стисне (св.)
Тој никогаш, па иако копнејќи, не ќе стисне во преград внук. ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Тупаници стиснаа силно; пред мртвиот вака клетва изрекоа една: - „Се колнам јас, јунаку, никогаш мајката твоја да не ја нажали Гега.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Овој го дочека, го стисна со левата рака околу врат додека десната ја држеше над него како да го посолува со нешто но веќе Андон му притрча отстрана и му се фрли в нозе а јас преценив кај е најслаб противникот и му се обесив на грб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Едно време го стиснав под мене, не може ни да мрдне.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сѐ на сѐ четири остро потенцирани бои: црвена, модра, зелена и бела, задушено стиснати во дрвена рамка под златна боја со која се бојадисуваат мртовечки сандаци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Илко му мигна на дедот Петка: обајцата излегоа од анчето и се стиснаа до Батанџиовото ѕитче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ѝ се приближи та му ја стисна подадената рака.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бојана ја стисна Суловата рака во двете свои раце и Суло се најде во Мухамедовиот рај од задоволство.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги стисна забите и замре, ослушнувајќи ги своите мисли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Заседата на ноќта го улови неочекуваното, го стисна в стапица, изгубен и недооформен за судрување го покри со влага, сам пред смрт, без сведоци, во таа ноќ кога сите оџаци кобно згрчени над него како зли богови, како птици што ја чекаат својата жртва.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ване се исплаши. А јас мислев... Нешто тврдо му ги стисна зборовите в грло.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лицето на Гавранот беше бледо. Полните црнечки усни уште повеќе се собрааа, се стиснаа, побелеа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се бореше со лек трепет но можеше да ја повлече кочницата како што можеше да го стисне со показалец чкрапецот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред куќата беа двајца, два камена, стиснати еден до друг и непроѕирни како ноќна сенка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пак му се заѕури во лицето и сакаше да го стисне за гуша, да го удави што не му го доведе детето што го зеде со себе. – Кадијата од Прилеп ги собра сите деца од Атпазар, па и нашиот Ѓелета го плени.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Земјо, тагата ни ја открадна. Стиснете ги тревките неа ќе ја исцедите.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Нека се знае и нека се прикажува: или и Анѓа ќе ја имам, или ниедно – си рече во себе и стисна срце да го чека резултатот од оваа опасна игра.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Челичните заби се вклештија еден во друг, се стиснаа како ѕверска челуст, и тој, Стојан Ванков, се исправи со суво шушкање во душникот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Сепак, имало нешто помеѓу вас“, му ја стисна десната мишка на Отец Симеон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Усните се стиснаа над големите заби. „Тоа е малку чудно прашање. Со кое право сте директни?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
