суво (прил.)
Кашлаше чудно, суво и тивко, божем му се потсмева на некој старец.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тоа е огништето каде што се вали оган, пече леб, погачи, булиња, се вари манџа, топли вода и каде што во зимните студени дни се греат домашните на пламенот и жарот од сувите дабови и букови дрва.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Ти во оваа доба!“ Почувствува дека грлото му е суво, се напрегна: „Не ме очекуваше?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го мачеше рапава пустинска жед, лименото грло на матарката беше суво како и планинската пролет.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Келнерот доплива од мракот и застана до нив. „Чекајте“, им рече суво.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Воздухот стануваше солен. Се мешколеше во ноздрите, печеше суво.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сакаше да живее, да му се радува на денот, да го врти бројчаникот на касата, суво и шушкаво да дише.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Нано, овде никој не бели... Ќе ти поцрнат дреите!... - ѝ вели тој кратко, суво, повеќе деловно и брза на работа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Откако ќе излезат, Луков му наредува на Методи, сега веќе деловно и суво.) Методи, вратата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЛАДИЧОТ: (Суво и отсечно.) Досега немало задача што ми била возложена, да не сум ја извршил.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Дуваше југ. Неподносливата запарност го душеше грлото и под клепките внесуваше суво скокоткање. Во градите недостасуваше здив.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ги закачуваше испретураните коски со врвот на чевлите. и овој тажен судир на живите со мртвите тапо и суво одекнуваше во темниот простор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Влакното по неговото телце веќе не беше онака излепено; тоа беше суво и се згреа, потсветнуваше суво и добро згреано.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На тоа лице онаа насмевка скоро и како да не беше болна, таа само ги тераше да солзат суво неговите граорести очи. И штипкаше со погледот, пржеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Лицето му е суво, збрчкано, рацете тврди како копита...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
7. ДОБРИТЕ ЗБОРОВИ ОТВОРААТ ЗЛАТНА ВРАТА - сите, ко риби на суво, си раздвижуваме усти, но која ли врата денес, уште и да е златна, добар збор ја отвора, а не клучовни мустри...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Тихо е и лежи тежина врз темето и грлото го стега сувото попладне.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ќе ги чистам тревите, бурјаните околу гропчињата. Ќе кубам треба и ќе си зборувам, ќе тажам на суво.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Седнувам и си ја земам главата да плачам. Ама пак суво. Не можам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Бистриме така граматика, политика, а ветрот нѐ удира в лице, нѐ бричи на суво. Ја ваби зимата ветрот и ни ги собира очите, ни ги сменува погледите, ни ги разменува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
