функција (ж.)
Везирот го испрати и овега и го пријави следниот: – Кир Герасимос, кир Дионисиос и деспот Јоакимос од Фанара, молат патријаршиски функции за деспот Јоакимоса. – Се знае – сто и шеесет илјади аспри – лаконски одговори султанот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
На секое му го определи уште тука големите функции кај падишахот, бидејќи за таму ги токмеше.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Бил на разни функции во општествениот и културниот живот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Битолскиот окружен револуционен комитет си ја присвои функцијата на бившиот Централен комитет и во името негово, којзнае по каква штура идеа, им испрати на сите организации едно окружно писмо, што ја застрани вистинската борба и ги расцепи и тие малку останати сили во народот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
20. ЈАЗИКОТ КОСКИ НЕМА, НО КОСКИТЕ ГИ КРШИ - така да беше денеска многу ќе имаше и мрши, но, еве, тој е хуман и друга функција врши: му мести коски на светот за утре да ги скрши...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Сликата за поезијата има една посебна функција: се чини дека во изразниот комплекс најсилно од сѐ може да ја одрази имагинацијата на поетот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Според второто стојалиште, што го застапува и Соломон Маркус, се укажува на функцијата според која „звуците во поезијата и преку неа стапуваат во директна врска со човечките доживувања после симптоматските и симболичките коренсподенции помеѓу фонетските појави и вонјазички појави.“
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Поезијата по природата на својата основна функција – има амбиции да го преобразува и времето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во основната функција на новиварскиот опус на Никола Кирков, и тогај кога своето внимание го насочува кон изградбата на мостовите и тогај кога спроти Божиќ патува по жестоките ветришта и луњи низ Европа, е - човекот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Докторот што го прегледа, рече дека е последица од насилното спречување на функцијата на левата рака бидејќи кај левучарите тоа е вродена особина да се склони повеќе кон развивањето на левата рака.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Подоцна се дозна дека при ударот, добил потрес на мозокот, од што му запреле животните функции, поради што се констатирало дека е умрен.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А само неколку од тие стотина милијарди што ќе ги исфрли во текот на животот, се репродуктивни: сите други не смогнуваат да ја извршат својата физиолошка функција.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Нѐ викаат да ги заземеме старите функции.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одеднаш јас знам дека овие црни реки, водје што носат бели черепи и мрши на доенчиња треба да стават во друга, поинаква функција.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Овие луѓе не се некои кои било. На нив тоа им е функција.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Партискиот секретар стануваше сѐ позагрижен поради овие барања, дури некој спомна на еден состанок, и оставка, а и тој самиот напати ќе си помислеше да си замине од функцијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Време на загубено детство, на сакани лица кои повеќе ги нема, на средби и раскази, ете го јадрото на целото романескно творештво, каде што Луан Старова, навраќајќи одново на знаците на семејниот егзил дури и во неговите најзванични функции, ги посматра знаците на историското насилство и предлага модели (можеби утописки) за соживот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Нападното присуство на преживеаниот книжевен стил го илустрираме на примерот, или попрво на моделот, на Ќосиќевата постапка, која, без ограда, се темели на репрезентативната функција на пишувањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
