ципа (ж.)
ПАРЕ: А јас бедени за ципи.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сите се мршојадци под тенката ципа манири. Почнувајќи од мене.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
РАЈНА: Се роди со ципа околу главата. Пребргу ги отвори очите.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Потекува и породилната вода и ми се разлева надолу, по ципите, по нозете. А мевот само ме превиткува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од крстот, од ципите надолу. И ме втерува в земја, вели, а земјата бега од под мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Меѓу ципите нема ништо. Само гол мев и празни црева. - Бем ти живот без муда, вели Гојко.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И со текот на времето, ципата со која бил обвиткан, започнала да се стврднува, да добива лушпа слична на големо јајце.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога тој ќе ја спуштеше раката кон ципите, та му ја тргаше велејќи: - Не!
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Сега фустанчето го крена уште погоре над колениците и си се загледа во белите ципи на нозете кои беа прилепени една до друга како образ до образ.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ни шопа вода низ вратот, по 'рбетот, ни ги топли ципите и слабините...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Уште имам нициња во ципите, под мишките, ама и тоа не ме запира.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Крцкаат коските, пршлените, се шират ципите, се оптегнуваат жилите, ќе пукнат ко јажиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Женската е посветло сива и со должина на целото тело стегната е до ѕидот, а машката, потемно сива, ѝ се качила одзади, оваа, одоважната нога, убаво ѝ ја потставила во ципата од колкот, ама не може да ѝ ја префрли другата десната.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Кога ги слече и панталоните и здолништето од на себе, коњот го почувствува нејзиното голо тело на себе, ги почувствува нејзините голи и врели ципи стегнати на неговиот мев и се возбуди така силно што зафати да јури со сета сила и да 'ржи со крената глава.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Имаше и денови кога ветерот ѝ го поткреваше фустанот откривајќи ѝ ги белините на ципите, или кога при разминување на тесното скеле ќе им се поджулнеа телата или кога ќе му подаваше цигли под него, а тој слободно ѝ ѕиркаше во нејзините гради низ широкиот отвор на фустанот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кога завлегоа длабоко во пченките и кога тој сиот возбуден ја легна и таа почна да се слекува, од ципите па сѐ до папокот се откри густо црно крзно како од куна.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
А разговорите што ги води со прасињата додека ги чеша зад ушите или по ципите!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ова е пропратено со голема жлезда кај ципата од што не можам ни да одам.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Каде ни се заборавените зборови
пред кои запиравме како пред можност
да се најде изгубеното
каде се зборовите дрочни со смрчки
зборовите што нѐ попрскуваа
со нектар и семе по крилцата и ципите
срамежливи и бесрамни
зборовите заради коишто
капаците би си ги склопиле
и би се префрлиле слободно
во другото тело како во свое
во своето како во туѓо
по архимедовиот закон
со озрачени души
да не останеме полуживи и сами вечно
и од јазикот да се откажеме
доброволно, како од љубовта
при сѐ што сакавме
да бидеме заедно
уште, огин-и-ништо
залудно!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
