Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Еден вели на толку метри, друг на олку, трет кажува пример дека некаде и на дваесет и две, не нашле вода.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше дваесет и први јуни, кога главниот инженер извести дека најпосле работата е завршена и водата може да потече.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога имав дваесет и две години, се оженив за Љуба од чесната и богата фамилија Наковци од Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Квечерината на дваесет и трети мај, кога се вратив од височинката каде што веќе се изведуваа работите на главниот резервоар, за кој земјата беше ископана и, на камиони, однесена, та почнуваа бетонерските работи, кога се вратив таа квечерина, пред куќата ме чекаше човек кого не го познавав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Колку што знам, ти си таму и таму ќе се видиме и ќе бидам в село за дваесет и осми, за празникот наш Света Богородица“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најпосле, на дваесет и трети август, ден среда, се појави водата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На дваесет и четири не се „лежи“. Побарав уште една карта.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со трепетни прсти земав уште една карта - четворка - значи, сум стокмил дваесет и четири.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На дваесет и шест не се „лежи“. Си купувам уште една.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Ах, Прилеп, Прилеп! Оросписки град. Пред дваесет и пет години ти собра потписи да се вратат Русите од Велес, сега со прст не мрдна да помогнеш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Хилми си ја зеде грижата да ја исполни султановата наредба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Меѓу другите сиромаси што ги собра Мефаил од Дуње беше и Андон Волканоски, сирак, без мајка, без татко уште млад — на дваесет и пет шест години но затоа удомен уште на седумнаесетте, та имаше веќе четири-пет ситни деца, како од вреќа истурени.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Збогум мој Прилеп, да би оган те изгорел со сите твои Аџи Рамповци, Аџи Илиовци и сите христијански бегови и паши!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И повелаше, пашуваше, попуваше, та дури и владикуваше Толе. Се заинати поп Тодор во Градешница и неќе да го венча сина му на сиромашецот Васил Ватралката оти немал да му плати две лири, една за него, една за владиката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѝ ја засука кошулата и ѝ наброја дваесет и пет дренови по дебелото месо, на очиглед на цело село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Навикнат да слуша извештаи за побуни во целата своја огромна царевина, кои секогаш ги задушуваше во крв, султанот го повика својот одговорен службеник за Европејска Турција, Хилмипаша, и кратко му нареди: — За дваесет и четири часа сакам мир во твојот реон.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога тој ја преземал власта над веќе распаѓачкото царство, имал дваесет и четири години, бил мошне чувствителен, даровит и доволно образован „романтичар“, еден од оние „проблематични“ младешки ликови од галеријата ликови на Понтормо.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Веќе дваесет и две години, секоја вечер тој сака да ме однесе... точно на полноќ... но и јас знам да се бранам... со дванаест чисти симфонии на цимбали, два катаракти за славеи... едно цело крдо фоки кои се горат на тивок оган... ете ти работа за ерген...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа се обидуваше да си го претстави како изгледа сега, но не можеше, оти секогаш го гледаше таков, каков што си го знаеше од пред дваесет и две години, кога ја остави.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој, со своите старечки очи, уште ги наѕираше контурите на оние мили образи, што ги впивал во себеси дваесет и седум години и од кои му беше тешко да го оддели својот поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така Видан Јанчески, по мајчина пола тукашен, стана жител на Потковицата, речиси кога имаше полни дваесет и пет години. И фати брзо да пушта корени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во слободното време, во неделите и празниците, кога полето е празно, освен овчарите, воларите и говедарите друг никого нема таму па тоа не мора ни да се чува, сам ги истреби и ги огради изворите во Јасики - оттогаш жителите на Потковицата ги викаа Веданови Извори - а во делниците од наутро до навечер, а во убавите лета и преку цела ноќ, го обиколуваше синорот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А јас, лете, наутро, важно соопштував: - Денес на иже јеси се фатиле дваесет и три муви.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше прв час, час за одделенскиот раководител, а тоа кај нас беше Фискултурецот: дваесет и осумгодишен човек, глупав колку што не може да се замисли, речиси ќелав, разведен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој дваесет и осумгодишен, силен маж имаше две различни очи: едното му беше зелено, а другото сино (отсекогаш се плашев од него, оти ми личеше дека од двајца е составен), со потсмев гледаше на тоа што разбојот го сфаќам како уметност, а не како средство за стекнување и покажување физичка сила.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја гледав: немаше повеќе од дваесет и две-три години; болскотеше под силната светлина како рипка во вода на залез; качена на трапезот, правеше страотни вратоломии, со кои сега нема да ве заморувам; со неа, од другата страна вежбаше нејзината сестра, Светлана; се разменуваа на трапезите во совршена тишина, така што се слушаше само крцкањето на жиците на кои беа закачени трапезите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Отиде до автоматот за цигари и стави дваесет и пет центи во жлебот за ковани пари.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Слично беше и кога еден британски таблоид, сакајќи да го драматизира потресниот случај на некој „типичен, горопаден пивопиец и спортски делија од дваесет и нешто години, до уши зацопан во свршеницата“, кој станал геј преку ноќ како резултат на спортска повреда, објави дека првите загрижувачки знаци се појавиле не во облик на хомосексуален порив кај младичот, туку во облик на неочекувана незаинтересираност за резултатите од рагби, во вид на неспособност да разговара со пајташите арпаџици и некоја нова склоност кон саркастичност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А беше вака: Најпрвин ги собраа младинците од седумнаесет до дваесет и некоја година и не поминаа два или три месеци ги собраа и девојките.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не сосем доволно за да види како првата плоча му станува платинеста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Стрес тест, тест за алергии, тест за рефлекси, текст за капацитет на белите дробови (дував во жолти балони сѐ додека не пукнаа, потоа во една машина со големина на Хамондовите оргули), рендген, броење на спермата, и густо отчукан прашалник на дваесет и четири страници со поглавја за анализа на соништа, генеалогија, логика и заклучување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ми зема крв, се разбира - за да ја тестира виталната органска функција и отпорноста кон болести.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тестираме антитела за околу педесетина болести“, рече додека очите му поигруваа зад стаклата на очилата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дваесет и првиот век ќе биде сведок на нова глобална култура, чии припадници припаѓаат на новата раса, ја слават човековата индивидуалност, човековата комплексност, неговите потенцијали, тие се просветлени бесмртници што комуницираат со брзина на светлината и дизајнираат технологии за нивната научна ре-анимација. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 37 okno.mk | Margina #32-33 [1996]

