угасне (св.)
Угаснете и светлини! Мрак да биде - каракамен.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Си легнаа сите, се угасна борината, дедовците заспаа и почнаа да ’рчат крај него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога ќе скипне свеќата да догори, тогај и детето ќе скипне, ќе угасне.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ја турна од себе, таа падна назад, а борината ѝ отскочи настрана и не се угасна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Одеднаш ветерот дувна посилно, го отвори капакот од прозорецот, го тресна од ѕидот, и ветерот, влегувајќи во одајата, крена прав од огништето, го разбушави пламенот од борината, го остави малку да се исправи и потем надојде посилен и го угасна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Канделабрите се угаснаа. Полноќ. Миг кога нараснуваат желби, копнежи, мечти. Пак се запалија. Нова година!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Огнови што ја горат душата, можат да ги угаснат само оние што ги запалиле!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не. Животот е темно чекање. Разочарани надежи. Неостварени мечти... Угасни ја усмевката. Угасни ја... или не...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Фитилот е угаснат, фитилот е угаснат! Но, не е можно тоа! Страшно е да се чека вака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Не дозволувам да го угаснеш она што свети и блеска во тебе и те прави недостижна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Посегнува да ја угасне ламбата, но се присетува на нешто и пак си ја прибира раката.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа ме стави пак во креветот, нежно ме покри, ме погали по косата и откако ја угасна светлоста си отиде во собата.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ќе се разневиди племето наше, ќе се угасне, ќе се сотре.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така, така, ми угасна... Капинка моја. А како да не плачам?! Тогаш не можев, не ми останаа солзи. 169
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сипаниците денеска ќе им излезат, што се вели, утре ќе им угаснат. А научив и јас многу маривети. 37
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе гори, гори и ќе угасне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И нам, насмевката ни зајде, ни угасна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но, дури си отишол да го угаснеш, него веќе го преболело.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не ги угасна очите на дедо Костадин, па така и го закопаа - со светот во нив!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тогаш оние придојдените и оние што не стигнаа да се напикат во некоја отворена уста на црните вагони, си ги задскрија тупаниците од зад грб и назадечки го отвораа кругот околу вагонот со скриена мисла во главите дека уште веднаш треба да се спотнат огновите за да не ги угасне денот и сонцето.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
