Плочите на патеката кон манастирот измиени - но суви - зашто жедната земја ја беше испила секоја капка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Виното беше испиено. И во оној предел, кога се топат од виното разиграни мртвите линии, Кочо се занесе и ја обгрна сета со поглед.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Нешто ме глочкаше на папокот, и јас ја кренав маицата: видов дека на мојот папок стои црниот пајак од младоста, брошот на мојата баба; Јан Лудвик, очигледно беше дошол од циркусот, од белиот свет, да ми го врати црниот пајак, и откако го беше испил своето питие, ја беше запечатил чашата со пајакот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)