тагува (несв.)
- Го убиле, го убиле, тагуваше тој и ја нишаше големата глава. - А се бореше против анархистите.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во првите денови Неда се увили, уште црно што не проноси: — „Таман си мисле оти нема разделба од него, ете пак ќе ми го грабнат! — тагуваше таа во самотните ноќи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тагува сонцено по твоето стебло да се симне тука, крај морево да заспие.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Внучиња, едни тагуваа што ве немаат други што ве оставаат и потоа заедно легнаа под мене мракот мој да не го видите.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Доста сентименталност. Слабите и неспособните нека живеат од спомени. Тие нека тагуваат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тагуваше тој за свршеницата, најубава од сите најубави.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но не ја оставив да тагува и да блада по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Не тагувај, славејче. Јас ќе те стоплам, - рече сонцето.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Не тагувај, славејче, јас ќе ти простам! - рече стариот даб.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Не тагувај, уморно славејче! Еве ти ги моиве гранки, одмори се, - рече тенката јасика.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Времето заспива во звук на далечна светлост Вљубени, со жолти цветови во рацете Тагуваат вечна ноќ.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
А ќе дојде, сигурна сум. Веќе тагува по планината.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Ами сега шо правиме? — почна да се тагува дедот Јован. — Ќе нѐ избесат виа пци утре.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ели сѐ повеќе го чувствуваше отсуството на мама и често и долго плачеше по неа, просто тагуваше.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
А младите не сакаат да тагуваат по измината младост ана своите татковци и мајки; тие бараат брз ритам, бараат своја мелодија, го барат своето време.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И тие плачеа и тагуваа и жалосно пееја за своите сињори и сињорити...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Тука се тагува, се жали, се трча зад камионите двапати дневно, се плаче, а ако некој рече нешто што не чини, а никој денес не знае што чини и што не чини, тогаш на огласна табла како што го направиле редот: контра, луд, арамија, плашливец, неранимајко...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Си седат дома си, во дворовите, и тихо и задумани тагуваат по заминатите, стискајќи ги во пазувите нивните последни писма и фотографии.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
– Не тагувај – се тешеше. – Луѓето се зли инсекти. Оси! Ти мораш да си над тоа!
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Попот докажуваше дека коските и металот не горат. уште пред тоа да избувне огнот, Антун Крстин му свртил грб на селото и се вратил од кај што дошол, негде кај што овдешните луѓе нашле ново Кукулино во кое со грч под ребрата ќе тагуваат по својата земја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
