот другар Митрета и ја вртеше главата, потсмевајќи се задоволно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите деца излегоа на тебе, го колнеше кога знаеше дека нема веќе да излезе тој ден: ни едно не се врати; и ти беше таков - кога ќе излезеше, не знаеше за враќање.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа, неговата жена, не беше таква, преубава беше, морам да признаам дека маѓепсуваше.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Причина за тоа, главно, имаше две: и едните и другите беа задоволни што работат за свои, христијански, газди, и - втората - што газдите беа такви, добри, и не ги тормозеа: во сè, во сите работи им веруваа, како тие ќе им ги прикажеа така беа и прифаќани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па од страв од самовилите, освен нив овчарите, уште само некоја куражна баба, ако ѝ беше таква нуждата, крајна, и ако можеше да јамчи за својата безгрешност, смееше да отиде таму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Коњот навистина беше таков, небаре царски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, зашто беше таков, гол и премачкан со шарлаган, нешто што беше и срамно понижувачко, со наведната глава, а Исо, за цела глава понизок од Лазора, но многу поплеќест и подебел, речиси гргулест, ги креваше рацете над глава, плескаше со нив, се вртеше во круг и извикуваше борбено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Старата железничка станица, која сега сосема е пуста, со отчепени врати и прозорци и со распрчкани огради, порано, пред напуштањето, воопшто не беше таква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Напред пред борачите одеа тројца зурлаџии и еден тапанџија, (свиреа, корнеа зурлите, бувташе, уриваше тапанот) а по нив сета прилепска чаршија, сите пазарџии, меѓу кои и главите на сојовите од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така Видан Јанчески, по мајчина пола тукашен, стана жител на Потковицата, речиси кога имаше полни дваесет и пет години. И фати брзо да пушта корени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едното око, десното, навистина му беше преврзно со црно кожинче, а и жената што ја донесе со себе навистина беше таква каква што ја прикажуваа некои кои ја виделе со Тодета таму, во Загреб; ластареста и опета и сета лиса - само очите ѝ беа големи и темнозелени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А беше таква темнина што можело да се случи мангупот да се послужи дури и со моето име?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имало, веројатно и повеќе такви случувања, посебно во оние мрачни ноќи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И на такви случувања мракот им е сводник!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Песната беше кратка, иако беше таква, кога заврши со пеењето, Милан беше без здив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој веќе не беше таков како на часовите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Договорот беше таков - да го расцепиме платнениот ѕид на шаторот и кришум да се провлечеме внатре.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Паметам дека „мојата” куќа, нека ја наречеме така, зашто навистина беше таква што тогаш и сега, ја чувствувам како своја, беше ниска, само со приземје, покриена со керамиди, опкружена со висока авлија и голем двор со многу разновидно цвеќе и тукушто расцутени трендафили.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфатив и тоа зошто Марина беше таква во сите овие денови.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Човечкиот род отсекогаш го насетувал, и засекогаш само ќе го насетува без да може да си докаже дали е тоа вистина или се самозалажува, она чувство дека во самото човечко суштество тлее некаква нематеријална светлина, нешто што можеби останува да гори и по згаснувањето на телото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тишината беше таква реткост што копнеевме по неа, и во миговите кога настапуваше можеби без размислување молкнувавме, престанувавме со говор не затоа што свесно сакавме да ја доживееме тишината, туку говорот ни се земаше како кога се случува чудо. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поведението на бугарскиот народ кон руската војска и на бугарската интелигенција кон руските власти и дипломати беше такво што Русите илјада пати се каеја за своето занесување со „братушките”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Опустошувањата што ги правеа нашите предедовци во Византија беа такви факти за кои не можеше да се молчи; а заедно со прикажувањето за опустошувањата се прикажуваше и за опустошувачите, спрема кои Византијците се однесуваа со гордост и презир, како спрема варвари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но и Петар како и тој добро знаеше дека Павле, своите писма си ги корнеше право од душата и дека тие беа јасни како езерска вода, оти и љубовта што ја имаше кон Бога, кон Учителот и кон луѓето за кои пишуваше му беше таква.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше во него исто како да се фатил во некое оро, чиишто стапки беа такви, и тој беше целиот во ритамот на таа игра.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не, тоа воопшто не беше неговото малку подзамижано десно око, сигурно мнозина би помислиле за него дека е стаклено, бидејќи и впечатокот беше таков, но за оној што знаеше дека тука нема никакво стаклено око, провалијата на нескладот на тоа преку секоја природна мерка подуено лице изгледаше уште поголема и уште потешка за одгатнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„И мајка ѝ беше таква...