сожалување (ср.)
За сожалување, муслиманите и до последно време не можеа да се ослободат од својата стара предрасуда да гледаат на христијаните како на подолна раса од нив.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
43. Православјето – најстарата, најраспространетата и основната религија на сите македонски народности, за сожалување, сосем ја загубило од видот својата главна цел да сее братство меѓу народите, да ги облагородува срцата на верниците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се симнува да си купи сожалувања од улицата. Зашто нејзината утроба Не знае да расте.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Анѓа ја изгледа потурчената Митра со сожалување.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И Глигор чувствуваше едно одредено сожалување кон стариот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во салата се понесе едно потиснато шушкање што требаше да значи: зачуденост, сожалување, а можеби и револтираност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И тогаш како не ќе ти просолзат очите од сожалување, човече, кога ќе го гледаш онаков, мислеше Змејко.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше гладен, чуваше во себе едно тивко сожалување кон оние неуморни питачи, што и молитвеа на ноќта, клекнати поколеници и загледани во ѕвездите, но сеедно со чувството колку бесмислено може да биде тоа нивно празно завивање.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Како што сакаш, - му рече Волкот, божем со сожалување, ти сам си се осудуваш на смрт од глад и од жед.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
- Сѐ што се прави, велам, се прави за пофалба или од сожалување.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тоа дури ќе предизвика потценување и сожалување.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Кое од восхит, кое од сожалување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Полковниците ги опфати сожалување и долго гледаа по него каде што го влечкаа луѓето надолу по патот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Селаните му го заборавиле зографското мајсторство и без сожалување го гледале како ги влече нозете со мувлосан студ во исчанчените колкови.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Сред сета онаа арогантна турканица, таа ми праќаше охрабрувачки погледи,со неприкриена нотка на сожалување, што ме натера, токму на полноќ, откако буричкајќи по џебовите најдов две згужвани, испотени, но се уште читливи хартиички, да скокнам од мракот, си истуркам пат и лежарно му го земам микрофонот на едниот од гласноговорниците дркаџии.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Но овие луѓе го гледаа татка ми со големо сожалување како севезден ја влече црната чанта со книги и не стигнува да ги прехрани своите слабички деца.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кога селаните забележаа дека Богдана одамна го нема да излезе во градината, дознаа дека е тешко болен и некои од сожалување почнаа да го посетуваат и да му носат понади.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Обидувај се да ги имитираш, обидувај се во твоите зборови да нема ниту врска, ниту смисла, твојот разговор на минута да менува по пет теми, пцостите, пофалбите, смеата, сожалувањето, обичниот расказ - сето тоа, речиси помешано заедно, нека лета покрај ушите што те слушаат, обидувај се, како барабанот, зад себе да оставаш само пријатна бучава во ушите... без да оставиш каква и да е смисла.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