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И не е баш заспан на зелената падина како што ни се чини, колку што можеби само е свртен на другата страна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колку долго живее? Дваесет и пет години.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЕМИ ШТО ГИ ДЕФИНИРААТ КУЛТУРИТЕ 38 ТЕМА култура контракултура ЕМОЦИОНАЛЕН СТАВ Заснована на страв Заоснована на Научнички оптимизам Бавен-ригиден или импулсивен Анимиран, сјаен, Сериозно-возвишен, работник среќен разигран, Арогантен или фалбаџиски самоуверен, отворен, Тврд-опасен или млак-субмисивен пријателски-сочувствителен

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ана ми ја подаде гондолата, мојот подарок за дваесет и шестиот роденден на брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја немав видено оттогаш, и сега беше тука, како да го препловила времето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Утрото, дваесет и шестиот ден од месеца цутара, втората година по Големата војна, миропомазаната жена на Пане Липовдолски (одамна упокоен) осудесет и едно годишната Лена, шевелеше низ куќи, се вѕираше час во ноќвите, час во амбарите, во потонот, во малата и големата одаја, во гредите над чардакот, по ќошињата на дворот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се колнам не е дубара, свет човеку: така беше. Ако ти е жал за мене земи копач откопај ме ... (Народна.)

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Уште порано пративме човек со нешто пари, ги потсетил Онисифор Проказник. - Тој ви кажал, мислам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се удрил со тупаница по крвавата празнина во устата за да не зареве со грло на млад волк кој не ја проколнува сегашнината туку со сиот бес на својот вид ѝ се заканува на иднината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поминати се дваесет и една година од првиот писок на Стивенсоновата парна локомотива - во Германија и во Белгија се градат железнички линии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во истата година, по неколку месеци откако Његош ја создава првата печатница во Црна Гора (четири столетија и две децении по отпечатувањето на Гутенберговата Библија), Џемс Гордон ја изненадува Америка со дневниот весник New York Tribune, големиот врсник на непознатите Новине хорватске на Људевит Гај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имаме четириесет и три воденици и ни беа нужни осумдесет и шест тркалезни плочи за мелење. Сега сме помалку. Останавме најтврдоглавите. Дваесет и деветмина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МЕТОДИ: Возот, возот задоцни дваесет и седум минути.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мундирот ми е вистина лош. Едно дваесет и пет години мислам, не бев на гробишта, какво место!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓу другите до гробишта го испратив; ме одбегнуваат и се гордеат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Доаѓа Дваесет и четврти: Кирил и Методиј. Денот на просветата или даскал ден. За нас нема школо.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А кога на дваесет и трети јули луѓето ќе ја сретнеа неговата бледа, безначјана фигура, не знаеја ништо за таа смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На дваесет и втори јули умре кловнот на тој циркус. Кловнот Август Рицман. Умре за секогаш во една ноќ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Биди уверен, пријателе, дека патот ми беше познат: пет чекори до првиот басамак, дваесет и три крцкави ребра на скалите, девет чекори на лево до собата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Педесет денови, дваесет и пет различни дестинации. Газеа по веќе газените стапалки на Чеплес и на Солунска Глава, ги ладеа нозете во студеното Големо Езеро на Пелистер, преспаа во планинското бачило на Шара и ја почувствуваа исцелителната моќ на Банско, се искапеа дури во три мориња.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нејзината насмевка, очи, движења, тело, дури и бојата на гласот беа како на Рада од пред дваесет и пет години.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- „Нема проблем“ -му рече Марија. „- Единственото што ми треба е телефон.“ Тоа беше точно, а ѝ требаше само за да го предупреди сопругот дека нема да стигне навреме.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Четвртиот ден му се јави една Андалузијка, која доаѓаше само да го исчисти станот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа беше Мексиканка на дваесет и седум години, згодна, сериозна, а нејзиното актерско име пред неколку години се прочу низ поголемите театри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Она што во меѓувреме успеа да го дознае за тој крлеж, го дотепа: дваесет и две години, единец од богата фамилија, декоратор на излози по модерните дуќани, проследен со невнимателни озборувања за неговата бисексуалност и добро втемелениот углед на платен утешител на омажени госпоѓи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои држави им дозволуваат на месните власти да ја забрануваат продажбата на пијалок во баровите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Продажбата на пијалак на лица на одредена возраст своевремено се разликуваше од држава до држава, но сојузната власт ги примора сите држави да не продаваат алкохол на помлади од дваесет и една година.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дечко ми живее кај мене речиси два месеци. Малку ми здодеа од него. Заедно сме по дваесет и четири часа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

