црвенее (несв.)
Да, солзите на навредените целата утрин кобеа лошо над моите Ко трендафил алов црвенеа децата кутри: остро ги укорив своите.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
2. Таму горе на небото зора руди, земја буди, ден морави шири крила и алова точи свила, таму зора црвенее - мое срце ми црнее.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Во целата таа мака, блед, испрекинат зрак му се плеткаше во душата: што не избрза и не испрати абер во Ресен: „Барем татко ми да не црвенее пред овие...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо стои збунет и среќен. Час црвенее, час бледнее пред гостите седнати во два реда пред него.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сам и суров, во петиците на една рамноправна суровост, знаејќи што треба да стори во секој од идните часови, загледан во снегот, што продолжуваше, иако посмирено, сепак да се црвенее по целата издолженост на таа длабока трага пред него, која што можеше беспогрешно да го одведе на вистинското место.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- И затоа, магаре едно, заради тебе јас морам да црвенеам и да плаќам глоба - викна татко му и стана да го тепа.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
По куќите, на ѕидовите, се црвенееја низалки црвени пиперки.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Во рацете држеше пушка, а на капата му се црвенееше петокрака ѕвезда.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Низ папрата се црвенеа зрели црвени јаготки.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Скаменет ја успивам и последната ѕвезда И храбро го напуштам полето: - Може за друг црвенеат цветовите?!
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Во огништето веќе се црвенееше убав жар.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
24. ИАКО ТИ ГОРЧИ, ТИ РЕЧИ ГО СЛАТКО - црвенее потцртувано и во тестаменти и во други пораки до синот од татко, а всушност е издишка, на душата вентил...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
30. КОЈ ГО ЗАГУБИЛ СРАМОТ, ТА ТОЈ ДА ГО НАЈДЕ - нели срамот е нешто од светот што се крие, и небото црвенее кога сонцето ќе зајде, а од срам да црвенееме заборавивме ли ние?!... мачкај ја колата да не чкрта!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во нив на безбројните бразди, парцели и блокови зреат првите плодови: се црвенеат првите домати, се зеленеат краставичките.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Роса само ме гледа, ко да не е тука, ко да не сум тука. Очињата ѝ се црвенеат ѝ сѐ нешто си зборува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Отец Иларион се засркна од виното и почна да напиња на образите, да црвенее. Рече налутено: - Вие, полковниче, ја исмејувате христијанската религија.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ја гледа Милчо како го лиже сладоледот кој се црвенее, веројатно е од малина, па и тој инстинктивно подголтнува.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Шарпланинец: јадар во телото, во главата, во нозете: широк, дебел врат, голема уста, постојано подзината, јадри, изострени заби меѓу кои црвенее издолжениот јазик.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Црвенеам заради тој тон од кој одѕвонува целата моја земја, мојата Атлантида.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
