трева (ж.)
И пак го наведнува, како овената трева, зашто чеканиот не е.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Идит Грозда, прусат Грозда низ гастите треви, носит Грозда на глава си баница ил' мазник на овчари, кои пасат калешо и стадо.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Еј, јуначка луда, крв црвена, рујна, ти не ли се жалиш што вака се сипеш по ледини ридски, по тревата бујна?
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Откако одврза еден чун, тие седнаа во него и потпирајќи се со долги притки по мочурот, обраснат со подводни треви, запловија низ трските.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мече си седна под сенката на еден багрем, ја закуба нервозно тревата околу себе и сосема заборави, обземен од свои мисли, на оние што долу, крај реката, запотени под пекот на сонцето, го чекаа нетрпеливо.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
За чудо кога стасаа до дното, наеднаш стана светло и двајцата бегалци зинаа од чудо: на неколку чекори од нив, сред мрежа од трева и други подводни растенија, стоеше едно големо чудовиште.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Славна Дебарца кој не помина тој не ја виде Славеј Планина, горе во небо каде се крева, с рамни рудиње полни со трева...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Од пеењето ќе му пукне малата душичка и тој, со капка крв на клунчето, ќе се стркала од лисјето во бујната трева.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Понекогаш ќе дојдеа на широчината тројцата студенти и ќе седнеа на дивата трева крај децата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во широкиот двор, зараснат со дива трева, беа затегнати јажиња.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На оваа мисла ги навеле и нивните коњи, кои бегајќи од низината крај Црна, летно време накачувале горе по Зелка, Ѓурѓишча, Перун и Трибор, барајќи сочна трева.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За таа работа не треба ни прашање да става матерка — мирислива горска трева мачкарник — место каде мачките што живеат машко — назив на јадење манџа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За умрените се дава на живи разни предмети и продукти да им се најде на тој век сереј — волната кога ќе се попари пушта жолта течност која се зика „сереј“ симсиле — род, потекло синдилија — кременисување од високо, паѓање, несреќен случај синдрак — синко (аугментатив од син) синија — софра, трпеза сињелко — господ кој се наоѓа на синото небо скипне — догорува оганот, скипнува сонцето, животот на човек кога умира скисна — ми се досади скопец — женски накит од сребро или бакар подресен со пари или трепки скорнам — разбудувам, дигам некого од место скубам — пасам трева слеа се — се стопи како восокот што се топи слог — нива слог сповојница — веселба по повод на новородено дете српјановец — рид над селото Витолишта сртам — висам, се врткам околу тебе срчка — види срдешница срџба — лутина ставам — се сретнав со тебе се ставив со некого, 2) Станувам од место старавински — од село Старавина стегната рака — скржав, стипца, циција стигна — роди, се породи жена стопанот — мажот, сопругот страк — парче борина странам (дрва) — редам дрва или друго нешто за товарење на добиток стрелушам — се потплашувам струнено — тканина или плетена врвца од козина суварија — турски жандар, коњаник сугарен —доцна, поназад.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И уште сонцето ја немаше истресено росата од тревјето, тој веќе се спушташе кон селото од Дика.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сите отидоа по него, а дедо Ангеле им подвикна: - Ајде, пасете трева, магариња!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И како ќе може да ја поднесе крвта на полжавчето и како ќе ги остави очињата негови на мртва, премрзната трева, достоинствениот црн гавран да го огледува едновековниот клун во двете стаклени зеници?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Звуците се бранови на ветерот низ тревите подгонети. Некаде ѕвони.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Дали тревата има крв? ме прашуваше еднаш Јанко. Нема, му реков.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ боли, небо. По тревата на звуците познати легни ме.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
