трештен (прид.)
Многу сум ти пијан, проштавај! Трештен пијан, пијан како земја в пролет.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ој ти, Вардар, шуми, играј, шуми, играј од жалови, додека ни стари мајки глуво шетат низ дворови и со шепот низ ум трештен чеда свои споменуат.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
БОГДАН: (полека подразбира и најлосле како од гром трештен) Шта кажеш, море жено?...
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
„Еве ја Трештена бука“ - си помисли момчето кога помина под чаталестите стебла на една осамена, дебела бука.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога видоа дека му е трештена главата, отидоа кај началникот и му рекоа: „Луд е, господине, не знае што зборува...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И пак се расприкажав, а времето беше стигнато за џелат и судија; дојдоа тие, ја треснаа вратата на одајата и во следниот миг застанаа како од ровја трештени: пред нивните нозе, пред моето легло, стоеше составено скршеното огледало, со скаменетата последна слика во него, со ликата на прекрасната, преубавата ќерка на царот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
А кога стигнавме таму, со колена трештени од страв, со колена што штракаа, пред клучалницата грозна од одајата со умножението на отровниот запис, тој рече: „Отвори го ковчежето и пушти го сподобието отровно во одајата отровна“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
На мостот се скочани коњот, се сепна, ги подрашири нозете и ни напред ни назад. Стои укопан, трештен.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Обратно од она што можеше да се очекува, тој токму потпивнат возеше повнимателно и побавно одошто трештен трезен и самоуверен во своите рефлекси.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ако сме трештени, не значи дека ќе го ставиме времето во црни кеси и ќе го фрлиме во канта за ѓубре.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
