стих (м.)
Во 1946 година излегува од печат првата негова детска збирка песни „Македонче“, во 1947 година поголемата приказна во стихови за деца обработена по народен мотив „Мице“, во 1948 година „Школско ѕвонче“ и „Во полската куќичка“ и во 1949 година излегува од печат книгата песни за деца „Крај огниште“.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Тој мораше да ги излее низ стихови и мелодија, и да ја разнесе по целата земја славата на неговите партизани кои што „го дочуваа црвено знаме!“
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Но при вториот или третиот стих Пере тивко му шепна: „Се заоблачи, Апостоле“, и тој веднаш ја сврте на „Дуњеранке“, оти влегоа двајца жандарми и дежурниот полициски писар Јачмениќ, кој се врати од Солун и си го зеде пак старото место.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пријателе, таква нитка светна утринава и во твојот стих.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Пријателе, знам, не е секогаш така и не се такви сите твои есени. Понекогаш ја топлат твојата рака стиховите од ветерот донесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И се заколнав: во мавтањето нека ми одлетаат рацете од рамо, но стихови веќе нема да пишувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Прва негова стихотворба. Убава? Којзнае. Тој не знае. Тој никогаш не пишувал стихови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Осумнаесетото лето откако почна животот, Иван, функционираше како прецизен механизам на часовник, се во одредено време: фудбал, стихови на класици, француска граматика, одмор. Беше и амбиција и умереност.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ја зеде едноставно, без збор, без повишена температура, без стихови.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тоа можеби никогаш повеќе нема да ја покаже убавината на своите немири, - можеби никогаш нема да напише стих...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Тоа се пак стихови, нели? - се смирува Ана. - Се вика Смарагда, - вели сериозно тој, оставајќи ја без внимание нејзината закачка.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само елате пред манѕерките, та ќе видиме кој појунак. — и го продолжи следниот стих.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ајде, фудул Митро, мори, При твојата мака... Но како нож му го параше срцето нејзиниот одговор, кој беше го поместил самиот Тоше во последниот стих и тој со натажен глас го заврши.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
СТЕВО: Вие сте првата која ги препозна. Со години им ги кажувам овие стихови на сите девојки со кои се запознавам.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Тој е мудар, и ќе има доволно мудрост за мене, за моите стихови.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Барем што се однесува за мене, вистина е дека оделни стихови што веќе претходно сум ги напишал, напати невидоизменети, од некоја песна сум ги вградувал во нова песна.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Од друга страна самиот Мајаковски се противставува: „Без рима стиховите би се распарчале“.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
За спомен ми подари грст стихови, на кои се потпиша.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А стиховите му течат, како да бликаат од извор.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Трети се обидуваат да напишат некој убав стих, да извадат од своето срце убави зборови со што ќе ја зарадуваат својата мајка.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
