укори (св.)
Да, солзите на навредените целата утрин кобеа лошо над моите Ко трендафил алов црвенеа децата кутри: остро ги укорив своите.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Тој очекуваше овој да го укори за дежурството, но кога ќе ги чуе зборовите на Луков сосем се изместува.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тоа го предизвика стариот Дамчета, тврдоглав, бистар и грамаден селанец, да отиде кај нив и да ги укори.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ова не го реков за да ја укорам. А уште помалку за да ја намалам или да ја оспорам веројатноста на нејзината приказна. Сакав само да ја вразумам.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ах таа негова снисходливост. Најнапред и самиот ќе укори а потоа да не се навреди ни козата ни зајакот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ако умрам и го оставам цвеќето, си велев, Господ ќе ме укори, ќе ме прекори, ќе ме пизмат и темјанот и ангелите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Но Даскалов не пропушти да ме укори: „Ајде, не плачи!“ Не, не грешам!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Неколкупати ме укори, но не беше налутен. Напротив, беше насмеан.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но не со намера да го укорам заради непристојното и по малку загадочно однесување во оној дел од неговата приказна што се однесуваше на спомнатиот волшебно розов облак, туку за начинот на кој настојувал да се изземе себеси од секое можно сомневање па дури и од недоразбирањата што би можеле да се појават во врска со нив.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Мојот претпоставен ме укори и ми нареди да те казнам. И јас ќе те казнам.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