“ „Има ли чаре, лек?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога разбра Профим дека Девица се скротила, му рече на Полина: „Ти реков, и мајка ѝ беше таква“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не беше таков Гоше, не стоеше толку мирен. Го оставам, се вртам, викам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А беше таква девојка, зелено залипа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Богдан беше мртов а одмаздата не беше таква како што беше ветена со клетва. - Еј, брате, слаботија си ти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Се гледаме за десет дена, - бојата на нивните гласовите беше таква што во нив имаше само искреност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сиот нејзин живот беше таков, секоја нејзина желба се протегаше до исполнувањето лижена од ладниот пламен на свилата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога ќе видам некој како мене, кога бев таква, го сожалувам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас потполно те разбирам зошто си таков, зошто и јас еднаш бев таква.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со ѕвер да ве правела мајка ви, не ќе бевте такви...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во тие часови немаше разбирање за Ивана и не беше таков каков што мислеше дека е.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Немаше никакви претпоставки а можеше да ги има секакви и многу - ноќта беше таква, до врв исполнета со штурци, со локомотиви, со живи сенки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Богдан беше мртов, а одмаздата не беше таква како што беше ветена со клетва.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Претпоставував дека и со другите беше таква.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А мојата природа беше таква што бараше блискост и единство.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој беше таков детинест, толку беспомошен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И јас бев таков - поет, студент, мечтател...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
РЕВШИН: Смислата, беше таква.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ах, Аљоша, ако ти не беше таков и толку нагнетен само со самиот себе, до одвратност, до темнина, ти, веројатно ќе видеше што направи од мене во овие последни години и во каква состојба сум јас сега.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Стегата за пари беше таква, што не остана ни аспра во сите дванаесет села.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Гладот повторно се всели во сиромашни­те семејства, а малку имаше кои не беа такви.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
-Е па! со среќа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште не си ги бев облекол гаќите... бев таков сред пролив...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да му се плукнам Добога! Ќе седнеш ли најпосле? (стр. 320-321)
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си ‘рчев толку мирно... Никому не пречев...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мајка ми беше многу растревожена што беше таков исфрлан...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе спие кај мене!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Работите беа такви за какви ќе се покажат и докажат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И наеднаш ми стана жал што бев таков и што не можев да бидам поинаков и што се излажав дека очите ми се бистри,чекорот посигурен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го затече пијан и тој затоа што беше таков, беше смел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А и прашањата му беа такви, недорасонети, и по малку чудни“..
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Погодокот беше таков што не ветуваше никаква надеж.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
МАЛИОТ: Еве ја Курта! Види! Иста како нашата! Леле Курта…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ќе беше таков, мене да ми оди пена на уста од бес.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Да бев такво лижигазе како тебе, ќе седев или ќе се врткав кај командантот на Прењес.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Беше таков: деца сакаше и децата го сакаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но ако не беше таква, во онаа моја самотија кој ќе ми го разбрануваше одвреме-навреме денот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина беше таква.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе дојде кај нас, ќе протрча низ собата, и наеднаш ќе го крене фустанот над колена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па ќе си речев: таква ја создал Господ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби беше таков зашто останал сираче уште од дете кога Турците му ги убиле родителите во времето кога беговите им ги одземале тапиите на селаните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Му реков дека пред носот германската колона требаше да ни помине, а местото беше такво што можеа и мравките да се видат а камоли ние.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби ако не друго тој човек беше таков што ми ја лечеше осаменоста од која постојано ме стегаше срцето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, не бев таков тип на девојка, во принцип мразев туѓо, не давав свое, не се плеткав со двајца од исто друштво или роднини, избегнував бивши на другарки и на братучетки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)