снешко (м.)
- Знам што. Ќе направам човек. Вистински, не Снешко.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Блед и со црвен нос како снешко белчо кој се разладува со лист извалкана, неиспишана хартија, зарипнато викна: „Еве, овде имам некои ескимски мапи!“
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ако има снег, ќе се санкаме и ќе правиме голем Снешко.“ „Согласни! Супер!“ прифатија сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
а чудата „чудата понекогаш се случуваат катадневно и престануваат да те чудат а потоа пак ништо не се случува и тоа си е најнормално“ рече Снешко Белчо* најубавото зимско дворно страшило од кое не се плаши ни министерот за внатрешни работи* лично чудно зарем не 25.12.2001.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Снешкото на балконот почнува да го губи достоинството, па домаќинката решава да му ги скрати маките: со еден замав на метлата го обезглавува и го исфрла на улица како партал.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Тие, пак, го толкуваа плачот на С сосема поинаку: - Глеј го, се лигави зашто не успева да му закачи цицки на снешкото!
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Од левото крило на саемските градби беа излезени високи Снешковци на прошетка по моделираните снежни планини осветлени веројатно од рефлектори што беа закопани во снегот или засолнети зад овалните бели брда.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Но не поради глетката што се откри пред него туку поради сознанието дека на широкиот плочник, ако се изземат Снешковците од левата страна, немаше други гости.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Наместо тоа, секогаш кога ќе паднеше снег, С правеше голем снешко – споменик на загинатата жена – и плачеше пред него.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Јас - како Снешко декемвриски, а ти смрзнати грутки снег, со срце врело зашто ќе се врати оној „првиот“... и пак со љубов и поглед ќе ме топиш мене. Твојата снегулка.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
