спрема (предл.)
Хр.Шалдев, кој заради бугарската стипендија се откажа од ова членство и стана верен агент на бугарскиот егзарх, а истовремено упорно и смислено го клеветеше Мисиркова, дури и пред ЦК на ТМОРО во Солун – поради неговиот критички однос спрема изведбата на тие акции.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ние бевме и спрема нив исто така принизени, како и спрема Турците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
147. Кралот и царот на средновековна Србија Стефан Душан (1308-1355) мошне често е предмет на размислувањата на Мисирков, при што особено се нагласува посебниот однос на царов спрема Волкашина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Нејзе уште од мала ѝ е всадено чувство на стравопочит спрема чорбаџијата, повеќе на страв, отколку на почит, и тоа чувство ѝ преминало некако во навика, така што нејзиниот страв не е силен но затоа е постојан.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Во новонастанатите општествени спротивности Хегел не ги забележува нужните услови за понатамошниот дијалектички развој на општеството, туку противречувајќи си наполно на своето учење за сеопштото движење и незадржливиот развој, најдобриот општествен поредок го наоѓа во статичната пруска монархија, во која, според него, нема спротивности, па спрема тоа ни услови за развој во понатамошен, повисок општествен облик.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Сеќавав некаква одвратност спрема ревењето и неподвижноста во која се наоѓаше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Беше жалослив спрема другите и горд со нешто изгубено што нејасно живееше во неговата пијана потсвест.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Надвор ѕверски завиваше луто ветриште, номад, бескуќник секогаш поинаков за луѓето и спрема луѓето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Останав се раскрвавено лице, со раскрвавено срце. Кога стаса полицијата станав рамнодушен спрема сѐ и немав волја да објаснувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Предај се со отсутност на духот, биди врелина. Ќе бидеме безобѕирни спрема соседите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Веќе три дни шумата беше безмилосна спрема неа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И реши да го осуди Трајка на смрт за да си ја излее омразата и спрема Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кога виде кадијата дека со никакви бакшиши не може да ја соблазни, со сила не смееше, плашејќи се да не е маѓепсница и вештерка, какви што по тоа темно време ги имаше кај сите религии, реши да го измени режимот спрема Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А нив веќе ги видовме што прават: јадат, пијат, беснеат и пари собираат за да го исполнат ветувањето спрема кадијата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Примашот се усмева. Се поднаведнува услужно, љубезно спрема келнерот, знае зошто е дојден: носи порачка. - Трубачот го викаат...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Итриот Ерменец има причини да биде спрема него повеќе од учтив одошто е потребно.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И сепак тоа не беше и најлошото. Тој наоѓаше утеха, дури беше и задоволен дека се зачувал од еден опасен бацил: злосторот спрема државата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И во него можеше да се воспостави пак тој целосен однос, што се градел низ сите поминати години спрема оние двајца луѓе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