По илјада четиристотини четириесет минуити ќе бидат предалеку.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Вечно спијат само покојниците, - одговорив. – Чинките на мојот пријател Пајо имаат моќ само дваесет и четири часа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не сакаше да се предаде, се противставуваше, но сепак стана мал како од пред дваесет и неколку години. ...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можно ли е тие луѓе да го проголтале тоа, само за дваесет и четири часа? Да, го проголтале.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се воздржувал од сѐ и бил непушач, немал друга забава освен еден час дневно во вежбалницата, и бил заколнат на целибат, верувајќи дека бракот и грижата за семејството се неспоиви со дваесет и четири часовната посветеност на должноста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секој граѓанин, или барем секој граѓанин што беше доволно значаен за да биде надгледуван, можеше да биде изложен по дваесет и четири часа дневно на будното око на полицијата и на звукот на официјалната пропаганда, додека сите други канали за комуникација беа затворени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа не беше незаконско ( ништо не беше незаконско, затоа што не постоеја никакви закони ), но ако биде откриен, беше сосем сигурно дека ќе биде казнет со смрт, или барем со дваесет и пет години во логор за принудна работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури во дваесет и три часот, кога веќе беше дома и во постела - во темнината, безбеден од телекраните сѐ додека беше тивок - беше во состојба да размислува непречено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стрелајте ме. Обесете ме. Осудете ме на дваесет и пет години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Добиваше, колку што можеше да оцени, три оброци на дваесет и четири часа; понекогаш нејасно се прашуваше дали ги добива ноќе или дење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Дваесет и три и триесет.“ „Во хотелот во дваесет и три.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Поминаа можеби дваесет и четири часа откако јадеше, последен пат, можеби и триесет и шест.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Џулија имаше дваесет и шест години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Забележа дека часовникот над каминот покажува девет, што значи дваесет и еден часот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разбуди со чувство дека спиел долго, но еден поглед врз старомодниот часовник му кажа дека е само дваесет и триесет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зарем не би требало во дваесет и еден часот во август месец да почнува да се стемнува?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше поминало дваесет и два часот кога стигна во станот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Убав е, вели тој, со голем екран и во боја, со дваесет и четири канали.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Шетаат низ урнатините и водичот им покажува и објаснува: „Ова е главниот плоштад - Форум, ова се киповите на Јупитер, Јунона и Минерва; овдека се остатоците од храмот на Аполо, овде пазарот, градските бањи, а ваму крај брегот на рекава, театрите и големиот амфитеатар на кој присуствувале и по дваесет и пет илјади гледачи за да ги гледаат борбите на гладијаторите; на оваа страна имало убави куќи и вили меѓу кои се истакнувала вилата на Цицерон; по должината на оваа улица биле крчмите во кои се пиело и веселело...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Доста ми е: сум протерал преку глава дваесет и пет илјади денови, па зар сега да се мачам и да пекам за уште, и тоа за јадовни, тегоби?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По дваесет и седум години, што значи дваесет и четири години по смртта на Бах, баронот Готфрид ван Свитен, кому впрочем Форкел му ја посветил својата биографија на Бах, а Бетовен својата прва симфонија, се сретнал со кралот Фридрих накратко, и за таа средба вели: Тој [Фридрих], меѓу другото ми зборуваше за музиката и за еден голем оргулист Бах што живеел извесно време во Берлин.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Може да се пишува и со помалку како што прават Грците кога пишуваат со дваесет и четири“.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тие ќе треба да дадат не десет отсто, ами може да ги фати и дваесет и пет па и триесет отсто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еј, море, еј, сираку! Да не те фати бељата, та по десет и петнаесет лири се купува една вдовица, само Доста не сака да го голи човекот, та и дваесет и пет да беше рекла ќе ја тепаше главата Илко; од душа, од гуша — ќе ги отбереше Затоа тој кога киниса од дома си зеде осум лири, две франги, петшест бели меџудии и нешто ситна пара.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некој пченица, некој 'рж, некој јачмен за коњот, елем двесте куќи — двесте кутли; тие ти се дваесет и пет кила жито.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таман дваесет — дваесет и една вдовска свадба, ако не фати, шо свадба е таа, што домаќин е тој што ја прави?, Се растрчаа Илко и Трајко по луѓе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арно ама, есапот на Ѓура не му излезе. Малото Јоше се стори Јованиште, веќе фрли дваесет и две и три години, а за работа ич не мисли да се фаќа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На првата редовна служба Петко беше ракоположен за ѓакон, утредента за свештеник, и откако владиката го испраша дали ги знае сите поповски марифети, а особено откако ги брои Трајко дваесет и петте златни лири, нашиот Петко ја кладе в џеб „грамотата", си ја наметна шапката што му ја купи самиот коџабашија за спомен и си дојде в село како вистински поп.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Гледате ка зарудел по вратот, како ерген од дваесет и пет години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

За алките заковаа синџир од два метри должина, па тој синџир го врзаа за алката на наредниот и така со дваесет и шест метри синџир и тринаесет алки ги оковаа сите бунтовници на по два метра растојание еден од друг, да можат да одат на двојни редови.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога во глобалистичката агенда не е предвидено Формирање на невладини организации Кои сесрдно ќе се борат за неотуѓивите права на кривите краставици И од нив да се прави салата на европските трпези Како што на пример на почетокот на дваесет и првиот век Имаше портокалови и други невладини организации Кои со каранфили и рози им го поплочуваа патот

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Потоа Едо – авторот верува дека Едо и саскаше да се пофали, но и затоа што авторот нему му ја влеа нужната доверба – на масата го распростре планот за куќата со дваесет и пет соби и дванаесет бањи што планираше да почне да ја гради наскоро на една рудина каде што се подигаше нова резиднцијална населба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И така тука не бил од времето кога уште пред години пријателот Муса кој подоцна се исели од Труција, го однесе на ручек во бањата во Банско каде што успеа да изеде осумнаесет јајца половина час варени во бањскиот извор на температура од околу седумдесет или седумдесет и пет степени, додека неговиот пријател Муса лакомо изеде цели дваесет и осум јајца.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Фрактура на дваесет и седум коски. Три пукнати. Прелом на ребрата.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Или земи го Томас Ман за пример, тој стартуваше навистина млад, мислам дека „Буденброкови“ ги напишал како дваесет и петгодишник, а и „Смртта во Венеција“, која, колку што се сеќавам, многу ја сакаш, и „Тонио Кригер“ се рани дела.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Камерата ни овозможи да бидеме сведоци на неговата најинтимна насмевка или воздишка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Ало стар Бартоне, овде е младиот Бартон. Денес имам дваесет и една година!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се викам Стивен Леонард Џонс и имам дваесет и пет години и тукушто дојдов од планетата Земја и сега стојам со своите добри пријатели Регент и Шо, покрај стариот бунар на Марс. 60

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

За дваесет и четири часа сѐ ќе биде готово.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Минатата ноќ“, рече Бартон во дваесет и првата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.